Archiwum: '2018a_Hautes-Pyrenees & Haute-Garonne' Kategorie

DANE TECHNICZNE

Wysokość: 2208 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 1524 metry

Długość: 29,2 kilometra

Średnie nachylenie: 5,2 %

Maksymalne nachylenie: 12,3 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

W czwartek się wypogodziło, dzięki czemu w przyjaznych okolicznościach przyrody mogliśmy zapolować na „grubego zwierza”. To znaczy na kolarskie szczyty położone na wysokości ponad 2000 metrów n.p.m. W rejonie Argeles-Gazost czekały na nas trzy aż tak wyniosłe sztuki. Leżąca na granicy z Hiszpanią Port de Boucharo (2270 m. n.p.m.), kultowa w kolarskim światku Col du Tourmalet (2115 m. n.p.m.) oraz zjawiskowa pod względem naturalnej urody Cirque de Troumouse (2100 m. n.p.m.). Podjazdy do każdego z tych trzech wysokogórskich celów najlepiej zacząć w miasteczku Luz-Saint-Sauveur, które jest też punktem startu do wspinaczki ku znanej z tras Tour de France stacji narciarskiej Luz-Ardiden. Dlatego zarówno w czwartek jak i piątek swój dzień zaczynałem od 19-kilometrowej podróży samochodem do Luz. Na trasę czwartego etapu wyjechałem w towarzystwie Darka, Krzyśka i Rafała. Mieliśmy zdobyć Boucharo i Troumouse. Jedynie Pedro postanowił zmierzyć się w tym dniu z Tourmalet. Nasz kolega opracował sobie dużą rundę z podjazdem na słynną przełęcz od strony zachodniej, zjazdem do Bagneres-de-Bigorre i powrotem do Argeles-Gazost przez teren pagórkowaty. Wyjechał z bazy przed dziewiątą, po czym na solo przejechał 102 kilometry z przewyższeniem 2255 metrów, w czasie netto poniżej 5 godzin. Tymczasem my do Luz dotarliśmy około dziesiątej, gdzie zatrzymaliśmy się po południowej stronie miasteczka na parkingu przeznaczonym dla gości Auberge Les Eaux Vives. Trafnie oceniliśmy, iż w dzień powszedni przed sezonem turystycznym to miejsce będzie puste do wieczora. Miejscówka była wymarzona, o krok od startu do niemal 32-kilometrowej wspinaczki pod Port de Boucharo. Największego z asfaltowych podjazdów we francuskich Pirenejach. Wzniesienia o amplitudzie blisko 1600 metrów! W tych górach większe przewyższenie można pokonać jedynie na szlaku z Ax-les-Thermes na Port d’Envalira czyli z finałem w Księstwie Andory.

Podjazd na Port de Boucharo można zacząć po obu stronach potoku Gave de Gavarnie. Wybór nie ma większego znaczenia, bowiem  drogi D921 i D12a łączą się już po 1200 metrach na XIX-wiecznym Pont Napoleon. Przez następne 18 kilometrów droga ku hiszpańskiej granicy, aż do miejscowości Gavarnie, biegnie pod szyldem D921. Potem przez kilkaset metrów trzeba skorzystać z szosy D128, zaś na sam koniec wybrać stromą i krętą D923. Przełęcz leży na styku masywów Mont Perdu i Vignemale. Drogę ku niej ukończono w roku 1969, lecz asfalt pociągnięto tylko od francuskiej strony. Poza tym w ostatnich latach wyłączono z ruchu zmechanizowanego jej dwa ostatnie kilometry, przez co autem można dziś dojechać jedynie na poziom Col des Tentes (2208 m. n.p.m.). Zastanawiałem się zatem na co warunki drogowe pozwolą nam amatorom kolarstwa. Podjazd do przełęczy Tentes czy Boucharo nigdy jeszcze nie został w pełni wykorzystany na znaczącym wyścigu kolarskim. Problem z realizacją takiej idei jest podobnej natury co w przypadku Pont d’Espagne. Końcówka tego wzniesienia leży na terenie Parku Narodowego. Co więcej w bezpośrednim pobliżu obu przełęczy znajduje się jeden z największych skarbów przyrodniczych Francji tzn. Cirque de Gavarnie. Przed ponad stu laty ochrzczony przez Victora Hugo mianem „Koloseum Natury”, zaś w roku 1997 wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. To cyrk lodowcowy o szerokości 6 kilometrów i wypiętrzeniu około półtora tysiąca metrów, którego podstawa znajduje się na wysokości 1570 metrów n.p.m. Kocioł ten zwieńczają liczne wierzchołki o wysokości ponad 3000 metrów, w tym najwyższy Pic du Marbore (3248 m. n.p.m.). Z jego skał spada najwyższy wodospad Francji czyli dwustopniowy Cascade de Gavarnie o łącznej wysokości 422 metrów. Innym dziwem natury jest położona 2807 metrów n.p.m – szeroka na 40 i głęboka na 100 metrów – przerwa w górskiej ścianie zwana La Breche de Roland. Według legendy wykuł ją mieczem Durandal wczesnośredniowieczny hrabia-rycerz Roland.

Względy środowiskowe nigdy zawiodą wyścigu tak wielkiego jak Tour de France do końca tej drogi. Niemniej nieśmiała próba w tym rejonie została uczyniona nie dalej jak przed rokiem. Trzeci etap Route du Sud 2017 zakończył się bowiem w stacji narciarskiej Les Especieres na wysokości 1830 metrów n.p.m. Dokładnie trzy kilometry przed granicą Parc National des Pyrenees. Na tym górskim odcinku nasza czwartkowy góra nr 1 została poprzedzona wschodnim podjazdem pod Tourmalet oraz wspinaczką do Refuge de Gaborisse w pobliżu stacji Luz-Ardiden. Etap ten wygrał Francuz Pierre Rolland z przewagą 42 sekund nad doborowym trio: Gianni Moscon, Richard Carapaz i Rigoberto Uran. Piąty ze stratą 55 sekund finiszował Szwajcar Sylvain Diller, który ostatecznie wygrał cały ten wyścig. Niezależnie od tego jak wysoko miała nas ostatecznie zawieść ta wspinaczka czekał nas około 30-kilometrowy podjazd z przewyższeniem znacznie większym niż na Col d’Aubisque. Z respektu dla tego dystansu i trudnej końcówki wzniesienia swą jazdę zaczęliśmy na spokojnie. Pierwsze 19 kilometrów miały być stosunkowo łatwe, bowiem między Luz-Saint-Sauveur a Gavarnie mieliśmy do pokonania tylko 700 metrów w pionie. To zaś oznacza średnie nachylenie na poziomie 3,7%. Dla odmiany ostatnie 10 kilometrów przed Col de Tentes miały trzymać całkiem ostro, bo na średnim poziomie aż 8,2%. Po sześciu kilometrach minęliśmy elektrownie wodną w Pragneres. Na jedenastym kilometrze przejechaliśmy przez dużą wieś Gedre, leżącą u ujścia Gave de Heas do Gave de Gavarnie. Powyżej niej pokonaliśmy dwa wiraże by po 12 kilometrach od startu zobaczyć początek szosy D922, która niebawem miała nas zaprowadzić do Cirque de Troumouse.

Po trzynastu kilometrach wspinaczki nasza 4-osobowa zaczęła pękać na dwa pododdziały. Darek z Rafałem mocno rozgadali się na tyłach naszego „peletonu”, nie przejawiając ochoty do żwawszej jazdy. Ja wraz z Krzyśkiem zacząłem dyktować bardziej solidne tempo i stopniowo rozstaliśmy się ze swoimi „zaspanymi” kolegami. Droga nadal wspinała się łagodnie pozostając na prawym brzegu Gave de Gavarnie. Na początku piętnastego kilometra minęliśmy głazy znane pod nazwą Chaos de Coumely. Jak wynika z aplikacji View Flybys po 17 kilometrach jazdy w końcu ożywił się Dario. Porzucił towarzystwo Rafała i w szybkim tempie zaczął odrabiać swą stratę do prowadzącej dwójki. Do Gavarnie (18,4 km) dojechałem wraz z Chrisem w niespełna 59 minut. Według stravy segment o długości 7,79 kilometra między Gedre a Gavarnie przejechaliśmy zaś w 26:35 (avs. 17,6 km/h z VAM 768 m/h). Darek w tym miejscu tracił do nas 1:15, zaś Rafa 2:45. Kolejne 800 metrów na drodze D128 były niemal płaskie. Jednak ta lekka melodia zmieniła się już na następnym wirażu. Trzeba było skręcić w lewo i wjechać na górską szosę D923. Kolejne trudne kilometry odmierzały nam drogowe tablice o wyglądzie znajomym z innych pirenejskich wzniesień. Ich oznaczenie sugerowało, że nasza wspinaczka skończy się na Col de Tentes. W połowie dwudziestego kilometra minęliśmy niewielką Cascade de Holle. Zaoszczędziwszy sporo energii na pierwszych dwóch tercjach tego podjazdu postanowiłem w końcu przyśpieszyć. Zmiana rytmu jazdy jak i nachylenia drogi nieco podcięła nogi Krzyśkowi. Zostałem sam na prowadzeniu, ale już niebawem kręcąc się po serpentynach dostrzegłem, że zawzięcie goni nas Dario. Darek wyprzedził Krzyśka i na pierwszym kilometrze stromizny zbliżył się do mnie na 40 sekund. Jednak na kolejnych trzech kilometrach ta różnica już ani drgnęła. Podjazd o równym nachyleniu 8-9% dawał nam mniej więcej równe szanse.

Niestety w połowie 23. kilometra Darka zatrzymał defekt. Tym razem pękła mu szprycha Sapim CX-Ray w przednim kole ultralekkiego Simplona. To zniweczyło wszelkie szanse mojego kolegi. Na kolejnych kilometrach musiał zrobić trzy przystanki, aby ustawić rozedrgane koło między klockami hamulca. Kosztowało go to w sumie 13 minut. Stracił kontakt ze mną i Krzyśkiem. Jakiś czas jechał wespół z Rafałem, potem nawet samotnie na końcu stawki. Ostatecznie dogonił Rafała na kilkaset metrów przed finałem i obaj dotarli na Col de Tentes ze stratą 23 minut. O szczegółach owych wydarzeń nie wiedziałem w trakcie swej jazdy. Mogłem się tylko zastanawiać czemu Dario nagle zniknął mi z pola widzenia. Dążyłem do celu podziwiając cudowne górskie pejzaże. Okolice stacji narciarskiej Les Especieres zostały opanowane przez wielkie stado owiec. Od wysokości 1900 metrów n.p.m. wkoło widać było coraz więcej śniegu. Niektóre bandy śnieżne miały całkiem imponującą wysokość. Do parkingu na Col des Tentes dojechałem w czasie 1h 49 minut i 28 sekund (avs. 15,9 km/h). Z kolei sam finałowy segment powyżej Gavarnie o długości 10,81 kilometra pokonałem w 50:33 (avs. 12,8 km/h) uzyskując VAM na poziomie 967 m/h czyli bez rewelacji. Spróbowałem pojechać jeszcze wyżej. Niestety asfaltowa droga do Port de Boucharo niemal na całej swej szerokości zasypana była zmrożonym śniegiem. Próbowałem się przeciskać dalej trawiastym poboczem, ale ostatecznie dałem za wygraną po 700 metrach takich przełajów. Wróciłem na parking, gdzie spotkałem Krzyśka. Poczekaliśmy na przyjazd Darka i Rafała. Mimo sporej wysokości warunki pogodowe były całkiem przyjemne. Zachmurzenie ledwie częściowe i temperatura 14 stopni czyli o kilka oczek więcej niż dzień wcześniej przy Pont d’Espagne. Pomimo, że wjechaliśmy przecież o ponad 700 metrów wyżej niż w środę. Można powiedzieć, że przynajmniej tego dnia aura dostosowała się do wyjątkowej okazji jaką była wizyta w tej pięknej górskiej krainie.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/1623624469

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1623624469

ZDJĘCIA

20180607_001

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 60

FILMY

VID_20180607_001

VID_20180607_002

VID_20180607_003

VID_20180607_004

VID_20180607_005

VID_20180607_006

DANE TECHNICZNE

Wysokość: 1496 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 1006 metrów

Długość: 18,1 kilometra

Średnie nachylenie: 5,6 %

Maksymalne nachylenie: 13,6 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Prognozy pogodowe na środę były nie lepsze niż mokra i szara rzeczywistość wtorkowa. Nie miałem więc żadnych powodów ku temu by zmienić swój wstępny plan na ten dzień trzeci. Rozsądek podpowiadał pozostanie na niskim pułapie czyli zaliczenie wzniesień nie wyrastających ponad pułap 1500 metrów n.p.m. Wspinaczki na Cauterets-Pont d’Espagne i Col de Couraduque w sam raz pasowały do tej ostrożnej koncepcji. Podjazdy na najwyższe premie górskie w okolicy Argeles-Gazost pozostały celami na czwartek i piątek. Na trasę trzeciego etapu wyjechałem o wpół do dziesiątej. Podobnie jak we wtorkowe popołudnie towarzyszyli mi tylko Krzysztof i Rafał. Dwaj nieobecni byli usprawiedliwieni. Piotr już pierwszego dnia odwiedził okolice Cauterets, więc w środę dla odmiany wybrał się do Lac d’Estaing. Wrócił szlakiem przez Col de Borderes i Arrens pokonując w sumie 45 kilometrów o przewyższeniu 1340 metrów. Z kolei Dario liczył na ważny telefon z Lourdes. Przed południem dostał cynk, iż hak tylnej przerzutki czeka już na niego w sklepie Huberta Arbesa. Po odbiorze towaru i szybkim montażu wczesnym popołudniem pojechał zdobyć pobliską Hautacam-Tramassel. Przejechał tego dnia niespełna 40 kilometrów i na górze znanej z pięciu edycji Tour de France mimo deszczu spisał się bardzo dobrze. Na poziom Hautacam wjechał w 1h 02:35 z VAM 1040 m/h. Natomiast nasz podjazd zaczynał się niespełna siedem kilometrów od bazy. Dlatego również ruszyliśmy z domu na rowerach. Jadąc na południe drogą D921 już po kwadransie byliśmy na ulicach Pierrefitte-Nestalas. Tu przed dojechaniem do mostu nad Gave du Cauterets należało skręcić w prawo. Przed nami pojawił się podjazd po szosie D920, już czterokrotnie wykorzystany na trasach Tour de France. Poza tym raz przetestowany na szlaku Vuelta a Espana.

„Wielka Pętla” po raz pierwszy zajrzała w te strony już w sezonie 1953. Zatem ledwie rok po tym jak L’Alpe d’Huez, Sestriere i Puy de Dome stały się pierwszymi górskimi finiszami w dziejach Touru. Podjazd do Cauterets był od nich znacznie skromniejszy, bowiem metę wyznaczono w miasteczku na wysokości 920 metrów n.p.m. Etap ten wygrał Bask Jesus Lorono, który na tym wyścigu zwyciężył też w klasyfikacji górskiej. Po solowym rajdzie przez Aubisque dotarł on do Cauterets z przewagą blisko sześciu minut nad grupką, którą przyprowadził triumfator TdF 1947 Francuz Jean Robic. Po raz drugi Tour przyjechał tu w roku 1989 i znów etap wygrał kolarz baskijski. Tym razem najszybciej finiszował pochodzący z Nawarry Miguel Indurain, dla którego było to pierwsze z dwunastu etapowych zwycięstw na trasach TdF. Przy tej okazji finisz wyznaczono już w górskiej stacji Cambasque na wysokości 1320 metrów n.p.m. W sezonie 1995 miało być inaczej. Tym razem organizatorzy zaplanowali bowiem finisz w pobliżu Pont d’Espagne, lecz protesty ekologów zmusiły ich do wycofania się z tego pomysłu na trzy miesiące przed startem Touru. Na dojeździe do linii mety jak dziecko ze zwycięstwa cieszył się Francuz Richard Virenque, choć kolarski świat pogrążył się już w żałobie. Kolarz Festiny ponoć nie zdawał sobie sprawy z tego, iż na zjeździe z Portet d’Aspet (pierwszej z sześciu premii górskich) śmierć poniósł Włoch Fabio Casartelli z ekipy Motorola. Hiszpańska Vuelta też odwiedziła Cambasque, w roku 2003 na etapie z Hueski. Wygrał go Duńczyk Michael Rasmussen, który o niespełna minutę wyprzedził Kolumbijczyka Felixa Cardenasa i Hiszpana Manuela Beltrana. Jednak dla polskich kibiców kolarstwa najważniejsze są wydarzenia z lipca 2015 roku. Jedenasty etap 102. edycji TdF prowadził z Pau do Cauterets (z finiszem znów na poziomie miasteczka) przez przełęcze Aspin i Tourmalet. Po wspaniałym niemal 50-kilometrowym solowym rajdzie triumfował Rafał Majka, który równo o minutę wyprzedził Irlandczyka Daniela Martina oraz o 1:23 Niemca Emanuela Buchmanna.

Nas w to miejsce nie zwabił bynajmniej ledwie 10-kilometrowy dojazd do Cauterets. Stacja Cambasque z końcem podjazdu na wysokości 1358 metrów n.p.m. byłaby już lepszą przynętą. Tym niemniej największym wyzwaniem w tej okolicy jest wjazd przez Val de Jeret do schroniska stojącego przy kamiennym moście Pont d’Espagne. W to miejsce wyścigi kolarskie raczej nigdy nie dotrą, gdyż w przeciwieństwie do Cambasque finał tej doliny znajduje się na terenie utworzonego w 1967 roku Parc National de Pyrenees. Pierwsza połowa tej wspinaczki jest łagodna. Na dojeździe do centrum Cauterets średnie nachylenie wynosi tylko 4,2%. Podjazd biegnie wzdłuż wspomnianego już Gave de Cauterets, przy czym na początku czwartego kilometra droga przeskakuje z lewego na prawy brzeg owego potoku. Jedyny trudniejszy fragment w tej części wzniesienia to odcinek kilkuset metrów na początku siódmego kilometra. Tu pośród efektownych serpentyn nachylenie sięga nawet 11%. Podjazd zacząłem dość mocno, więc już po pierwszym kilometrze do towarzystwa został mi tylko Chris. Rafa od początku jechał swoje i do Cauterets dotarł ze stratą ponad trzech minut. Według stravy dolny segment o długości 9,83 kilometra pokonaliśmy w 32:22 (avs. 18,2 km/h z VAM 766 m/h), zaś Rafał wykręcił na nim czas 35:57. W miasteczku wróciliśmy na lewy brzeg potoku uparcie trzymając się drogi D920. Jakieś 800 metrów za centrum miejscowości minęliśmy szosę skręcającą w prawo ku stacji Cambasque. Następnie w połowie dwunastego kilometra pojechaliśmy prosto, pomimo robót drogowych na naszym szlaku. Jak wynika z aplikacji Flyby Rafał początkowo poszedł w nasze ślady, ale następnie zawrócił by po moście Pont de la Russe przejechać na prawy brzeg rzeczki. To oczywiście kosztowało go nieco czasu. Tymczasem my w połowie trzynastego kilometra dojechaliśmy już do turystycznej osady L’Arraillere, gdzie naszym oczom okazały się pierwsze wodne kaskady, z których słyną te okolice. Następnie pokonaliśmy most nad potokiem Gave du Marcadau i minęliśmy okazały budynek Thermes des Griffons.

Wjeżdżając w widełki potoków Cauterets i Marcadau rozpoczęliśmy najtrudniejszą fazę całej wspinaczki. To znaczy 4,5 kilometra o średnim nachyleniu 8,8% i maximum ponad 13%. Tu już każdy radził sobie na miarę możliwości. Krzyśka przytrzymały nadmiarowe kilogramy. Jak sam przyznał przywiózł ich tu 85. Ja miałem ich o 5-7 mniej od kolegi. Finałowy odcinek wiódł nas prawym brzegiem Gave du Marcadau, w czterech miejscach wijąc się po serpentynach. Górskie powietrze było tu przesiąknięte wilgocią. W dole szumiał górski potok, na górskich zboczach huczały mini-wodospady i do tego wszystkiego deszcz lał soczyście. Wspinaliśmy się zatem pod prąd cieknących szosą strumieni. Mimo to z tym trudnym odcinkiem uwinąłem się dość sprawnie. Segment o długości 4,58 km pokonałem w 21:39 (avs. 12,7 km/h z VAM 1057 m/h). Wynik Rafała to 28:32. Jakiś kilometr przed finałem droga wypłaszczyła się. Teraz trzeba było przejechać przez wielki Parking du Puntas. Na jego końcu należało przemknąć po lewej stronie budynku (mimo zakazu). Potem nie zważając na zdziwione oblicza spacerowiczów trzeba było pokonać ostatnie 400 metrów dzielące nas od schroniska. Na nasze szczęście było otwarte. Dzięki temu mogliśmy schować się przed ulewą i chłodem (temperatura tylko 8 stopni), zamówić coś ciepłego do picia i w spokoju poczekać na Rafała. Ten zjawił się po około kwadransie i z rozpędu objechał budynek schroniska, jakby miał zamiar dojechać do kresu szosy przy Chalet de Clot (1520 m. n.p.m.). Jednak po chwili ku nam zawrócił. Na górze spędziliśmy razem dobre pół godziny. Na pierwszych kilometrach zjazdu ponownie zlał nas deszcz. Na mokrym Rafał uciekł do przodu. Ja z Krzyśkiem spokojniej odmierzaliśmy kilometry dzielące nas od Argeles-Gazost. Zrobiliśmy sobie przystanek pod Carrefour poniżej Cauterets. Natomiast przez Pierrefitte-Nestalas przebyliśmy się inną niż uprzednio, bardziej okrężną trasą. Po dotarciu do bazy na liczniku miałem 50,5 kilometra i niestety na tym skończyła się moja zabawa. Na więcej nie pozwoliła pogoda. Wypad na Col de Couraduque odłożyłem na sobotnie przedpołudnie.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/1620678438

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1620678438

ZDJĘCIA

20180606_001

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 40

DANE TECHNICZNE

Wysokość: 1156 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 726 metrów

Długość: 14,5 kilometra

Średnie nachylenie: 5,0 %

Maksymalne nachylenie: 13,3 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Po powrocie z Col d’Aubisque popołudnie było jeszcze młode. Dlatego wciąż była szansa zadośćuczynić ukształtowanej latami tradycji i zaliczyć dwie solidne góry między świtem a zmierzchem. Przesadą byłoby stwierdzić, że w kolejnych godzinach pogoda uległa znaczącej poprawie. Zachmurzenie wciąż było całkowite. Jedynie intensywność opadów podlegała wahaniom. Darek założył nową tylną przerzutkę, jako tako ustawił ją pomimo skrzywionego haku i tuż przed szesnastą podjął śmiałą decyzję zaliczenia Aubisque wbrew nieprzychylnej aurze. Skoro Dario w tych warunkach porwał się na długi i wysoki podjazd to nam nie wypadało siedzieć w domu. Uznałem, że możemy pojechać przynajmniej na stosunkowo niską Col des Borderes i przy okazji zobaczyć też położone na podobnej wysokości Lac d’Estaing. Zarówno przełęcz jak i górskie jezioro leżą na wysokości około 1160 metrów n.p.m. Dlatego nawet przy kiepskiej pogodzie wycieczka ku tym celom była relatywnie bezpieczna. Co najwyżej można było tylko po raz kolejny zmoknąć. Do „mokrej roboty” namówiłem Krzyśka i Rafała. Piotr musiał się zająć leczeniem swej rany oparzeniowej. Wyruszyliśmy kilka minut przed siedemnastą, w tym samym kierunku co z rana. Mieszkaliśmy ledwie 300 metrów od ronda, przy którym zaczyna się wschodnia wspinaczka na Col d’Aubisque. Col de Borderes mieliśmy zdobyć tym samym szlakiem co przeszło siedem tygodni później zawodowcy na 19 etapie tegorocznego Tour de France. To zaś oznaczało, iż po znajomych nam już drogach D101 i D918 przejedziemy najpierw początkowe 600 metrów do rynku w centrum Argeles-Gazost i następne trzy kilometry do wioski Arras-en-Lavedan. Pokonaliśmy ten cały odcinek o kilkadziesiąt sekund szybciej niż przed południem. Ja pierwsze 3,7 kilometra przejechałem w 16:21 (avs. 13,7 km/h i VAM 921 m/h), zaś Rafał wykręcił tu czas 16:44.

Dojechawszy do Arras-en-Lavedan musieliśmy zjechać z drogi D918 w lewo na szosę D103. Tu czekał nas zjazd o długości 1,4 kilometra, prowadzący początkowo po wąskich uliczkach wspomnianej wioski. Na tym odcinku straciliśmy 70 metrów ze zdobytej wcześniej wysokości. Ponieważ znowu się rozpadało odpuściłem kolegów na owym zjeździe. Następnie szybko do nich dojechałem w połowie szóstego kilometra, gdy szosa znów zaczęła się wznosić. Po sześciu kilometrach przejechaliśmy nad górskim potokiem Le Gave d’Azun. Na początku ósmego kilometra zacząłem odjeżdżać swym kompanom. Południowo-wschodni podjazd pod Borderes jest dość nierówny. Średnie nachylenie tego wzniesienia nie rzuca na kolana, ale są strome niespodzianki. Pierwszą z nich napotkałem pod koniec ósmego kilometra, gdzie chwilowa stromizna przekroczyła 13%. Jednak na kolejnych czterech kilometrach nachylenie oscylowało na poziomie 5-6%, zaś niekiedy spadało do 3%. Tym samym na dojeździe do wioski Estaing momentami mogłem przekroczyć magiczną na podjazdach prędkość 20 km/h. Dojechawszy do centrum tej miejscowości trzeba było jednak skręcić w prawo i wjechać na prowadzącą ku przełęczy drogę D603. Od owego zakrętu do Borderes brakowało nam jeszcze 2,6 kilometra, z czego półtora na wysokim poziomie od 8 do 12%. Ostatni kilometr był już znacznie łatwiejszy. Na przełęcz dotarłem w około 56 minut. Według stravy odcinek 7,64 kilometra między wspomnianym potokiem a końcówką stromego odcinka tuż przed przełęczą przejechałem w 30:37 (avs. 15,0 km/h z VAM 945 m/h). Rafa uzyskał tu czas 35:22, więc wnioskuję że na swych kolegów czekałem niespełna 5 minut.

Tour de France w 2018 roku dopiero po raz pierwszy wjechał na Col des Borderes własnie od tej właśnie strony. Nasza wtorkowa przełęcz była pierwszym z trzech stopni podczas robionego na raty podjazdu na Aubisque. Na czele była tu jeszcze dość liczna ucieczka z Romainem Bardet, Mikelem Landą, Ilnurem Zakarinem i naszym Rafałem Majką. Niemniej grupa faworytów za sprawą Roberta Gesinka pracującego na rzecz Primoza Roglicia zaczęła szybko odrabiać straty. Na premii górskiej pierwszy zameldował się zaś Estończyk Tanel Kangert. Jakieś trzy dekady przed nim jako pierwsi na Borderes meldowali się Holender Teun Van Vliet i Bask z Nawarry Miguel Indurain. Niemniej etapy TdF z lat 1987 i 1989 kończyły się w stacjach Luz-Ardiden oraz Cauterets-Cambasque, co oznacza iż pod Borderes wspinano się wówczas znacznie krócej, bo od przeciwnej strony z wioski Arrens tuż po zjazdach z Aubisque i Soulor. Nasz podjazd w ostatnich latach przetestowano jedynie na czwartym etapie Route du Sud 2016. Odcinek ten prowadził z Saint-Gaudens przez Tourmalet i Borderes ku mecie na Col du Couraduque. Wygrał go utalentowany Hiszpan Marc Soler z drużyny Movistar. Nam nie w głowach było oglądanie łatwiejszej strony Borderes. Zgodnie z planem zawróciliśmy do Estaing by stamtąd dojechać do wspomnianego już jeziora. Przejechaliśmy zatem jeszcze 5,5 kilometra do kresu szosy na zachodnim skraju Lac d’Estaing. Jeziorka o skromnej powierzchni 8,6 hektara. Dodaliśmy sobie około 180 metrów przewyższenia. Niemniej myli się ten, kto uzna iż były to łagodne kilometry o stałym nachyleniu 3-4%. Nachylenie było nieregularne. Nie brakowało ścianek sięgających 9%. Oczywiście trafiały się i łatwiejsze odcinki, w tym zupełnie płaskie finałowe 1300 metrów wzdłuż brzegów jeziora.

Dotarliśmy tam już po godzinie 18:30. Mimo to było nieco cieplej niż w samo południe na Aubisque. Licznik pokazał mi 12 stopni. Do bazy wróciliśmy już najkrótszą drogą. Tym samym choć nasz dojazd do Lac d’Estaing liczył 22,6 kilometra, to powrót liczył sobie już tylko 17,7. Pogoda do końca nas nie oszczędzała. Na zjeździe znów złapał nas deszcz. Poza tym nie cały czas mieliśmy z górki. Na dojeździe do Arras-en-Lavedan trzeba się było uporać się z krótkim podjazdem, którego maksymalne nachylenie sięgało 10%. Do bazy zjechałem jako ostatni z naszej trójki około godziny 19:40. W naszym apartamencie wciąż brakowało Darka. Zameldował się blisko godzinę później. Czemu wjazd na Aubisque i droga powrotna do Argeles-Gazost zabrały naszemu koledze aż 4 godziny i 40 minut? Wyjaśnienie okazało się wielce oryginalne. W każdym razie tego jeszcze na organizowanych przez mnie wyprawach nie grano. Dario przyznał, że po kilku kilometrach wspinaczki na wysokości wspominanego już po wielokroć Arras-en-Lavedan dopadł go intensywny deszcz. Postanowił zatem przeczekać gorsze chwile na przystanku autobusowym. Gdy tak sobie siedział, znużony opadami zasnął i w krainie Morfeusza spędził dobrą godzinę. Po przebudzeniu ruszył w dalszą drogę. Segment pod Solour pokonał całkiem żwawo w 34:50. Finał pod Aubisque już spokojniej uzyskując na nim czas 28:11. Ostatecznie na przełęcz dotarł tuż przed godziną 19:30, co w pełni tłumaczyło późny zjazd do naszej bazy.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/1619389430

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1619389430

ZDJĘCIA

20180605_011

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 50

FILMY

VID_20180605_02

VID_20180605_03

DANE TECHNICZNE

Wysokość: 1709 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 1279 metrów

Długość: 29,6 kilometra

Średnie nachylenie: 4,3 %

Maksymalne nachylenie: 11,1 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

W drugim dniu wyprawy naszym głównym celem była Col d’Aubisque. Kolarska góra-legenda. Przełęcz, która aż 73 razy została wykorzystana w trakcie Tour de France. Popularniejszym od niej punktem na szlaku „Wielkiej Pętli” bywały dotąd tylko dwie miejskie metropolie: Paryż i Bordeaux oraz dwie górskie przeprawy: Col du Tourmalet i Col d’Aspin. Aubisque w dniu 21 lipca 1910 roku znalazł się na trasie pierwszego etapu TdF poprowadzonego przez Wysokie Pireneje. Jechano wówczas od wschodu, więc ów podjazd rozpoczęty w Argeles-Gazost był ostatnim z czterech wielkich wyzwań jakie musieli pokonać uczestnicy tamtego wyścigu. Spośród 59 zawodników, którzy stanęli na stracie w Bagneres-de-Luchon tylko 46 dotarło do mety w Bayonne. Na Aubisque jako pierwszy wjechał Francuz Francois Lafourcade. Niemniej etap jak i cały wyścig wygrał jego rodak Octave Lapize. Tenże Lapize rozwścieczony trudami ekstremalnego etapu po dotarciu na przełęcz zwyzywał organizatorów wyścigu od morderców. Mimo tego Aubisque stał się odtąd żelaznym punktem w programie Tour de France. Po raz pierwszy zabrakło go potem dopiero podczas edycji z roku 1959. Z kolei w roku 1985 podjazd ten trzeba było pokonać aż dwa razy. Za pierwszym razem na króciutkim etapie 18a, który prowadził z Luz-Saint-Sauveur na Col d’Aubisque poprzez Col du Soulor i liczył ledwie 52,5 kilometra. Irlandczyk Stephen Roche ubrał na ten odcinek swój kombinezon do czasówek i wygrał na solo z przewagą 1:03 nad swym rodakiem Sean’em Kelly’m.

Przeszło dwie dekady później, bo w roku 2007 na Aubisque wyznaczono kolejny finisz etapu TdF. Tym razem podjeżdżano od zachodu. Pierwszy do mety dotarł Duńczyk Michael Rassmussen, który na ostatnich kilometrach zgubił swych wszystkich najgroźniejszych rywali. Po kolei jego koło puścili: Cadel Evans, Alberto Contador i Levi Leipheimer. Wydawało się, że „Kurczak” właśnie zagwarantował sobie zwycięstwo w 94. edycji TdF. Jego radość trwała jednak krótko. Jeszcze tego samego wieczoru ekipa Rabobank wycofała swego lidera z wyścigu, gdyż co raz więcej okoliczności wskazywało na to, iż Rasmussen podczas przygotowań do Touru świadomie unikał poza-wyścigowych kontroli antydopingowych. W minionej dekadzie TdF zawitał na Aubisque tylko cztery razy. Po raz ostatni niespełna dwa miesiące po naszej wizycie. Pierwszy na premii górskiej zameldował się Rafał Majka, któremu jednak nie udało się przetrwać na czele do samej mety.  Na ulicach Laruns po ataku na zjeździe triumfował Słoweniec Primoz Roglić. Poza tym godzi się jeszcze wspomnieć, iż Aubisque bywał też trzy razy na trasach Vuelta a Espana. Jako premia górska w latach 1995 i 2003 oraz jako etapowa meta w roku 2016. Miałem okazję komentować ten górski odcinek dla Eurosportu. Wygrał go Holender Robert Gesink, który o kilka sekund wyprzedził Francuza Kennego Elissonde i Rosjanina Jegora Silina.

Przełęcz Aubisque położona jest na północnym zboczu góry Pic de Ger (2613 m. n.p.m.) i leży na wschodnich kresach departamentu Pyrenees-Atlantique. Przebiega przez nią droga D918 (dawniej znana jako krajowa N618). Wybudowana ją w XIX wieku z inspiracji cesarzowej Eugenii, żony Napoleona III. Łączy ona Vallee d’Ossau na zachodzie z Gave de Pau na wschodzie czyli miasta Laruns i Argeles-Gazost. Z racji bliskości Atlantyku tereny te znane są z ponadprzeciętnej jak na francuską normę ilości opadów. Tego dnia znalazło to potwierdzenie w rzeczywistości. Z naszego lokum nad nowo otwartym sklepem rowerowym L’Etape des Pyrenees wyjechaliśmy już o 9:10. Niestety znów nie w komplecie. Tym razem w naszej „ekipie wspinaczkowej” zabrakło Darka. Po przygodzie na Spandelles musiał on sobie najpierw poradzić z naprawą roweru. Jeszcze w poniedziałkowe popołudnie udało mu się kupić w Argeles-Gazost nową przerzutkę z gamy produktów Campagnolo. Co prawda jedynie klasy Potenza (a nie Super Record), niemniej zaświtała nadzieja, że Dario wkrótce wróci do gry. Trudniej było ze znalezieniem odpowiedniego haku do owej przerzutki. W necie znaleźliśmy namiar na większy sklep w niedalekim Lourdes. Dlatego gdy my ruszyliśmy na zachód w kierunku Col d’Aubisque, Darek zaopatrzony w adres „51 Avenue Alexandre Marquis” udał się samochodem do magazynu prowadzonego przez ex-kolarza Huberta Arbes’a. Arbes w latach 1975-82 jeździł w barwach ekip: Gitane-Campagnolo, Renault-Gitane oraz Renault-Elf. Niewątpliwie nie był asem (przez osiem lat wygrał jedynie etap Tour de Limousin), lecz na pewno cenionym gregario. Stał się najbardziej zaufanym pomocnikiem sławnego Bernarda Hinault. To u niego w domu „Borsuk” schował się na kilka dni przed dziennikarzami, gdy na skutek kontuzji kolana – pomimo liderowania – niespodziewanie wycofał się z TdF 1980.

Wyprawa Darka zakończyła się połowicznym sukcesem. Haku nie udało mu się kupić, ale mógł go przynajmniej zamówić z nadzieją na szybki odbiór. Gdy Dario bratał się z Hubertem i uwieczniał na zdjęciach sportowe trofea ex-zawodowca my już od godziny wspinaliśmy na Col du Soulor. Rozpocząłem spokojnie dbając o to byśmy pierwsze 12 kilometrów przejechali razem. Podjazd był za długi na to by szarżować od samego dołu. Przyjemniej było połykać kolejne kilometry wespół z kolegami. Na pierwszych trzech kilometrach musiałem nieco się hamować, by tempo było przyjazne dla nas wszystkich. Powyżej Arras-en-Lavedan nachylenie stało się łagodniejsze, zaś po siedmiu kilometrach odpuściło zupełnie. Zgodnie ze swym planem sprawdziłem nogę dopiero powyżej Arrens-Marsous czyli na ostatnich 7 kilometrach przed Col du Soulor. To najtrudniejsza faza całej wschodniej wspinaczki pod Col d’Aubisque. Podjazd trzyma tu bowiem na średnim poziomie od 7,5 do 8,5%. Według stravy odcinek o długości 7,24 kilometra przejechałem w czasie 32:58 (avs. 13,2 km/h z VAM 1085 m/h). Rafał z Piotrem na pokonanie drogi z Arrens na Soulor potrzebowali 38:25. Niestety psuła się nam pogoda. Początkowo niebo było tylko zachmurzone. Na tej wysokości zaczęło już padać, więc na pierwszą z dwóch słynnych przełęczy dotarłem już nieźle przemoczony.

Pierwsze dwa kilometry za Col du Soulor prowadziły lekko w dół. Dlatego ten odcinek przejechałem bardzo ostrożnie tracąc nieco ze swej przeszło 5-minutowej przewagi nad kolegami. Droga była wąska, nie najlepszej jakości i oczywiście mokra, więc wolałem nie ryzykować upadku. Tym bardziej, że wkrótce znalazłem się na słynnym odcinku Cirque du Litor. To dziki teren przecudnej urody – rzecz jasna przy odpowiednio dobrej widoczności – acz niebezpieczny, gdyż po północnej stronie szosy mamy tam głębokie na co najmniej kilkadziesiąt metrów urwisko. Z tą przepaścią zapoznał się choćby lider TdF 1951 Wim Van Est. Historia wydobycia Holendra „na powierzchnię” do dziś pozostaje jedną z najsłynniejszych „akcji ratowniczych” w dziejach Touru. Pod koniec krótkiego odcinka zjazdowego wyjechaliśmy z departamentu Hautes Pyrenees. Szosa znów powoli zaczęła się wznosić. Niemniej tak naprawdę dopiero na ostatnich pięciu kilometrach trzeba było się nieco natrudzić. Blisko 30-kilometrowe wzniesienie pokonałem w 1h 48:33 (avs. 16,5 km/h). Finałowy odcinek o długości 7,03 kilometra przejechałem w 25:05 (avs. 16,8 km/h z VAM 828 m/h), zaś moi koledzy wykręcili tu czas 29:21. Na przełęcz dotarli ze stratą ledwie ośmiu minut. Warunki na górze były nieprzyjazne. Rzęsisty deszcz, mocny wiatr i tylko 10 stopni. Nie czekałem zatem na dworze, lecz schowałem się w barze należącym do miejscowego hotelu. Z jego progu wyglądałem przyjazdu całej trójki. Po chwili wszyscy już siedzieliśmy pod dachem owej gospody i zastanawialiśmy się co począć dalej.

Mój wstępny plan zakładał, iż w trakcie powrotnego zjazdu do Argeles-Gazost na wysokości niespełna 900 metrów odbiję w prawo by drogą D105 dojechać do kresu bocznej doliny Vallee d’Arrens (1505 m. n.p.m.). Tym samym na dokładkę po daniu głównym dodałbym sobie stosunkowo łatwy podjazd o długości 10,9 km i średnim nachyleniu 5,7%. Niemniej skoro na przełęczy znalazłem się już o godzinie jedenastej to do wieczora miałem masę czasu. Dlatego gdy trochę się rozjaśniło pomyślałem nawet o tym, by zjechać do Laruns i zaliczyć Aubisque od obu stron. Musiałbym przejechać 92 kilometry z łącznym przewyższeniem około 2600 metrów, co przecież nie przekraczało moich możliwości. Jednak już po chwili naszły nas deszczowe chmury i wraz z kolejnym porywem wiatru tak śmiałe pomysły wywietrzały mi z głowy. Na dobre zadekowaliśmy się zatem pod dachem Hotel d’Aubisque. Jedliśmy ciastka, piliśmy kawy i herbaty, co jakiś czas wyglądając za okno czy pogoda się klaruje. Gdy wyczuliśmy lepszą chwilę wyskoczyliśmy zrobić pamiątkowe zdjęcia pod drogowym znakiem i kamienną tablicą. Potem chcąc się nieco ogrzać i wysuszyć ciuchy zebraliśmy się w pobliżu pieca. Niemniej na tą „kozę” trzeba było uważać. Pedro zanadto zbliżył do niej kolano i dostał pamiątkę (pieczątkę) z Aubisque na kolejne tygodnie. Mijały kolejne kwadranse, lecz nikt z nas nie śmiał rozpoczynać blisko 30-kilometrowego zjazdu. Ostatecznie „rzuciliśmy ręcznik” i zadzwoniliśmy po ratunek. Na nasze szczęście w odwodzie mieliśmy Darka. Ten przyjechał po nas samochodem na przełęcz i zaoszczędził nam drogi powrotnej pod mocno spłakanym niebem. Dzięki niemu do Argeles-Gazost dotarliśmy w dobrym zdrowiu i relatywnie nie tknięci przez pogodowe żywioły. Tym niemniej żal pozostał, iż na skutek fatalnej aury tak ważny sportowo i atrakcyjny wizualnie podjazd jak Aubisque ledwie uwieczniłem na swych zdjęciach.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/1618535562

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1618535562

ZDJĘCIA

20180605_001

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 10

FILMY

VID_20180605_01

DANE TECHNICZNE

Wysokość: 1378 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 853 metry

Długość: 10,2 kilometra

Średnie nachylenie: 8,4 %

Maksymalne nachylenie: 11,9 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Zdobywszy Col du Soulor zapakowaliśmy się do samochodów i ruszyliśmy w dół, dobrze nam już znaną drogą D126. Zatrzymaliśmy się w Ferrieres znajdując dogodne miejsce do zaparkowania naszych „wozów technicznych” przed miejscowym kościołem. Z tego miejsca do początku drugiej z poniedziałkowych wspinaczek mieliśmy ledwie 1200 metrów. Dojazd prowadził lekko w dół, po czy na widzianym już wcześniej rozjeździe należało odbić w prawo. Krzysiek z Rafałem wyszykowali się szybciej i ostatecznie ruszyli pod górę z przewagą około 8 minut. Tym samym biorąc za punkt odniesienia nasze wyniki z podjazdu na przełęcz Soulor można było zakładać, że na Col des Spandelles dotrzemy wszyscy m/w o tej samej porze. Mając nieco czasu do odrobienia zaczęliśmy z Darkiem całkiem żwawo. Tym niemniej nasza wspólna jazda zakończyła się już po czterystu metrach. Jadąc z przodu nawet się zorientowałem, w którym dokładnie momencie Dario musiał zejść z roweru po poważnym defekcie. Kiedy pod koniec pierwszego kilometra obejrzałem się do tyłu ze zdziwieniem odnotowałem, że nie mam kolegi za plecami.

Darek szczegółowo zrelacjonował nam później historię tego zdarzenia. Wszystko zaczęło się, gdy na pierwszej stromiźnie Dario wrzucił łańcuch na wyższy tryb. Najprawdopodobniej w trakcie naszej długiej samochodowej podróży skrzywił mu się hak przerzutki, przez co teraz jej wózek zawadził o szprychy, co z kolei uruchomiło serię kolejnych nieszczęść. Hak wygiął się jeszcze bardziej, zaś w samej przerzutce ułamał się niewielki element odpowiedzialny za jej napinanie (utrzymywanie w dolnej pozycji). Ja w tej sytuacji zjechałbym pewnie prosto do samochodu, ale mechanik tej klasy co Dariusz się nie poddał. Dotarł do najbliższego gospodarstwa i za przyzwoleniem jego właściciela w rolniczym warsztacie rozpoczął reanimację swego karbonowego rumaka. Jak sam stwierdził za pomocą narzędzi pamiętających być może wiek XIX zdołał na tyle „wyprostować” feralny hak i ustawić przerzutkę, że po trzech kwadransach mógł kontynuować jazdę pod górę, acz tylko na jednym (najlżejszym) przełożeniu. W żartach stwierdziłem, że choć nie dotarł do kuźni to być może używał tych samych narzędzi co Eugene Christophe podczas swej legendarnej naprawy przedniego widelca po defekcie na Col du Tourmalet w roku 1913. Darek odparł zaś, że podobnie jak Francuz na Tourze, on też w jednej chwili stracił szansę na sukces w klasyfikacji generalnej naszej wyprawy.

Gdy Dario walczył ze swym problemem technicznym ja nieświadom tego dramatu starałem się jak najszybciej dotrzeć na przełęcz. Z jednej strony chciałem dogonić naszych kolegów z Gorzowa, zaś z drugiej strony odeprzeć ewentualny kontratak Darka. Wszak ten stosunkowo stromy podjazd powinien był mu lepiej odpowiadać niż mi. Rafała i Krzyśka złapałem w połowie ósmego kilometra, po czym przez ponad kilometr jechaliśmy razem. Pod koniec dziewiątego kilometra koledzy puścili jednak koło, więc na szczyt dojechałem samotnie. Według stravy odcinek o długości 10,45 km przejechałem w czasie 48:55 (avs. 12,8 km/h i VAM 1039 m/h). Rafał z Krzysztofem wykręcili tu czas 58:27. Darek dotarł na górę z niemal godzinnym poślizgiem i czasem netto (czyli samej jazdy) 58:54. Niemniej ten wynik trudno uznać za reprezentatywny. Skoro drogę na Soulor uznałem za spokojną to zachodni szlak prowadzący na Col des Spandelles muszę nazwać cichym czy wręcz głuchym. Na pierwszych trzech kilometrach minęliśmy co prawda kilka gospodarstw, lecz wyżej napotkaliśmy już tylko pojedyncze stadka owiec i krów. Ruch samochodowy był praktycznie zerowy. Droga wąska i kręta. Na mapie w programie veloviewer naliczyłem w sumie 16 ciasnych zakrętów. Podjazd ten choć niedługi jest wymagający. Można powiedzieć, że to teren świetny do spokojnego treningu na „stoku” o solidnym nachyleniu. Wymarzony dla tych, którzy chcą się nieco oddalić od cywilizacji i podczas wspinaczki usłyszeć rytm własnego serca lub głębie swego oddechu. Pewnym minusem jest tu tylko przeciętnej jakości szosa o szorstkiej nawierzchni, a także brak efektownych górskich pejzaży, za sprawą drzew i krzewów okalających tą wąską dróżkę.

Col de Spandelles jak dotąd nigdy nie znalazła się na trasie Tour de France. A szkoda, bo mogłaby na „Wielkiej Pętli” pełnić rolę zmiennika popularnego Col du Soulor. Najnowsza historia TdF zna taki przypadek. Wykorzystywany od roku 1910 Col d’Aspin w ostatniej dekadzie już trzykrotnie ustąpił pola nowemu wynalazkowi w postaci podjazdu na Hourquette d’Ancizan. Tu również nie byłoby problemów z wprowadzeniem swoistego „płodozmianu”, skoro ze Spandelles można zjechać po asfalcie do oddalonego o 16 kilometrów Argeles-Gazost. Zachodni podjazd i wschodni zjazd ze Spandelles zostały już zresztą przetestowane przez profesjonalny peleton. Miało to miejsce na trzecim etapie Route du Sud (obecnie Route d’Occitanie) z roku 2012. Na liczącym aż 209 kilometrów etapie kolarze musieli pokonać wschodni Tourmalet i wschodni Soulor, zanim dotarli pod Spandelles. Po naszym podjeździe był wówczas jeszcze kilkunasto-kilometrowy zjazd i krótki podjazd do mety we wiosce Arras-en-Lavedan. Na tym królewskim odcinku zaledwie 22-letni Nairo Quintana wprost znokautował „drugi garnitur” francuskich górali. Tylko Hubert Dupont z Ag2R próbował nawiązać walkę z młodziutkim Kolumbijczykiem, ale ostatecznie przegrał z nim o 1:11. Pozostali rywale stracili do Nairo co najmniej kilka minut. Z opisanych już wyżej powodów my na Darka musieliśmy czekać przeszło pół godziny. Na szczęście znaleźliśmy sobie ciekawe zajęcie. Przy samochodach Krzysiek wdał się w rozmowę ze starszym jegomościem. Ten zaś okazał się właścicielem starego domu sąsiadującego z kościołem. Według własnego oświadczenia był potomkiem Rosjan, którzy porzucili swą ojczyznę gdy Bolszewicy doszli tam do władzy. Zaprosił nas do swego wiekowego domostwa, ciemnego i „zagraconego” mnóstwem starych przedmiotów. Ponoć wszystkie te precjoza zwiózł w Pireneje po sprzedaży swej podparyskiej rezydencji. Na miejscu poczęstował nas kawą z mlekiem. Chrisowi na tyle spodobały się widziane antyki, iż zakupił od naszego gospodarza dwa imbryki.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/1616868508

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1616868508

ZDJĘCIA

20180604_036

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 35

FILMY

VID_20180604_06

VID_20180604_07

DANE TECHNICZNE

Wysokość: 1474 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 964 metrów

Długość: 13,6 kilometra

Średnie nachylenie: 7,1 %

Maksymalne nachylenie: 10,9 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Do Argeles-Gazost dotarliśmy popołudniem 3 czerwca po około 24 godzinach jazdy via Poznań. W stolicy Wielkopolski zostawiliśmy bowiem nasze auto u rodziny Darka i przesiedliśmy się na pokład Renault Traffica wypożyczonego dla naszej trójki przez Piotra. Rafał z Krzyśkiem ze swojego Gorzowa mieli do pokonania o kilkaset kilometrów mniej. Niemniej na terenie Francji chcieli unikać płatnych autostrad, więc spodziewaliśmy, iż na trasie odrobimy do nich sporo dystansu. Dojechawszy na miejsce klucze do naszego apartamentu na I piętrze budynku przy 12 Avenue des Pyrenees odebraliśmy na recepcji pobliskiego kempingu Sunelia 3 Vallees. Na poniedziałkowy pierwszy etap wybrałem dla siebie i innych chętnych podjazdy pod Col du Soulor i Col des Spandelles. Uznałem, iż na początek warto będzie zacząć od wzniesień o średnim stopniu trudności czyli na miarę pierwszej kategorii. Tylko Piotr zaniepokojony gorszymi prognozami na kolejne dni postanowił wykorzystać ów poniedziałek na zaliczenie czegoś bardziej atrakcyjnego. Pedro wyruszył zatem z naszej bazy na najtrudniejszą premię górską w najbliższej okolicy czyli znany z TdF od roku 1994 Hautacam (15,9 km przy średniej 7,6%). Potem na drugie danie zaserwował sobie również bywały na „Wielkiej Pętli” podjazd pod Cauterets-Cambasque (16,3 km przy średniej 5,3%).

Dario, Rafa i Chris przystali na moją propozycję i dość wcześnie, bo już przed godziną dziewiątą wsiedliśmy do naszych aut by podjechać w pobliże wybranych na ten dzień wzniesień. Najszybciej mogliśmy ku nim dotrzeć wybrawszy górski kurs wprost na przełęcz Soulor czyli drogą D918. Ponieważ ten około 20-kilometrowy odcinek mieliśmy nazajutrz pokonać w ramach podjazdu na Col du Aubisque mogliśmy zobaczyć czeka nas we wtorek. Na górze pogoda była średnia czyli 15 stopni z częściowym zachmurzeniem. Soulor na rowerach mieliśmy zdobyć od strony północnej jadąc szosą D126 przez Vallee de l’Ouzom. Teoretycznie zaczynając naszą górską zabawę od zjazdu ku wiosce Etchartes w pierwszej kolejności mogliśmy wybrać wspinaczkę pod Spandelles, zaś zjechawszy z niej wykończyć całość podjazdem na Soulor. Tym niemniej ze względu na niepewną aurę uznaliśmy, iż lepiej będzie nie oddalać się od samochodów nazbyt daleko. Wybierając Soulor na pierwszy rzut mieliśmy auta z powrotem do swej dyspozycji na półmetku etapu. To zaś w razie ewentualnego deszczu dałoby nam możliwość założenia suchych strojów przed drugim podjazdem. Dlatego też cały 12-dniowy serial podjazdowy dość nietypowo zaczęliśmy od zjazdu. Ten prawdziwy skończył się po około 12 kilometrach w miejscowości Ferrieres. My jednak postanowiliśmy dotrzeć nieco niżej, choćby po to by zobaczyć w jakim miejscu od drogi D126 umyka boczna szosa wiodąca na znacznie mniej znaną przełęcz Spandelles. Zatrzymaliśmy się zatem po przejechaniu 13,6 kilometra od przełęczy Soulor, jakieś 400 metrów za odnalezionym rozjazdem.

Punkt zerowy naszej pierwszej wspinaczki był miejscem zgoła anonimowym. Z prawej strony szosy szumiał potok Ouzum, który dał nazwę owej dolinie. Korzystając z przydrożnego murku przebraliśmy się w stroje bardziej stosowne do wysiłku podjazdowego. Warunki pogodowe nieco się poprawiły, zaś temperatura wzrosła. W dolinie było 19 stopni. Teraz naszym celem była jedna z pięciu najpopularniejszych pirenejskich przełęczy. Przez Col du Soulor peleton TdF jechał ponad 70 razy. Przełęcz ta zadebiutowała na Tourze już w 1910 roku. To znaczy na legendarnym etapie z Luchon do Bayonne, gdy „Wielka Pętla” po raz pierwszy wjechała w Wysokie Pireneje. Tym niemniej trzeba od razu powiedzieć, że Soulor znajduje się w cieniu swego większego sąsiada Col d’Aubisque. Gdy Tour de France wjeżdża na Aubisque od strony zachodniej to Soulor jest jedynie ledwie zauważalną hopką w trakcie zjazdu z tej wyższej przełęczy. Natomiast gdy Aubisque jest zdobywany od wschodu to Soulor stanowi nieklasyfikowaną stację pośrednią w drodze ku premii górskiej wytyczonej 235 metrów wyżej i blisko 10 kilometrów dalej. Tak było choćby w 2018 roku na etapie Laruns. Soulor „wybija się na niepodległość” jedynie gdy Tour omija Aubisque i najczęściej bywa tak gdy uczestnicy Touru wjeżdżają na tą przełęcz właśnie od strony północnej. W sumie tylko 20 razy wyznaczono tu premię górską, z czego 17-krotnie po II Wojnie Światowej. Pierwszym zdobywcą tej przełęczy był w 1912 roku Francuz Eugene Christophe. Ostatnim w roku 2010 nie kojarzony z górskimi harcami Niemiec Marcus Burghardt. Za rok światowa czołówka będzie miała kolejną okazję do sprawdzenia się na podjeździe po szosie D126, gdyż znajdzie się on na trasie czternastego etapu TdF 2019, który prowadził będzie z Tarbes na Col du Tourmalet.

Pierwsze dwa kilometry tego wzniesienia przejechaliśmy razem. Zaczęliśmy całkiem żwawo, lecz łatwy teren nie wprowadził wstępnej selekcji w naszej grupie. To zmieniło się, gdy na wyjeździe z niegdyś górniczej wioski Ferrieres nachylenie ostro podskoczyło, do poziomu 9-11 %. Pierwsza góra każdej wyprawy ma dla mnie zawsze szczególny smak. Po miesiącach planowania, trenowania i oczekiwań w końcu wjeżdżam do swego kolarskiego raju. Na dobrą sprawę nigdy nie mogę być pewien na co będzie mnie stać w ciężkim górskim terenie. Niemniej pchany entuzjazmem zazwyczaj jadę ją mocno. Czasem skutkuje to ponadprzeciętnym wynikiem (wysokim VAM), zaś innym razem większym niż na kolejnych górach zapiekiem w nogach i kłuciem w płucach. Tym razem również mocniej przycisnąłem i na trzecim kilometrze odjechałem Rafałowi oraz Krzyśkowi. Przez cały podjazd towarzyszył mi Darek. Scenicznie północny podjazd pod Col du Soulor napewno może się podobać. Droga jest spokojna czyli ze znikomym ruchem samochodowym. Po drodze mija się niewiele śladów ludzkiej cywilizacji. Jedyną wioską na tym szlaku jest Arbeost, którą minęliśmy pod koniec piątego kilometra wspinaczki. Powyżej tej miejscowość leśne otoczenie ustąpiło miejsca górskim łąkom i przednim widokom na okoliczne szczyty. Wierzchołki tych najwyższych wciąż jeszcze były przypruszone śniegiem. Udało mi się przejechać 12 kilometrów w niezłym rytmie, acz w końcówce miałem chwilę zwątpienia czy utrzymam tempo Darka. Najdłuższy z ujawnionych na stravie odcinków czyli 13,59 km przejechaliśmy w czasie 55:18 (14,8 km/h i VAM 1023 m/h). Rafał ten dystans pokonał w 1h 06:09. Krzysiek nie zwykł ujawniać swych dokonań na stravie. Niemniej godzi się dodać, iż jego górski debiut wypadł całkiem obiecująco, gdyż stracił do nas około 8 minut.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/1616868511

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/1616868511

ZDJĘCIA

20180604_001

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 35

FILMY

VID_20180604_01

VID_20180604_02

VID_20180604_03

VID_20180604_04

VID_20180604_05