Górskie skalpy *

Ta strona zawiera wyliczankę podjazdów ze wszystkich moich wojaży, z których pierwszy miał miejsce w lipcu 2003 roku. W latach 2005-2012 począwszy od La Marmotte a skończywszy na GF Leggendaria Charly Gaul przy okazji polowania na poszczególne „premie górskie” wystartowałem też w 17 wyścigach typu „gran fondo”, „cyclosportive” czy „radmarathon”. Ponadto wziąłem udział w trzydniowym rajdzie po wzgórzach Masywu Centralnego (L’Ardechoise 2006) oraz krótkim wyścigu z gatunku „hill climb” (Kaunertaler Gletscherkaiser 2011) z metą pod jednym z tyrolskich lodowców. Zaliczyłem już setki wzniesień. Niektóre po dwa-trzy razy, zaś włoską przełęcz Campolongo nawet pięciokrotnie i nieco z przypadku zawsze od północnej strony.

Wiadomo jednak, że góra górze nierówna. Na swym koncie mam zarówno pagórki o przewyższeniu spotykanym na Tour de Pologne czy trasach ardeńskich klasyków, jak również przeszło 20- czy 30-kilometrowe góry o przewyższeniach ponad 1000 czy 1500 metrów. Pośród tych drugich wiele rozsławionych wydarzeniami z bogatej historii Tour de France, Giro d’Italia, Vuelta a Espana czy Tour de Suisse. W poniższej tabelce wymieniam tylko swe znaczniejsze „zdobycze” tzn. podjazdy o amplitudzie (wysokości względnej) przynajmniej 500 metrów.

Dlatego na poniższej liście zabrakło kilku wzniesień, które ze względu na swą stromiznę, mój słabszy dzień czy ulokowanie na trasie ważnego wyścigu zapadły mi w pamięć bardziej niż niejedna, większa góra spośród tych wymienionych. Z grona pamiętnych „maluchów” wymieniłbym przede wszystkim: Colletto del Moro rodem z GF Fausto Coppi 2008, Pra Loup z lipca 2009 roku, Monte Penegal z maja 2010 roku, toskańskie Il Ciocco z lipca 2011 roku, La Planche de Belles Filles zmęczoną na finiszu Les 3 Ballons 2012 czy też finałową część wspinaczki do Obserwatorium w masywie Gran Sasso z roku 2014.

Obecnie (stan na październik 2024 roku) nie licząc powtórek czyli ponownego zdobycia konkretnej góry od tej samej strony doliczyłem się już 831 wzniesień o przewyższeniu co najmniej pięciuset metrów (wśród nich dwa krajowe). Pośród nich mam 477 „okazów” o przewyższeniu przynajmniej tysiąca metrów. Zdecydowaną większość swych „trofeów” tzn. 619, w tym 385 największych „ustrzeliłem” w Alpach, na wielkim obszarze od Bawarii na północnym-wschodzie po Prowansję na południowym-zachodzie. Do tej kolekcji dorzuciłem jeszcze 90 podjazdów w Pirenejach i Górach Katalońskich. Następnie 56 w Apeninach oraz 24 w Górach Betyckich. Poza tym 11 w Wogezach, 10 w Jurze, 9 w Masywie Centralnym, 7 w Szwarcwaldzie, 3 w Górach Iberyjskich oraz 2 nieco przypadkowe „łupy” w polskich Sudetach: przełęcz Okraj w Karkonoszach i Czarną Górę w masywie Śnieżnika.

Moją ulubioną „krainą łowiecką” jest Bella Italia. Po włoskich szosach kręciłem niemal co roku, za wyjątkiem sezonów 2005, 2009, 2017 i 2022. Dzięki temu na ziemi Coppiego i Bartalego zaliczyłem już 380 poważnych podjazdów, w tym 235 o przewyższeniu co najmniej tysiąca metrów. Na drugim i trzecim miejscu w tym zestawieniu plasują się Francja i Szwajcaria. W ojczyźnie Hinault i Anquetila zdobyłem jak dotąd 246 wzniesień, z czego 130 o amplitudzie ponad tysiąca metrów. Natomiast w kraju kolarsko rozsławionym przez Kublera i Kobleta poznałem jak na razie 78 gór, w tym 45 „tysięczników”. Na dalszych miejscach znajdują się: Hiszpania 50 (28), Austria 47 (29), ex-aequo Andora 9 (4) i Słowenia 9 (4), Niemcy 8 (1), nasza niezbyt górska Rzeczpospolita 2 (0), Liechtenstein 1 (1) i w końcu San Marino 1 (0).

Brnąc głębiej w tego rodzaju statystyczne analizy pokusiłem się o rozebranie na czynniki pierwsze włoskiej geografii swych „podbojów”. Po sezonie 2023 na pierwsze miejsce wskoczyła Lombardia. W tym najludniejszym włoskim regionie zaliczyłem bowiem już 83 premie górskie, w tym 49 o przewyższeniu co najmniej 1000 metrów. Tuż za nią plasuje się najbliższe nam geograficznie Trentino-Alto Adige, gdzie przejechałem 81 wzniesień, a wśród nich 52 „tysięczniki”. Z czego 46 (28) w prowincji Trento i 35 (24) w prowincji Bolzano. Na trzeciej pozycji od dwóch lat znajduje się Piemont – 59 (35). Dalsze lokaty zajmują zaś: Wenecja Euganejska – 40 (28), Dolina Aosty – 35 (27), Liguria – 20 (10), Friuli / Wenecja Julijska – 15 (10), Toskania – 14 (7), Abruzja – 9 (6), Lacjum – 7 (4), Emilia-Romania – 6 (3), Umbria – 6 (2), Marche – 4 (1) oraz Molise – 1 (0).

Na tej stronie podaję jedynie informacje na temat kolarskich szczytów zdobytych przeze mnie w dwóch ostatnich sezonach czyli 2023 i 2024. Natomiast dane wzniesień pokonanych w latach 2003-2022 znajdują się na dziewięciu podstronach wyświetlających się na pasku u góry strony. Co do zasady zawierają one listę podjazdów z dwóch kolejnych sezonów. Wyjątkiem są pierwsze cztery lata, z uwagi na skromniejszy coroczny dorobek moich najdawniejszych wojaży. Nazwy wszystkich gór ujętych w owych dziesięciu tabelach powiązałem z konkretnymi wpisami ze strony głównej. W ten sposób każdy czytelnik może znaleźć informacje na temat interesującej go premii górskiej bez znajomości kalendarium moich podróży. To znaczy bez przeglądania sekcji „archiwum”. Swego czasu zlikwidowałem większość starych kategorii z sekcji „wyprawy”. Jeśli chodzi o powstałe przed rokiem 2014 pozostawiłem tylko dwie: 1. „Gran Fondo” obejmującą wpisy na temat wyścigów i rajdów, w których brałem udział w latach 2005-2012 oraz 2. „Route des Grandes Alpes” będącą relacją z 14-etapowej eskapady szczególnego rodzaju, na którą wraz z czterema innymi śmiałkami porwałem się na przełomie czerwca i lipca 2013 roku.