banner daniela marszałka

KW – statystyka

I. “Poczekalnia” czyli współcześni zawodnicy z dorobkiem minimum 150 punktów

Na głównej liście rankingowej obejmującej 368 nazwiska znalazło się tym razem w sumie 35 współczesnych zawodników z podpisanymi kontraktami na nowy sezon 2010. Do tego grona nie weszli wysoko sklasyfikowani włoscy dopingowicze: Davide Rebellin i Danilo Di Luca, którzy jakkolwiek nie powiesili jeszcze swych rowerów na hakach, lecz na swój ewentualny powrót na szosę będą musieli poczekać.

Natomiast w poniższej “poczekalni” skupiającej współczesnych kolarzy, będących za półmetkiem drogi do elity z listy rankingowej jest w sumie 21 „pretendentów”. Do poczekalni „nie zaprosiłem” kolarzy aktualnie zdyskwalifikowanych (Isidro Nozal, Thomas Dekker, Riccardo Ricco’) czy bez kontraktów zawodowych (Andriej Kaszeczkin). Wrócił do niej za to niedoszły triumfator TdF Duńczyk Michael Rasmussen, który podpisał kontrakt z ekipą Miche co da mu jednak bardzo ograniczone pole działania.

Najbliżsi wskoczenia na listę rankingową są w tym momencie dwaj wszechstronni sprinterzy; Australijczyk Allan Davis i Włoch Daniele Bennati. Z sezonu na sezon rozpędza się Anglik Mark Cavendish, którego obecność w „poczekalni” wydaje się być ledwie przelotna.

W poniższym zestawieniu obok imion i nazwisk zawodników podane są kolejno: kraj który reprezentują, rok urodzenia, rok debiutu w zawodowym peletonie i dorobek punktowy.

  • Allan Davis (AUS-1980, 2002): 279,6
  • Daniele Bennati (I-1980, 2002): 279,2
  • Juan Antonio Flecha (E-1977, 2000): 263,1
  • Wladimir Karpiec (RUS-1980, 2001): 256
  • Oscar Pereiro (E-1977, 2000): 250,95
  • Mark Cavendish (GB-1985, 2005): 248,1
  • Haimar Zubeldia (E-1977, 1998): 243,2
  • Jarosław Popowicz (UKR-1980, 2002): 237,2
  • Joaquin Rodriguez (E-1979, 2000): 232,2
  • Aleksander Kołobniew (RUS-1981, 2002): 226,25
  • Juan Manuel Garate (E-1976, 2000): 222,9
  • Roman Kreuziger jnr (TCH-1986, 2006): 209,75
  • Andrea Noe’ (I-1969, 1993): 206,9
  • Marzio Bruseghin (I-1974, 1997): 201,75
  • Robert Gesink (NL-1986, 2007): 199,15
  • Michael Rasmussen (Dk-1974, 2001): 193,5
  • Leif Hoste (B-1977, 1998): 174,65
  • David Millar (GB-1977, 1997): 172,95
  • Luca Paolini (I-1977, 2000): 168,7
  • Davide Moncoutie (F-1975, 1997): 168,5
  • Stijn Devolder (B-1979, 2001): 163,15
  • David Zabriskie (USA-1979, 1999): 154,6

II. Najlepsi zawodnicy sezonu 2009

Kolarzem, który najbardziej wzbogacił się na sezonie 2009 – podobnie jak rok wcześniej – był Hiszpan Alberto Contador. Tym razem jednak minimalnie wyprzedził on swego rodaka Alejandro Valverde. Triumfator wyścigów Dookoła Francji oraz Dookoła Kraju Basków wyprzedził zwycięzcę Vuelta a Espana, Volta Catalunya i Criterium du Dauphine Libere o niespełna dwa punkty. Podium bez zmian, bowiem trzeci tak jak w 2008 roku był Szwajcar Fabian Cancellara, który porażki w północnych klasykach powetował sobie generalnym sukcesem w rodzimym Tour de Suisse, a poza tym jak zwykle miażdżył rywali na trasach czasówek.

W gronie 167 zawodników, którzy zapunktowali w minionym roku tylko trzech dało o sobie znać w każdym „kwartale” wielkiego sezonu czyli: I) Styczeń/Marzec-Kwiecień, II) Maj-Czerwiec, III) Lipiec-Sierpień & IV) Wrzesień-Październik. Owa regularna trójca sezonu 2009 to: Amerykanin Tyler Farrar, Duńczyk Matti Breschel i Australijczyk Simon Gerrans.

  1. Alberto Contador (Hiszpania – Astana): 245
  2. Alejandro Valverde (Hiszpania – Caisse d’Epargne): 243,1
  3. Fabian Cancellara (Szwajcaria – Saxo Bank): 208,5
  4. Cadel Evans (Australia – Silence): 194,25
  5. Philippe Gilbert (Belgia – Silence): 178
  6. Samuel Sanchez (Hiszpania – Euskaltel): 168,2
  7. Mark Cavendish (Wielka Brytania – Team Colombia): 165,6
  8. Andy Schleck (Luksemburg – Saxo Bank): 163
  9. Denis Mienszow (Rosja – Rabobank): 147,6
  10. Edvald Boasson Hagen (Norwegia – Team Colombia): 134,85
  11. Roman Kreuziger (Czechy – Liquigas): 122,25
  12. Joaquin Rodriguez (Hiszpania – Caisse d’Epargne): 100,5
  13. Tyler Farrar (USA – Garmin): 98,4
  14. Franco Pellizotti (Włochy – Liquigas): 97,7
  15. Ivan Basso (Włochy – Liquigas): 97,5
  16. Tom Boonen (Belgia – Quick Step): 89,5
  17. Stefano Garzelli (Włochy – Acqua e Sapone): 89,4
  18. Thor Hushovd (Norwegia – Cervelo): 88
  19. Robert Gesink (Holandia – Rabobank): 85,4
  20. Andreas Kloden (Niemcy – Astana) & Frank Schleck (Luksemburg – Saxo Bank): po 85


III. Skład narodowościowy listy rankingowej

Na głównej liście rankingowej aż 273 zawodników czyli przeszło 74% spośród wszystkich 368 kolarzy pochodzi z zasobów ludzkich czterech największych kolarskich potęg tzn. Włoch, Belgii, Francji i Hiszpanii.

W poniższej tabeli sezon 2009 przyniósł dalszy awans Wielkiemu Księstwu Luksemburg, albowiem śladem swego starszego brata Franka oraz Kima Kirchena do historycznej elity wjechał również młodziutki Andy Schleck.

  1. Włochy – 88 zawodników w elicie, w tym 27 w pierwszej “100″
  2. Belgia – 77* / 17
  3. Francja – 57 / 15
  4. Hiszpania – 53 / 15
  5. Holandia – 19 / 6
  6. Szwajcaria – 19 / 5
  7. Niemcy – 11 / 3
  8. Luksemburg – 6 / 3
  9. USA – 6 / 2
  10. Rosja – 6 / 1
  11. Australia – 5 / 2
  12. Wielka Brytania – 5 / 1
  13. Kolumbia – 3 / 0
  14. Irlandia – 2 / 2
  15. Dania – 2 / 1
  16. Portugalia – 2 / 0
  17. Szwecja – 2 / 0
  18. Norwegia – 2 / 0
  19. Kazachstan – 1 / 1
  20. Ukraina – 1 / 0
  21. Kanada – 1 / 0
  22. Uzbekistan – 1 / 0
  23. Meksyk – 1 / 0

*) “Obieżyświat” Andrei Tchmil został zaliczony do reprezentacji Belgii czyli na konto ostatniej z reprezentowanych przez siebie federacji. Według tej samej zasady do Wielkiej Brytanii przyporządkowany został Maximilian Sciandri.

IV. Ranking Federacji (wedle sumy punktów ośmiu najlepszych zawodników)

Sezon 2009 przyniósł – w końcu – pewne zmiany w zestawieniu potęg światowego kolarstwa.

Za sprawą Davide Rebellina (który na wiosnę nazbierał więcej punktów niż stracił za wpadkę dopingową z Pekinu) „squadra azzurra” wzbogaciła się o ponad dwadzieścia punktów i zmniejszyła stratę do Belgów, wciąż prowadzących za sprawą niesamowitego Eddy Merckxa.

Największy zysk punktowy ponownie zanotowali Hiszpanie, dzięki wielu punktom Alejandro Valverde oraz dorobkowi Oscara Freire, który w składzie „iberyjskiej armady” zastąpił Miguela Pobleta. Możliwe że już za rok do „punktującej ósemki” wejdzie Alberto Contador.

Co najistotniejsze jednak dzięki ubiegłorocznym wyczynom Fabiana Cancellary Szwajcarzy wyprzedzili Holendrów. Natomiast Niemcom przybyło kilkadziesiąt punktów dzięki występom Andreasa Klodena.

Pozostałe kraje nie spełniają jak na razie kryterium „posiadania” ośmiu swych kolarzy na głównej liście rankingowej wobec czego nie zostały ujęte w tym rankingu.

1. Belgia – 17.879,05 punkta
Skład: Eddy Merckx (1 miejsce w rankingu indywidualnym) – Roger De Vlaeminck (10) – Rik Van Looy (11) – Freddy Maertens (21) – Herman Vanspringel (24) – Johan Museeuw (38) – Lucien Van Impe (41) & Walter Godefroot (43).

2. Włochy – 17.832,55 pkt
Skład: Francesco Moser (5) – Gino Bartali (6) – Felice Gimondi (7) – Fausto Coppi (9) – Alfredo Binda (17) – Giuseppe Saronni (19) – Fiorenzo Magni (27) & Davide Rebellin (28).

3. Francja – 16.435,1 pkt
Skład: Bernard Hinault (2) – Jacques Anquetil (4) – Raymond Poulidor (12) – Laurent Jalabert (14) – Louison Bobet (18) – Laurent Fignon (29) – Antonin Magne (47) & Gustave Garrigou (50).

4. Hiszpania – 10.539,8 pkt
Skład: Miguel Indurain (13) – Luis Ocana (32) – Pedro Delgado (35) – Alejandro Valverde (39) – Marino Lejarreta (53) – Roberto Heras (65) – Abraham Olano (66) – Oscar Freire (68).

5. Szwajcaria – 9.385,9 pkt
Skład: Tony Rominger (16) – Ferdi Kübler (20) – Alex Zülle (25) – Hugo Koblet (40) – Fabian Cancellara (100) – Heiri Suter (129) – Laurent Dufaux (134) – Fritz Schaer (151).

6. Holandia – 9.583,95 pkt
Skład: Joop Zoetemelk (8) – Jan Janssen (36) – Hennie Kuiper (45) – Jan Raas (55) – Steven Rooks (83) – Michael Boogerd (97) – Gerrie Knetemann (104) – Adri van der Poel (107).

7. Niemcy – 7.142,6 pkt
Skład: Erik Zabel (22) – Jan Ullrich (23) – Rudi Altig (64) – Dietrich Thurau (116) – Hans Junkermann (155) – Rolf Wolfshohl (166) – Andreas Kloden (189) – Olaf Ludwig (240).

*) Hipotetyczna reprezentacja krajów anglo-języcznych to: Sean Kelly (3) – Lance Armstrong (15) – Greg Lemond (26) – Stephen Roche (51) – Phil Anderson (62) – Robert Millar (80) – Cadel Evans (89) – Andrew Hampsten (126). Po tegorocznych sukcesach Evansa i Armstronga jest ona warta aż 11.497,85 punkta. Co ciekawa brak w niej Anglika … mamy za to trzech Amerykanów, dwóch Irlandczyków i Australijczyków oraz Szkota.

**) Znacznie słabiej prezentuje się „Sborna” czyli drużyna składająca się z zawodników pochodzących z krajów byłego Związku Sowieckiego. Znajdujemy w niej pięciu Rosjan, Kazacha, Ukraińca i Uzbeka. W skład tego zespołu wchodzą bowiem: Paweł Tonkow (81) – Aleksander Winokurow (93) – Denis Mienszow (111) – Sierhij Honczar (185) – Jewgienij Bierzin (183) – Piotr Ugriumow (226-227) – Dżamolidin Abdużaparow (238) – Dimitrij Konyszew (284). Uzbierali oni łącznie 4.929 punktów, lecz należy pamiętać że kolarze zza Buga pojawili się w zawodowym peletonie dopiero w 1989 roku.

V. Dziesięciu najlepszych wedle dorobków z 5 bądź 10 najlepszych sezonów

To zestawienie ma na celu wskazać najlepszych zawodników na bazie z góry określonej liczby ich najlepszych lat w zawodowym peletonie. Chodzi tu o porównanie dokonań poszczególnych mistrzów. Tym razem jednak nie na bazie wszystkich lat trwania kariery (które różnią się długością), lecz na podstawie osiągnięć w okresie największej sławy tych asów. Niemniej i tu niezmiennie trzy pierwsze lokaty okupują w tej samej kolejności co w rankingu głównym: Eddy Merckx, Bernard Hinault i Sean Kelly.

Wśród kolarzy współczesnych bezapelacyjnie prowadzi Lance Armstrong wyprzedzając w obu zestawieniach Hiszpana Alejandro Valverde i jednego z jego rodaków.

A) na bazie 5 najlepszych sezonów:
1. Eddy Merckx (Belgia) – 3571,8 punkta
2. Bernard Hinault (Francja) – 2154,8
3. Sean Kelly (Irlandia) – 1928,1
4. Jacques Anquetil (Francja) – 1790,8
5. Miguel Indurain (Hiszpania) – 1759,85
6. Francesco Moser (Włochy) – 1697,8
7. Freddy Maertens (Belgia) – 1631,6
8.
Fausto Coppi (Włochy) – 1602,3
9. Tony Rominger (Szwajcaria) – 1535,95
10. Laurent Jalabert (Francja) – 1498,25

Współcześni:
1. Lance Armstrong (USA) – 1195,75
2. Alejandro Valverde (Hiszpania) – 1113,2
3. Alberto Contador (Hiszpania) – 854,3
4. Cadel Evans (Australia) – 800,5
5. Fabian Cancellara (Szwajcaria) – 766,9

B) na bazie 10 najlepszych sezonów:
1. Eddy Merckx (Belgia) – 5648,8 punkta
2. Bernard Hinault (Francja) – 3279,8
3. Sean Kelly (Irlandia) – 2846,4
4. Francesco Moser (Włochy) – 2595,45
5. Jacques Anquetil (Francja) – 2574,3
6. Gino Bartali (Włochy) – 2371,35
7. Felice Gimondi (Włochy) – 2363,05
8. Fausto Coppi (Włochy) – 2352,55
9. Roger De Vlaeminck (Belgia) – 2208,05
10. Miguel Indurain (Hiszpania) – 2177,6

Współcześni:
1. Lance Armstrong (USA) – 1923,2
2. Alejandro Valverde (Hiszpania) – 1315,9
3.
Oscar Freire (Hiszpania) – 1010,15
4. Gilberto Simoni (Włochy) – 991,4
5. Cadel Evans (Australia) – 856,3

VI. Najlepsze sezony 30 czołowych zawodników

Tabela ta wskazuje najlepsze sezony w karierze największych mistrzów. Co ciekawe dokładnie w tym samym czasie czyli w 1979 roku u szczytu swej mocy byli aż trzej spośród nich tzn. Bernard Hinault, Joop Zoetemelk i Giuseppe Saronni. Z kolei w sezonie 1986 na swe “najwyższe obroty” weszli: Sean Kelly i Greg Lemond. Było to możliwe dzięki temu, że wszyscy ci panowie rzadko wchodzili sobie w drogę. Dla przykładu Hinault i Saronni “polowali” zazwyczaj w innym rewirze geograficznym. Z kolei Kelly i Lemond mieli rozbieżne cele z uwagi na swe specjalizacje.

  1. Eddy Merckx (1973) – 791,3 punkta
  2. Bernard Hinault (1979) – 501
  3. Sean Kelly (1986) – 511,4
  4. Jacques Anquetil (1961) – 402,4
  5. Francesco Moser (1978) – 481,85
  6. Gino Bartali (1947) – 327,25
  7. Felice Gimondi (1965) – 314,5 *)
  8. Joop Zoetemelk (1979) – 414,8
  9. Fausto Coppi (1949) – 466,9
  10. Roger De Vlaeminck (1975) – 429,15
  11. Rik Van Looy (1959) – 383,75
  12. Raymond Poulidor (1964) – 312,2
  13. Miguel Indurain (1992) – 469,85
  14. Laurent Jalabert (1995) – 581,45
  15. Lance Armstrong (2002) – 266,5
  16. Tony Rominger (1993) – 384,7
  17. Alfredo Binda (1927) – 402,9
  18. Louison Bobet (1954) – 307
  19. Giuseppe Saronni (1979) – 416,95
  20. Ferdi Kubler (1951) – 341,5
  21. Freddy Maertens (1976) – 583,5
  22. Erik Zabel (2001) – 223,2
  23. Jan Ullrich (1997) – 243,25
  24. Herman Van Springel (1968) – 333
  25. Alex Zulle (1996) – 296,7
  26. Greg Lemond (1986) – 333,75
  27. Fiorenzo Magni (1951) – 290
  28. Davide Rebellin (2008) – 222,9
  29. Laurent Fignon (1989) – 407,15
  30. Costante Girardengo (1919) – 274,4

*) Felice Gimondi przebojem wdarł się do światowej czołówki gdy już w pierwszym sezonie swych zawodowych startów wygrał Tour de France oraz był trzeci w Giro d’Italia. W późniejszych latach o punkty było mu trudniej, gdyż pełnym blaskiem rozbłysła gwiazda o trzy lata młodszego Eddy Merckxa.

VII. Najwyższe wyniki w jednym sezonie (powyżej 400 punktów)

To zestawienie w pełni uwidacznia nie tyle królewski co wręcz cesarski status Eddy Merckxa w historii kolarstwa szosowego. Sześć najlepszych wyników należy do legendarnego “Kanibala”, który to zajmuje aż siedem miejsc w czołowej “10″! Dwa spośród najlepszych rezultatów należą do wielce błyskotliwego, acz chimerycznego Freddy Maertens’a.

Oprócz Belgów więcej niż jeden wkład do poniższej listy wnieśli też Bernard Hinault (cztery zapisy) oraz Fausto Coppi i Sean Kelly (po dwa). W ostatniej dekadzie nikomu nie dało się wzlecieć na tak wysoki poziom. Ostatnim zawodnikiem, który tego dokonał był Laurent Jalabert podczas przełomowego dla swej kariery sezonu 1995.

1. Eddy Merckx 1 (1973) – 791,3 punkta
2. Eddy Merckx 2 (1972) – 761,2
3. Eddy Merckx 3 (1970) – 700,5
4. Eddy Merckx 4 (1974) – 696,3
5. Eddy Merckx 5 (1971) – 622,5
6. Eddy Merckx 6 (1969) – 618,85
7. Freddy Maertens 1 (1976) – 583,5
8. Laurent Jalabert (1995) – 581,45
9. Eddy Merckx 7 (1975) – 572,5
10. Freddy Maertens 2 (1977) – 540,6
11. Sean Kelly 1 (1986) – 511,4
12. Stephen Roche (1987) – 504,5
13. Bernard Hinault 1 (1979) – 501
14. Sean Kelly 2 (1984) – 488,5
15. Francesco Moser (1978) – 481,85
16. Miguel Indurain (1992) – 469,85
17. Luis Ocana (1973) – 467,3
18. Fausto Coppi 1 (1949) – 466,9
19. Bernard Hinault 2 (1981) – 432
20. Roger De Vlaeminck (1975) – 429,15
21. Bernard Hinault 3 (1982) – 428,3
22. Fausto Coppi 2 (1952) – 421,7
23. Bernard Hinault 4 (1978) – 419,9
24. Gianni Bugno (1990) – 417,75
25. Giuseppe Saronni (1979) – 416,95
26. Joop Zoetemelk (1979) – 414,8
27. Laurent Fignon (1989) – 407,15
28.
Alfredo Binda (1927) – 402,9
29. Jacques Anquetil (1961) – 402,4

VIII. Wielcy starzy mistrzowie (wyniki do roku 1939 włącznie)

W czołowej “16″ rankingu mamy zawodników ścigających się wyłącznie lub przede wszystkim po II Wojnie Światowej. Poniższe zestawienia powstało więc aby wyróżnić starych mistrzów z heroicznej ery szutrowych dróg i monstrualnych dystansów.

Zdecydowanie najlepszym zawodnikiem tej zamierzchłej epoki był Włoch Alfredo Binda, który wyprzedził innego “Campionissimo” Costante Girardengo oraz Luksemburczyka Nicolasa Frantza. W czołowej “10″ mamy po czterech Włochów i Francuzów oraz dwóch zawodników z Luksemburga co znakomicie oddaje rolę kolarzy z Wielkiego Księstwa w pradziejach kolarstwa szosowego.

1. Alfredo Binda (Włochy, 1922-36): 2049,4 pkt
2. Costante Girardengo (Włochy, 1912-36): 1437,6
3. Nicolas Frantz (Luksemburg, 1923-34): 1410,55
4. Learco Guerra (Włochy, 1929-39): 1299,7
5. Antonin Magne (Francja, 1926-39): 1228,3
6. Francois Faber (Luksemburg, 1906-14): 1203,5
7.
Gustave Garrigou (Francja, 1907-14): 1202,95
8. Gino Bartali (Włochy, 1935-39): 1093,4 *)
9. Andre Leducq (Francja, 1927-39): 1074,3
10. Henri Pelissier (Francja, 1911-28): 1040,75
11. Giovanni Brunero (Włochy, 1920-29): 1023,2
12. Gaetano Belloni (Włochy, 1915-31): 991,6
13. Philippe Thys (Belgia, 1912-27): 874,5
14. Louis Trousselier (Francja, 1902-14): 869,7
15. Mariano Canardo (Hiszpania, 1926-39): 808,9 *)
16. Jean Alavoine (Francja, 1909-25): 797,5
— Emile Georget (Francja, 1905-14): 797,5
18. Eugene Christophe (Francja, 1904-26): 782,8
19. Lucien Petit-Breton (Francja, 1902-14): 770
20.
Goerges Ronsse (Belgia, 1926-38): 751

*) Włoch Gino Bartali w ciągu dwudziestu lat swej kariery zawodowej (w latach 1935-1954) uzbierał aż 2.860,15 punkta, lecz większość na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych. Z kolei urodzony w Kraju Basków, acz najlepiej czujący się na szosach Katalonii Mariano Canardo startował do roku 1943 dorzucając nieco punktów w trakcie II Wojny Światowej, która ominęła Hiszpanię – kraj wyczerpany krwawą wojną domową z lat 1936-39.

IX. Najlepsi Klasycy

Do kategorii klasyków zaliczone zostały wszystkie imprezy jednodniowe czyli także Igrzyska Olimpijskie, Mistrzostwa Świata (również w jeździe indywidualnej na czas) oraz “wygasłe” klasyki i imprezy o wielkim niegdyś znaczeniu takie jak: Bordeaux-Paris, Paris-Brest-Paris, GP Wolber czy GP des Nations.

W tej specjalności najlepszy jest Eddy Merckx, który zdecydowanie wyprzedza swych rodaków Rogera De Vlaeminck’a i Rika Van Looy’a. Belgia uznawana za “mekkę” wyścigów jednodniowych ma w tej tabelce aż sześciu reprezentantów. Pośród współczesnych po niesławnym odejściu Davide Rebellina przewodzi Hiszpan Oscar Freire.

  1. Eddy Merckx (Belgia) – 2348,75 punkta
  2. Roger De Vlaeminck (Belgia) – 1531
  3. Rik Van Looy (Belgia) – 1443,75
  4. Sean Kelly (Irlandia) – 1339
  5. Francesco Moser (Włochy) – 1235,5
  6. Johan Museeuw (Belgia) – 1215
  7. Paolo Bettini (Włochy) – 1055
  8. Walter Godefroot (Belgia) – 1005,25
  9. Herman Van Springel (Belgia) – 1005,25
  10. Jan Raas (Holandia) – 985,5

Współcześni:

  1. Oscar Freire (Hiszpania) – 661,75
  2. Fabian Cancellara (Szwajcaria) – 520,75
  3. Lance Armstrong (USA) – 505
  4. Tom Boonen (Belgia) – 491
  5. Alejandro Valverde (Hiszpania) – 439

X. Najlepsi Etapowcy

Do kategorii wyścigów etapowych liczone są punkty nie tylko za miejsca zajęte w klasyfikacji generalnej tych imprez, lecz również za lokaty w pierwszych “3″ na metach etapów Wielkich Tourów. Ponadto punkty można było zdobyć za zwycięstwa w klasyfikacji punktowej i górskiej, dni przejechane w koszulkach lidera klasyfikacji indywidualnej tych wieloetapówek oraz zwycięstwa etapowe w krótszych wyścigach etapowych.

Również w tej specjalności niepodzielnie rządzi Eddy Merckx, lecz tym razem na “podium” obok niego stoją dwaj Francuzi: Bernard Hinault i Jacques Anquetil. Pośród współczesnych zdecydowanie prowadzi Lance Armstrong, który dzięki trzeciemu miejscu w ubiegłorocznym Tour de France wskoczył do historycznej „10” wyprzedzając Włocha Francesco Mosera.

  1. Eddy Merckx (Belgia) – 3496,05 punkta
  2. Bernard Hinault (Francja) – 2375,3
  3. Jacques Anquetil (Francja) – 2249,5
  4. Gino Bartali (Włochy) – 2183,15
  5. Miguel Indurain (Hiszpania) – 1848,5
  6. Joop Zoetemelk (Holandia) – 1772,95
  7. Felice Gimondi (Włochy) – 1760,55
  8. Sean Kelly (Irlandia) – 1735,9
  9. Tony Rominger (Szwajcaria) – 1693
  10. Lance Armstrong (USA) – 1646,7

Współcześni:

  1. Lance Armstrong (USA) – 1646,7
  2. Gilberto Simoni (Włochy) – 946,1
  3. Alejandro Valverde (Hiszpania) – 876,9
  4. Albrto Contador (Hiszpania) – 833,3
  5. Carlos Sastre (Hiszpania) – 769,5