DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Villette

Wysokość: 1771 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 1102 metry

Długość: 11,4 kilometra

Średnie nachylenie: 9,7 %

Maksymalne nachylenie: 18 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Po zjechaniu do Les Plaines wsiadłem do samochodu i zawróciłem w stronę Bourg-Saint-Maurice. Przejechawszy tylko 8 kilometrów zatrzymałem się w Villette na spotkanie z drugą ze swych czwartkowych górek. Wspomnę, że największe wzniesienia w tej okolicy można zacząć w pobliskiej wiosce Aime. Mam na myśli blisko 20-kilometrowy podjazd do stacji narciarskiej La Plagne (2093 m. n.p.m.). Wykorzystany na trasach Tour de France z lat 1984, 1987, 1995 i 2002. Na którym to w sezonie 2025 zakończy się ostatni górski etap kolejnej „Wielkiej Pętli”. Poza tym po drugiej stronie owej miejscowości można zacząć niemal równie długą, acz nie do końca szosową wspinaczkę na Cormet d’Areches (2108 m. n.p.m.). Obie poznałem już w latach 2005 i 2017, przy czym drugą z nich zakończyłem na polanie Plan Pichu (1939 m. n.p.m.). Dlatego też teraz postanowiłem wjechać na La Combe, odkrytą dzięki „climbfinder”. To podjazd niemal o połowę krótszy od dwóch wcześniej wymienionych niemniej na tyle stromy, iż przez autorów wspomnianej strony został wyceniony nieco wyżej niż jego wyżsi sąsiedzi. Samochód zostawiłem na poboczu ulicy, będącej wstępem do owej wspinaczki. Tym samym na start musiałem zjechać 600 metrów do miejsca, gdzie owa Route de la Piaz (D85a) schodzi się z drogą krajową N90. Gdy tuż przed piętnastą ruszałem pod górę Daniel był już w połowie swego drugiego podjazdu. Zmierzał ku włoskiej granicy klasycznym blisko 30-kilometrowym szlakiem od grodu św. Maurycego na Małą Przełęcz św. Bernarda.

Col du Petit Saint-Bernard (2188 m. n.p.m.) jest niemal o trzysta metrów niższa od Wielkiej Przełęczy tego samego patrona leżącej na granicy szwajcarsko-włoskiej. Podjazdy na Małą zaczynają się też z wyższego pułapu niż wspinaczki pod Col du Grand Saint-Bernard. Niemniej to wciąż spory kawał kolarskiej góry. Mój kompan miał tu do pokonania aż 29,8 kilometra, choć o mocno umiarkowanym średnim nachyleniu 4,6% przy max. 8%. Myślę, że mocny amator mógłby to wzniesienie przejechać na dużej tarczy. Niemniej niewielka stromizna może się okazać zwodnicza. Trzeba mieć na uwadze dystans i sam fakt, że trzeba tu pokonać około 1380 metrów przewyższenia. Daniel na dwóch górach zrobił tego dnia 101 kilometrów z łącznym przewyższeniem 2568 metrów. Był to jego najdłuższy etap w Sabaudii, acz w pionie nieco więcej uzbierał szóstego dnia na wspinaczkach pod Grand Colombier i Biche. Ja miałem przyjemność zaliczyć tą górę na jedenastym etapie Route des Grandes Alpes z sezonu 2013. Podjazd zacząłem wtedy w Seez po długim zjeździe z Col de l’Iseran czyli musiałem podjechać 28 kilometrów. Przełęcz ta czterokrotnie pojawiła się na trasach Tour de France i raz wystąpiła w Giro d’Italia. Za wyjątkiem wspomnianego w poprzednim odcinku etapu z TdF-2009 podjeżdżano tylko od francuskiej strony. Na Tourze premie górskie wygrywali tu tej klasy górale co Gino Bartali (1949) czy Federico Bahamontes (1963). Na Giro z roku 1959 znalazła się ona w końcówce 296-kilometrowego etapu z Aosty do Courmayeur. To właśnie na nim Luksemburczyk Charly Gaul znokautował liderującego Jacquesa Anquetila. Nadrobił nad Francuzem prawie 10 minut i wygrał swój drugi wyścig Dookoła Włoch.

Jeśli chodzi o historię najnowszą kolarstwa to należy wspomnieć, iż dwa kawałki podjazdu drogą D1090 wykorzystano na jedenastym etapie Touru z roku 2018. Metę tego górskiego odcinka wyznaczono w stacji narciarskiej La Rosiere Espace San Bernardo na wysokości 1844 m. n.p.m. Podjeżdżano z Bourg-Saint-Maurice, lecz bardziej stromym szlakiem przez Montvalezan. Ten dzień jak i cały wyścig należał do Gerainta Thomasa, który na mecie o 20 sekund wyprzedził Toma Dumoulin i swego kolegę z zespołu Chrisa Froome’a. Na samej Małej Przełęczy św. Bernarda zakończyła się zaś dziewięciodniowa rywalizacja w Tour de l’Avenir z roku 2021. Etap ten po 70-kilometrowym solowym rajdzie wygrał Carlos Rodriguez. Hiszpan dotarł do mety na francusko-włoskiej granicy z przewagą 1:52 nad Georgiem Steinhauserem i Filippo Zaną. Nad liderującym Tobiasem Hallandem Johannessenem nadrobił nawet 2:11. Ta śmiała akcja niemal dała mu zwycięstwo w całym wyścigu. Ostatecznie do Norwega zabrakło mu 7 sekund. Daniel miał zatem swoje spotkanie z kolarską „klasyką”, zaś ja kolejny już raz wystąpiłem w roli odkrywcy tego co szosowym wyścigom nieznane. Wystartowałem w pełnym słońcu przy temperaturze 32 stopni. Na początek długa i dość stroma prosta biegnącą przez cały kilometr wzdłuż wioski. Nachylenie nieco odpuściło na wysokości kampingu La Gliere. Po 1150 metrach od startu trzeba było skręcić w prawo, by zacząć krętą wspinaczkę po górskim zboczu. Na kilku sektorach gęsto zalesionym, co pozwalało chować się przed palącym słońcem.

Od połowy drugiego kilometra cała seria zakrętów, aż 10 wiraży na dystansie ledwie 650 metrów. W sumie do końca trzeciego kilometra minąłem ich piętnaście. Potem droga „poszła” wyraźnie na wschód ku wiosce Charves, którą minąłem w połowie piątego kilometra. Już na kilkaset metrów przed nią nachylenie wskoczyło na stały dwucyfrowy poziom i ta stromizna utrzymała się do wirażu na końcu szóstego kilometra. Kolejna prosta w kierunku wschodnim zawiodła mnie do osady Planvillard (6,7 km). Za nią kilometrowa stromizna, acz nie tak ciężka jak poprzednia. Na początku ósmego kilometra ten górski szlak zmienił kurs na zachodni, by po dotarciu w pobliże potoku Nant Agot ostatecznie skręcić na północ. Na początku dziewiątego kilometra powrót do lasu, zaś niespełna kilometr dalej początek bardzo stromego finału. Najcięższy i zarazem najpiękniejszy fragment owej wspinaczki. Szczególnie zachwycający w końcówce dziesiątego kilometra tuż po wyjeździe na halę, gdzie trzeba pokonać „drogowy korkociąg”. To słowa bynajmniej nie na wyrost. Mamy tu aż 9 zakrętów na dystansie ledwie 350 metrów przy nachyleniu 11%. Potem jeszcze chwila zacienionej szosy i na koniec pół kilometra w otwartym terenie do kresy szosy przy ostatniej chacie w La Combe. Bardzo ciężki podjazd, ale urozmaicony. Przy tym z ładnymi widokami mimo kilku kilometrów ukrytych w lesie. Warto było go poznać i pokonać, co udało mi się zrobić w czasie 1h i 12 minut. Dodam, że w tej okolicy wart uwagi jest też podjazd La Fruitiere de Montgirod (1915 m. n.p.m.), na którym trzeba pokonać 14,9 kilometra o średniej 8,6%.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/11643680430

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/11643680430

COL DU PETIT SAINT-BERNARD by DANIEL SZAJNA

https://www.strava.com/activities/11643974061

ZDJĘCIA

La-Combe_02

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 2 z 60

FILM