Górskie skalpy *

Ta strona zawiera wyliczankę podjazdów ze wszystkich moich wojaży od lipca 2003 roku. W latach 2005-2012 począwszy od La Marmotte a skończywszy na GF Leggendaria Charly Gaul przy okazji polowania na poszczególne „kolarskie góry” wystartowałem w 17 górskich wyścigach typu „gran fondo”, „cyclosportive” czy „radmarathon”. Wziąłem także udział w trzydniowym rajdzie po wzgórzach Masywu Centralnego (L’Ardechoise 2006) oraz krótkim wyścigu z gatunku „hill climb” (Kaunertaler Gletscherkaiser 2011) z metą pod jednym z tyrolskich lodowców. Zaliczyłem kilkaset wzniesień. Niektóre po dwa-trzy razy, zaś włoską przełęcz Campolongo nawet pięciokrotnie i nieco z przypadku zawsze od północnej strony.

Wiadomo jednak, że góra górze nierówna. Na swym koncie mam zarówno pagórki o przewyższeniu spotykanym na premiach górskich Tour de Pologne czy trasach ardeńskich klasyków, jak również przeszło 20- czy 30-kilometrowe góry o przewyższeniach ponad 1000 czy 1500 metrów. Pośród tych drugich wiele rozsławionych wydarzeniami z bogatej historii Tour de France, Giro d’Italia, Vuelta a Espana czy Tour de Suisse. W poniższej tabelce wymieniam tylko swe godniejsze „zdobycze” tzn. podjazdy o amplitudzie (wysokości względnej) co najmniej 500 metrów.

Niemniej nawet ten najbardziej obiektywny wyznacznik nie jest optymalnym kryterium przy „oddzielaniu ziaren od plew”. Dlatego na poniższej liście zabrakło kilku wzniesień, które ze względu na swą stromiznę, mój słabszy dzień czy ulokowanie na trasie ważnego wyścigu zapadły mi w pamięć bardziej niż niejedna, większa góra spośród tych wymienionych. Z grona pamiętnych „maluchów” wymieniłbym przede wszystkim: Colletto del Moro rodem z GF Fausto Coppi 2008, Pra Loup z lipca 2009 roku, Monte Penegal z maja 2010 roku, toskańskie Il Ciocco z lipca 2011 roku, La Planche de Belles Filles zmęczoną na finiszu Les 3 Ballons 2012 czy też finałową część wspinaczki do Obserwatorium w masywie Gran Sasso z roku 2014.

Obecnie nie licząc powtórek czyli ponownego zdobycia konkretnej góry od tej samej strony doliczyłem się już 727 wzniesień o przewyższeniu co najmniej pięciuset metrów (w tym dwa krajowe). Pośród nich mam 424 „okazy” o przewyższeniu przynajmniej tysiąca metrów. Zdecydowaną większość swych „trofeów” tzn. 557, w tym 352 największych „ustrzeliłem” w Alpach, na wielkim obszarze od Bawarii na północnym-wschodzie po Prowansję na południowym-zachodzie. Do tej kolekcji dorzucić mogę jeszcze 92 wzniesienia w Pirenejach (względnie w innych górskich pasmach Katalonii) oraz 43 w Apeninach. Poza tym 11 podjazdów w Wogezach, 9 gór w Masywie Centralnym, po 7 wspinaczek w Jurze i Schwarzwaldzie oraz dwa nieco przypadkowe „łupy” w polskich Sudetach: przełęcz Okraj w Karkonoszach i Czarną Górę w masywie Śnieżnika.

Moją ulubioną „krainą łowiecką” jest Bella Italia. Po włoskich szosach kręciłem niemal co roku, za wyjątkiem sezonów 2005, 2009, 2017 i 2022. Dzięki temu na ziemi Coppiego i Bartalego zaliczyłem już 347 poważnych podjazdów, w tym 223 o przewyższeniu co najmniej tysiąca metrów. Na drugim i trzecim miejscu w tym zestawieniu plasują się Francja i Szwajcaria. W ojczyźnie Hinault i Anquetila zdobyłem jak dotąd 221 wzniesień, z czego 117 o amplitudzie ponad tysiąca metrów. Natomiast w kraju rozsławionym przez Kublera i Kobleta poznałem jak na razie 65 gór, w tym 36 „tysięczników”. Na dalszych miejscach znajdują się: Austria 43 (25), Hiszpania 22 (14), ex-aequo Andora 9 (4) i Słowenia 9 (4), Niemcy 8 (1), nasza niezbyt górska Rzeczpospolita 2 (0), Liechtenstein 1 (1) i w końcu San Marino 1 (0).

Brnąc głębiej w tego rodzaju statystyczne analizy pokusiłem się o rozebranie na czynniki pierwsze włoskiej geografii swych podbojów. Wyszło mi, że 81 (52) ze wszystkich 347 wzniesień przejechałem w najbliższym nam regionie Trentino-Alto Adige. Z tego 46 (28) w prowincji Trento i 35 (24) w prowincji Bolzano. Na drugim miejscu w tym zestawieniu znajduje się Lombardia – 74 (45), zaś na trzecią pozycję po sezonie 2021 awansował Piemont – 59 (35). Dalsze lokaty zajmują tu: Wenecja Euganejska – 40 (28), Dolina Aosty – 29 (24), Friuli / Wenecja Julijska – 15 (10), Toskania – 14 (7), Liguria – 11 (7), Abruzja – 7 (4), Lacjum – 5 (4), Emilia-Romania – 4 (3), Marche – 4 (1), Umbria – 3 (2) oraz Molise – 1 (0).

Wcześniejszą tabelę o przesadnej długości przed paroma laty podzieliłem na krótsze odcinki czasowe. Na tej stronie podaję zatem jedynie informacje na temat kolarskich szczytów zdobytych przeze mnie w latach 2021-2022. Natomiast dane wzniesień pokonanych w latach 2003-2020 znajdują się na ośmiu podstronach wyświetlających się na pasku u góry strony. Co do zasady zawierają one listę podjazdów z dwóch kolejnych sezonów. Wyjątkiem są pierwsze cztery lata, z uwagi na skromniejszy dorobek moich najdawniejszych wojaży. Nazwy wszystkich gór ujętych w owych siedmiu tabelach powiązałem z konkretnymi wpisami ze strony głównej. W ten sposób każdy czytelnik może znaleźć informacje na temat interesującej go premii górskiej bez znajomości kalendarium moich podróży. To znaczy bez przeglądania sekcji „archiwum”. Poza tym zlikwidowałem większość dotychczasowych kategorii z sekcji „wyprawy” pozostawiając tylko dwie: 1. „Gran Fondo” obejmującą wpisy na temat wyścigów i rajdów, w których brałem udział w latach 2005-2012 oraz 2. „Route des Grandes Alpes” będącą relacją z 14-etapowej eskapady szczególnego rodzaju, na którą wraz z czterema innymi śmiałkami porwałem się na przełomie czerwca i lipca 2013 roku.

Co nowego?

Rok 2022 był już dwudziestym sezonem moich podróży po górskich szosach Europy. Mimo wielce niespokojnych czasów znów można było swobodnie podróżować po Starym Kontynencie. Covidowa pandemia zaczęła dogorywać pod postacią mało zjadliwego Omikrona. Dotychczas wszystkie swe wyprawy przeprowadzałem w okresie od 20 maja do 20 września. Teraz po raz pierwszy od 2019 roku znów miałem do dyspozycji całe to czteromiesięczne okno na zmieszczenie swych dwóch dwutygodniowych wypraw. Pierwsza z nich miała być dalsza, lecz umiarkowanie trudna jeśli chodzi o wyzwania sportowe. Druga bliższa, ale zdecydowanie trudniejsza pod względem wspinaczkowych zadań. Na przełomie maja i czerwca po raz czwarty ruszyłem w Pireneje. Podobnie jak w 2007 i 2018 roku wybierając ich francuską stronę. Z kolei na styku sierpnia i września w końcu odważyłem się zmierzyć z ekstremalnie trudnymi podjazdami Karyntii. Tym samym po przeszło dekadzie wróciłem do Austrii czyli kraju, w którym „lata świetlne” temu przeszedłem swój górski chrzest.

Nie był to zresztą jedyny „powrót do przeszłości”. Do Francji po wielu latach znów wybrałem się wraz z Piotrem Mrówczyńskim. „Starym” druhem z Pruszkowa, z którym w latach 2005-2009 zaliczyłem szereg wyścigów z gatunku „gran fondo”, zaś w sezonie 2013 zorganizowałem niezapomnianą wyprawę na podrasowanej trasie Route des Grandes Alpes. Tym razem naszym celem były górskie drogi Oksytanii, acz dwudniowy finał całej podróży wyznaczyliśmy sobie w Prowansji. W ciągu 14-dniowego pobytu na francuskiej ziemi pomimo przeciętnej formy fizycznej udało mi się pokonać 25 solidnych wzniesień, z czego 21 w Pirenejach na obszarze departamentów Ariege i Pyrenees-Orientales. Przy czym prologiem do owych podbojów była góra Pic de Nore na południowym krańcu Masywu Centralnego. Natomiast wielkim finałem całej eskapady trzy piątkowo-sobotnie wspinaczki na Mont Ventoux. To znaczy zdobycie „Giganta Prowansji” od każdej możliwej strony i na dobrą sprawę w ciągu mniej niż 24 godzin.

Przerwę między dwoma tegorocznymi wyjazdami miałem dłuższą niż zwykle. Podobnie jak przed rokiem i dwoma laty w późno-letniej wyprawie towarzyszył mi krajan z Sopotu czyli stworzony do śmigania w górskim terenie Adrian Zdrojewski. Z tak mocnym kompanem u boku nastawiłem się na samotną walkę z austriackimi „potworami”. Jednak w praktyce na podjazdach o umiarkowanym profilu Adriano z reguły hamował nogę, więc kilka górek przejechaliśmy „zusamen”. Przed wyjazdem nieco obawiałem się alpejskiego klimatu u kresu lata, Tym bardziej, że zaplanowałem nam kilka wjazdów na wysokość ponad 2000 metrów n.p.m. Pogodę owszem mieliśmy w kratkę co nieco zubożyło nasze dokonania. Niemniej tylko jeden z piętnastu dni uznaliśmy za kompletnie niezdatny do jazdy. W pozostałe poznawaliśmy od jednej do czterech gór ostatecznie zatrzymując „nasz licznik” na 27 wzniesieniach, z czego 25 zdobytych w Karyntii i po jednym w Styrii oraz tzw. Ost Tirolu.

Ogółem w minionym sezonie zaliczyłem 52 premie górskie. Tym niemniej Mont Ventoux od Bedoin nie była dla mnie nową zdobyczą, zaś zachodnia Glockenhutte okazała się mieć przewyższenie nieco mniejsze niż „regulaminowe” 500 metrów. Tym samym do swej listy „górskich skalpów” mogę dopisać 50 nowych okazów, w tym 26 gór o amplitudzie co najmniej tysiąca metrów. To wynik znacznie lepszy niż przed rokiem, choć zarazem daleki od rekordowego sezonu 2020.