Lata 2021-2022

Rok 2022 był już dwudziestym sezonem moich podróży po górskich szosach Europy. Mimo wielce niespokojnych czasów znów można było swobodnie podróżować po Starym Kontynencie. Covidowa pandemia zaczęła dogorywać pod postacią mało zjadliwego Omikrona. Dotychczas wszystkie swe wyprawy przeprowadzałem w okresie od 20 maja do 20 września. Teraz po raz pierwszy od 2019 roku znów miałem do dyspozycji całe to czteromiesięczne okno na zmieszczenie swych dwóch dwutygodniowych wypraw. Pierwsza z nich miała być dalsza, lecz umiarkowanie trudna jeśli chodzi o wyzwania sportowe. Druga bliższa, ale zdecydowanie trudniejsza pod względem wspinaczkowych zadań. Na przełomie maja i czerwca po raz czwarty ruszyłem w Pireneje. Podobnie jak w 2007 i 2018 roku wybierając ich francuską stronę. Z kolei na styku sierpnia i września w końcu odważyłem się zmierzyć z ekstremalnie trudnymi podjazdami Karyntii. Tym samym po przeszło dekadzie wróciłem do Austrii czyli kraju, w którym „lata świetlne” temu przeszedłem swój górski chrzest.

Nie był to zresztą jedyny „powrót do przeszłości”. Do Francji po wielu latach znów wybrałem się wraz z Piotrem Mrówczyńskim. „Starym” druhem z Pruszkowa, z którym w latach 2005-2009 zaliczyłem szereg wyścigów z gatunku „gran fondo”, zaś w sezonie 2013 zorganizowałem niezapomnianą wyprawę na podrasowanej trasie Route des Grandes Alpes. Tym razem naszym celem były górskie drogi Oksytanii, acz dwudniowy finał całej podróży wyznaczyliśmy sobie w Prowansji. W ciągu 14-dniowego pobytu na francuskiej ziemi pomimo przeciętnej formy fizycznej udało mi się pokonać 25 solidnych wzniesień, z czego 21 w Pirenejach na obszarze departamentów Ariege i Pyrenees-Orientales. Przy czym prologiem do owych podbojów była góra Pic de Nore na południowym krańcu Masywu Centralnego. Natomiast wielkim finałem całej eskapady trzy piątkowo-sobotnie wspinaczki na Mont Ventoux. To znaczy zdobycie „Giganta Prowansji” od każdej możliwej strony i na dobrą sprawę w ciągu mniej niż 24 godzin.

Przerwę między dwoma tegorocznymi wyjazdami miałem dłuższą niż zwykle. Podobnie jak przed rokiem i dwoma laty w późno-letniej wyprawie towarzyszył mi krajan z Sopotu czyli stworzony do śmigania w górskim terenie Adrian Zdrojewski. Z tak mocnym kompanem u boku nastawiłem się na samotną walkę z austriackimi „potworami”. Jednak w praktyce na podjazdach o umiarkowanym profilu Adriano z reguły hamował nogę, więc kilka górek przejechaliśmy „zusamen”. Przed wyjazdem nieco obawiałem się alpejskiego klimatu u kresu lata, Tym bardziej, że zaplanowałem nam kilka wjazdów na wysokość ponad 2000 metrów n.p.m. Pogodę owszem mieliśmy w kratkę co nieco zubożyło nasze dokonania. Niemniej tylko jeden z piętnastu dni uznaliśmy za kompletnie niezdatny do jazdy. W pozostałe poznawaliśmy od jednej do czterech gór ostatecznie zatrzymując „nasz licznik” na 27 wzniesieniach, z czego 25 zdobytych w Karyntii i po jednym w Styrii oraz tzw. Ost Tirolu.

Ogółem w minionym sezonie zaliczyłem 52 premie górskie. Tym niemniej Mont Ventoux od Bedoin nie była dla mnie nową zdobyczą, zaś zachodnia Glockenhutte okazała się mieć przewyższenie nieco mniejsze niż „regulaminowe” 500 metrów. Tym samym do swej listy „górskich skalpów” mogę dopisać 50 nowych okazów, w tym 26 gór o amplitudzie co najmniej tysiąca metrów. To wynik znacznie lepszy niż przed rokiem, choć zarazem daleki od rekordowego sezonu 2020.