banner daniela marszałka

Archiwum: '2018a_Hautes-Pyrenees & Haute-Garonne' Kategorie

Hautes-Pyrenees & Haute-Garonne

Autor: admin o 16. czerwca 2018

To była moja trzecia wyprawa w Pireneje. W góry, które od przeszło stu lat wespół z Alpami tworzą podniebną scenę, na której rozstrzygają się losy kolejnych edycji Tour de France. Co ważne to one dały nam aż 3 z 5 polskich zwycięstw etapowych na trasach „Wielkiej Pętli”. Po raz pierwszy dotarłem do nich w połowie lipca 2007 roku w towarzystwie Piotra Mrówczyńskiego. Naszym głównym celem był wówczas udział w L’Etape du Tour na blisko 200-kilometrowej trasie z Foix do Loudenvielle. Podczas tygodniowego pobytu z noclegami w Bagneres-de-Bigorre i Ax-les-Thermes poznałem 13 pirenejskich wzniesień, w tym 5 o przewyższeniu ponad 1000 metrów. Zanotowałem wówczas swój najlepszy z trzech występów w L’Etape. Niemniej najbardziej zapadł nam w pamięci skomplikowany powrót na ojczyzny łono, po tym jak zepsuł się nasz samochód. Dzięki talentom organizacyjnym Piotra wróciliśmy na Mazowsze z dalekiego Carcassonne dość szybko i sprawnie autami pożyczanymi w Narbonne i Lyonie. Dziewięć lat później pod koniec maja 2016 roku wraz z Darkiem Kamińskim i Rafałem Wanatem, wybrałem się jeszcze dalej. To znaczy po raz pierwszy w życiu aż za hiszpańską granicę. Celem naszej 16-dniowej podróży były podjazdy znajdujące się po iberyjskiej stronie Pirenejów. Tym razem obyło się bez kłopotliwych niespodzianek. Na długim szlaku z Navaty przez Montseny, Bagę, Encamp, Espot do Vielhy zaliczyłem aż 30 premii górskich, w tym 17 o amplitudzie ponad 1000 metrów. W sumie 21 z nich znalazłem na drogach Katalonii, 8 w granicach Księstwa Andory i 1 na terenie sąsiedniej Aragonii.

Można powiedzieć, że jak na 15 lat podróżniczych doświadczeń rzadko zaglądałem w te wysokie góry oddzielające Republikę Francuską od Królestwa Hiszpanii. W końcu nadszedł jednak czas bym zaczął nadrabiać owe zaległości. Przed paroma laty policzyłem, iż w samych tylko francuskich Pirenejach warto byłoby – oprócz 13 wcześniejszych – poznać jeszcze 80 kolejnych wzniesień! Zatem trzymając się sprawdzonej przez lata formuły zwiedzania pt. „dwie premie górskie dziennie” potrzebowałbym na to aż sześciu tygodni. Podzieliłem przeto swoje ogólne plany wobec francuskiej strony Pirenejów na trzy „rewiry łowieckie”. Z przyczyn praktycznych ów podział przeprowadziłem według kryterium geograficznego: strefa 1 (zachodnia) to podjazdy w departamencie Pyrenees-Atlantiques, strefa 2 (centralna) to wzniesienia w departamentach Hautes-Pyrenees oraz Haute-Garonne i w końcu strefa 3 (wschodnia) to premie górskie w departamentach Ariege oraz Pyrenees-Orientales. Wybór na co „rzucić się” w pierwszej kolejności był prosty. Najciekawszym celem wydał mi się rejon środkowy, gdzie znajdują się najsłynniejsze pirenejskie przełęcze oraz górskie stacje najczęściej bywałe na trasach Tour de France. Tu bowiem można poznać: Tourmalet, Soulor-Aubisque, Peyresourde i Aspin, a także zobaczyć: Saint-Lary-Soulan (Pla d’Adet), Luz-Ardiden, Hautacam czy Suberbagneres.

Miałem już zatem cel swej kolejnej podróży. Pozostało tą wyprawę rozplanować w szczegółach i zebrać zgraną kompanię do tak dalekiej eskapady. Ostatecznie ruszyliśmy ku Pirenejom w składzie pięcioosobowym. Oprócz mnie w tej przygodzie wzięli udział: Darek Kamiński z Gdańska (mój stały towarzysz wycieczek wszelakich od roku 2009), Piotr Podgórski z Warszawy (sprawdzony w latach 2016 i 2017 na trasach Trentino, Sabaudii i Valais), Rafał Wanat z Gorzowa Wielkopolski (górskie doświadczenia zbierający uprzednio w Południowym Tyrolu’15 i Katalonii’16) oraz krajan Rafała – Krzysztof Żbik (jedyny górski debiutant w tym gronie). Program naszego zwiedzania Środkowych Pirenejów podzieliłem na 12 etapów, z czego 9 mieliśmy „do rozegrania” na terenie departamentu Wysokich Pirenejów. Zakładałem, że w terminie od 4 do 15 czerwca będziemy mogli zaliczyć m/w 25 najciekawszych wzniesień w tej okolicy. Na ten czas przez booking.com znalazłem dla nas dwie bazy noclegowe. Pierwszą na 6 nocy w miasteczku Argeles-Gazost na zachodzie owej strefy, drugą na 7 nocy we wsi Aneres położonej 11 kilometrów na południowy-wschód od miasta Lannemezan.

Na miejscu dopadł nas okres wyjątkowo brzydkiej aury. Nie zakładałem, że w kojarzących się ze słońcem i upałami Pirenejach napotkamy aż taki pogodowy niefart. Liczba dni pochmurnych czy wręcz deszczowych zdecydowanie dominowała tu nad tymi względnie pogodnymi lub prawdziwie słonecznymi. Po paru dniach soczystych opadów miejscowe rzeki i potoki już niemal wylewały się ze swych koryt. Niemniej moja drużyna stanęła na wysokości zadania. Każdy z nas zrealizował swoje cele. Darek przebił nas wszystkich przejeżdżając piątego dnia na solo arcytrudną trasę pirenejskiego La Marmotte z łącznym przewyższeniem około 5500 metrów. Ja swój plan wykonałem w jakiś 95 procentach. Zaliczyłem 25 nowych wzniesień znaczącej wielkości plus dwa drobne dodatki warte zobaczenia, acz niekwalifikujące się do odnotowania w tabeli „górskie skalpy”. W sumie przejechałem zaś 806 kilometrów z łącznym przewyższeniem 26.387 metrów. Przesadą było stwierdzić, że wyzwania były równie wielkie jak przed rokiem w szwajcarskim kantonie Valais. Niemniej mogę odnotować, iż na tym wyjeździe przejechałem dystans o 10% dłuższy niż na porównywalnych wypadach do Lombardii, Sud Tirolu czy Trentino z lat 2014-16. Przede wszystkim jednak zrobiłem na nim o 1500-2500 metrów więcej w pionie.

Do swojej sieci złowiłem kilka grubych ryb. Po pierwsze pięć wzniesień wysokich na ponad 2000 metrów n.p.m. Najwyższą z nich był, debiutujący w tym roku na Tour de France, częściowo szutrowy Col du Portet (2215 metrów n.p.m.). Niewiele niższe były zaś Col des Tentes, Lac de Cap de Long et Lac d’Aumar, Col du Tourmalet oraz Cirque de Troumouse. Pośród tuzina premii górskich o przewyższeniu przeszło 1000 metrów największą była Tentes (1524 metry amplitudy), a poza tym jeszcze Portet i Tourmalet zmuszały do pokonania w pionie nieco ponad 1400 metrów. Dwa podjazdy miały przy tym długość blisko 30 kilometrów tzn. Col du Aubisque via Soulor (29,6 km) i wspominany już Tentes (29,2 km). Zdaniem specjalistów z „archivio salite” za najtrudniejszą w całym tym dorobku uchodzić powinna wspinaczka na Portet, warta w ich ocenie 1184 punktów. To wszystko mogę zapisać po stronie swych najcenniejszych aktywów z tej wyprawy. Pasywów było niewiele, ledwie kilka. Na zjeździe z Aubisque z uwagi na fatalną pogodę nie udało się zahaczyć o Vallee d’Arrens. Dwa dni później nie dałem rady dotrzeć do Port de Boucharo (2270 m. n.p.m.), gdyż droga powyżej przełęczy Tentes okazała się nieprzejezdna. Poza tym tego samego dnia podczas zdobywania Cirque de Troumouse nie obyło się bez paru odcinków przymusowego trekkingu, gdyż na naszej drodze napotkaliśmy śnieżne zaspy. W tych okolicznościach tym bardziej cenię sobie to czego udało nam się w tych dniach dokonać. Chapeau Bas – Panowie.

Poniżej przedstawiam listę wzniesień, które dzień po dniu udało mi się zaliczyć. Natomiast w kolejnych tygodniach postaram się napisać coś więcej o nich samych jak i moich wrażeniach z ich zdobycia.

Mój rozkład jazdy:

4.06 – Col du Soulor & Col des Spandelles

5.06 – Col d’Aubisque & Col de Borderes + Lac d’Estaing

6.06 – Cauterets / Pont d’Espagne

7.06 – Col de Tentes & Cirque de Troumouse

8.06 – Luz Ardiden & Col du Tourmalet (W)

9.06 – Col du Couraduque & Nistos-Cap Nestes

10.06 – Port de Bales (S) & Hospice de France

11.06 – Col d’Artigaux & Station du Mourtis

12.06 – Superbagneres & Col du Portillon

13.06 – Hourquette d’Ancizan, Col d’Aspin (E) & Col de Beyrede

14.06 – Col de Portet, Col d’Azet (W) & Station du Peyragudes

15.06 – Piau-Engaly & Lac de Cap de Long + Lac d’Aumar

 

Napisany w 2018a_Hautes-Pyrenees & Haute-Garonne | Możliwość komentowania Hautes-Pyrenees & Haute-Garonne została wyłączona

Lac de Cap de Long + Lac d’Aumar

Autor: admin o 15. czerwca 2018

DANE TECHNICZNE

Wysokość: 2167 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 1005 metrów

Długość: 13,3 kilometra

Średnie nachylenie: 7,6 %

Maksymalne nachylenie: 10,9 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Z Piau-Engaly zjechaliśmy do rozdroża przed Route de Lacs. Pogoda nadal nam sprzyjała. Było słonecznie przy temperaturze 23 stopni. Pomimo to nie od razu wjechaliśmy na szlak prowadzący ku dwóm górskim jeziorom. Najpierw zrobiliśmy sobie strefę bufetu w barze Le Relais de Neouvielle. Zestaw kawa & ciastko miał nam dodać energii przed drugą wspinaczką. Nasza sjesta trwała 25 minut, więc pod górę ruszyliśmy tuż przed czternastą. Ten podjazd mogliśmy skończyć na dwa sposoby. Przede wszystkim można było pojechać do końca drogi D929 i finiszować przy zaporze na Lac de Cap de Long (2161 metrów n.p.m.). Alternatywą była zaś nieco wyżej położona meta u brzegów Lac d’Aumar (2192 m. n.p.m.), po krótkim zjeździe i następnie stromej końcówce na szosie D177. Ponieważ nie przepadam za zjazdami na podjazdach wybrałem to pierwsze rozwiązanie. Każde z tych wzniesień podczas Tour de France zasłużyłoby na miano premii najwyższej kategorii. Tym bardziej, że podjazd zaczynano by przecież w Saint-Lary-Soulan. Jednak „Wielkiej Pętli” zapewne nigdy na tym górskim szlaku nie ujrzymy. Podobnie jak w przypadku Pont d’Espagne przeszkodą są względy środowiskowe. Co prawda pierwsze z owych jezior nie leży jeszcze na obszarze ściśle chronionym, lecz i tak bezpośrednio przylega do granic Parku Narodowego Pirenejów oraz Narodowego Rezerwatu Przyrody Neouvielle. Drugie jak i ostatnie 4 kilometry wspinaczki ku niemu leży już na terenie wspomnianego rezerwatu. Biorąc to pod uwagę wypada się cieszyć, iż te urokliwe trasy są otwarte dla amatorów kolarstwa. Najwyraźniej francuskie przepisy są łagodniejsze od regulaminu Tatrzańskiego Parku Narodowego, w którym już od dwudziestu lat obowiązuje zakaz jazdy rowerem do Morskiego Oka.

Podjazd do Lac de Cap de Long w całości prowadzi doliną wytyczoną przez potok La Neste de Couplan. Jezioro to jest drugim pod względem wielkości we francuskich Pirenejach. Większe od niego jest tylko Lac de Lanoux, leżące w Pirenejach Wschodnich nieopodal przełęczy Puymorens. Jak donosi mądra „Wiki” Cap de Long ma powierzchnię 110 hektarów, maksymalną głębokość 130 metrów i objętość 67 milionów m3. W swej aktualnej postaci powstało w 1953 roku, po tym jak ukończono budowę zapory wysokiej na 101 metrów. Wcześniejszy zbiornik na bazie tamy z 1908 roku był niemal 10-krotnie mniejszy. Od zachodu jezioro to graniczy z wysokimi na ponad 3000 metrów szczytami masywu Neouvielle. Swą nazwę zawdzięcza zresztą najwyższemu w tej grupie wierzchołkowi Pic Long (3192 m. n.p.m.). Massif de Neouvielle jest co prawda dopiero szóstym pod względem wysokości w całych Pirenejach, gdyż wyższe są: Maladeta, Posets, Mont-Perdu, Vignemale i Perdiguere. Niemniej jest on najwyższym pośród masywów w całości leżących na terenie Francji. Chcąc to wszystko zobaczyć trzeba było najpierw solidnie popracować czyli pokonać przeszło 1000 metrów w pionie na dystansie niespełna 14 kilometrów. Na pierwszych kilometrach tej wspinaczki nadspodziewanie mocno jechał Rafał. Nasz kolega drugą połowę podjazdu do Piau-Engaly miał słabszą, więc można było podejrzewać, iż odczuwa już zmęczenie całą wyprawą. Byłoby to zresztą zrozumiałe w dwunastym dniu podróży, w dodatku po dwóch wcześniejszych etapach, na których zaaplikował sobie po trzy górskie premie. Tymczasem tu w dolnych partiach Route de Lacs niesłychanie nam się ożywił i można powiedzieć, że przez kilka pierwszych kilometrów grał pierwsze skrzypce w naszym tercecie. Najwyraźniej miał zamiar dogonić grupkę Hiszpanów, którzy to zaczęli ten  podjazd jakieś osiem minut przed nami.

Już po trzystu metrach od startu nachylenie drogi przekroczyło 10%. Potem podobna wartość na licznikach pokazywała się nam wielokrotnie, acz z drugiej strony stromizna ani razu nie dobiła to poziomu 11%. Podjazd ten był zatem niemal cały czas wymagający, ale nigdy przesadnie trudny. Na początku drugiego kilometra przejechaliśmy na lewy brzeg La Neste de Couplan, lecz po tej stronie potoku spędziliśmy tylko następne 2200 metrów. Pierwsze wiraże pojawiły się dopiero na początku piątego kilometra, dwa kolejne w połowie kilometra szóstego. Dopiero w tej okolicy po prawej stronie szosy otworzyły się przed nam górskie widoki. Wcześniej niemal cały czas droga była ukryta w lesie. Rafał spuścił z tonu pod koniec piątego kilometra. Tym niemniej do połowy ósmego trzymał się dzielnie razem z nami. Jadąc w trójkę zdążyliśmy wyprzedzić dwóch cyklistów z południowej strony Pirenejów. Niedługo po tym jak rafa podziękował nam za współpracę, tempo Darka okazało się dla mnie za mocne. Gdy pierwszy raz zostałem, zmobilizowałem się jeszcze na chwilę i dla żartu mocno przyśpieszyłem „młynkiem” a’la Froome wyprzedzając kolegę. Dario ten „kontratak” przyjął ze spokojem i kontynuował jazdę w swym rytmie. Niebawem zgubił mnie definitywnie na krętym odcinku pod koniec ósmego kilometra zwanym Lacets de Myrtilles. Kilometr dalej po kolejnej serii jeszcze bardziej efektownych serpentyn czyli Lacets des Edelweiss traciłem do niego już 40 sekund. Jednym słowem kilometr dziewiąty był dla mnie kryzysowy. Potem szło mi już lepiej. Na wspomnianym styku dróg D929 i D117, który minęliśmy po przejechaniu 9,6 kilometra różnica między nami była taka sama. Rafał tracił tu do Darka już 5:30, więc jako jedyny z nas minął się w tej okolicy z Piotrem, wracającym już z Lac d’Aumar.

Na początku dwunastego kilometra po prawej stronie ujrzałem w oddali Barrage Lac de Cap de Long. Na przełomie dwunastego i trzynastego mieliśmy krótki zjazd o długości 300 metrów. Nieco wcześniej dostrzegłem przez sobą trzeciego Hiszpana z 5-osobowej grupki widzianej na dole. To zmobilizowało mnie do wzmożonego wysiłku i jakiś kilometr przed finałem udało mi się tego cyklistę wyprzedzić. Czwartego minąłem zaś już na ostatnich serpentynach przed zaporą. Tylko jeden z rodaków obecnego mistrza świata okazał się dla mnie i Darka nieuchwytny. Według stravy najdłuższy segment tej góry o długości 13,42 kilometra przejechałem w 1h 06:36 (avs. 12,1 km/h z VAM 921 m/h). Darek był przeszło minutę szybszy z wynikiem 1h 05:17 (avs. 12,3 km/h). Natomiast Rafał wykręcił tu czas 1h 18:50 (avs. 10,2 km/h). Wcześniej Piotr wjechał na tą górę w 1h 15:16 (avs. 10,7 km/h). Nasza prędkość pionowa nie była tu zatem rewelacyjna, acz samą końcówkę pojechaliśmy dość mocno. Darek finałowy segment długości 5,77 kilometra pokonał w 23:21 (avs. 14,8 km/h), zaś ja w 24:36 (14,1 km/h). To oznaczało VAM na poziomie 1059 m/h oraz 1005 m/h. Walka do samego końca nieco mnie podcięła. Na szczęście po lewej stronie placu znalazłem otwarty bar Le Garlitz. Zamówiłem w nim naleśniki i colę. Posiłek ten acz skromny i przepłacony, w tych okolicznościach był mile widziany. Z krzesła przy stoliku miałem bonus w postaci widoku na stalowo-srebrne wody Lac de Cap de Long. Najwyraźniej woda w tym jeziorze musiała być lodowata. W głębi tego akwenu widać było kry. Śniegu nie brakowało na otaczających jezioro wschodnich zboczach masywu Neouvielle. Jego nazwa w języku oksytańskim oznacza zresztą „stary śnieg”. Na mecie przy Lac de Cap de Long, podobnie jak wcześniej w Piau-Engaly, spędziłem około 40 minut.

Po dwóch głównych daniach czekał nas jeszcze piątkowy deser. To znaczy około 4-kilometrowy podjazd do Lac d’Aumar. Uzgodniliśmy, że pokonamy go razem czyli na spokojnie. W ten sposób chcieliśmy nawiązać do wspólnej wycieczki pod Pla de Beret, która kończyła naszą katalońską wyprawę sprzed dwóch lat. Kwadrans przed czwartą zaczęliśmy zjazd do położonego przeszło 300 metrów niżej Lac d’Oredon. Najpierw 3,6 kilometra drogą D929 do rozdroża na wysokości 1900 metrów n.p.m. Potem kolejne 900 metrów do zapory na wspomnianym jeziorze. Jako, że tradycyjnie robiłem zdjęcia zjeżdżałem jako ostatni. Niemniej zgodnie z umową nikt nie wyrywał się do przodu. Rafał poczekał na mnie na rozdrożu, zaś Darek zaczekał na nas obu w pobliżu Refuge Hotel d’Oredon. Po chwili razem wjechaliśmy w granice Reserve Naturelle du Neuovielle. Ten rezerwat został utworzony już w roku 1935. Obecnie obejmuje obszar 2313 hektarów. Żyje w nim 370 gatunków zwierząt. Cała eskadra podniebnych drapieżników i padlinożerców czyli: orły przednie, sępy płowe, orłosępy i ścierwniki. Poza tym gatunki endemiczne takie jak: kozica południowa, traszka pirenejska i mój osobisty „faworyt” wychuchol (chochoł) pirenejski – kuzyn naszego kreta, który jednak najlepiej czuje się w środowisku wodnym. Za wjazd na teren rezerwatu turyści zmotoryzowani muszą płacić. Piesi i cykliści mogą podziwiać cuda górskiej przyrody gratis. Podjazd jest krótki, lecz konkretny. Średnia tego wzniesienia to 8,5%, zaś najtrudniejszy 500-metrowy odcinek trzyma na poziomie aż 11,5%. Na pewno można się tu zmęczyć, lecz my nie daliśmy sobie na to szansy. Wspinaliśmy się w tempie ledwie 8-9 km/h. Mnie taka jazda nieco nużyła, więc niekiedy wrzucałem bieg drugi, po czym musiałem czekać na swych wyluzowanych kolegów na najbliższym zakręcie. Na górę wjechaliśmy w 28:40 (avs. 8,4 km/h) czyli blisko 6 minut wolniej od Pedra.

Prawdziwy podjazd skończył się ćwierć kilometra przed Lac d’Aumar. Dojechawszy do jeziora przejechaliśmy jeszcze 400 metrów wzdłuż jego południowego brzegu i na tym poprzestaliśmy. Ta asfaltowa droga kończy się niecały kilometr dalej, przy zaporze na Lac d’Aubert (2148 m. n.p.m.). Tym niemniej skoro to jeziorko leży niżej uznaliśmy, że podjazd mamy już zaliczony. Zrobiliśmy sobie zatem zdjęcia na tle Lac d’Aumar, po czym wjechaliśmy jeszcze na gruntową ścieżkę przecinającą wąski kanał biegnący między oboma jeziorami. Pogoda zaczęła się psuć. Na tej górskiej mecie było już tylko 16 stopni. Co gorsza widzieliśmy jak z zachodu szybko nadciągają ciemne deszczowe chmurzyska. Gdy kilka minut przed siedemnastą rozpoczęliśmy nasz pośpieszny odwrót zaczęło kropić. Mżawka szybko przeszła w ulewę, więc porządnie zmokliśmy już na zjeździe do Lac d’Oredon. Uznałem jednak, iż Route de Lacs musi zostać godnie uwieczniona na zdjęciach. Przynajmniej na tyle dobrze, na ile tylko będzie to możliwe. Koledzy mogli czym prędzej zjeżdżać do Saint-Lary-Soulan. Oczywiście na tyle szybko, na ile było to dla nich bezpieczne. Ja musiałem się zatrzymywać tu i tam by pstryknąć fotki w co ciekawszych miejscach. Ten mokry zjazd przy temperaturze 12 stopni okazał się rzeczowym podsumowaniem warunków pogodowych z jakimi musieliśmy się zmagać na tej wyprawie. Deszcz odpuścił dopiero poniżej Fabian. Na parking zjechałem tuż po godzinie osiemnastej, przemoczony do „suchej nitki”. Biorąc pod uwagę deszczową aurę, która nawiedziła Pireneje w pierwszej połowie czerwca 2018 roku mogłem być więcej niż zadowolony z tego co udało mi się w tym czasie zrobić. Koledzy też stanęli na wysokości zadania realizując własne cele lub jak w przypadku Krzyśka zbierając nowe doświadczenia kolarskie.

Na koniec geograficzna ciekawostka, z której zdałem sobie sprawę dopiero w trakcie pisania ostatniego odcinka tego pamiętnika. Choć jeździliśmy po szosach tylko dwóch francuskich departamentów (Hautes-Pyrenees i Haute-Garonne) to zarazem byliśmy obecni tak na wschodniej jak i zachodniej półkuli. Nasz pierwszy gospodarz czyli miasteczko Argeles-Gazost leży bowiem na zachód od londyńskiego Greenwich. Podobnie jak inne odwiedzane przez nas miejscowości czyli: Cauterets i Luz-Saint-Sauveur. Ta ostatnia położona jest zresztą niemal idealnie na południku zero (ma długość geograficzną 0° 00′ 02″ W). W trakcie piętnastu lat swych podróży po zachodniej stronie globu zaliczyłem tylko Hautacam. Teraz podczas niespełna dwóch tygodni poznałem dziewięć kolejnych lokalizacji na zachodniej półkuli. W kolejności chronologicznej były to: Soulor, Spandelles, Aubisque, Borderes & Estaing, Pont d’Espagne, Tentes, Luz-Ardiden i Couraduque. Dodać jeszcze można, iż podczas czwartego, piątego i szóstego etapu tej wyprawy operowaliśmy w obu hemisferach. Za każdym razem zaczynając dzień na zachodzie i kończąc naszą „zabawę” na wschodzie. Natomiast deszczowy i wietrzny Col du Aubisque wyznacza odtąd zachodni kres moich górskich podbojów.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/1640653031

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1640653031

https://www.strava.com/activities/1640652974

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1640652974

ZDJĘCIA

20180615_041

FILMY

VID_20180615_004

VID_20180615_005

VID_20180615_006

VID_20180615_007

VID_20180615_008

Napisany w 2018a_Hautes-Pyrenees & Haute-Garonne | Możliwość komentowania Lac de Cap de Long + Lac d’Aumar została wyłączona

Piau-Engaly

Autor: admin o 15. czerwca 2018

DANE TECHNICZNE

Wysokość: 1870 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 1053 metry

Długość: 19,4 kilometra

Średnie nachylenie: 5,4 %

Maksymalne nachylenie: 10,9 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

W piątkowe przedpołudnie przetartym dzień wcześniej szlakiem udaliśmy się do Saint-Lary-Soulan. Zaparkowaliśmy w tym sam miejscu co w czwartek. Tym razem mieliśmy obejrzeć najciekawsze kolarskie wzniesienia w górnej części Vallee d’Aure. To znaczy położone na południe od wspomnianego miasteczka. Ja w planach miałem podjazd do wizytowanej niegdyś na Tour de France stacji narciarskiej Piau-Engaly oraz wspinaczkę ku górskim jeziorom Cap de Long i Aumer leżącym na wysokości przeszło 2100 metrów n.p.m. Ten pierwszy cel przyciągał mnie swą kolarską historią. Stosunkowo skromną, ale jak by nie patrzeć szacowną. W końcu nie każdy ośrodek sportów zimowych w Alpach czy Pirenejach dostąpił już zaszczytu goszczenia „Wielkiej Pętli”. Z kolei Route de Lacs kusiła swą urodą czyli pięknem górskiej natury otaczającej tą drogę. Można ją podziwiać choćby na filmie zamieszczonym na stronie colscollective.com Oba cele były wystarczająco wymagające by stanowić wyzwanie godne naszych sportowych ambicji. Pozostawało jednak pytanie: w jakiej kolejności pokonać owe wzniesienia. Należy przy tym dodać, iż podjazdy te mają wspólny, niemal 10-kilometrowy, początek na drodze D929. Ostatecznie podzieliłem swój dwunasty etap na dwa m/w równe kawałki. Każdy miał mieć przeszło 1000 metrów przewyższenia. Tym samym pierwszą wspinaczkę musiałem skończyć w Piau-Engaly. Następnie miałem wrócić do rozjazdu przy wiosce Fabian (1142 m. n.p.m.), by z tego miejsca zacząć 14-kilometrowy podjazd do Lac de Cap de Long. Na sam koniec zostawiłem sobie położone nieco wyżej Lac d’Aumer. Jednak nie miałem zamiaru powtarzać ani fragmentu z wcześniejszych wzniesień. Deserem miała być zatem niespełna 4-kilometrowa wspinaczka z poziomu Barrage d’Oredon (1852 m. n.p.m.). Darek i Rafał przystali na mój plan. Natomiast Krzysiek z Piotrem woleli ograniczyć swe zwiedzanie do obejrzenia obu końcówek Route de Lacs. Tak czy owak po raz pierwszy udało nam się wystartować razem o tej samej porze. W optymalnym 5-osobowym składzie.

Podczas „odprawy” na parkingu rozmawialiśmy o taktyce na wspólne kilometry. Zgodziliśmy się, iż trzeba wystartować spokojnie, aby każdy zachował siły na trudniejsze segmenty swojej wspinaczki czyli odcinki powyżej rozjazdu. Takie były ustalenia, lecz nic z nich nie wyszło. Pomysł sprawdził się jedynie przez kilometr czyli podczas przejazdu przez Saint-Lary-Soulan. Potem na czoło grupy wyszedł Piotr i zaczął dokazywać. Poczuł się jak ryba w wodzie na pierwszych kilometrach tego wzniesienia. Na stromych podjazdach słuszny wzrost i solidna waga bywają jego osobistymi wrogami. Jednak na delikatnym dojeździe do Fabian (9,6 kilometra przy średniej 3,2%) nie miały już one większego znaczenia. Pedro postanowił zatem skorzystać z okazji do naciągnięcia swych kolegów-górali. Aczkolwiek moim zdaniem określenie to pasuje tylko do sylwetki Darka. Podyktował mocne tempo niemal na całym początkowym odcinku wzdłuż La Neste d’Aure. Za jego plecami nikt nie pękał, lecz niektórzy oddychali rękawami. Byłem chyba jedynym, któremu to tempo względnie pasowało. Gdy trafiały się krótkie ścianki o nachyleniu 7-8%, na krótko zmieniałem Piotra na prowadzeniu. Kolejne kilometry upływały nam zatem szybciej niż można było się spodziewać. Po niespełna 14 minutach byliśmy już w Tramezaigues (4,2 km), gdzie zaczyna się początkowo asfaltowy podjazd do Hospice de Rioumajou (1560 m. n.p.m.). Dojazd do Eget-Cite (6,7 km) zabrał nam nieco ponad 20 minut, zaś do Pont du Moudang (8,1 km) około 24. W połowie dziesiątego kilometra minęliśmy elektrownię wodną w Fabian, zaś trzysta metrów dalej na mostku ponad La Neste de Couplan przyszło się nam rozstać. Piotr z Krzyśkiem skręcili w prawo, nadal trzymając się drogi D929. Natomiast nasza trójka odbiła w lewo wjeżdżając na szosę D118. Według stravy segment o długości 8,82 kilometra zaczynający się na wylocie z Saint-Lary-Soulan przejechaliśmy wszyscy w czasie 26:06 (avs. 20,3 km/h).

Wybrawszy ten kierunek dalszej wspinaczki mieliśmy dwie możliwości jej zakończenia. Decyzję trzeba było podjąć po przejechaniu 13,3 kilometra, na wysokości 1340 metrów n.p.m. Jazda na południe drogą D173 oznaczałaby finał przy wjeździe do Tunelu Aragnouet-Bielsa (1821 m. n.p.m.). Ta przeprawa pod Pirenejami została oddana do użytku w roku 1976. Ma długość 3070 metrów, z czego 60% wykuto po francuskiej stronie granicy. Wylot na iberyjską stronę tej czeluści znajduje się na wysokości tylko 1664 metrów n.p.m. Gdybyśmy wybrali tą opcję musielibyśmy pokonać jeszcze 6 kilometrów o średnim nachyleniu 8%. My jednak wybraliśmy dłuższą końcówkę z finałem w Piau-Engaly. To stacja narciarska, która w swej ofercie ma 41 tras zjazdowych o łącznej długości 68 kilometrów. Na fanów snowboardu czekają tu areny do konkurencji Big Air oraz boardercross. Ośrodek ten jest znacznie mniejszy od pobliskiego Saint-Lary. W godzinę tutejsze wyciągi mogą przewieźć ledwie 14.560 osób. Tym mniej szusować można z nieco wyższej wysokości. Pod koniec XX wieku ta stacja miała też swoje „pięć minut” na kolarskich trasach. Najpierw w sezonie 1997 zakończył się tu przedostatni etap Tour de l’Avenir. Wygrał go Francuz Laurent Roux z przewagą 1:00 nad swym rodakiem Lylianem Lebretonem i 1:23 nad Amerykaninem Kevinem Livingstonem. Dzięki temu zwycięstwu Roux zwyciężył w 34. Tourze Przyszłości. Dwa lata później dojechał w te strony Tour de France. Na etapie piętnastym TdF 1999 przed finałowym podjazdem trzeba było pokonać aż pięć przełęczy tzn. Ares, Mente, Portillon, Peyresourde i Azet. Na czwartej z nich do wcześniejszej ucieczki dojechał Hiszpan Fernando Escartin. Następnie na piątym podjeździe Aragończyk zostawił wszystkich w tyle i do mety dojechał o 2:01 przed Szwajcarem Alexem Zulle oraz Francuzem Richardem Virenque. Jadący po swój pierwszy triumf w „Wielkiej Pętli” Lance Armstrong był czwarty ze stratą 2:10. Escartin dzięki swej śmiałej akcji awansował z piątego na drugie miejsce. W Paryżu stanął jednak na trzecim stopniu podium, bowiem po czasówce wokół Futuroscope wyprzedził go Zulle.

Z rozjazdu koło Fabian do placu w Piau-Engaly zostało nam jeszcze 10,5 kilometra. Z czego 3,5 kilometra w dolinie i pozostałe 7 kilometrów na bardziej górskim szlaku. Piotr do tego czasu zrobił swą „mokrą robotę” i zostawił nas swemu losowi. Na Darku i Rafale dotychczasowe tempo zrobiło wrażenie. Tymczasem już na samym początku drogi D118 trzeba było sobie poradzić ze stromizną dochodzącą do 11%. Ta ścianka wymusiła zmianę rytmu jazdy i podcięła nogi moim kolegom. Już po chwili zostali za moimi plecami, przy czym Dario przez kilka kilometrów trzymał się jeszcze blisko. Kolejny trudniejszy fragment, również z nachyleniem blisko 11%, musieliśmy pokonać na dojeździe do Aragnouet (11,7 km). W tej miejscowości miałem już 40 sekund przewagi nad Darkiem. Rafał tracił tu blisko trzy minuty. To oznaczało, że mój kolega z Gorzowa zaczął już oszczędzać siły na kolejne piątkowe podjazdy. W dolinie Aure nachylenie było zmienne. Tuż za wspomnianą wioską był nawet krótki odcinek zjazdu. Zaraz po nim niemal cały kilometr trzynasty trzymał na poziomie od 6,6 do 9,6%. Dopiero na ostatnich czterystu metrach przed drugim rozjazdem można było wrzucić twardsze przełożenie. Za romańskim Eglise des Templiers skręciliśmy w prawo. Darek nie odpuszczał. Na moście ponad La Neste d’Aure tracił do mnie tylko 32 sekundy. Tym razem nie czekałem na kolegę. Miałem prawo do małego rewanżu za „porażki” na Portet i Peyragudes. Teren nie dawał żadnemu z nas przewagi. Średnie nachylenie ostatnich siedmiu kilometrów miało wynieść 7,5%. Przy stromiźnie na poziomie 8-10% ostatnimi czasy rządzi Darek. Ja byłem w stanie dyktować warunki na łagodniejszych podjazdach o nachyleniu 5-7%. W każdym razie cieszyła mnie górska forma mego wspólnika. Zresztą utrzymująca się na dobrym poziomie od sezonu 2015. Tak jest ciekawiej. W zależności od nastroju lub uzgodnień możemy przejechać cały podjazd razem w solidnym tempie lub powalczyć nie tylko z własną słabością.

Zaraz po zakręcie minęliśmy ostatnią na tym szlaku górską osadę czyli Le Plan (13,7 km). W tym miejscu chwilowa stromizna sięgnęła 10,5%. Na wprost widzieliśmy już ośnieżone szczyty 3-tysięczników górujących nad stacją Piau-Engaly. Kilkaset metrów dalej droga skręciła w lewo, po czym przeskoczyła nad potokiem La Neste de Badet (14,3 km). Do końca piętnastego kilometra prowadziła w kierunku południowym. Na tym odcinku dobrze widoczna była odwiedzana przez ciężarówki droga D173 do Tunelu Bielsa. W połowie szesnastego kilometra przejechaliśmy pod wyciągiem krzesełkowym Hourc. To był pierwszy widomy znak, iż zbliżamy się do mety w stacji narciarskiej. Na kilometrze siedemnastym i osiemnastym droga wiła się po regularnie rozłożonych serpentynach. Na dystansie półtora kilometra przejechaliśmy tu sześć wiraży. Na trzy kilometry przed finałem miałem półtorej minuty zapasu nad Darkiem. Po zakrętach w połowie dziewiętnastego kilometra widać już było hotele. Tuż przed wjazdem do ośrodka szosa minęła dwa strumienie, które dały mu nazwę. Pierwszym był Engaly, zaś drugim Piau. Na terenie stacji droga nadal była kręta czyli jeszcze sześć wiraży i dwa ronda. Z pierwszego można było zjechać na spory parking. Niemniej nasza meta znajdowała się wyżej, na mniejszym placu pomiędzy hotelami Azureva i Campbielh. Zatrzymałem się tam po przejechaniu 20,3 kilometra w czasie 1h 14:11. Najdłuższy segment na stravie obejmował 19,4 kilometra czyli pomijał nasz przejazd przez Saint-Lary-Soulan. Na tym dystansie uzyskałem czas 1h 09:38 (avs. 16,7 km/h z VAM 878 m/h). Prędkość pionowa nie mogła być wysoka z uwagi na pierwsze 9 kilometrów w typie „falsopiano”. Niemniej na górnym sektorze o długości 7,12 kilometra wycisnąłem VAM na poziomie 1004 m/h. Dario pojawił się na szczycie ze stratą ponad trzech minut, gdyż wykręcił czas 1h 12:59 (avs. 16,0 km/h). Dłużej poczekaliśmy na Rafała, który na plac wjechał od przeciwnej strony. Na dotarcie do Piau-Engaly potrzebował równo półtorej godziny. Na górze było ciepło, 21 stopni. Mogłem suszyć mokrą od potu koszulkę na rozgrzanym słońcem kamieniu.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/1640642725

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1640642725

ZDJĘCIA

20180615_001

FILMY

VID_20180615_001

VID_20180615_002

VID_20180615_003

Napisany w 2018a_Hautes-Pyrenees & Haute-Garonne | Możliwość komentowania Piau-Engaly została wyłączona

Station de Peyragudes

Autor: admin o 14. czerwca 2018

DANE TECHNICZNE

Wysokość: 1592 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 653 metry

Długość: 8,6 kilometra

Średnie nachylenie: 7,6 %

Maksymalne nachylenie: 12,5 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Po zjechaniu z Col d’Azet do Genos spotkałem tam tylko Krzyśka i Rafała. Darek był już w drodze na wschód. Niespodziewany atak pirenejskiego lata po wielodniowej „porze deszczowej” sprawił, że szybciej niż dotąd opróżniały się nasze bidony. Dlatego przed trzecią wspinaczką koniecznie musiałem znaleźć jakąś strefę bufetu. Moi koledzy, których czekał powrotny podjazd na przełęcz Azet, byli tego samego zdania. Na szczęście szybko natknęliśmy się sklepik spożywczy przy drodze D25. Po „naładowaniu akumulatorów” kilka minut po siedemnastej wróciliśmy do swych zadań. Ja musiałem teraz pokonać płaski odcinek wokół Lac de Genos-Loudenvielle, aby dotrzeć do podnóża podjazdu na Col de Peyresourde, który to stanowić miał większą część naszej wspinaczki do stacji Peyragudes. Gdy przejeżdżałem przez Loudenvielle, leżącą na południowym krańcu jeziora, wróciłem myślami do swego występu w L’Etape du Tour 2007. To właśnie tu po ośmiu godzinach walki z blisko 200-kilometrowym dystansem i pięcioma górskimi premiami kończyłem ten słynny wyścig dla kolarzy amatorów. Rozegrano go na trasie piętnastego etapu 94. Tour de France. Loudenvielle wówczas już po raz trzeci gościło metę górskiego odcinka TdF. Przed jedenastu laty wygrał tam Aleksander Winokurow, który o 51 sekund wyprzedził Luksemburczyka Kima Kirchena i Baska Haimara Zubeldię. Tym niemniej „Wino” bardzo szybko wpadł na kontroli antydopingowej (nielegalna transfuzja krwi) i nie wystartował już do kolejnego etapu tego wyścigu. We wcześniejszych latach w tej samej miejscowości z prestiżowego zwycięstwa cieszyli się Laurent Brochard w 1997 i Gilberto Simoni w 2003 roku. O zwycięstwie Francuza napisałem już przy okazji wspominek z Col d’Azet. Natomiast Włoch z Trydentu podobnie jak „Kazach” wygrał etap do Loudenvielle prowadzący przez przełęcz Peyresourde. Na finiszu pokonał Szwajcara Laurenta Dufaux i Francuza Rocharda Virenque.

Po około dziesięciu minutach jazdy dotarłem do Armenteule, gdzie pod murami otaczającymi romański kościół św. Feliksa czekał na mnie Darek. W tej wiosce można zacząć zachodni podjazd na Col de Peyresourde (1569 m. n.p.m.). Pierwszy raz wykorzystany na Tourze dopiero w roku 2016. Wcześniej przez ponad sto lat na Peyresourde wjeżdżano tylko od wschodu lub z północnego-zachodu. Ta przełęcz pojawia się na trasie „Wielkiej Pętli” od roku 1910. Dotychczas peleton TdF przemierzył ją 68 razy. Niemniej ostatnimi czasy bywa, że  premia górską „przesuwana” jest do pobliskiej Peyragudes (jak w latach 2012 i 2018). To właśnie ta stacja narciarska była naszym trzecim celem na czwartkowym etapie. Powstała w 1988 roku z połączenia dwóch ośrodków narciarskich tzn. Peyresourde-Balestas oraz Les Agudes, funkcjonujących po zachodniej i wschodniej stronie granicznego masywu między departamentami: Hautes-Pyrenees i Haute-Garonne. Obecnie w tej połączonej domenie narciarskiej dostępnych jest 49 tras zjazdowych o łącznej długości 60 kilometrów. Stacja mocno stawia też na snowboard. Można w niej rywalizować także w konkurencjach takich jak: half-pipe czy boardercross. Tutejsze wyciągi w liczbie 17, w tym 9 krzesełkowych są w stanie przewieźć 26.269 osób na godzinę. Co ciekawe zanim do Peyragudes zawitały pierwsze wyścigi kolarskie stacja ta w roku 1997 zagrała w filmie „Jutro Nie Umiera Nigdy”, o przygodach agenta Jamesa Bonda. Oczywiście zanim ten nowy kolarski szczyt zadebiutował na trasach Wielkich Tourów przetestowano go na mniejszym wyścigu etapowym czyli Route du Sud. W tej stacji zakończyła się edycja tego wyścigu z roku 2000. Etap wygrał tu Hiszpan Francisco Mancebo z ekipy Banesto. Trzeci w tym samym czasie finiszował nasz Tomasz Brożyna, który tym samym zagwarantował sobie generalne zwycięstwo w tej imprezie. Dziesięć lat później czasówkę RdS na przeszło 16-kilometrowej trasie z Loudenvielle do Peyragudes wygrał zaś Francuz David Moncoutie. Czwarty w tej próbie był Przemysław Niemiec.

Na trasie Tour de France stacja ta pojawiła się w roku 2012. Zakończył się tu etap siedemnasty, ostatni górski na tej imprezie. Po starcie w Luchon przejechano przełęcze: Mente, Ares, Bales oraz „niepunktowaną” Peyresourde. Następnie po 2600 metrach zjazdu kolarze skręcili w lewo na niespełna 3-kilometrowy podjazd do mety na wysokości 1605 metrów n.p.m. Ten schemat końcówki powtórzono następnie na piętnastym odcinku Vuelta a Espana 2013 oraz na dwunastym z TdF 2017. Niemniej w innych miejscach wytyczano finisze. Vuelta kończyła na wysokości 1620 metrów n.p.m., zaś Tour z drugą wizytą dotarł jedynie na pułap 1580 metrów n.p.m. Było niżej lecz trudniej, gdyż ostatnie metry prowadziły do altiportu, po stromej ściance z nachyleniem do 16%. W 2012 roku w Peyragudes etap TdF wygrał Hiszpan Alejandro Valverde, który o 19 sekund wyprzedził Chrisa Froome’a i lidera Bradley’a Wigginsa. Dwaj Brytyjczycy i tak byli zadowoleni, bowiem zyskali 18 sekund nad swym jedynym rywalem Włochem Vincenzo Nibalim. Podczas wspomnianej Vuelty etap był iście królewski. Miał aż 225 kilometrów długości i 4300 metrów przewyższenia. Podjeżdżano na hiszpańskie przełęcze: Canto i Bonaigua oraz francuskie: Bales i Peyresourde. Wygrał uciekinier Alexandre Geniez. Francuz o ponad trzy minuty wyprzedził Włocha Michele Scarponiego i Irlandczyka Nicolasa Roche’a. Nieco więcej, bo 3:20 stracili do niego zawodnicy walczący o generalne zwycięstwo tzn. Nibali i Amerykanin Chris Horner. Etap TdF 2017, choć znacznie dłuższy od tego sprzed pięciu lat, biegł niemal tym samym górskim szlakiem. Niespodzianką był stromy finisz, na którym najlepiej poradził sobie Romain Bardet. Francuz o dwie sekundy wyprzedził Kolumbijczyka Rigoberto Urana i Włocha Fabio Aru. Chris Froome na samym finiszu stracił aż 22 sekundy i tym samym koszulkę lidera, którą na dwa dni zabrał mu Aru. Na Tourze 2018 Peyragudes (tym razem wysoka na 1645 m. n.p.m.) była jedynie premią górską na etapie do Col du Portet. Do stacji wjechano drogą D117 czyli po skręcie w lewo już 350 metrów za przełęczą Peyresourde. Pierwszy na tej premii był Estończyk Kanel Kangert.

Na zlocie w Armenteule przegadaliśmy kilka minut, po czym około 17:20 rozpoczęliśmy podjazd do Peyragudes. Tak mi się przynajmniej wydawało, bowiem gdy kilkaset metrów dalej obejrzałem się, to Darka nie ujrzałem. Coś musiało go zatrzymać na starcie. Z zapisu w programie Strava Flyby widzę, że mój kolega ruszył dopiero, gdy ja byłem już w kolejnej wiosce czyli Estarvielle. Nie wiedząc co się wydarzyło postanowiłem się zatrzymać w miejscu, gdzie nasza droga D25 łączyła się z szosą D618 biegnącą z Arreau do Bagneres-de-Luchon. Gdy po trzech minutach dojechał do mnie Dario nie tracąc już ani chwili wjechaliśmy na szlak znany z dziesiątek edycji Tour de France. Tradycyjny północno-zachodni podjazd na Col de Peyresourde formalnie zaczyna się w Arreau. Niemniej przez pierwsze 10 kilometrów jest niemal niezauważalny. Szosa zaczyna się mocniej wznosić dopiero za wioską Aneran, jakiś kilometr przed miejscem, gdzie myśmy się na niej pojawili. Na ostatnich 8 kilometrach średnie nachylenie zachodniego Peyresourde to przeszło 7,6%. Zaczęliśmy mocno, choć była to nasza trzecia tego dnia premia górska. Do tego naprawdę solidna wspinaczka. Pierwsze cztery kilometry na drodze D618 trzymają ze stałą stromizną na poziomie 8-8,5%. Dario jeszcze bardziej się ożywił gdy ujrzeliśmy przed nami sylwetkę innego amatora, który to jechał na tyle szybko, iż próba jego złapania stanowiła dla nas dodatkowe wyzwanie. Okazał się nim pewien młodzian z Holandii, którego ostatecznie udało nam się dojść na wysokości Loudervielle. Oczywiście ów człowiek też był ambitny i próbował podkręcać tempo lub przynajmniej utrzymać się z nami. Ostatecznie udało nam się go jednak odczepić. Jazda na wysokim rytmie z dodatkowymi zrywami tempa okazała się jednak nieco ponad moje siły. Pod koniec piątego kilometra od Armenteule nie utrzymałem już koła Darkowi, wobec czego dojechał on do skrętu na Peyragudes z przewagą około 20 sekund.

Skręciliśmy zatem w prawo czyli na południe wjeżdżając na drogę D619. Jeszcze przez pół kilometra mogliśmy się cieszyć nieco ulgowym nachyleniem. Niemniej dojazd do Peyragudes nie należy do łatwych. Od początku siódmego kilometra szosa zaczęła się śmiało wznosić. Stromizna szybko dobiła do 12% i na szerokim łuku drogi w lewo (ku wschodowi) utrzymała się na tak wysokim poziomie przez dobre metrów. Starałem się tracić dystansu do Darka, którego cały czas miałem niedaleko przed sobą. Na początku ósmego kilometra minęliśmy dwa szerokie wiraże. Wiadomo droga do stacji musi być delikatnie wyprofilowana. Potem w połowie ósmego kilometra dojrzałem po lewej stronie wjazd na pas górskiego lądowiska, po którym u schyłku XX wieku hasał Pierce Brosnan, zaś 20 lat później zabłysnął Romain Bardet. Stromizna na krótszą chwilę podskoczyła jeszcze do 11%, lecz było to już ostatnie tego dnia wyzwanie. Na przełomie ósmego i dziewiątego kilometra dobrnęliśmy do pierwszych zabudowań stacji Peyresourde-Balestas. Cała wspinaczka skończyła się zaś pół kilometra dalej. To znaczy na rondzie, gdzie nasza droga spotkała się z biegnącą z naprzeciwka szosą D117, tą od premii górskiej z TdF 2018. Ponieważ chcieliśmy dotrzeć do końca drogi, na rondzie tym odbiliśmy na południe ku tej części ośrodka, do której przylegają wyciągi narciarskie. Te ostatnie 800 metrów naszej trasy były już jednak zupełnie płaskie. Dario na ostatnich kilometrach wspinaczki dołożył mi jeszcze kilkanaście sekund. Obaj pojechaliśmy mocno. Rzekłbym zaskakująco mocno jak na trzecią górę. Darek segment o długości 7,52 kilometra (od wjazdu na szosę D618) przejechał w 33:55 co dało mu się średnią prędkość 13,3 km/h i VAM 1061 m/h. Ja byłem niewiele gorszy z czasem 34:30 (avs. 13,1 km/h z VAM 1043 m/h). Mój czas netto na całej górze o długości 8,61 kilometra to 39:59, zaś Darka 40:18 – gorszy od mojego za sprawą spokojnego startu kolegi na drodze D25. Na górze zdzwoniliśmy się z Piotrem ustalając spotkanie w Avajan. Niemniej na zjeździe porwał nas mały anglojęzyczny peleton i przegapiliśmy skręt do tej miejscowości. Dlatego Pedro musiał nas odebrać z przystanku w Borderes-Louron.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/1639415161

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1639415161

ZDJĘCIA

20180614_101

FILM

VID_20180614_010

Napisany w 2018a_Hautes-Pyrenees & Haute-Garonne | Możliwość komentowania Station de Peyragudes została wyłączona

Col d’Azet

Autor: admin o 14. czerwca 2018

DANE TECHNICZNE

Wysokość: 1580 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 785 metrów

Długość: 10,6 kilometra

Średnie nachylenie: 7,4 %

Maksymalne nachylenie: 12,2 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Z Col de Portet na parking w Saint-Lary-Soulan zjechałem kilka minut przed wpół do trzeciej. Zanim wszyscy zebraliśmy się przy samochodach upłynęło jeszcze trochę czasu. Przed kolejną górską potyczką warto było się posilić, zmienić lub „odchudzić” stroje oraz przynajmniej powierzchownie obmyć swe rowery, które zebrały sporo błota w górnej części pierwszego wzniesienia. Drugie czekało na nas po przeciwnej stronie Vallee d’Aure. Mieliśmy bowiem ruszyć na wschód ku przełęczy Azet. Na czwartkowym etapie duch w naszej drużynie był bojowy. Każdy chciał tego dnia zaliczyć trzy podjazdy. Ja w ramach trzeciej rundy miałem jeszcze do zobaczenia Station de Peyragudes. Stację narciarską znaną z tras Tour de France, acz nie tylko. Na wyprawę ku niej namówiłem Darka. Tą trzecią wspinaczkę musieliśmy jednak zacząć po wschodniej stronie Col d’Azet. To zaś rodziło pewien problem natury logistycznej. Przede wszystkim umówiliśmy się z Piotrem, że Renault zostanie na tym parkingu do czasu jego przyjazdu. Teoretycznie można było wjechać i zjechać z Azet, po czym poczekać na Pedra i razem z nim podjechać samochodem do podnóża trzeciej góry. Niemniej trudno było przewidzieć ile czasu będziemy oczekiwać na kolegę. A poza tym on musiałby następnie czekać na nas „bawiących się” na swym trzecim podjeździe. Lepiej było podjechać zachodni Azet, następnie zjechać na wschód, pokonać płaski odcinek wokół Lac de Genos-Loudenvielle, po czym z okolic Armenteule rozpocząć wspinaczkę do Peyragudes. Decydując się na to rozwiązanie daliśmy Piotrowi znać by po ukończeniu swego etapu wybrał się autem do Doliny Louron i tam przechwycił nas po zjeździe ze wspomnianej stacji. Krzysiek i Rafał porzucając samochód bez kierowcy na parkingu w Saint-Lary-Soulan nie musieli kombinować. Chcąc zaliczyć tego dnia aż trzy wzniesienia musieli wybrać najprostsze rozwiązanie. To znaczy zwiedzić obie strony przełęczy Azet.

Col de Val Louron-Azet to górska przeprawa stosunkowo młoda wiekiem jak i stażem na trasach „Wielkiej Pętli”. Po raz pierwszy peleton Tour de France przejechał przez tą przełęcz w sezonie 1997. Dotychczas odwiedził ją zaś ośmiokrotnie. Zabrakło więc jej na odcinku do Pla d’Adet z roku 1993 czyli w dniu pierwszego polskiego triumfu na trasach TdF. Kolarze po przekroczeniu Col de Peyresourde dotarli wówczas do Saint-Lary-Soulan dolinami Louron i Aure. To znaczy pokonując blisko 30-kilometrowy odcinek z przejazdem przez miasteczko Arreau. Tym niemniej godzi się wspomnieć, iż spory kawałek wschodniego podjazdu pod Azet przetestowano na Tourze już w sezonie 1991. W dodatku na etapie, który w dużej mierze rozstrzygnął o losach tamtego wyścigu. Odcinek trzynasty tej imprezy kończył się w stacji narciarskiej Val-Louron (1455 m. n.p.m.). Zaczął się zaś w aragońskim miasteczku Jaca i liczył aż 232 kilometry. Uczestnicy TdF wyjechali z Hiszpanii poprzez Col du Pourtalet. Następnie zmierzyli się z przełęczami Aubisque, Tourmalet i Aspin by na sam koniec pokonać 6-kilometrowy podjazd ze startem we wiosce Genos. To znaczy jakieś 80% wschodniej wspinaczki pod Col d’Azet. Na tym szlaku do głosu doszło młodsze pokolenie kolarskich asów. Etap wygrał Włoch Claudio Chiappucci. Razem z nim przyjechał wielki Miguel Indurain, który tego dnia po raz pierwszy w swej karierze przywdział koszulkę lidera TdF. Trzeci ze stratą półtorej minuty finiszował kolejny Włoch Gianni Bugno. Podobna była kolejność na mecie w Paryżu tzn. Indurain, Bugno i Chiappucci. Przegrani byli starzy mistrzowie. Francuz Laurent Fignon przyjechał do mety czwarty, ale ze stratą już 2:50. Znacznie więcej stracił zwycięzca dwóch poprzednich edycji TdF czyli Amerykanin Greg Lemond. Na mecie tylko dziewiąty z bagażem 7:18. Wśród młodych też były ofiary. Poległ jednodniowy lider Francuz Luc Leblanc, który stracił aż 12:36.

Gdy w roku 1997 kolarze pierwszy raz pokonywali pełnowymiarową Col d’Azet to prowadzenia bronił inny Francuz. Harcownik Cedric Vasseur w Pireneje dotarł z przewagą około 3 minut nad faworytami. Mało kto dawał mu szansę na etapie z Pau do Loudenvielle, gdyż nasza zachodnia Azet poprzedzona była wjazdami na Soulor, Tourmalet i Aspin. Pierwszy na premii górskiej był odbudowany po strasznej kontuzji z jesieni 1995 roku Włoch Marco Pantani. Niemniej na zjeździe swoją przewagę liczebną wykorzystali zawodnicy Festiny. Skutecznie zaatakował Laurent Brochard, przyszły mistrz świata z San Sebastian. Długowłosy Francuz dotarł do mety z przewagą 14 sekund nad swym rodakiem i liderem Richardem Virenque oraz Pantanim i Niemcem Janem Ullrichem. Vasseur walczył do upadłego. Finiszował na dwudziestym miejscu ze stratą 2:57 do zwycięzcy. Pozostało mu 13 sekund zapasu nad Ullrichem. Dzięki temu w świątecznym dla Francuzów dniu 14 lipca jeszcze raz przywdział trykot lidera. Nazajutrz młody Niemiec z Rostocka pozamiatał wszystko na przeszło 250-kilometrowym maratonie z Luchon do Andorra-Arcalis. Debiut z roku 1997 był zarazem jedynym przypadkiem, gdy Azet na Tourze wystąpiła w roli ostatniej premii górskiej. Później bywała już zawsze przedostatnia. Przy tym znacznie częściej wykorzystywano krótszy i mniejszy pod względem przewyższenia podjazd wschodni. W sumie sześć razy. Najpierw w roku 1999 na etapie do stacji Piau-Engaly, gdy premię górską na Azet jak i etap wygrał Hiszpan Fernando Escartin. Na etapach z lat 2001, 2005 i 2014 kończących się w Pla d’Adet najszybciej na tej przełęczy meldowali się Francuzi o imieniu Laurent czyli Jalabert i Brochard oraz Katalończyk Joaquim Rodriguez. W sezonie 2013 na etapie do Bagneres-de-Bigorre premia ta padła łupem Australijczyka Simona Clarke’a. Natomiast w roku 2018 na odcinku prowadzącym na Col du Portet pierwszy wjechał tu Francuz Julian Alaphillipe. Zachodnia wspinaczka na Azet po raz drugi została wykorzystana zaś w sezonie 2016 na etapie do Bagneres-de-Luchon. Dominowali na nim kolarze Team Sky. Holender Wout Poels był pierwszy na premii, zaś Chris Froome na mecie w Luchon.

Zachodni podjazd na Col d’Azet można zacząć co najmniej w dwóch miejscach. Po pierwsze na południowym krańcu Saint-Lary-Soulan, gdzie należałoby znaleźć drogę D25 w kierunku Sailhan. Ewentualnie na północ od miasta w pobliżu wioski Bourisp. Wybraliśmy tą drugą opcję, bowiem ten dojazd był nieco krótszy i mniej skomplikowany. Przejazd przez całe uzdrowisko i tak czekał nas w piątek, gdyż na ostatnim etapie mieliśmy zaplanowane wspinaczki do stacji Piau-Engaly oraz górskich jezior Cap de Long i Aumar. Parking za sklepem Sarrat Sport opuściliśmy kilka minut po piętnastej. Wjechawszy na szosę D929 przejechaliśmy dystans 900 metrów dzielący nas od ronda za sklepem Carrefour Market. Na tym skrzyżowaniu trzeba było skręcić w prawo by rozpocząć podjazd szosą D116. W moim wykonaniu ta wspinaczka miała wyglądać inaczej niż wszystkie pozostałe. W swych planach nie miałem przecież powrotnego zjazdu z przełęczy Azet. Tym samym jeśli chciałem uwiecznić to wzniesienie na zdjęciach musiałem je robić w trakcie podjazdu. Przy tym wolałem ich nie pstrykać „w locie” czyli podczas jazdy, by potem nie zżymać się na ich słabą ostrość czy złe wykadrowanie. Musiałem się zatem pogodzić z koniecznością stawania co kilkaset metrów lub wtedy gdy tylko coś ładniejszego przykuję moją uwagę. Ruszyłem pod górę z nastawieniem, iż tym razem to ja będę strażą tylną naszego górskiego regimentu. Tym niemniej szybko okazało się, iż Rafał z Krzyśkiem postanowili przejechać oba zbocza Azet w tempie pełnym dostojeństwa i olimpijskiego spokoju. Dlatego też jadąc dość szybko pomiędzy swoimi licznymi przystankami mogłem przez dłuższy czas pozostawać z nimi w kontakcie wzrokowym lub nawet werbalnym. Chłopaki załapali się zatem na niejedno zdjęcie w akcji. Można więc powiedzieć, iż na pierwszych siedmiu kilometrach tej wspinaczki byłem wszędobylskim fotoreporterem dokumentującym pirenejską wycieczkę dwójki Gorzowian.

Zgodnie z nową świecką tradycją zarzuciłem na plecy swój tobołek z cieplejszą odzieżą. Ta jednak na Col d’Azet nie przydała mi się zbytnio. Przez cały czas mieliśmy tu temperaturę powyżej 20 stopni. Na starcie 25, w trakcie wspinaczki maksymalnie aż 29, zaś na przełęczy wciąż komfortowe 21. Podjazd bardzo mi się spodobał. To był kawał solidnej wspinaczki biegnącej spokojnym szlakiem wśród sielankowych krajobrazów. Po drodze minęliśmy trzy ładne wioski: Sailhan (1,8 km), Estensan (3,8 km) oraz największą Azet (5,6 km). W każdej był kościółek i stare domy z szarego kamienia. Pod koniec drugiego kilometra trzeba było „wskoczyć” na szosę D25, bowiem nasza 116-tka odbiła tu w prawo ku wiosce Ens. Na całym podjeździe było trzynaście wiraży. Tuzin na pierwszych siedmiu kilometrach, zaś ostatni już na samej przełęczy. Dario pojechał dość mocno i segment ze stravy o długości 10,71 kilometra pokonał w czasie 46:31 (avs. 13,8 km/h z VAM 1012 m/h). Ja spędziłem na tym podjeździe nieco ponad godzinę. Wdrapałem się na przełęcz w czasie brutto 1h 00:11. Wykres ze stravy zdradza, iż zrobiłem aż 23 foto-przystanki, na których straciłem co najmniej 12:20. Jadąc w normalnym trybie swój wynik netto czyli 47:51 mógłbym pewnie znacząco poprawić. W końcu przed każdym postojem musiałem wyhamować, zaś po przerwie od nowa się rozpędzić. To każdorazowo oznaczało stratę kilku sekund oraz ubytek energii wynikający z rwanego stylu jazdy. Wychodzi na to, że stać mnie było na wynik lepszy niż uzyskany przez Darka. Czy mógłbym urwać kolegę? Nie wiem. Przypuszczam jednak, że jadąc razem i wzajemnie się mobilizując stać by nas było na czas w pobliżu 45 minut. Tymczasem Rafa & Chris do końca kręcili na pół gwizdka i wjechali na przełęcz w czasie 1h 07:08 (avs. 9,6 km/h z VAM 701 m/h). Przy dobrej pogodzie z przełęczy dało się dostrzec w oddali Saint-Lary-Soulan i Pla d’Adet. Za to po przeciwnej stronie mieliśmy widoczną jak na dłoni wspomnianą już stację Val-Louron. O wpół do piątej zaczęliśmy wszyscy stromy i kręty zjazd do Genos. Technicznie ciekawy, lecz wizualnie rozczarowujący. Szczególnie po tym co zobaczyliśmy na zachodnim zboczu tej góry.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/1639415143

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1639415143

ZDJĘCIA

20180614_061

FILMY

VID_20180614_007

VID_20180614_008

VID_20180614_009

Napisany w 2018a_Hautes-Pyrenees & Haute-Garonne | Możliwość komentowania Col d’Azet została wyłączona

Col de Portet

Autor: admin o 14. czerwca 2018

DANE TECHNICZNE

Wysokość: 2215 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 1405 metrów

Długość: 16,3 kilometra

Średnie nachylenie: 8,6 %

Maksymalne nachylenie: 11,8 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Start dwóch ostatnich etapów naszego pirenejskiego Touru zaplanowałem w Saint-Lary-Soulan. Miasteczku w dolinie Aure, nad rzeczką Neste d’Aure mającym niespełna 850 stałych mieszkańców. To uzdrowisko i zarazem ośrodek narciarski jest położone przy drodze D929 w odległości 20 kilometrów od granicy hiszpańskiej przecinającej tunel Aragnouet-Bielsa. Można w nim zacząć aż siedem trudnych szosowych podjazdów ruszając z miasta w trzech różnych kierunkach. Dlatego podobnie jak w przypadku Luz-Saint-Sauveur również do tej miejscowości warto było się wybrać dwukrotnie. Dojechawszy do Saint-Lary-Soulan zatrzymaliśmy się na parkingu za restauracją Sarrat Sport, na północnym krańcu miasteczka. Z tego miejsca mieliśmy ładny widok na najbardziej stromy fragment naszego pierwszego podjazdu. W czwartek mieliśmy w planach aż trzy wspinaczki. Przede wszystkim chcieliśmy pokonać bardzo trudną i częściowo szutrową Col de Portet. Poza tym miałem na oku dwie krótsze wspinaczki: na przełęcz Azet oraz do stacji narciarskiej Peyragudes. Jako że Portet miała wkrótce zadebiutować na Tour de France, nasza pierwsza „wycieczka” była pod każdym względem wyprawą w nieznane. Moje plany na czwartek były w pełni zbieżne z poglądami Darka i bardzo podobne do pomysłu Rafała i Krzyśka. Jedynie Piotr obrócił się plecami do najbardziej polskiej ze wszystkich gór na historycznej mapie Tour de France. Zamiast stromej wspinaczki na Portet czy choćby Pla d’Adet zaprojektował sobie rundę ze startem i metą w Saint-Lary-Soulan. Znalazły się na niej dwie premie pierwszej i jedna drugiej kategorii tzn. zachodni Azet, wschodni Aspin i niepełny-zachodni Ancizan. Wedle własnych słów: Azet pojechał mocno (czas 54:16), pod Aspin „rzeźbił” w końcówce (56:40), zaś na Ancizan już umierał (42:28). Pedro w trakcie swej sześciogodzinnej wyprawy przejechał ponad 77 kilometrów z łącznym przewyższeniem 2672 metrów w czasie netto 4h 01:04 (avs. 19,2 km/h).

Wspomniana Pla d’Adet (1683 m. n.p.m.) bezpośrednio góruje nad Saint-Lary-Soulan. W linii prostej odległość między nią a miasteczkiem jest taka mała, iż z Vallee d’Aure dobrze widać budynki stacji znajdujące się przeszło 800 metrów wyżej. Niemniej jest to tylko jeden z trzech sektorów terenu narciarskiego Saint-Lary-Soulan. Wyżej mamy jeszcze: Espiaube (1900 m. n.p.m.) oraz Saint-Lary 2400 znane też pod nazwą Vallon du Portet. Całość leży na południowych zboczach masywu Arbizon. Jak można wyczytać we francuskiej wikipedii ośrodek ten obsługiwany jest przez kolej linową, dwie linie kolei gondolowej, 11 wyciągów kolei krzesełkowej, 18 orczyków i 1 ruchomy chodnik. Ta cała maszyneria może obsłużyć w ciągu godziny aż 36.640 turystów czyli przeszło dwa razy więcej niż w wiekowym Superbagneres. Dostępnych jest tu 56 tras zjazdowych o łącznej długości 100 kilometrów. Tym niemniej w świecie sportu zawodowego Saint-Lary-Soulan znane jest przede wszystkim dzięki kolarstwu szosowemu. Pla d’Adet to trzecia najbardziej popularna górska meta etapowa w historii „Wielkiej Pętli”. Uczestnicy TdF już 10-krotnie wspinali się do mety w stacji Saint-Lary 1700. Większym uznaniem cieszyły się dotąd jedynie: alpejski podjazd pod Alpe d’Huez (30 wizyt) oraz wyłączona już z kolarskiego użytku wspinaczka na Puy de Dome (13), wygasły wulkan w Masywie Centralnym. Wyścig Dookoła Francji odkrył to wzniesienie 15 lipca 1974 roku, na szesnastym etapie swej 61. edycji. Kolarze ścigali się wtedy na 209-kilometrowej trasie ze startem w katalońskim Seo de Urgell. Zanim wjechali do Francji pokonali przełęcze: Canto, Bonaigua i Portillon, a następnie jeszcze Peyresourde. Co ciekawe ten sam zestaw podjazdów znalazł się 19 lat później na trasie 230-kilometrowego odcinka, również nr 16, wygranego przez Zenona Jaskułę. Jedyna różnica polegała na tym, iż w 1993 roku peleton wystartował ze stolicy pirenejskiego Księstwa czyli z Andorra La Vella.

W 1974 roku najszybciej na górę wjechał 38-letni już Raymond Poulidor. Ulubieniec francuskich kibiców zaatakował na początku podjazdu i na metę dotarł 41 sekund przed Hiszpanem Vicente Lopezem-Carrilem i 1:02 przed Belgiem Michelem Pollentierem. Jadący po swe piąte zwycięstwo w Tourze Eddy Merckx był ledwie piąty finiszując ze stratą 1:49 do Francuza, ale spokojnie utrzymał się na prowadzeniu. „Poupou” wygrał tego dnia siódmy i ostatni w swej karierze etap Touru. Co ciekawe tego samego popołudnia nieco z przypadku zadebiutował w roli spikera TdF słynny Daniel Mangeas. Rok później najmocniejszy na tej górze okazał się Holender Joop Zoetemelk. Drugi na tym odcinku był Bernard Thevenet. Francuz zyskał tu 49 sekund nad Merckxem, zaś później „zdetronizował” go w Alpach. Los bywa przewrotny. W sezonie 1976 zwycięski rok wcześniej Zoetemelk przegrał w tym miejscu szansę na swój pierwszy generalny triumf w TdF. Za namową swego dyrektora sportowego Cyrille’a Guimard z dala od mety etapu zaatakował bowiem znakomity góral Lucien Van Impe. Z pomocą Hiszpana Luisa Ocany wypracował on sobie spory zapas, którego nie roztrwonił na finałowym podjeździe. Belg wygrał z przewagą aż 3:12 nad Zoetemelkiem i odebrał koszulkę lidera Francuzowi Raymondowi Delisle, który do Belga stracił ponad 12 minut. Dzięki temu Van Impe na mecie w Paryżu zamiast z tradycyjnego zwycięstwa w klasyfikacji górskiej cieszył się z unikalnego w swej karierze triumfu w klasyfikacji generalnej. W sezonie 1978 wygrał tu Francuz z hiszpańskim rodowodem czyli urodzony w Burgos Mariano Martinez, ojciec Miguela – mistrza olimpijskiego w MTB z Igrzysk w Sydney. Następnie na piątym etapie z roku 1981 swój sukces sprzed pięciu lat powtórzył Van Impe. Tym razem wygrał z przewagą 27 sekund nad Bernardem Hinault, Australijczykiem Philem Andersonem i Hiszpanem Alberto Fernandezem. Tego dnia Anderson został pierwszym w dziejach TdF liderem rodem z Antypodów. Natomiast w sezonie 1982 wygrał na tej górze Szwajcar Beat Breu, który zwykł odchudzać swój rower do minimum, np. rezygnując z owijki.

Po tych pierwszych sześciu wizytach Tour zapomniał o Pla d’Adet na całą dekadę. Przypomniał sobie o tej górskiej mecie dopiero w sezonie 1993. Wspomniany już górski maraton wygrał nasz Zenon Jaskuła, który w trójkowym finiszu ograł Szwajcara Tony Romingera i Baska z Nawarry Miguela Induraina. Ostatnie trzy wizyty „Wielkiej Pętli” w Saint-Lary 1700 to już wiek XXI. W latach 2001 i 2005 wygrywali tu przyjaciele z US Postal i Discovery Channel: Lance Armstrong i George Hincapie. Ten pierwszy wygrał w swoim stylu, gubiąc wszystkich rywali i przekraczając linię mety z przewagą równo minuty nad Niemcem Janem Ullrichem. Ten drugi wygrał zaś z ucieczki, na finiszu dystansując Hiszpana z Galicji Oscara Pereiro, niespodziewanego zwycięzcę TdF 2006. Takie rozstrzygnięcia zapadły na trasach obu etapów. W archiwach wyścigu wygląda to inaczej, bo obaj Amerykanie zostali później skreśleni z list zwycięzców za swe dopingowe praktyki. Na koniec w sezonie 2014 po swój drugi etapowy sukces na trasie 101. edycji Touru sięgnął tu Rafał Majka. Polak wygrał etap siedemnasty o długości 124,5 kilometra, który zaczął się w Saint-Gaudens i prowadził przez premie górskie na Col du Portillon, Col de Peyresourde i Col d’Azet. „Zgred” na finałowym podjeździe zgubił wszystkich współtowarzyszy ucieczki i jednocześnie odparł pościg liderów. Zwyciężył z przewagą 29 sekund nad Włochem Giovannim Viscontim i 46 nad jego rodakiem Vincenzo Nibalim, który zrobił tu kolejny duży krok do najwyższego stopnia paryskiego podium. Organizatorzy TdF najwyraźniej jednak pozazdrościli inwencji szefom Giro d’Italia. W odpowiedzi na włoskie Colle delle Finestre postanowili pokazać kolarskiemu światu swoją Col de Portet. Przeszło 16-kilometrowy podjazd, który w górnej połowie ma liczne odcinki o szutrowej nawierzchni. Choć Pla d’Adet uchodzi za jeden z najtrudniejszych górskich finiszy w dziejach Tour de France to w porównaniu z Portet wygląda owszem na mocne, lecz mimo wszystko małe piwo.

Oba wzniesienia dzielą drogę D123 na dystansie aż 7,8 kilometra. To znaczy cały odcinek między startem wspinaczki we wiosce Vignec (810 metrów n.p.m.) a rozjazdem poniżej stacji Espiaube (1485 m. n.p.m.). Zmierzając ku Saint-Lary 1700 trzeba stąd jechać dalej prosto by dotrzeć do mety już po niespełna trzech kilometrach. Natomiast wybierając przełęcz Portet trzeba tu skręcić w prawo i pokonać jeszcze 8,5 kilometra o średnim nachyleniu 8,4%. W dodatku nie po gładkim asfalcie. Dlatego też właśnie ten podjazd był największym wyzwaniem w programie naszej 12-dniowej podróży. Jak również najtrudniejszą premią górską na trasie Tour de France 2018. Z geograficznego punktu widzenia Portet jest przełęczą, lecz w oczach kolarza szosowego to wyłącznie finałowy podjazd. Na drugą stronę schodzi bowiem gorszej jakości droga gruntowa, biegnąca w stronę sztucznego Lac de l’Oule. Jeziorko to przylega do utworzonego w roku 1968 Narodowego Rezerwatu Przyrody Neouvielle, który my odwiedziliśmy nazajutrz podjeżdżając do Lac d’Aumar. 105. Tour de France poznał Portet na etapie siedemnastym rozpoczętym w Bagneres-de-Luchon. Szutrowa końcówka nie była jedynym eksperymentem szefów „La Grande Boucle”. Był to też najkrótszy od 22 lat etap TdF ze startu wspólnego. Finałowy podjazd został poprzedzony wspinaczkami na Montee de Peyragudes i Col d’Azet. Aktywnie jechali nasi obaj mistrzowie. Michał Kwiatkowski na pierwszych kilometrach Portet harował na rzecz swych „niebiańskich” liderów. Natomiast Rafał Majka zabrał się w ucieczkę i długo walczył o zwycięstwo etapowe. Ostatecznie nie utrzymał koła Nairo Quintany, po czym dał się wyprzedzić jeszcze dziewięciu zawodnikom walczącym o czołowe miejsca w „generalce” wyścigu. Kolumbijczyk z ekipy Movistar wygrał ten dynamiczny, 65-kilometrowy odcinek. Na mecie miał 28 sekund przewagi nad Danielem Martinem i 47 nad liderującym Gerraintem Thomasem. Czwarty Primoz Roglić i piąty Tom Dumoulina stracili do zwycięzcy 0:52, ledwie dziewiąty Chris Froome już 1:35, zaś nasz Rafał 2:20.

My zapoznaliśmy się z tym ciężkim podjazdem niespełna siedem tygodni przed widowiskiem stworzonym przez największych asów światowego peletonu. Wystartowaliśmy tuż przed jedenastą, ruszając z ronda przy drodze D929 w kierunku zachodnim. Pogoda w końcu zdawała się być naszym sprzymierzeńcem. Niebo z przewagą błękitu i temperatura 23 stopni na starcie i nawet 25 na drugim kilometrze wspinaczki. Niemniej nad górami, ku którym się wybieraliśmy, kłębiły się szare chmury. Początek był zupełnie płaski. Szosa zaczęła się delikatnie wznosić, gdy przejechaliśmy na lewy brzeg La Neste d’Aure. Jadąc dalej wzdłuż strumienia św. Jakuba (Ruisseau Saint-Jacques) wkrótce dotarliśmy do ronda na skraju Vignec. Na nim trzeba było odbić w prawo. Po przejechaniu równo kilometra rozpoczęliśmy słynną wspinaczkę na drodze D123. Najpierw czekała nas długa prosta, biegnąca przez 1300 metrów w kierunku północnym. Z respektu przed trudną górą nie wystartowałem zbyt mocno. Nasze tempo było jednak na tyle solidne, iż po kilometrze wspólnej jazdy za grupką został Rafał. Na początku drugiego kilometra nachylenie sięgnęło 11,8%, zaś na ciasnym wirażu w lewo szosa zmieniła kierunek na południowo-zachodni. Na tym wzniesieniu brak przesadnie stromych ścianek. O skali trudności stanowi wysoka stromizna utrzymująca się na długich odcinkach. Najtrudniej jest na czterech kilometrach przed wioską Soulan, gdzie średnie nachylenie trzyma na poziomie od 9 do 10,6%. Na tym trudnym segmencie dodatkowo przeszkadzać mogą warunki atmosferyczne. W ciepły słoneczny dzień temperaturę podgrzewają skały ciągnące się wzdłuż pierwszych kilometrów drogi. Poza tym potrafi tu też dokuczać mocny wiatr przeciwny. W połowie drugiego kilometra minęliśmy zamontowaną na przydrożnym murze tablicę upamiętniającą wyczyn Poulidora. Droga prowadziła po półce skalnej. Po lewej ręce mieliśmy zieloną Vallee d’Aure, zaś przed nami otwierał się niekiedy widok na zabudowania stacji Pla d’Adet.

Nasze obroty wzrosły, gdy do „pracy na przodku” włączył się Darek. Mój „lekki jak piórko” przyjaciel na tym stromym odcinku mógł się wykazać. Na czwartym kilometrze minęliśmy dwa kolejne wiraże. Do Soulan dojechaliśmy już we dwóch, po tym jak tempa nie wytrzymał Krzysiek. Ta wioska z wieloma domami z kamienia spodobała mi się już w 2007 roku. Muszę przyznać, iż przez kolejną dekadę nic nie straciła ze swego uroku. Pierwszy kilometr za Soulan był wyraźnie lżejszy od kilku wcześniejszych. Średnie nachylenie wynosi tu bowiem „tylko” 7,5%. Niemniej na kolejnym odcinku podjazd przypomniał swe twarde warunki. Przez 1300 metrów stromizna ani na moment nie zeszła poniżej 9%, zaś cały kilometr miał średnio 10%. Dario dyktował swoje warunki i pod koniec siódmego kilometra jego rytm także dla mnie okazał się zbyt mocny. Oczywiście nie zamierzałem się poddać bez walki. Na rozjeździe przed Espiaube traciłem do niego kilkanaście sekund, zaś na terenie stacji ponownie udało mi się złapać z nim kontakt. Według stravy początkowe 7,12 kilometra pokonałem w czasie 36:59 (avs. 11,6 km/h z VAM 1035 m/h). Darek był szybszy o 12 sekund, zaś Rafał tracił tu do nas 10 minut. Na początku dziewiątego kilometra wjechaliśmy na węższą Route du Col de Portet. Formalnie była ona w tym dniu zamknięta, ale nikomu z nas nie przyszło do głowy by zawrócić. Jak można było przypuszczać natknęliśmy się tu na robotników drogowych, którzy z drobnymi wyjątkami obojętnie przyjęli nasz wybryk. Przez pierwsze 5 kilometrów ta górska droga trzymała na średnim poziomie 8-9%. Darek jechał swoje, zaś ja starałem się za nim utrzymać. Niemniej straciłem kontakt już przed pierwszym wirażem. Segment powyżej Espiaube nie okazał się bynajmniej w pełni szutrowy. Był raczej mieszanką starego zniszczonego asfaltu i drogi gruntowej z dodatkiem szutru. Podłoże do ogarnięcia nawet na rowerze szosowym, choć miejscami bywało nieciekawie ze względu na wcześniejsze wielodniowe opady.

Na dziesiątym i jedenastym kilometrze pokonaliśmy efektowną serię serpentyn. Napotkaliśmy stado owiec oznakowanych na niebiesko. Na jednym z wiraży minęliśmy też przedstawicieli francuskich mediów, którzy najwyraźniej przyjechali tu nakręcić materiał o największej atrakcji najbliższego Touru. Przyszło mi na myśl, iż nasz występek zostanie nagrany, co ułatwi zadanie organom ścigania. Na początku trzynastego kilometra droga przestała się kręcić i zdecydowanie skierowała się na zachód. Darek stopniowo powiększał swą przewagę. Po 9 kilometrach wspinaczki dzieliło nas tylko 10 sekund, w połowie jedenastego kilometra około 40, zaś na początku trzynastego już 1:10. Na tej wysokości zrobiło się już chłodniej i bardziej ponuro. Dojechaliśmy bowiem do chmur, które widać było z doliny. Pod koniec piętnastego kilometra trzeba było pokonać ciemny tunel z błotnistym podłożem. Potem zaś jeszcze finałowy kilometr o średniej 9,2%. Dziwi mnie zatem niebieski kolor tego odcinka na załączonym profilu. Wjechawszy na górę pojechałem na wprost. Na szczycie było już tylko 11 stopni. Darka nie od razu spotkałem, bo mój ambitny kompan odbił jeszcze w lewo ku szczytowi Soum de Terre Nere. Zawrócił gdy gruntowa droga stała się definitywnie nieprzejezdna. Na segmencie o długości 16,19 kilometra strava zmierzyła mu czas 1h 22:48 (avs. 11,7 km/h z VAM 995 m/h). Ja uzyskałem tu wynik 1h 25:06 (avs. 11,4 km/h z VAM 968 m/h), zaś Rafał najwyraźniej zmęczony środowym etapem wykręcił czas netto 1h 55:15. Krzysiek wjechał jako trzeci, lecz przyszło nam na niego czekać dłużej niż zwykle, gdyż w połowie „szutrowego” odcinka złapał gumę. Na szczycie spędziłem aż 50 minut. W drodze powrotnej też nie musiałem się śpieszyć, bowiem moi mieli się jeszcze wybrać do stacji Pla d’Adet. Poniżej Espiaube spotkaliśmy rzeszę kolarzy-amatorów jadących w jednakowych błękitnych koszulkach. Okazali się nimi Duńczycy w sile 300 osób, uczestniczący w jakiejś imprezie masowej. Powyżej Soulan widziałem też na poboczu spore stado sępów kłębiących się wokół cielęcej padliny.

Dzień później na tej samej górze zjawił się Michał Kwiatkowski. „Kwiato” przyjechał tu na trzydniowy górski rekonesans parę dni po ukończeniu Criterium du Dauphine. W piątek po rozgrzewce na podwójnym Portillon przetestował całą trasę 17 etapu TdF i swym treningowym tempem dotarł na Col du Portet w 1h 06:44. Co ciekawe na lipcowym wyścigu te przeszło 16-kilometrowe wzniesienie przejechał o dwie minuty wolniej. Niemniej mógł sobie na to pozwolić, gdyż swoją ciężką pracę wykonał na dwóch wcześniejszych premiach górskich oraz pierwszej ćwiartce finałowego podjazdu. Jak zostało już wspomniane na mecie triumfował Nairo Quintana. Niemniej na stravie królem jest Steven Kruijswijk z czasem 50:26 (avs. 19,3 km/h z VAM 1633 m/h). Holender na etapie z 25 lipca 2018 roku finiszował szósty, ze stratą 1:05 do Kolumbijczyka. Cóż, nie wszyscy zawarli pakt ze stravą. Drugie i trzecie miejsca w jej tabeli zajmują zatem Francuzi: Romain Bardet i David Gaudu, którzy na Tourze finiszowali za Rafałem Majką – na trzynastym i czternastym miejscu. Ciekawostką tego zestawienia jest siódmy wynik „emerytowanej” legendy czyli Alberto Contadora. „El Pistolero” tego samego dnia co „profi” ruszył na Portet prosto z Saint-Lary-Soulan i wjechał na tą górę w 55:41 (avs. 17,4 km/h). Tak jakby na nasz sposób, acz o pół godzinki szybciej 🙂

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/1639407880

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1639407880

ZDJĘCIA

20180614_001

FILMY

VID_20180614_001

VID_20180614_002

VID_20180614_003

VID_20180614_004

VID_20180614_005

VID_20180614_006

Napisany w 2018a_Hautes-Pyrenees & Haute-Garonne | Możliwość komentowania Col de Portet została wyłączona

Col de Beyrede

Autor: admin o 13. czerwca 2018

DANE TECHNICZNE

Wysokość: 1417 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 767 metrów

Długość: 10,7 kilometra

Średnie nachylenie: 7,2 %

Maksymalne nachylenie: 15,4 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Po zjeździe z Col d’Aspin odbyliśmy krótką naradę na temat naszych dalszych planów na środowe popołudnie. Ja chciałem zahaczyć jeszcze o Col de Beyrede, choć raczej nie upierałbym się przy tym pomyśle gdyby przyszło mi ją zdobywać samotnie. Darek nie chciał się przemęczać przed dwoma ostatnimi etapami naszej podróży. „Szczwany lis” postanowił zaoszczędzić nieco energii na podjazdy zaplanowane na czwartek i piątek, w tym tak trudne jak: Col de Portet czy Col de la Cap de Long & Lac d’Aumar. Krzysiek czyli nasz zaskakująco mocny górski debiutant zaliczył kolejny dobry występ na pirenejskim szlaku. Niemniej na trzeci podjazd w ciągu jednego dnia nie był jeszcze gotowy mentalnie. Swoją normę dzienną już zrobił i na tym w środę postanowił poprzestać. Na moje szczęście chęć do dalszej jazdy przejawiał Rafał, choć to właśnie on z naszej czwórki zostawił pewnie najwięcej zdrowia na dwóch pierwszych wzniesieniach. Niemniej dobrze znałem charakter Rafy, który ewentualnie niedostatki formy fizycznej potrafi przezwyciężać swą mocną psychiką. Skoro mocna głowa i mężne serce pozwoliły mu przed dwoma laty w Andorze pokonać za jednym zamachem Rabassę i obie strony Galliny to skromniejszy tryptyk w układzie: Hourquette-Aspin-Beyrede tym bardziej nie mógł go złamać. Tym samym na wyjeździe z Arreau postanowiliśmy się rozdzielić. Dario i Chris przejęli w posiadanie auto wynajęte przez Piotra, którym pojechali prosto do naszej bazy noclegowej w Aneres. Natomiast ja przesiadłem się do samochodu Rafała. Tak jak nasi koledzy ruszyliśmy na północ drogą D929, lecz już po ośmiu kilometrach jazdy zatrzymaliśmy się w Sarrancolin. Ta założona w średniowieczu wioska rozwinęła się wokół klasztoru Benedyktynów. Niegdyś słynęła z wydobycia marmuru. Dziś żyje w niej niespełna 600 mieszkańców. Dojechawszy na miejsce zaparkowaliśmy nieopodal sklepu spożywczego sieci SPAR. Dzięki temu mogliśmy zrobić małe zakupy, by uzupełnić kalorie przed trzecią wspinaczką.

Warto dopowiedzieć, iż Col de Beyrede nie jest jedynym ciekawym podjazdem, który można zacząć w tej miejscowości. Wyjeżdżając z Sarrancolin w kierunku wschodnim można podjechać na nieco niższą Col d’Estivere (1217 metrów n.p.m.). W drodze na tą przełęcz trzeba pokonać 8,3 kilometra o średnim nachyleniu 7,1%. Oba wzniesienia nie zostały dotąd wypróbowane na Tour de France. Tym niemniej przy odpowiednim nakładzie prac drogowych mogłyby dać organizatorom wielkiego Touru jak i czerwcowej Route d’Occitanie (Route du Sud) okazję do wytyczenia nowych, całkiem treściwych odcinków na górskich szosach departamentu Hautes-Pyrenees. Dla przykładu zachodnie podjazdy pod Beyrede i Estivere byłyby świetną „przygrywką” przed finałowym podjazdem do stacji Nistos-Cap Nestes. Taki układ trasy to zresztą jedyna możliwość by uniknąć płaskiego dojazdu do wioski Bas Nistos u podnóża tej góry. Z kolei wybrana przeze mnie wschodnia wspinaczka na Beyrede otwiera jeszcze ciekawsze perspektywy. Po 3,3 kilometra stromego zjazdu na zachód docieramy do osady Espiadet, gdzie można zacząć zachodni podjazd pod Aspin, ograniczony do 5 najtrudniejszych kilometrów tego wzniesienia. Przedłużając sobie ów zjazd o kolejny kilometr docieramy do szosy D113, która poprzez okolice Lac de Payolle zawiedzie nas zachodnim szlakiem na Hourquette d’Ancizan. Natomiast zjeżdżając całe 11 kilometrów wjedziemy do wsi Sainte-Marie-de-Campan, w której zaczyna się wschodni podjazd na Col du Tourmalet. Można sobie zatem wyobrazić górski odcinek TdF z następującą sekwencją premii górskich: wschodnia Beyrede, zachodnie 10 km pod Hourquette d’Ancizan, wschodni Aspin i wschodni Tourmalet. Po czym na sam koniec – wedle uznania – finałowy podjazd do Luz-Ardiden, Hautacam, Cauterets-Cambasque lub też do nie widzianej jeszcze na Tourze stacji Gavarnie-Gedre (poniżej Col des Tentes). Już tylko na 101 kilometrach pomiędzy Sarrancolin i Luz-Saint-Sauveur dałoby to w 3400 metrów pionie. A na deser byłoby jeszcze od 900 do 1100 metrów przewyższenia finałowej wspinaczki.

My dwaj na spotkanie z Beyrede ruszyliśmy kwadrans po siedemnastej. Wyjechaliśmy z Place du Vivier na Route d’Espagne (D929) kierując się nią na południe. Zaraz po starcie minęliśmy miejscowy kościół pod wezwaniem św. Piotra i św. Stefana. Następnie po przejechaniu 700 metrów, na skraju Sarrancolin, skręciliśmy w prawo na drogę D107. Ta jedynie na samym początku była płaska. Gdy po dwustu metrach przejechaliśmy na południową stronę strumienia Beyrede zaczęła się stroma wspinaczka. Rafał szybko przeszedł na tryb „eko”. Ja postanowiłem sprawdzić ile sił mi jeszcze zostało. Tymczasem nachylenie bardzo szybko przekroczyło 10%, by na dojeździe do wioski Beyrede dojść już do poziomu 11,8%. Niemniej to nie był jeszcze koniec owych wczesnych atrakcji. Na początku drugiego kilometra trzeba było sobie poradzić z nachyleniem sięgającym aż 13,2%. Tuż za pierwszym wirażem dojechałem do rozdroża. Jedna ścieżka biegła stąd w lewo i to nawet bardziej stromo niż dotychczas. Natomiast druga początkowo szła w dół dając szansę na złapanie oddechu. Z ulgą przyjąłem werdykt znaków drogowych, iż opcja prawa to nasza Route Forestiere de Bignec. Według książki „Profils des Cols des Pyrenees” tom. 1 wydawnictwa Altigraph, którą jakiś tydzień wcześniej zakupiłem w Argeles-Gazost, na przełęcz Beyrede dojechać można każdą z tych dróg. Tym niemniej lewa oznaczona jako Route Forestiere de l’Areouse jest krótsza o półtora kilometra, bardziej nieregularna, a przy tym bardzo stroma na kolejnych trzech kilometrach. Prawdopodobnie też nadaje się ona raczej dla użytkowników rowerów górskich. Wybierając przyjazną dla kolarzy szosowych dróżkę prawą mogłem być pewien, że przez kilka następnych kilometrów nic szczególnie stromego mnie nie czeka. Już na początku trzeciego kilometra podjazd odżył, lecz przez trzy kolejne kilometry jego nachylenie było umiarkowane. Nawierzchnia drogi była co najwyżej średniej jakości. Asfalt bywał miejscami popękany czy zabrudzony błotem, ale dało się po nim jechać bez większych kłopotów.

Na szóstym kilometrze trafiły się dwa trudniejsze odcinki, gdzie stromizna przekraczała 10 i 11%. Niemniej najtrudniejszy odcinek na leśnej drodze Bignec był dopiero przede mną. Złowroga ściana pojawiła się w połowie siódmego kilometra na wysokości gospodarstwa Granges d’Estupo. Przez kolejne 1500 metrów stromizna ani razu nie zeszła poniżej 9%, zaś w najbardziej stromym miejscu sięgnęła aż 15,4%! Na tym odcinku ów górski szlak mijał kolejne gospodarstwa hodowlane (Les Sugnaleres i Tragnes). Rafał zwierzył mi się potem, iż na początku ósmego kilometra jego przejazd został chwilowo zablokowany przez miejscowy „krowi gang”. Chociaż najgorsza stromizna skończyła się po przejechaniu ośmiu kilometrów to wyżej nadal było nielekko. Solidne nachylenie trzymało tak naprawdę do połowy dziesiątego kilometra, wciąż momentami przekraczając 10%. Dopiero po minięciu ostatniego wirażu mogłem sobie gratulować ustrzelenia środowego hat-tricku. Na ostatnim kilometrze nachylenie sięgało już co najwyżej 6%, zaś po wyjechaniu z lasu na łąkę spadło do zera. Zatrzymałem się na wysokości źródeł Ruisseau de Beyrede. Według stravy segment o długości 10,36 kilometra przejechałem w 47:32 (avs. 13,1 km/h z VAM 910 m/h). Na przełęczy Beyrede zbiegały się aż cztery drogi. Dwie wschodnie i dwie zachodnie, z każdej strony jedna szosowa i jedna gruntowa. Na górze warunki były niezbyt przyjemne. Choć na dole temperatura dochodziła do 23, to na przełęczy było już tylko 15 stopni. Do tego pochmurno, wietrznie i z dodatkiem mżawki. Mimo to nie szukałem zadaszonej kryjówki w pobliskiej Auberge de Col de Beyrede. Postanowiłem zaczekać na Rafała pod gołym niebem, aby dojeżdżając do mety widział mnie z daleka. Stanąłem przy tablicy drogowej, na miejscu z widokiem na najwyższy w tej okolicy szczyt Signal de Bassia (1921 m. n.p.m.). Mój kompan wjechał na przełęcz w czasie netto 1h 05:59 czyli stracił przeszło 18 minut. W normalnych warunkach różnica ta byłaby dwukrotnie niższa. To świadczy zaś o tym, iż Rafa zdecydował się mnie wesprzeć w trzeciej środowej batalii pomimo „ran poniesionych” na polach dwóch wcześniejszych bitew. Merci Mon Ami.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/1637429289

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1637429289

ZDJĘCIA

20180613_076

FILMY

VID_20180613_009

VID_20180613_010

Napisany w 2018a_Hautes-Pyrenees & Haute-Garonne | Możliwość komentowania Col de Beyrede została wyłączona

Col d’Aspin

Autor: admin o 13. czerwca 2018

DANE TECHNICZNE

Wysokość: 1489 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 781 metrów

Długość: 12 kilometrów

Średnie nachylenie: 6,5 %

Maksymalne nachylenie: 11,7 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Po powrocie do Arreau pozwoliliśmy sobie na 10-minutowy postój przy samochodach. Czekał nas teraz rozpoczynany w tym miasteczku podjazd na Col d’Aspin. Przełęcz będącą jedną z geograficznych legend Tour de France. Nie poraża ona wysokością czy też przewyższeniem, acz wschodnia wspinaczka jest trudniejsza od tej zaczynanej na zachodzie w dolinie Adour. Z pewnością spełnia warunki mianowania na premię górską pierwszej kategorii. Niezależnie od jej historycznych zasług. Znajomość Aspin z wyścigiem Dookoła Francji jest bardzo długa i zażyła. Sięga roku 1910 i słynnego etapu nr 10 z Luchon do Bayonne, na którym uczestnicy TdF po raz pierwszy zmierzyli się z podjazdami w Wysokich Pirenejach. Tak wtedy jak i wielokrotnie później stała ona na szlaku kolarzy w pakiecie z trzema innymi, wyższymi wzniesieniami czyli: Peyresourde, Tourmalet i Aubisque. W Pirenejach mniej rozległych niż Alpy organizatorzy „Wielkiej Pętli” zawsze mieli mniej alternatyw przy wyborze trasy. Dlatego szczególnie dawnymi czasy przejazd przez zachodnie Pireneje oznaczał dla zawodników konieczność zmierzania się z owym „Gangiem Czworga”. Nie było wyjścia, każdy uczestnik chcący dojechać do Paryża musiał uporać się z tym kwartetem i to najczęściej w ciągu jednego dnia. Aspin zawsze postrzegany był jako najłatwiejsza z tych czterech przeszkód. Niemniej występując w towarzystwie swych „większych braci” również potrafił pozbawić złudzeń niejednego śmiałka łaknącego sławy i zaszczytów. Pierwszym zdobywcą tego wzniesienia został Francuz Octave Lapize, który wygrał wówczas tak etap do Bayonne jak i cały wyścig. Na przełęcz podjeżdżano od strony wschodniej, podobnie jak w dwóch kolejnych sezonach. Następnie w latach 1913-14 wykorzystano zachodni podjazd na etapach do Luchon, po tym jak kolarze zaczęli się kręcić wokół Francji także w kierunku odwrotnym do ruchu wskazówek zegara.

Tak czy owak Col d’Aspin stała się niemal stałym punktem na trasie Touru. Zabrakło jej tylko na trasach z lat 1928-32. Niemniej gdy wróciła w sezonie 1933 to utrzymała się w programie wyścigu już do roku 1939 włącznie. Przed wybuchem II Wojny Światowej pojawiła się na TdF w sumie 21 razy. Z kolei podczas 72 powojennych edycji aż 53 razy skorzystano z wiodącej przez Aspin drogi D918. W tym przez dwanaście lat z rzędu między rokiem 1969 a 1980. W sumie Tour de France aż 74 razy wizytował Aspin, co daje tej niepozornej przełęczy drugie miejsce pośród najczęściej odwiedzanych wzniesień. Większy staż ma jedynie sławny Col du Tourmalet, zaś trzecie miejsce w tym zestawieniu zajmuje Aubisque. Na długiej liście zwycięzców tej premii górskiej jest tylko jeden, który uczynił to trzykrotnie. Francuz Jean Robic, zwycięzca TdF z roku 1947. Filigranowy Bretończyk jako pierwszy meldował się na tej przełęczy w latach 1947, 1948 i 1953. Przy tej pierwszej okazji uczynił tu duży krok w stronę swego generalnego zwycięstwa. Pomimo zwycięstw etapowych w Strasbourgu i Grenoble, po przejechaniu Alp czyli na półmetku wyścigu Robic był piąty ze stratą ponad 25 minut do cieszącego się sympatią kibiców Rene Vietto. Zaatakował jednak na etapie piętnastym z Luchon do Pau i ostatniego ze swych rywali Włocha Pierre’a Brambillę „odhaczył” właśnie na wschodnim podjeździe pod Aspin. Choć z przełęczy do mety pozostawało mu jeszcze 150 kilometrów ze wspinaczkami na Tourmalet i Aubisque kontynuował swą akcję. Ostatecznie finiszował z przewagą blisko 11 minut nad Vietto, który przyprowadził 6-osobową grupkę pościgową. Wliczając wszystkie bonifikaty Robic zyskał zaś nad liderem aż 17 minut. Resztę strat odrobił potem na etapach 19 i 21. Najpierw na 139-kilometrowej czasówce Vannes – Saint-Brieuc z gry wypadł Vietto, zaś nowy lider Brambilla dał się zaskoczyć na etapie do Paryża. Tym samym Robic wygrał wyścig, ani jeden dzień nie jadąc w koszulce lidera. Bez śmiałej akcji na Aspin ten sukces nie byłby możliwy.

Trzy lata później wydarzenia na Aspin również miały wpływ na ostateczne wyniki Touru. Tym razem z przyczyn pozasportowych. Gdy na odcinku jedenastym podjeżdżano na przełęcz od strony zachodniej włoscy kolarze zostali zaatakowani przez francuskich kibiców. Kilka lat po wojnie stosunki między obu narodami były nadal napięte. Miejscowym fanom kolarstwa nie w smak była dominacja kolarzy z Italii, którzy wygrali dwie poprzednie edycje „Wielkiej Pętli”, zaś w roku 1950 zdążyli już zgarnąć pięć etapów. Przydrożni chuligani swym wybrykiem nie zapobiegli wprawdzie szóstej włoskiej wiktorii, bowiem na mecie w Saint-Gaudens triumfował Gino Bartali. Co więcej koszulkę lidera zdobył Fiorenzo Magni. Niemniej na tyle rozgrzali około-wyścigową atmosferę, iż obie reprezentacje Włoch wycofały się z tej imprezy przed startem do kolejnego etapu. Koniec końców TdF 1950 wygrał Ferdi Kubler z „neutralnej” Szwajcarii. Oprócz Robica jeszcze sześciu asów zdobyło Aspin więcej niż raz: Belg Firmin Lambot (w latach 1914 i 1920), Hiszpan Federico Bahamontes (1958 i 1962), Belg Lucien Van Impe (1971 i 1975), Francuzi Michel Laurent (1978 i 1982) & Richard Virenque (1994-95) oraz Włoch Claudio Chiappucci (1990-91). W XXI wieku Aspin pojawiła się na Tourze 11 razy, przy czym 9-krotnie jechano od naszej wschodniej strony. W obecnej dekadzie peleton TdF gościł tu 4 razy. W 2012 roku od zachodniej strony jako pierwszy wjechał na nią Francuz Thomas Voeckler. Natomiast w latach 2015, 2016 i 2018 wspinano się od wschodu i najwyżej punktowali tu: Irlandczyk Daniel Martin (na etapie do Cauterets wygranym przez Rafała Majkę), Anglik Steve Cummings oraz Francuz Julian Alaphilippe. Aspin rzadko bywa ostatnią, decydującą o losach etapu, premią górską. W ostatnich kilkunastu latach w tej roli pokazała się dwukrotnie. To znaczy w sezonie 2008 na odcinku do Bagneres-de-Bigorre, wygranym przez zdyskwalifikowanego niebawem Włocha Riccardo Ricco oraz w 2016 roku na etapie do Lac de Payolle, gdy triumfował wspomniany już Cummings.

Ja miałem już okazję poznać tą przełęcz w lipcu 2007 roku, gdy przyjechałem w Pireneje by wystartować w swoim drugim L’Etape du Tour. Dotarłem do nich wraz z Piotrem Mrówczyńskim, po długiej podróży z przystankami w Wogezach i Masywie Centralnym. Nazajutrz po pierwszym noclegu w Bagneres-de-Bigorre wybraliśmy się na Col du Tourmalet i Col d’Aspin. Pomimo, że trafiła mi się wówczas łatwiejsza strona tej przełęczy poczułem ją mocno w nogach i płucach. Zbyt szybko pojechałem pierwsze siedem kilometrów tego wzniesienia i na ostatnich pięciu kilometrach nieco „zabolała” mnie zmiana nachylenia. Natomiast na samej górze dostępu do przełęczy „broniło” wielkie stado swobodnie pasących się tam krów. Tym razem nie miałem zamiaru wjeżdżać na tą przełęcz w jak najkrótszym czasie. Gotów byłem przystać na tempo moich kolegów czyli Krzyśka i Rafała. Pocisnąłem już mocniej na Hourquette d’Ancizan, zaś na koniec dnia czekał mnie jeszcze wymagający podjazd na Col de Beyrede. Jazda pod Aspin na 80-90% aktualnych możliwości była najlepszym rozwiązaniem, tym bardziej że nie byłem w optymalnej formie. Z parkingu przy Place Houssens do podnóża naszego drugiego podjazdu musieliśmy dojechać przez mosty nad La Neste du Louron i La Neste d’Aure. Te dwa górskie potoki właśnie w Arreau łączą się w rzekę La Neste, która na swej drodze do ujścia w Garonnie przepływa m.in. przez wieś Aneres, w której wypoczywaliśmy po trudach kolejnych górskich etapów. Po kilkudniowych opadach ich poziom był na tyle wysoki, iż doprawdy niewiele brakowało by wzburzona woda wystąpiła z koryt i uczyniła spustoszenie w tym ładnym miasteczku. Po dotarciu do drogi D929 trzeba było nią przejechać trzysta metrów w kierunku północnym, by znaleźć początek wiodącej na Aspin szosy D918.

W przeciwieństwie do wschodniego Hourquette d’Ancizan początek orientalnego Aspin jest najłatwiejszym fragmentem wzniesienia. Przydrożne tablice podawały, iż średnie nachylenie pierwszych dwóch kilometrów to odpowiednio: 4% i 3%. Dopiero po przejechaniu nad strumieniem Le Berlan wjechaliśmy na znacznie trudniejszy trzeci kilometr o średnim nachyleniu 8,1% i max. 9,8%. Na początku tego odcinka minęliśmy boczną drogę D110 ku wiosce Aspin-Aure, która to ponownie łączy się z głównym szlakiem pod koniec szóstego kilometra. Na czwartym kilometrze zrobiło się luźniej, acz nie tak łatwo jak na samym początku. Przez kolejne cztery kilometry nachylenie było umiarkowane i jedynie na przełomie piątego i szóstego stromizna na chwilę wyskoczyła ponad 8%. Chcieliśmy cały podjazd przejechać razem, więc musieliśmy się dostosować do tempa najsłabszego. Po kilku kilometrach wyjaśniło się, że będziemy dbać o Rafała. Kolega walczył jednak dzielnie i nie spowalniał nas zanadto. Niebo przejaśniło się i momentami nawet słoneczko przygrzewało. Między trzecim a szóstym kilometrem mój komputer pokładowy zanotował rzadko ostatnio widywane 20 stopni! Podjazd niemal cały czas wiódł przez łąki, co kontrastowało z ukrytym między drzewami szlakiem na Hourquette. Droga z rzadka zmieniała kierunek. Na całym podjeździe było tylko pięć ciasnych wiraży i kilka łagodniejszych łuków. Pierwsze 6 kilometrów pokonaliśmy w czasie 24:07 jadąc ze średnią prędkością 15,1 km/h. Druga połowa wspinaczki musiała być wolniejsza, gdyż jest wyraźnie trudniejsza. Ostatnie 5 kilometrów ma tu średnio 7,9%, zaś kilometr ósmy nawet 8,9% przy max. 11,7%. Pokonanie górnej połówki zabrało nam zatem około pół godziny. Rafa choć w drodze na szczyt miał chwile kryzysu zachował rezerwę na finisz i powalczył ze mną zażarcie o „punkty na górskiej premii”. Według stravy cały ten podjazd przejechaliśmy w 54:08 (avs. 13,4 km/h z VAM 853 m/h). Gdy byliśmy już na przełęczy od przeciwnej strony dojechał do nas Dario, który tego dnia zaliczał „rewersy” wzniesień poznanych przez siebie w zeszły piątek. Stosunkowo łatwe 13 kilometrów na zachodnim Aspin pokonał w 50:43 (avs. 16,7 km/h).

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/1637429310

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1637429310

ZDJĘCIA

20180613_041

FILMY

VID_20180613_004

VID_20180613_005

VID_20180613_006

VID_20180613_007

VID_20180613_008

Napisany w 2018a_Hautes-Pyrenees & Haute-Garonne | Możliwość komentowania Col d’Aspin została wyłączona

Hourquette d’Ancizan

Autor: admin o 13. czerwca 2018

DANE TECHNICZNE

Wysokość: 1564 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 803 metry

Długość: 10,4 kilometra

Średnie nachylenie: 7,7 %

Maksymalne nachylenie: 12,8 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Na dziesiątym etapie tej wyprawy przede wszystkim chciałem poznać wschodnie oblicza Hourquette d’Ancizan oraz Col d’Aspin. Zważywszy na to, że obie przełęcze nie są szczególnie wysokie, zaś podjazdy prowadzące na nie niezbyt długie ani też ciężkie od samego początku myślałem by dorzucić do nich jeszcze trzecie wzniesienie. Początkowo zakładałem, że w tej roli wystąpi podjazd z Avajan do stacji Peyragudes. Niemniej wydarzenia z pierwszej części tego wyjazdu skłoniły mnie do drobnej korekty planów. Col de Couraduque zdobyłem dopiero na szóstym etapie (planowałem na trzecim). Tym samym „z sieci” wypadła mi wspinaczka na Col de Beyrede. Postanowiłem ją złowić na etapie dziesiątym, bo była ku temu najlepsza okazja. W końcu do Arreau będącego punktem wypadowym do dwóch pierwszych wzniesień mieliśmy jechać przez Sarrancolin czyli miasteczko u podnóża wjazdu na Beyrede. Tym samym wracając do bazy po zaliczeniu dwóch pierwszych podjazdów mogliśmy spokojnie zahaczyć również o ten trzeci. Przy tym z wypadu na Peyragudes również nie rezygnowałem, a jedynie przesunąłem ten cel ze środy na czwartek. Cała trójka czyli wschodnie wersje: Hourquette, Aspin i Beyrede to podjazdy o długości rzędu 10-12 kilometrów z przewyższeniami m/w 800 metrów. Tym samym można je było wszystkie zaliczyć przejeżdżając około 75 kilometrów i robiąc w pionie niespełna 2500 metrów. Przy założeniu, że odległości między Arreau i Ancizan pokonam rowerem, zaś do Sarrancolin dojadę już samochodem. Taka wersja etapu dziesiątego wydawała się wymagająca, lecz jak najbardziej w zasięgu moich możliwości. Liczyłem na to, że w środowe popołudnie starczy mi czasu na wszystkie trzy wspinaczki. Miałem też nadzieję, iż uda mi się namówić przynajmniej jednego kolegę na tego typu hat-trick. Liczyć mogłem na towarzystwo trzech kompanów. Piotr po zaciętej batalii na Superbagneres wolał się zregenerować przed dwoma ostatnimi etapami. Podobnie jak w poniedziałek wczesnym popołudniem wybrał się na spacer po terenach na południe od Aneres. Tym razem na krótszy, bo 9-kilometrowy.

Do Arreau pojechaliśmy zatem dwoma autami, lecz tylko w 4-osobowym składzie. Dla wszystkich pierwszym podjazdem miał być Hourquette d’Ancizan. Tym niemniej ja, Krzysiek i Rafał mieliśmy po niej wrócić do Arreau, by na Col d’Aspin też wjechać od wschodniej strony. Natomiast Darek z pierwszej przełęczy miał zjechać na zachód aż do Saint-Marie-de-Campan, aby stamtąd zaatakować Aspin od zachodu. W jego przypadku było to najsensowniejsze rozwiązanie. Pięć dni wcześniej w ramach mega-Świstaka pokonał Hourquette od zachodu i Aspin od wschodu. Teraz robiąc mini-rundę w przeciwnym kierunku mógł mieć obydwie te przełęcze zaliczonej od każdej ze stron. Hourquette d’Ancizan całkiem niedawno wkroczył na kolarskie salony. Najpierw w latach 2004 i 2007 został wypróbowany na Route du Sud. Przez sto lat jedynym łącznikiem między Col du Tourmalet a Col de Peyresourde był Aspin, aż tu nagle na początku obecnej dekady wyrosła mu pod bokiem groźna konkurencja. Peleton TdF po raz pierwszy zmierzył się z Hourquette w 2011 roku na etapie dwunastym z Cugnaux do Luz Ardiden wygranym przez Hiszpana Samuela Sancheza (mistrza olimpijskiego z Pekinu). Pierwszy na tą przełęcz wjechał wówczas Francuz Laurent Mangel. Debiut nie wypadł okazale, bowiem do mety było jeszcze daleko i wszystko rozstrzygnąć się miało na Col du Tourmalet oraz finałowym podjeździe. Znacznie większe znaczenie wschodni podjazd pod Hourquette d’Ancizan miał na dziewiątym odcinku TdF 2013. Metę wyznaczono w Bagneres-de-Bigorre, więc owa przełęcz była tego dnia piątym i ostatnim wzniesieniem. Premię górską jak i sam etap wygrał Irlandczyk Daniel Martin, który w dwójkowym sprincie ograł Duńczyka Jakoba Fuglsanga. Trzeci ze stratą 20 sekund na czele 21-osobowej grupy asów finiszował 23-letni Michał Kwiatkowski. Przy trzeciej okazji w 2016 roku na Hourquette (po gaskońsku: Widelec) podjeżdżano dla odmiany od zachodu. Na odcinku ósmym z metą w Bagneres-de-Luchon. Na przełęcz pierwszy wjechał Francuz Thibaut Pinot, lecz etap wygrał Chris Froome po brawurowym ataku na zjeździe z Peyresourde.

Do Arreau dojechaliśmy po godzinie jedenastej. Ta niewielka miejscowość u zbiegu dolin Aure i Louron widziała peleton Tour de France przeszło 70 razy. Niemniej jest to znajomość tyleż częsta co przelotna, bowiem nigdy nie zorganizowano w niej etapowej mety czy choćby miasteczka startowego. Dojechawszy na miejsce zatrzymaliśmy się na parkingu przy Place Houssens, w bezpiecznej odległości od wezbranej La Neste. Oczywiście było pochmurno i zanosiło się na kolejny deszcz. Niemniej nie rozpadało się jakoś mocniej, więc z pewnym poślizgiem ruszyliśmy do akcji. Zaczęło się od małego falstartu, bowiem najpierw pojechaliśmy na południe szosą D618. Po kilkuset metrach zdałem sobie jednak sprawę, iż nie tędy droga. Był to bowiem szlak do Borderes-Louron i dalej na Col de Peyresourde. Zawróciliśmy zatem do centrum miasteczka, przejechaliśmy przez most nad La Neste d’Aure i wjechaliśmy na trakt D929. Na kolejnych kilometrach konsekwentnie jechaliśmy lewym brzegiem tej rzeczki. Po drodze minęliśmy wioskę Cadeac. Ten odcinek poznałem już w lipcu 2007 roku, gdy przed startem w L’Etape du Tour wybrałem się z Piotrkiem Mrówczyńskim na rundę wokół Arreau z podjazdami pod Azet i Pla d’Adet. Po przejechaniu 5,6 kilometra – i tak nieco za wcześnie – zjechaliśmy z głównej drogi zaczynając naszą wspinaczkę na Rue de Minjot. Tym samym do centrum Ancizan dotarliśmy po 600 metrach delikatnego podjazdu. Oficjalny i bardziej stromy 300-metrowy wstęp do tego wzniesienia wiedzie po Rue Salcedo. Co więcej wspinaczkę tą zacząć można jeszcze dalej na południe we wiosce Guchen. Wszystko to jednak detale, bowiem już na wysokości 880 metrów n.p.m. drogi D30 i D113 łączą się, więc do samego szczytu prowadzi już tylko jeden wschodni szlak. Na wylocie z Ancizan, powyżej kościoła Saint-Blaise powitała nas stroma ściana. Jak się okazało najtrudniejszy fragment całego wzniesienia, ze stromizną blisko 13%. Ten odcinek przejechałem najszybciej, lecz stanąłem wkrótce na wysokości cmentarza by poczekać na kolegów.

Po reaktywacji wróciłem do swego wcześniejszego rytmu. Szybko okazało się, że nikt z moich kompanów nie ma ochoty na szybszą jazdę. W połowie drugiego kilometra czyli na wspomnianym styku dróg miałem już 45 sekund przewagi. Czułem się dobrze, więc podobnie jak na Luz Ardiden chciałem się tu sprawdzić. Ten podjazd nadawał się do testu. Miał tylko 10,5 kilometra długości, był dość stromy i ogólnie równy. Przy tym na pierwszych trzech kilometrach średnie nachylenie miało wynieść 9,2%. Zatem najtrudniejszy jego fragment można było pokonać na pełnej świeżości. Droga niemal cały czas prowadziła przez las. Na trzecim kilometrze i przez większą część czwartego wzdłuż strumienia Erabat. Byliśmy w departamencie Hautes-Pyrenees, więc na poboczu stały eleganckie białe tablice podające aktualną wysokość, dystans do przełęczy i średnie nachylenie kolejnego kilometra. Jedyne wypłaszczenie trafiło się pod koniec piątego kilometra. Praktycznie do połowy podjazdu mieliśmy kontakt wzrokowy z Vallee d’Aure. Do czasu gdy na początku siódmego kilometra droga D113 bardziej zdecydowanie skręciła na zachód. Druga połowa wzniesienia była nieco łatwiejsza od pierwszej, acz wciąż na wysokim poziomie ze średnią stromizną 7,7% i max. 9,6%. Górną połówkę przejechałem z prędkością 13,2 km.h. Natomiast cały podjazd o długości 10,55 kilometra – według stravy – pokonałem w 49:38 (avs. 12,8 km/h z VAM 988 m/h). Gdybym na dole się nie zatrzymał zszedłbym minimalnie poniżej 49 minut. Tak czy owak formy nie miałem, skoro ciężko mi było złamać niegdyś łatwo-osiągalne 1000 m/h. Jako drugi na tą przełęcz wjechał Chris. Natomiast Dario i Rafa pojechali spokojnie, kończąc wjazd w czasie 58:42 (avs. 10,8 km/h). Meta znajdowała się w pobliżu gospodarstwa pasterskiego. Dokładnie zaś w przekopie między dwoma wałami ziemi pokrytej soczystą zielenią górskiej łąki. Na przełęczy było wietrznie, mgliście i chłodno. Mój Garmin zanotował tu ledwie 10 stopni Celsjusza. Po drugiej stronie teren wyglądał na bardziej otwarty. Tam właśnie, do krainy drapieżnych ptaków, pognał Darek. Nasza trójka wróciła zaś do Arreau, przetartym wcześniej szlakiem.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/1637427681

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1637427681

ZDJĘCIA

20180613_001

FILMY

VID_20180613_001

VID_20180613_002

VID_20180613_003

Napisany w 2018a_Hautes-Pyrenees & Haute-Garonne | Możliwość komentowania Hourquette d’Ancizan została wyłączona

Col du Portillon

Autor: admin o 12. czerwca 2018

DANE TECHNICZNE

Wysokość: 1293 metry n.p.m.

Przewyższenie: 656 metrów

Długość: 8,7 kilometra

Średnie nachylenie: 7,5 %

Maksymalne nachylenie: 13,1 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Po przeszło czterdziestu minutach od wyjechania z chłodnego i pochmurnego Superbagneres wróciłem do Bagneres-de-Luchon. Nie zamierzałem jednak od razu jechać do samochodu stojącego w północno-zachodniej części miasta. Podczas mokrego zjazdu podjąłem decyzję, że nie skończę go na parkingu. Wolałem niemal z marszu ruszyć na swą drugą wtorkową górę. Tym bardziej, że podjazd ów zaczynał się u południowych kresów uzdrowiska. Na towarzystwo tym razem nie mogłem liczyć. Większość moich kolegów planowała teraz wypad na Col de Peyresourde. To znaczy na przełęcz, którą ja poznałem już przed wielu laty. Zamiast niej miałem chrapkę na niższą Col du Portillon. Dwa lata wcześniej niewiele brakowało bym zahaczył o nią pod koniec 16-etapowej wyprawy z Darkiem i Rafałem po Katalonii i Andorze. Ostatecznie zabrakło mi na to czasu w obliczu innych, wyższych i większych celów. Teraz pojawiła się jeszcze lepsza szansa by na nią wjechać, acz od przeciwnej strony. Takiej okazji nie mogłem już zmarnować. Kilka dni wcześniej nie udało mi się dotrzeć na Port de Boucharo. Tym samym Portillon miało być jedyną graniczną przełęczą podczas tej 12-dniowej wycieczki. Ta górska przeprawa zapewnia najkrótszą z możliwych dróg między Luchon (Vallee de la Pique) a miasteczkiem Bossost (Val d’Aran). Jednocześnie oddziela francuską Oksytanię i departament Haute-Garonne od hiszpańskiej Katalonii i prowincji Lleida. Oba światy łączy zaś: płynąca do Atlantyku rzeka Garonna oraz regionalny język oksytański w swej gaskońskiej wersji. Col du Portillon w sumie 20 razy pojawiła się w programie Tour de France. Poza tym dwukrotnie wykorzystaną ją na trasach hiszpańskiej Vuelty. Podobnie jak w przypadku pobliskiej Col de Mente na przełęcz tą niemal zawsze podjeżdżano od strony wschodniej.

Trudniejszy zachodni podjazd przetestowano tylko dwa razy. W obu przypadkach na odcinkach kończących się w katalońskiej stacji Pla de Beret. Najpierw na ósmym etapie VaE 2003 wygranym przez Katalończyka Joaquina Rodrigueza. Jako pierwszy Portillon przejechał wówczas Joan Horrach, kolarz z Majorki. Natomiast na jedenastym odcinku TdF 2006 wygranym przez Rosjanina Denisa Mienszowa, najwyżej na premii punktował Hiszpan David de la Fuente. Tymczasem wschodni podjazd na tą przełęcz „Wielka Pętla” przetestowała już w 1957 roku. Na etapie siedemnastym prowadzącym z Ax-les-Thermes do Saint-Gaudens. Tego dnia Portillon była ostatnią górą, lecz usytuowaną na dobre 50 kilometrów przed metą. To zmieniło się już przy kolejnej okazji czyli w roku 1961, bowiem finisz podobnego odcinka wyznaczono w Luchon. Taki układ trasy czyli ze wschodnim Portillon w samej końcówce górskiego etapu stał się regułą w latach 60. oraz bywał też wykorzystywany w kolejnej dekadzie. Po wielu latach przerwy, wrócono do tego rozwiązania dopiero w 2018 roku, na etapie szesnastym rozpoczętym w średniowiecznym Carcassonne. W sumie w Bagneres-de-Luchon zakończyło się aż 10 etapów TdF prowadzących przez tą przełęcz. Rzecz jasna Portillon traciło na znaczeniu gdy finisze wytyczano dalej na zachód tzn. w Piau-Engaly, Loudenvielle czy na Pla d’Adet. Do tej ostatniej stacji aż sześć razy zmierzano przez Portillon. Choćby na etapach z lat 1993 i 2014 wygranych przez Zenona Jaskułę i Rafała Majkę. Co ciekawe w trakcie wspomnianych 22 objawień Portillon na trasach obu Wielkich Tourów żadnemu zawodnikowi nie udało się dwukrotnie wygrać premii górskiej na tej przełęczy. Na TdF zdobywali tą górę m.in. Włoch Imerio Massignan (1961), Francuz Raymond Poulidor (1964), Hiszpanie: Jose-Manuel Fuente (1971) i Luis Ocana (1973), Szwajcar Tony Rominger (1993), kolejni Francuzi: Laurent Jalabert (2001) i Richard Virenque (2003) czy wspomniany już „Purito” Rodriguez (2014).

Podczas TdF 2018 jako pierwszy na przełęczy zameldował się Adam Yates, lecz na zjeździe Anglik upadł. Tym samym w Luchon triumfował Julian Alaphilippe z przewagą 15 sekund nad Baskiem Gorką Izagirre, Yates’em i Holendrem Bauke Mollemą. Trudno powiedzieć by Portillon mogło zaimponować swymi walorami fizycznymi. Owszem podjazd jest raczej stromy. Niemniej nawet jak na Pireneje nie imponuje wysokością czy przewyższeniem. Poza tym każdy z dwóch podjazdów na tą przełęcz ma długość około ośmiu kilometrów. Tym niemniej bogata kolarska historia tego wzniesienia była dla mnie wystarczającym argumentem do poznania go w praktyczny sposób. Wszystko wskazywało na to, iż swój pomysł okupię kolejnym laniem ze strony pochmurnego nieba. Zjechawszy do Bagneres-de-Luchon przebrałem się, coś tam zjadłem i czym prędzej ruszyłem na wschód drogą D618. Już po stu metrach przejechałem most nad La Pique i tym samym wjechałem do sąsiadującej z Luchon wsi Saint-Mamet. Tu po 350 metrach od startu trzeba było skręcić w prawo by wjechać na prowadzącą w kierunku południowym Avenue des Pyrenees. Początkowo aleja ta prowadziła po płaskim, lecz gdy tylko skończył się teren zabudowany szosa zaczęła się powoli wznosić. Na drugim kilometrze za Luchon stromizna była jeszcze umiarkowana, co najwyżej 7,6%. Pojawiły się pierwsze delikatne zakręty, a między nimi dostrzegłem charakterystyczną dla wzniesień Haute-Garonne zieloną tablicę z danymi podjazdu. Podobne widziałem wcześniej na Port de Bales i Col de Mente. Można też było dostrzec zbudowany na wzgórzu po drugiej stronie rzeki zamek Tour de Castel-Vielh.

Na początku trzeciego kilometra droga znów skręciła na wschód i tym razem postawiła już wyższe wymagania. Nachylenie – na razie jeszcze nieśmiało – zaczęło przekraczać 10%. W połowie czwartego kilometra pokonałem kręty odcinek z czterema wirażami. Potem na przełomie czwartego i piątego stromizna szarpnęła mocniej, wskakując na pułap aż 13%. Ten trudny fragment niebawem jednak przeszedł w półkilometrowe wypłaszczenie. Podjazd ponownie odżył na początku szóstego kilometra, zaś kilkaset metrów dalej szosa znów schowała się w leśnym otoczeniu. Stromizna była więcej niż solidna, acz nie raziła jakoś przesadnie. Maksymalnie sięgała 10,5% w połowie siódmego oraz 11,3% na początku ósmego kilometra. Najtrudniejszy okazał się kilometr dziewiąty, na którym nachylenie wahało się na poziomie między 8,5 a 11,8%. Dopiero na kilkadziesiąt metrów przed granicą droga wypłaszczyła się umożliwiając szybsze pokonanie ostatnich metrów. Zatrzymałem się po przejechaniu 9,07 kilometra w czasie 41:48. Jednak konkretny podjazd jest tu krótszy. Według stravy segment obejmujący dystans 7,84 kilometra pokonałem w 38:26 (avs. 12,2 km/h z VAM 951 m/h). Niemniej przyjęte w tym zestawieniu przewyższenie wydaje mi się zaniżone. Wiarygodniej i zarazem optymistyczniej wyglądają dane z górnego odcinka o długości 3,39 kilometra. Przejechałem go bowiem w 17:54 (avs. 11,2 km.h z VAM 1022 m/h). Ten fragment podjazdu przejechałem już w ulewie i takie też warunki pogodowe zastały mnie na szczycie. Ponieważ na przełęczy nie było żadnych zabudowań nie mogłem się tam schronić przed deszczem. Tymczasem temperatura była tu równie niska co dwie godziny wcześniej w znacznie wyżej położonej Superbagneres.

Na górze spotkałem jedynie dwóch motocyklistów, którzy nadjechali od hiszpańskiej strony. Zwróciła moją uwagę katalońska tablica z napisem Eth Portilhon podająca, iż wysokość tej przełęczy wynosi dokładnie 1291,8 metra. Ponieważ podobny „wynalazek” widziałem dotąd tylko dwa lata wcześniej na Port del Canto nasuwa się pytanie: skąd zamiłowanie do tak aptekarskiej precyzji w narodzie katalońskim? Po całym zjeździe w rzęsistym deszczu na naszym parkingu zameldowałem się kwadrans przed trzecią. Zastałem tam tylko Piotra, bowiem pozostali koledzy byli już w drodze na Col de Peyresourde. Bez zbędnej zwłoki ruszyliśmy autem ich śladem. Rafała i Krzyśka minęliśmy, gdy w ścianie deszczu zjeżdżali już do Luchon. Dario ruszył niemal godzinę po nich, więc spodziewaliśmy się przegonić go po drodze i tym samym oszczędzić mu nieprzyjemnego zjazdu. Wyprzedziliśmy go na cztery kilometry przed szczytem. Był tym faktem przyjemnie zaskoczony. Zatrzymaliśmy się zatem na Peyresourde i czekając na finisz Darka weszliśmy do miejscowego baru. Można się było w nim posilić naleśnikami z cukrem w cenie 12 sztuk za 6 Euro, a także obejrzeć pokaz regionalnych zabawek z drewna, który dawał pewien starszy jegomość. Dario ukończył swoją wspinaczkę w czasie 1h 01:55 (avs. 12,8 km/h). Rafa uzyskał tu wcześniej wynik 1h 06:49 (avs. 11,8 km/h). Gdy po przyjeździe Darka załadowaliśmy się wszyscy do samochodu wybraliśmy zjazd na zachód. Tym samym do naszej bazy w Aneres dotarliśmy szlakiem przez Avajan, Arreau, Sarrancolin i La Barthe-de-Neste. Można powiedzieć, że zrobiliśmy rozpoznanie terenu przed dojazdami czekającymi nas w środę, czwartek i piątek. Wszak trzy ostatnie etapy tej podróży mieliśmy wyznaczone na górskich szosach wokół doliny Vallee d’Aure.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/1634007759

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1634007759

ZDJĘCIA

20180612_041

FILM

VID_20180612_004

Napisany w 2018a_Hautes-Pyrenees & Haute-Garonne | Możliwość komentowania Col du Portillon została wyłączona