Archiwum dla wrzesień, 2023

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: El Bosque

Wysokość: 1105 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 838 metrów

Długość: 15,3 kilometra

Średnie nachylenie: 5,5 %

Maksymalne nachylenie: 12 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Gdy zjechaliśmy do El Bosque było już po wpół do drugiej. Gorąco, acz nie przesadnie. Tego dnia mój licznik zanotował maksymalnie 31 stopni. Bywało znacznie gorzej. Niemniej przed drogą powrotną chcieliśmy chwilkę wypocząć. Wyglądaliśmy zatem miejsca, które nadałoby się na strefę bufetu. Poszukiwania nie trwały długo. Wjechaliśmy na prowadzącą pod górę i wyłożoną chodniczkiem Avenida de la Diputacion. Na niej pośród białych domków ujrzeliśmy bar pod nazwą Cafe Le Velo. Wydał się idealnym miejscem na postój. W środku na ścianach plakaty z legendami kolarstwa. Pośród nich Eddy Merckx w akcji. Nawiązaliśmy rozmowę z właścicielem lokalu. Ten okazał się Belgiem. Człowiekiem bywałym w naszym kraju. Przyznał, że w sezonie zimowym korzystając z klimatu Andaluzji zajmuje się prowadzeniem obozów treningowych dla swych ziomków z Beneluxu. El Bosque według ostatniego spisu ma przeszło 2200 mieszkańców. Miasteczko leży nad rzeką Majaceite i słynie z produkcji serów. Spędziliśmy w nim równo pół godziny. Gdy ponownie wsiedliśmy na nasze „dwukołowe rumaki” było już kilka minut po czternastej. Mieliśmy do zaliczenia podjazd nieco dłuższy, ale za to łagodniejszy od północnego wjazdu na Puerto de las Palomas. Boyar również trzykrotnie wykorzystano na trasach Vuelta a Espana. Po raz pierwszy w roku 1990, kiedy to szóstym etapie z Loja do Ubrique kolarze musieli przejechać obie te przełęcze. Bohaterem dnia został Duńczyk Jesper Worre, który najpierw wygrał dwie premie górskie, po czym dotarł na metę z przewagą minuty nad najbliższym z rywali.

Kolejny raz Vuelta wjechała na przełęcz Boyar w sezonie 1997. Pierwszy na premii górskiej zameldował się wtedy Francuz Cedric Vasseur. Kolarz, który w tym samym roku wsławił się zwycięskim solo rajdem na etapie Tour de France do La Chatre. Ostatnia wizyta wyścigu Dookoła Hiszpanii na tej przełęczy to rok 2014. Wówczas była to jedynie premia górska trzeciej kategorii. Dlatego, że na odcinku z Cadiz do Arcos de la Frontera na Puerto El Boyar podjeżdżano od południa. Tym samym prawdziwa wspinaczka zaczęła się dopiero tuż przed Grazalemą, zaś podjazd miał długość tylko 6,3 kilometra przy średniej 5,7%. Pierwszy na szczycie pojawił się Hiszpan Lluis Mas Bonet. Gdy piszę te słowa już wiadomo, że w roku 2024 Boyar zobaczymy na Vuelcie po raz czwarty. „Profi” zaliczą nasz przeszło 15-kilometrowy szlak z El Bosque. Będzie to najtrudniejszy z kilku podjazdów jakie organizatorzy Vuelty przewidzieli na etapie szóstym z Jerez de la Frontera do Yunquery. Niemniej „fajerwerków” na nim bym się nie spodziewał, bowiem z owej premii górskiej do mety pozostanie aż 114 kilometrów. Na Boyar prowadzą dwie solidne drogi wspinaczkowe. Wybrany przeze mnie wariant zachodni jest nieco trudniejszy. Licząc od skrzyżowania dróg A-373 i A-372 ma on długość 15,9 kilometra przy średniej 5,3% i max. 10%. Jego przewyższenie netto to 844, zaś brutto 881 metrów. Najtrudniejszy kilometr ze stromizną 8,2%, zaś na ostatnich 9 kilometrach solidna przeciętna 6,8%. Opcja wschodnia w dużej mierze pokrywa się z orientalnym szlakiem na przełęcz Palomas. Wiedzie bowiem z poziomu Arroyo Aguila przez Grazalemę. Inne są tylko końcówki obu wzniesień. Wymiary tego podjazdu to 14,2 kilometra z przeciętną 5,2% i max. 11%. Amplitudy odpowiednio 734 i 786 metrów, zaś najtrudniejszy kilometr na poziomie 7,7%.

Nie zjechaliśmy do styku wspomnianych dróg regionalnych czy też choćby do mostku nad Rio Majaceite. Wróciwszy na szosę A-372 od razu ruszyliśmy pod górę. Na początek mieliśmy do przejechania 650 metrów w kierunku południowym. Minęliśmy restaurację Los Nogales, przed którą stały oldskulowe auta spod szyldu Czerwonego Krzyża (Cruz Roja) oraz ekipy Ghostbusters. Chwilę później trzeba było skręcić w lewo i zarazem wrócić na teren PN de la Sierra de Grazalema. Kolejne trzy kilometry z umiarkowanym nachyleniem na poziomie 5-6%. Droga do końca piątego kilometra biegła długim łukiem jakby równolegle do wspomnianej rzeki. Rafaello znów przejawiał sporą aktywność. Najwyraźniej podbudowany udanym występem na pierwszej górze. Niemniej tym razem stać mnie było na kasowanie jego ataków. Do półmetka poniedziałkowego etapu nie zmęczyłem się zbytnio. Ból w mięśniach odpuścił już w drugiej części podjazdu pod Palomas. Na Boyar mogłem już jechać tempem na miarę swych możliwości. Pod koniec czwartego kilometra wypłaszczenie, a na początku piątego nawet 800-metrowy zjazd. Zakończył się w miejscu, skąd w lewo odchodzi boczna dróżka do wioski Benamahoma. Nazwa o jak najbardziej arabskim rodowodzie, oznacza bowiem „Synowie Mahometa”. Przed nami bardzo ładnie prezentował się główny grzbiet pasma Sierra del Pinar. Jechaliśmy ku tym górom. Ostatnie pięć kilometrów zachodniej wspinaczki na Boyar wiedzie bowiem wzdłuż południowego zbocza tego masywu. Po ośmiu kilometrach minęliśmy teren wypoczynkowy Llanos de Campo. W tym miejscu nasz szlak skręcał na południe. Stały kurs na wschód obrał dopiero w połowie jedenastego kilometra.

W dolnej i środkowej fazie podjazdu Rafał jechał na ogół tuż przed nami. Niemniej grupa lidera trzymała dzielnego harcownika „na krótkiej smyczy”. Pokonawszy 11,2 kilometra minęliśmy niepozorny parking po prawej stronie drogi. Z tego miejsca amatorzy górskich wędrówek zaczynają wspinaczkę na El Torreon (1648 m. n.p.m.) czyli na najwyższy szczyt w granicach PN de la Sierra de Grazalema. Do zrobienia „z buta” prawie osiemset metrów w pionie. Z grubsza tyle samo co przy podejściu z Karpacza Górnego na Śnieżkę. Odjazd Rafała został skasowany. Ostatnie cztery kilometry z hakiem pokonaliśmy już razem. Cały podjazd zrobiliśmy w niespełna 58 minut. Na niespełna 15-kilometrowym segmencie od zakrętu na dole strava nieco nas podzieliła. Mi zanotowała czas 56:38 (avs. 15,9 km/h). Adkowi pokazała 56:48, zaś Rafałowi 56:58. Nasze VAM-y na mocno przeciętnym poziomie, ale to nie dziwi, bo i nachylenie podjazdu było ledwie umiarkowane. Nawet licząc od amplitudy brutto troszkę nam zabrakło do 900 m/h. Na przełęczy jeszcze kilka zdjęć, po czym dwukilometrowy zjazd do rozdroża. Następnie przeszło trzykilometrowy podjazd na Puerto de las Palomas od południa. Ostatnie 200 metrów przewyższenia na tym etapie. Ta górka pokonana już na luzie z kilkoma foto-przystankami. Atmosfera na przełęczy odmienna od tej sprzed trzech godzin. Tym razem cisza i spokój. W tych warunkach nawet płochliwa kozica przechadzała się nieopodal drogi. Na koniec spokojny zjazd do samochodu. Zabrał mi ze 40 minut. Musiałem zadbać o obrazki z Las Palomas, a było tu na czym oko zawiesić. Po etapie nie od razu powrót do bazy noclegowej. Najpierw wycieczka do Setenil de las Bodegas by skosztować tamtejszego mięsiwa. Samo miasteczko też bardzo urokliwe. Ślicznie położone. Jakby ukryte pod skalnym urwiskiem w kanionie Rio Trejo.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9873549962

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9873549962

PUERTO DE EL BOYAR by ADRIANO

https://www.strava.com/activities/9873580988

PUERTO DE EL BOYAR by RAFA

https://www.strava.com/activities/9873519777

ZDJĘCIA

El-Boyar_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 50

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Arroyo Bocaleones CA-8102

Wysokość: 1186 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 899 metrów

Długość: 13,5 kilometra

Średnie nachylenie: 6,7 %

Maksymalne nachylenie: 15 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Drugi tydzień naszej Vuelty zaczęliśmy od wyprawy do Parku Naturalnego Sierra de Grazalema. Chcieliśmy zobaczyć co ciekawego w temacie szosowych wspinaczek ma do zaproponowania prowincja Cadiz. Tego dnia mieliśmy się sprawdzić na górskim szlaku wiodącym z okolic Zahara de la Sierra do El Bosque i z powrotem. Najpierw trzeba było jednak dojechać w rejon sztucznego jeziora Embalse de Zahara. Trasa długa, bo blisko 130-kilometrowa. Przy tym w zdecydowanej większości prowadząca regionalnymi drogami A-397 i A-374. Co oznaczało niemal dwie godziny w aucie przed wskoczeniem na rowery. Po drodze dwa miejsca godne odnotowania. Najpierw przejechaliśmy Puerto de Madrono (1060 m. n.p.m.), na którą od wschodu prowadzi przeszło 20-kilometrowy podjazd. Przełęcz tą dwukrotnie wykorzystano na wielkiej Vuelcie. Ostatnio w 2018 roku, gdy na etapie z Mijas do Alhaurin de la Torre premię górską wygrał tu pochodzący z niedalekiej Marbelli Luis Angel Mate. Potem zahaczyliśmy o słynną Rondę. Miasto wielkości mojego Sopotu. Malowniczo położone po obu stronach głębokiego wąwozu wydrążonego przez rzekę Guadalevin. Oczywiście nie było czasu na jej zwiedzanie. Zatrzymaliśmy się na chwilę w pobliżu Rondy, ale tylko po to by zatankować samochód na następne kilkaset kilometrów tej podróży. U podnóża pierwszej poniedziałkowej góry pojawiliśmy się około jedenastej. Założenie dziewiątego etapu przypominało to ze środowego odcinka na szosach Murcii. W programie mieliśmy: jedno miejsce startu, jazdę na drugą stronę pasma górskiego i po nawrotce „lustrzane odbicie” wcześniej pokonanego szlaku. Różnica polegała na tym, iż obok dwóch zasadniczych wzniesień trzeba było jeszcze pokonać krótkie podjazdy na zapleczu tych głównych. Obrazowo można powiedzieć, że profil owej trasy przypominał wygląd litery M.

Wspomniana Sierra de Grazalema to wbrew nazwie nie jeden masyw, lecz zbiorcza nazwa skupiska kilkunastu niewielkich pasm górskich położonych na zachodnim krańcu krainy Serrania de Ronda. Wszystkie one wchodzą w skład Gór Betyckich, przy czym niektóre zaliczane są do Cordillera Subbetica, zaś inne do Cordillera Penibetica. Najwyższym szczytem na terenie „Grazalemy” jest El Torreon (1648 m. n.p.m.) z pasma Sierra de Pinar. Parque Natural de la Sierra de Grazalema utworzono w roku 1985 na bazie wcześniejszego rezerwatu biosfery. Aktualnie zajmuje on powierzchnię ponad 534 km2. Obejmuje w całości lub częściowo tereny czternastu andaluzyjskich gmin. Dziewięciu z prowincji Kadyks i pięciu należących do Malagi. Szokującą ciekawostką na jego temat jest fakt, iż jest to rejon Hiszpanii o największej opadach! Meteorolodzy notują tu nawet 2200 mm deszczu rocznie. Więcej niż w Galicji czy Kraju Basków. Dodam, że najsuchsze miejsce na półwyspie Iberyjskim też znajduje się w Andaluzji. To przylądek Cabo de Gata nieopodal Nijar w prowincji Almerii. Na obszarze Sierra de Grazalema mieliśmy do zaliczenia dwa wzniesienia pierwszej kategorii przetestowane na trasach Vuelta a Espana. W pierwszej kolejności Puerto de las Palomas, zaś w drodze powrotnej Puerto del Boyar. Ta pierwsza jak dotąd trzykrotnie pojawiła się w programie wyścigu Dookoła Hiszpanii. Najpierw w 1986 roku premię górską na tej przełęczy wygrał Hiszpan Eduardo Chozas. Potem w sezonie 1990 w jego ślady poszedł Duńczyk Jesper Worre. Natomiast po raz ostatni skorzystano z tej przeprawy na ósmym odcinku VaE 2002 z Malagi do Ubrique. Podjeżdżano naszym północnym szlakiem i pierwszy na górę dotarł słynny Włoch Gilberto Simoni. Natomiast etap po finiszu z 15-osobowej grupki asów wygrał Bask Aitor Gonzalez, późniejszy triumfator całej imprezy.

Poza hiszpańską Vueltą bywał w tym rejonie również wyścig Dookoła Andaluzji czyli Ruta del Sol. W sezonie 2021 pierwszy etap tej imprezy zakończył się w Zahara de la Sierra. Pagórkowaty odcinek z finałem na półtorakilometrowej górce wygrał Hiszpan Gonzalo Serrano. Z kolei w 2020 roku też na pierwszym etapie jechano przez przełęcz Palomas do Grazalemy, gdzie na kolarzy czekała jeszcze kilometrowa hopka na metę. Zwyciężył tam Duńczyk Jakob Fuglsang. Na Puerto de la Palomas prowadzą zasadniczo dwie drogi, choć wspinaczki można zacząć w kilku miejscach. Aby nie komplikować zanadto tej opowieści wspomnę o dwóch podjazdach opublikowanych na stronie „cyclingcols”. Wykorzystany przez nas czyli północny biegnie po drodze CA-9104. Ma długość 12,5 kilometra przy średniej stromiźnie 6,5% i max. 11%. Jego najtrudniejszy kilometr ma wartość 8,6%. W pionie trzeba pokonać 813 metrów. Aczkolwiek tą wspinaczkę można zacząć niżej. Nad brzegiem potoku Bocoleones. Wówczas przez pierwsze 1,1 kilometra jedzie się drogą A-8102, zaś przewyższenie owej góry wzrasta do blisko 900 metrów. Uznałem, iż nie możemy pominąć wstępnego odcinka. Druga poważna wspinaczka zaczyna się na wschodzie. U styku dróg A-2300 i CA-9123. Dolna część podjazdu biegnie tą drugą szosą. Potem wpada on na drogę A-372, na której mija miejscowość Grazalema. W końcu na ostatnich trzech kilometrach korzysta z południowego odcinka szosy CA-9104. Podnóże tego wzniesienia jest na poziomie potoku Aguila i ma on długość 15 kilometrów. Jego przeciętne nachylenie to 5,4 %, zaś max. podobnie jak po północnej stronie wynosi 11%. Najcięższy kilometr ma średnią 7,7%. Amplituda netto tego podjazdu to 815, zaś brutto nawet 867 metrów. Trzeba tu bowiem odzyskać kilkadziesiąt metrów straconych na mini-zjeździe za Puerto Chico.

Przyjechawszy do PN Sierra de Grazalema znaleźliśmy zacienione miejsce na „porzucenie” samochodu na zachodnim brzegu Arroyo Bocaleones. Start kwadrans po jedenastej. Pierwsze pół kilometra łagodne, ale w oddali już było widać stromy finał drogi CA-8102. Ostra ścianka. Strava podaje, że ma ona długości 580 metrów przy średniej 11,5% i max. 15%. Rafał zabrał się za nią z zapałem, a ja męczyłem się okrutnie. Wytrzymałem przez trzy minuty i pokonałem tą stromiznę wraz z kolegami. Niemniej gdy tylko wjechaliśmy na szosę CA-9104 od razu musiałem odpuścić. Nogi miałem strasznie napuchnięte. Lewa na granicy kurczu. Tymczasem teren stał się łagodniejszy, więc wypadało zrzucić łańcuch na mniejszy tryb. U mnie nie było o tym mowy. Mijając Zaharę czułem taki ból, że rozważałem nawet przystanek na rozmasowanie mięśni. Postanowiłem jednak kontynuować jazdę na miękkim przełożeniu w nadziei na to, iż z czasem „kwas” z nóg uleci. Na trzecim kilometrze mogłem sobie zerkać w prawo na białe miasteczko wpisane przed pięciu laty na listę „Los Pueblos Mas Bonitos de Espana”. Zapewne warto byłoby je zwiedzić z buta, ale czasu nam brakowało. Tym bardziej, że z polecenia Rafała na późniejsze popołudnie mieliśmy przewidzianą wycieczkę do Setenil de las Bodegas. Kamienne tablice w biało-żółtych barwach odmierzały dystans brakujący do przełęczy, zarazem pokazując średnie nachylenie kolejnego kilometra. Minęło mnie dwóch turystów na rowerach elektrycznych. Mógłbym jechać szybciej, bo nie męczyłem się zbytnio, ale nogi odmawiały posłuszeństwa. Dopiero za półmetkiem zapiek zaczął odpuszczać. Z przodu było ciekawie. Rafaello nieźle dokazywał i na Puerto del Acebuche (733 m. n.p.m.) dojechał z przewagą 53 sekund nad Adrianem. Ja do niespodziewanego lidera traciłem już trzy i pół minuty.

Tuż przed wjazdem na tą pośrednią przełęcz wpadliśmy do gminy Grazalema. Po ośmiu kilometrach od startu pojawił się pierwszy wiraż. Po nim zaś kilometrowy odcinek w kierunku wschodnim. Gdy droga znów skierowała się na południe to trzeba było pokonać najtrudniejszy kilometr północnej Palomas. Potem niejako w nagrodę aż do połowy trzynastego kilometra można było się cieszyć jazdą po krętym szlaku z widokami na malowniczą krainę pozostawioną w dole. Na przełęcz wjechałem jakieś sześć minut po Adrianie i pięć po Rafale. Zatem w górnej połówce podjazdu Adek wrzucił wyższy bieg i odrobił swe wczesne straty i to z nawiązką. Po zliczeniu naszych czasów z dwóch segmentów o długości kolejno 1,01 oraz 12,4 kilometra wyszło mi, iż Adriano pokonał to wzniesienie w 52:08, Rafa w 53:12, zaś ja potrzebowałem na to 58:10. Na przełęczy tuż po godzinie dwunastej było sporo turystów, w tym grupki cyklistów. Niektórzy korzystali z krótkiej ścieżki wiodącej na punkt widokowy Mirador de las Palomas. Miejscowa tablica z niezrozumiałych względów pokazuje wysokość aż 1357 metrów n.p.m. Znacznie wyższą od realnej. Podjazd na przełęcz Palomas nie był naszą jedyną wspinaczką w pierwszej połowie poniedziałkowego etapu. Do półmetka mieliśmy jeszcze daleko. Najpierw musieliśmy zaliczyć przeszło trzykilometrowy zjazd do kresu drogi CA-9104. Po nim nie było innej opcji jak wjazd na regionalną szosę A-372. Prosto i po chwili w lewo to byłby dalszy zjazd do Grazalemy. My musieliśmy odbić w prawo by zaliczyć dwukilometrowy podjazd na Puerto El Boyar o przewyższeniu ponad 120 metrów. Dopiero za tą przełęczą czekał nas zasadniczy czyli blisko 16-kilometrowy zjazd do El Bosque. Na nim musiałem zadbać o zrobienie dokumentacji zdjęciowej tego wzniesienia. Niejako awansem, bowiem w trakcie powrotnej wspinaczki nie miałem zamiaru stawać.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9872793893

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9872793893

PUERTO DE LAS PALOMAS by ADRIANO

https://www.strava.com/activities/9873580988

PUERTO DE LAS PALOMAS by RAFA

https://www.strava.com/activities/9873519777

ZDJĘCIA

Palomas_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 58

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Estepona

Wysokość: 1437 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 1433 metry

Długość: 21,7 kilometrów

Średnie nachylenie: 6,6 %

Maksymalne nachylenie: 21 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Wczesne popołudnie przeznaczyliśmy na dwugodzinny odpoczynek pod dachem naszej stancji w Los Pacos. Dopiero po czternastej mieliśmy ruszyć ku Esteponie na spotkanie z drugą górą ósmego etapu. Ostatecznie pojechałem tam tylko z Adrianem. Rafał odczuwał zmęczenie po trudach pierwszego tygodnia. Potrzebował chwili oddechu od codziennego reżimu wspinaczkowego. Wystawił sobie „zwolnienie” na to jedno popołudnie. Wybrał się za to na spokojną przejażdżkę po ulicach Fuengiroli. Zajechał do portu, gdzie skosztował lokalnych „frutti di mare” w smażalni Fran. Generalnie przeznaczył ten czas na regenerację i trzeba powiedzieć, że swej decyzji nie pożałował. Owszem odpuścił ciekawą górę i nie dotarł z nami na „biegun południowy” tej wyprawy. Niemniej dzięki temu nabrał świeżości na drugi tydzień zmagań z górami. Odzyskał animusz i jeszcze nie raz pokazał mi plecy na kolejnych etapach. Do podnóża szesnastej góry trzeba było dojechać niemały kawałek. Do pokonania z bazy 64 kilometry. Niemniej głównie po płatnej autostradzie AP-7 zatem w szybkim tempie. Trzy kwadranse jazdy i byliśmy na miejscu. Estepona ma blisko 77 tysięcy mieszkańców, a zatem jest nieco mniejsza od Fuengiroli. Nazywana jest „Ogrodem Costa del Sol” z uwagi na ozdobione kwiatami uliczki swej starówki. Bliżej stąd do Gibraltaru niż stolicy owej prowincji czyli Malagi. Zresztą tak z nadmorskiej promenady jak i kilku miejsc na trasie tutejszej wspinaczki dobrze było widać słynną Skałę Gibraltarską. Antyczne „Słupy Heraklesa” wyrastające 426 metrów n.p.m. Gmina Estepona posiada aż 23 kilometry wybrzeża, a przy tym cieszy się średnio 325 słonecznymi dniami w roku! Można więc ironicznie rzec, iż mieliśmy wyjątkowe „szczęście” trafić tu w dzień wietrzny i pochmurny.

Z naszego parkingu przy Avenida Litoral dobrze było widać góry, ku którym mieliśmy wkrótce zmierzać. To pasmo na głębokim południu Gór Betyckich zowie się Sierra Bermeja. Arabowie mówili o nich Yebel Al Jamra czyli Góry Czerwone, gdyż tutejsze skały (perydotowe) są bogate w żelazo i inne metale ciężkie. Pico de los Reales to czwarty pod względem wysokości wierzchołek tego masywu górskiego. Najwyższym szczytem jest tu Cerro Abanto sięgający 1508 metrów n.p.m. Za to nasz „Królewski Szczyt” uchodzi za wysunięty najdalej na południe punkt Półwyspu Iberyjskiego, gdzie zimą pojawiają się opady śniegu. Wracając z gór nad morze wspomnę, iż Estepona miała niegdyś własną drużynę zawodową. W latach 1997-98 pod szyldem Estepona En Marcha działała ekipa drugiej dywizji z całkiem ciekawym składem. Przez ten zespół przewinęli się tacy zawodnicy jak: Eleuterio Anguita, Daniel Clavero, Claus Michael Moller, Uwe Peschel, Siergiej Smietanin czy Andriej Zinczenko. Zwycięzcy niejednego etapu wielkiej Vuelty, acz niekoniecznie podczas występów w tych barwach. Jeśli chodzi o wyścig Dookoła Hiszpanii i jego wizyty w tym mieście to trzeba przede wszystkim wspomnieć sezon 1976, a także rok 1998. Przy pierwszej okazji Estepona niczym wcześniej Fuengirola wystąpiła w roli gospodarza startu całej imprezy. Prolog na dystansie ledwie 3,2 kilometra wygrał tu Niemiec Dietrich Thurau. Natomiast pierwszy etap rozegrany na 135-kilometrowej trasie wokół miasta Belg Joseph De Cauwer. Ten drugi już jako menadżer zespołu ADR doprowadził „zmartwychwstałego” Grega Lemonda do zwycięstwa w TdF 1989. Był też szefem belgijskiej kadry na MŚ-2005 w Madrycie wygranych przez Toma Boonena. Kolejny finisz w Esteponie czyli ten z roku 1998 wygrał estoński sprinter Jaan Kirsipuu.

W minionej dekadzie Vuelta jeszcze dwa razy przybyła do Estepony. Niemniej tym razem organizatorzy trzeciego z Wielkich Tourów przywiedli tu swój wyścig, aby wykazali się górale. W sezonie 2013 finisz ósmego etapu wyznaczono na Puerto de Penas Blancas, na wysokości 970 metrów n.p.m. Ten górski odcinek wygrał Czech Leopold Konig o sekundę przed Hiszpanem Danielem Moreno oraz z przewagą pięciu sekund nad „trójką”: Nicolas Roche, Thibaut Pinot i Ivan Basso. Różnice na mecie były minimalne, bo w minucie zmieściło się 28 kolarzy. Późniejszy zwycięzca Chris Horner finiszował tu jedenasty ze stratą 23 sekund. Tuż za wiekowym Amerykaninem przyjechał Rafał Majka. Miałem okazję komentować te zmagania na antenie Eurosportu. Niespełna trzy lata później na Penas Blancas zakończyła się 62 edycja wyścigu Dookoła Andaluzji. Wówczas na tą przełęcz najszybciej dotarł Alejandro Valverde. Znakomity Hiszpan o 36 sekund wyprzedził Holendra Baukę Mollemę oraz o 42 naszego „Króla Gór” z Zegartowic. Dzięki temu „Balaverde” po raz czwarty wygrał Ruta del Sol. W sumie triumfował w tej imprezie aż pięciokrotnie, bo w latach 2012-14 i 2016-17. Pico de los Reales zaprezentowało się kolarskiemu światu dopiero na Vuelcie z roku 2022. Niemniej na dwunastym etapie tego wyścigu finiszowano na wysokości 1270 metrów n.p.m. Podjazd był o cztery kilometry dłuższy niż w sezonie 2013, lecz nie obejmował szczytowego odcinka o długości 1700 metrów. O zwycięstwo powalczyli mocni uciekinierzy. Wygrał bardzo skuteczny w owym wyścigu Richard Carapaz. Mistrz olimpijski z Tokio wyprzedził o 9 sekund Wilco Keldermana i o 24 Marca Solera. Natomiast kolarze bijący się o miejsca na generalnym podium czyli: Evenepoel, Mas, Roglić oraz Ayuso zajęli miejsca od piętnastego wzwyż ze stratą 7:39.

Na Puerto de Penas Blancas prowadzą trzy drogi. Następnie z przełęczy na Pico de los Reales już tylko jeden szlak. Wspinaczka z Estepony po drodze MA-8301 jest zdecydowanie najtrudniejsza. Pozostałe dwie zaczynają się na wysokości 224 metrów n.p.m. w rejonie Rio Genal i następnie w zależności od wariantu biegną szosą MA-8301 przez Jubrique lub drogą MA-8302 przez Genalguacil. W obu przypadkach na dystansie ponad 23 kilometrów dzielącym rzekę od przełęczy zdobywa się w pionie tylko 750 metrów. Faktycznie do podjechania jest nieco więcej, bo po zachodniej stronie góry nie brak odcinków góra-dół. Wspinaczka wschodnia czyli od morza jest większa i przede wszystkim bardziej konkretna. Profile tego wzniesienia dostępne na „cyclingcols” i „andaluciaciclociclismo” nieco się różnią. Niemniej z obu jasno wynika, iż najtrudniejsze są pierwsze i ostatnie kilometry tej wspinaczki. Według holenderskiego źródła mamy tu najpierw odcinek 3,6 kilometra o przeciętnym nachyleniu 7,9%. Potem dwa luźniejsze kilometry, gdzie „zdobywamy” raptem 30 metrów w pionie. Dalej pięć trudnych kilometrów o średniej stromiźnie 8,1%, zaczynające się całym kilometrem na poziomie 10,7%. Natomiast ostatnie cztery kilometry przed przełęczą mają już umiarkowane nachylenie 6,6%. Powyżej niej pozostaje jeszcze segment o długości 5,9 kilometra i średniej 7,8%. Tym niemniej stromizna narasta. Najpierw półtora kilometra z przeciętną około 5%. Następnie niespełna trzykilometrowy odcinek na poziomie od 7 do 8,5%. Kończący się w rejonie wyścigowej mety tuż przed Refugio Sierra Bermeja. Na koniec pozostaje nie tknięty przez Vueltę odcinek szczytowy czyli 1,7 kilometra o średniej 10%. Na ostatnich 500 metrach z wartością aż 12%.

Wystartowaliśmy kwadrans po piętnastej. Na starcie tylko 24 stopni. Pod koniec lata w tej okolicy to ledwie umiarkowana temperaturka. Z parkingu do podnóża wzniesienia tylko 400 metrów. Na drugim rondzie odbiliśmy w prawo wjeżdżając na Avenida Andalucia. Zaczął się nasz podjazd, przy czym na owej alei bardzo łagodny. Po kolejnych 800 metrach znów skręciliśmy w prawo, by wbić się na Avenida de los Reales. Pokonawszy 1,3 kilometra od ronda byliśmy już praktycznie poza miastem. Pierwsza poważniejsza ścianka służyła przejechaniu ponad autostradą AP-7. Obawiałem się czy dam radę utrzymać się za Adrianem na stromiznach, które wkrótce mieliśmy tu napotkać. Niemniej problem sam się rozwiązał z przyczyn, że tak powiem naturalnych. Adriano stanął sobie na ponad minutkę niczym „profi” we wstępnej fazie wyścigu. Dzięki temu pierwsze kilometry mogłem pokonać swoim tempem mając pewność, że prędzej czy później kolega do mnie dołączy. Zatem spokojnie pokonałem sztywny odcinek na przełomie trzeciego i czwartego kilometra. Z kolei od połowy piątego kilometra zaczął się ten najłatwiejszy. Dwukilometrowy z trzema odcinkami krótkich zjazdów. Na przełomie siódmego i ósmego kilometra znów zrobiło się ciężko przez kilkaset metrów. Chwilowa stromizna sięgała 14%. Potem po dłuższym odcinku z umiarkowanym nachyleniem na początku jedenastego kilometra minęliśmy punkt widokowy Mirador de los Ciclistas (625 m. n.p.m.). Natomiast po dwunastu kilometrach naszym oczom ukazał się ponury widok spalonego lasu. Niestety góry Sierra Bermeja w ostatnich latach nawiedziły dwa groźne pożary. Pierwszy we wrześniu 2021 roku, zaś drugi w czerwcu roku 2022. W połowie czternastego kilometra droga wyraźnie skręciła na wschód. Po czym ostatni kilometr przed przełęczą prowadził już tylko na zachód.

Po 68 minutach jazdy wpadliśmy na Puerto de Penas Blancas. Nasza droga czyli MA-8301 zawija tu ostro w prawo, by przez Jubrique zjechać ku Rio Genal. My musieliśmy odbić w lewo i wjechać na węższą dróżkę biegnącą w głąb Paraje Natural Los Reales de Sierra Bermeja. To rezerwat przyrody o powierzchni 1213 hektarów utworzony dla ochrony jedynego w Hiszpanii lasu jodłowego na skałach ultrazasadowych. Nachylenie tylko na początku w miarę łagodne. Potem trzymało już na poziomie 7-8%, z momentami do 12-13%. Od osiemnastego kilometra szosa zdobywała wysokość zakosami. Zaliczyliśmy na niej siedem wiraży. Płaską końcówkę tej szosy mogliśmy sobie darować. Dojechawszy do punktu widokowego z pomnikiem Górnika musieliśmy skręcić w prawo. Następnie nie tyle wjechać co wejść na wylaną przed dwoma laty szosę ku szczytowi góry. Trzeba było zejść z roweru i przenieść go ponad rozwieszonym łańcuchem. Adek szybko się z tym uwinął. Ja miałem spory kłopot by wpiąć oba buty na dwucyfrowej stromiźnie. Gdy w końcu mi się udało rozpocząłem długi finisz by dogonić swego kompana. Ten jechał spokojnie, lojalnie na mnie czekając. Końcówka faktycznie okazała się ostra, a przy tym kręta. Jeszcze pięć zakrętów na odcinku 1700 metrów. Ostatnia prosta długości 120 metrów z finałem pod bramą ośrodka, nad którym góruje obwieszony mnóstwem nadajników maszt telekomunikacyjny. Pokonanie wzniesienia zabrało nam blisko 99 minut. Według stravy segment „Mar a Pico” o długości 21,4 kilometra przejechałem w czasie netto 1h 36:47 (avs. 13 km/h). Adriano był w ruchu przez 1h 36:22. Na górze bardzo mocno wiało. Zresztą wiatr dawał się nam we znaki już na podjeździe. Na zjeździe trzeba było mocniej niż zwykle trzymać kierownicę. Chmury nisko zawieszone i aż granatowe. Straszyły ulewą, ale na strachu się skończyło. Temperatura tylko 12 stopni czyli niższa niż na deszczowym i znacznie wyższym Escullar.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9868698671

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9868698671

PICO DE LOS REALES by ADRIANO

https://www.strava.com/activities/9868696450

ZDJĘCIA

Pico-de-los-Reales_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 62

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Fuengirola

Wysokość: 953 metry n.p.m.

Przewyższenie: 934 metry

Długość: 12 kilometrów

Średnie nachylenie: 7,8 %

Maksymalne nachylenie: 15 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Po przyjeździe na Costa del Sol na trzy kolejne noce zatrzymaliśmy się w Fuengiroli. To miejscowość położona 33 km na południowy-zachód od centrum Malagi. Tutejsza gmina ma ponad 85 tysięcy mieszkańców żyjących na powierzchni ledwie 10,2 km2. Wielu z nich to przybysze z chłodniejszych rejonów Europy takich jak Wyspy Brytyjskie i Skandynawia. Co roku zjawia się tu również ćwierć miliona turystów, których kuszą plaże o łącznej długości 8 kilometrów. Nad południową częścią miasta góruje forteca wybudowana w X wieku przez Maurów. To Castillo Sohail, z którym związana jest historia polskiego oręża. Otóż w dniach 14-15 października 1810 roku żołnierze Księstwa Warszawskiego pod dowództwem kapitana Franciszka Młokosiewicza (wchodzący w skład wojsk napoleońskich) stoczyli tu zwycięską bitwę z 10-krotnie liczniejszymi siłami brytyjsko-hiszpańskimi. Nasz nocleg znajdował się w dzielnicy Los Pacos. Lokal na drugim piętrze niewysokiego bloku szeregowego. O standardzie nieco niższym niż ten z Roquetas de Mar, ale całkiem przyzwoity. Rowery trafiły na balkon, zaś samochód mogliśmy zostawić na „dzikim” parkingu po drugiej stronie ulicy. Sąsiedztwo okazało się głośne w noc z soboty na niedzielę, ale dwie kolejne minęły już spokojniej. Na niedzielę przewidziałem nam dwie wspinaczki niemal z poziomu morza. Jedną z nich mogliśmy rozpocząć na ulicach Fuengiroli. W oryginalnym zamyśle ta premia górska tzn. Cerro del Moro jako mniejsza miała być naszym celem na popołudnie. Na przedpołudnie zaplanowałem wycieczkę do Estepony i znacznie dłuższy podjazd przez Puerto de la Penas Blancas ku Pico de los Reales. Tym niemniej w niedzielny poranek zwiedzeni prognozą pogody zmieniliśmy kolejność zwiedzania.

Fuengirola miała swoje „pięć minut” w historii Vuelta a Espana. Na początku lat siedemdziesiątych zakończyły się tu aż cztery odcinki wyścigu Dookoła Hiszpanii. Co więcej w sezonach 1972 i 1975 wielka Vuelta zaczynała się na ulicach tego miasta. Przy pierwszej okazji 6-kilometrowy prolog wygrał tu Holender Rene Pijnen, zaś trzy lata później w krótszej próbie na dystansie 4,4 kilometra najlepszy okazał się Belg Roger Swerts. Poza tym Fuengirola widziała też dwa sprinterskie finisze. Drugi etap VaE-1970 po finiszu z peletonu wygrał Hiszpan Julian Cuevas-Gonzalez, zaś trzeci odcinek z roku 1974 Belg Rik Van Linden. Jak już wspomniałem wypad na Cerro del Moro mogliśmy zacząć z miejsca zamieszkania. Przy czym naszą miejscówkę od podnóża wspinaczki dzielił dystans niemal trzech kilometrów. Wyjechaliśmy z domu przed wpół do dziesiątą. Na dojeździe mieliśmy jedną hopkę o przewyższeniu 40 metrów tytułem rozgrzewki przed większym wyzwaniem. Pierwsze kilometry tej wspinaczki mieliśmy spędzić na drodze A-387. Zaczęliśmy ją z poziomu około 20 metrów n.p.m. Start na Rotonda Sanitarios w pobliżu stacji benzynowej należącej do firmy Galp. Na „cyclingcols” opublikowano profile dwóch podjazdów wiodących na Cerro del Moro. Alternatywą jest szlak z Arroyo de la Miel przez Benalmadenę zaczynający się na drodze A-368. To wzniesienie jest dłuższe. Liczy sobie 15 kilometrów i ma średnie nachylenie 5,9%. Niemniej nie mamy tu do czynienia z dwoma w pełni odrębnymi wspinaczkami. Końcówka o długości 4,9 kilometra jest wspólna dla obu opcji. Ścieżki wschodnia i zachodnia (nasza) schodzą się na wysokości 435 metrów n.p.m.

Z miejsca naszego startu do „ozdobionego” antenami telewizyjnymi szczytu w górach Sierra de Mijas pozostało 12 kilometrów. Pierwsze 2,5 kilometra z umiarkowanym nachyleniem o przeciętnej 4,2%. Niemniej już na tym odcinku są pierwsze dwucyfrowe ścianki. Kolejne 3 kilometry trudne, bo o średniej stromiźnie 9,5% z „chwilówkami” do 13%. Potem półtora kilometra luźnego terenu. No i na koniec 5-kilometrowy sektor o wartości aż 10,3%. Jak widać na załączonym profilu im wyżej tym trudniej. Początkowo bardziej 9%. Następnie 10 i 11, zaś na ostatnich kilkuset metrach już dobrze ponad 12%. Góra ta w swej pełnej postaci zapewne nigdy nie stanie się metą wyścigu dla zawodowców. Na szczycie jest za mało miejsca by ugościć wielką Vueltą czy nawet regionalną etapówkę Ruta del Sol. Acz z drugiej strony pomysłowość ludzka nie zna granic, więc kto wie? Może kiedyś się zdziwię. Tym niemniej warto wspomnieć, iż dolna połówka naszego wzniesienia znalazła się na trasie Vuelta a Espana w roku 2015. Hiszpański tour przez pierwszych siedem dni owej edycji krążył po szosach Andaluzji. Trzeci etap prowadził z nadmorskiej części Mijas do Malagi. Tuż po starcie zafundowano kolarzom 7-kilometrową wspinaczkę z Fuengiroli na Alto de Mijas jako premię górską trzeciej kategorii. Wygrał ją Bask Fraile, wtedy jeszcze jeżdżący w ekipie Caja Rural. Etap padł łupem Petera Sagana. Ruszyliśmy ich śladem, acz w mniej przyjaznych warunkach czyli w normalnym ruchu samochodowym. Pierwszy kilometr z hakiem bardzo łagodny. Po drodze dwa mniejsze ronda, zaś na trzecim (większym) przejechaliśmy nad znajomą autostradą, a w zasadzie jej płatnym odcinkiem czyli AP-7. W połowie drugiego kilometra pierwsze stromizny i nasza grupka szybko się rozpadła.

Adriano wyrwał do przodu chcąc przetestować nogę. Teren mu sprzyjał. Sporo odcinków z dwucyfrowym nachyleniem. Droga szeroka i dużo prostych odcinków. Najsztywniejszy był odcinek 600 metrów tuż przed wjazdem do Mijas. Gdy go ukończyłem najpierw odbiłem w lewo. Jednak już po chwili zatrzymałem się aby sprawdzić na telefonie czy to właściwa droga. Okazała się błędna, więc zawróciłem do styku dróg A-387 i A-368, po czym pojechałem na wschód tą drugą. Zgubiłem tu niemal dwie minuty. Niemniej jak się okazało nie straciłem drugiej pozycji. Dojazd do Mijas mocno nas rozbił. Adek segment 4,23 kilometra przejechał w 17:59 z ładnym VAM na poziomie 1124 m/h. Ja potrzebowałem na to 21:02, zaś Rafał 24:56. Gdy wróciłem na właściwy szlak miałem do pokonania półtorakilometrowy odcinek bez szczególnych trudności. Przejechałem go ostrożnie wyglądając po prawej stronie szosy bocznej dróżki ku górskiej mecie. Pojawiła się dokładnie po siedmiu kilometrach tej wspinaczki. Wąska i cicha. Po 600 metrach rozjazd. Na lewo odchodzi stąd droga wiodąca na parking przed kamieniołomem Las Arenales. My musieliśmy cisnąć prosto i obejść jakoś łańcuch wywieszony w poprzek drogi. Dwieście metrów dalej nasz szlak zawrócił na południe. W tej okolicy zastaliśmy fragment lasu sponiewierany przez pożar. O nie akurat nie trudno w tutejszym klimacie. Z naszej ścieżki wspinaczkowej doskonale widać było Morze Śródziemne oraz miejscowości wyrosłe wzdłuż zachodniej części Costa del Sol. Niektóre zbocza tej góry były niemal pozbawione drzew. Podjazd ani na chwilę nie odpuszczał. Po 8,3 kilometra od ronda nasza dróżka odbiła na wschód. Po czym na początku dziesiątego kilometra raz jeszcze obrała północny kierunek.

Wybraliśmy się tu w niedzielę, zaś dzień na razie jeszcze był słoneczny. Nic więc dziwnego, że spotykaliśmy tu innych amatorów kolarstwa, którzy pojedynczo lub grupkami też postanowili zdobyć ten szczyt. Choć stać mnie było na wspinaczkę w ledwie umiarkowanym tempie wyprzedziłem tu kilka osób. Najliczniejszą grupkę minąłem w okolicy Puerto de Tio Serrano (790 m. n.p.m.). Na wysokości tej pośredniej przełęczy droga znów skręciła na południe. Do szczytu pozostało jeszcze 1300 metrów. Im bliżej szczytu tym okolica stawała się bardziej zielona. Najwyraźniej niszczycielskie pożary nie dotknęły w ostatnich dekadach górnych partii owej góry. Końcówka obiektywnie była tu najtrudniejsza. Niemniej bliskość mety każdemu z nas dodała sił. Rafała na finałowym odcinku dodatkowo zmobilizował pojedynek z napotkanym cyklistą. Finisz tuż za zakrętem w prawo. Dróżka niczym język węża rozdwojona na samym końcu. Adriano w otoczeniu innych zdobywców wyczekiwał nas na lewym pasie szosy. Na mecie porozmawialiśmy chwilę z Hiszpanem i Francuzem, którzy tego dnia wjechali na szczyt od strony Benalmadeny. Widoki z mety przedniej jakości. Niebo niemal bezchmurne. W dole też dominował błękit. Mar Mediterraneo tak blisko, a zarazem tak daleko. Niemal tysiąc metrów poniżej nas. Przejazd od ronda do anten zabrał mi blisko godzinę. Niemniej na segmencie o długości 11,91 kilometra spędziłem 1h 01:25, przez ów niepotrzebny przystanek w Mijas. Adek wyrobił się w czasie 52:18, zaś Rafał wspinał się przez 1h 07:41. Na ostatnich pięciu kilometrach nasz lider wycisnął tu VAM na poziomie 1159 m/h. Mnie stać było jedynie na 971 m/h. W drodze powrotnej Rafa zaprosił nas do Mijas, więc przed drugą fazą zjazdu blisko 40 minut spędziliśmy na zwiedzaniu tego urokliwego miasteczka.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9865942237

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9865942237

CERRO DEL MORO by ADRIANO

https://www.strava.com/activities/9866212533

CERRO DEL MORO by RAFA

https://www.strava.com/activities/9865905423

ZDJĘCIA

Cerro-del-Moro_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 50

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Castillo de Banos de Abajo

Wysokość: 1298 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 1293 metry

Długość: 18,7 kilometra

Średnie nachylenie: 6,9 %

Maksymalne nachylenie: 17 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Po zjeździe z Puerto de Enix ruszyliśmy na zachód. Po raz wtóry wskoczyliśmy na Autovia del Mediterraneo czyli drogę A-7, która towarzyszyła nam od początku naszej hiszpańskiej przygody. To najdłuższa narodowa autostrada w Europie. Liczy sobie aż 1300 kilometrów i ciągnie od La Jonquera przy francuskiej granicy po miasto Algeciras na wysokości Gibraltaru. Zresztą ten rekord nie dziwi. Hiszpania jest krajem o najdłuższej sieci autostrad na Starym Kontynencie (17.228 kilometrów). O blisko dwa tysiące kilometrów przebija w tym zestawieniu Niemcy, zaś inne kraje pozostawia daleko w tyle. Między pierwszą a drugą sobotnią górą musieliśmy pokonać autem przeszło 70 kilometrów. Castillo de Banos to maleńka wioska na Costa Granadina. Ten odcinek śródziemnomorskiego wybrzeża biegnący przez prowincję Granada ma też drugie imię, a mianowicie Costa Tropical. Nazwa adekwatna do pogody, którą tam zastaliśmy. Pełne słońce i temperatura 35 stopni. Wypakowaliśmy się na parkingu przy Avenida de las Delicias. Nieopodal restauracji „El Paraiso”. W dolnej części wioski czyli na terenie Castillo de Banos de Abajo. Do wspinaczki szykowaliśmy się dłuższą chwilę, więc na spotkanie z Haza del Lino ruszyliśmy dopiero tuż przed wpół do czternastą. Mieliśmy do pokonania najkrótszą, lecz bynajmniej nie najłatwiejszą z czterech dróg prowadzących na tą przełęcz. Podjazd, który na stronie „andaluciacicloturismo” z uwagi na długość jak i przewyższenie przezwano granadyjskim Tourmalet. Tym niemniej jak trafnie zauważył autor strony „cyclingcols” pod względem technicznym to „bliźniak” wspinaczki z Culoz na Grand Colombier. Tej na której w minionym sezonie etap Tour de France wygrał Michał Kwiatkowski. Wymiary obu gór są niemal identyczne.

Jak już wspomniałem Haza del Lino można zdobyć na kilka sposobów. Ambitny cyklista ma do wyboru trzy drogi południowe i jedną północną. Ja wybrałem opcję południową przez Polopos. Wariant południowo-wschodni przez Albunol i Sorvillan jest najdłuższy. Zaczyna się w El Pozuelo i przez osiem pierwszych kilometrów biegnie tą samą szosą co podjazd na Venta del Tarugo. Z kolei na ostatnich czterech po trasie naszej wspinaczki. Trzeba na nim pokonać 27,5 kilometra o przeciętnej 4,7% i max. 9%. Za najcięższy uchodzi podjazd południowo-zachodni z Castell del Ferro przez Los Carlos i Rubite. Ma on 22 kilometry i średnią stromiznę 5,8%, zaś max. 15,5%. Podstawowe wyzwanie na tej górze to środkowy sektor z siedmioma kilometrami na poziomie 9,4%. Z uwagi na zjazdowy kilometr czternasty jest to też szlak o największym przewyższeniu brutto czyli 1355 metrów. Z kolei za najłatwiejszą wypada uznać drogę północną z okolic Orgivy przez Puerto de Camacho (1125 m. n.p.m.). Trzeba na niej pokonać tylko 980 metrów różnicy wzniesień, choć realna amplituda to 1063 metry. Tak czy owak wyraźnie mniejsza niż na każdym z południowych podjazdów. Wymiary tego wzniesienia to 19,6 kilometra z przeciętną 5% i max. 10%. Ostatnie 3,5 kilometra tego podjazdu biegnie tą samą drogą co wspinaczka z Castell del Ferro. Na wielkiej Vuelcie pod Haza del Lino wspinano się tylko dwa razy. Dawno temu, bo w latach 1972 i 1975. Podjeżdżano szlakiem północnym na etapach z Granady do Almerii. Za drugim razem premię górską wygrał tu Hiszpan Jose Luis Viejo. Jeden z dwóch młodych „profich”, którzy na początku lat siedemdziesiątych triumfowali w wyścigu Dookoła Polski (1972). W zawodowym peletonie wielkiej kariery nie zrobił. Niemniej w 1976 roku wygrał etap TdF do Manosque z przewagą blisko 23 minut nad drugim zawodnikiem, co do dziś pozostaje powojennym rekordem „Wielkiej Pętli”.

Potem uczestnicy Vuelty pojawili się w pobliżu owej przełęczy jeszcze w roku 2006. Na kluczowym dla losów tego wyścigu etapie siedemnastym z Adry do Granady. Organizatorzy VaE zafundowali im wówczas wspinaczkę na Collado de Canseco (1358 m. n.p.m.) czyli przedłużony podjazd z El Pozuelo na Venta del Tarugo. Następnie ku dolinie rzeki Guadalfeo trzeba było zjechać szlakiem przez Torvizcon. Tego popołudnia bawiliśmy w Sierra de la Contraviesa. To pasmo górskie pomiędzy Sierra Nevadą a Morzem Śródziemnym. Część historycznej krainy Alpujarra, a ściślej Alpujarra Baja. Od najwyższego pasma Gór Betyckich oddziela je dolina rzeki Guadalfeo. Natomiast w ujęciu wschód–zachód znajduje się ono między masywami Gador i Lujar. Nie są to wysokie góry. Ich najwyższy szczyt czyli Cerro de la Salchicha sięga raptem 1545 metrów n.p.m. Tutejsze ziemie uprawne pokryte są winnicami oraz migdałowcami i figowcami. Przy czym okolica Haza del Lino słynie z dębów korkowych. Przede wszystkim zaś z jednego drzewa tego gatunku. Ponoć najwspanialszego okazu na całym półwyspie Iberyjskim. Przełęcz ta stanowi jakby centralne miejsce owych gór, znanych niegdyś pod nazwą Sierra del Cehel. Nasz południowy szlak ku niej liczył blisko 19 kilometrów. Dolna połowa trudniejsza od górnej. Pierwsze 10 kilometrów ze średnią 7,4%. Natomiast górny sektor z przeciętną 6,5%. Najtrudniejsze kilometry czyli trzeci i czwarty ze stromizną powyżej 9%. Poniżej Polopos chwilowe ścianki do 15-17%. Powyżej tej wioski jeszcze dwa momenty z nachyleniem do 14%. Po czym za łącznikiem z drogą południowo-wschodnią już co najwyżej 10%. Po wstępie nad samym morzem mieliśmy do przejechania blisko 14 kilometrów na drodze GR-5204, po czym ostatnie 3800 metrów regionalną szosą A-4131.

Wspinaczkę zaczęliśmy przy Hornabeque. Fortyfikacji z XVI wieku niegdyś służącej mieszkańcom tych stron do obrony przed arabskimi piratami. Pierwsze 350 metrów z umiarkowanym nachyleniem. Potem rondo i przejazd pod drogą krajową N-340. Chwilę później minęliśmy Castillo de Banos de Arriba czyli górną część wioski. Kilkaset metrów dalej wjechaliśmy do La Guapa. Za nią, na początku drugiego kilometra pierwsza ostra ścianka. Rafał szybko został za mną i Adrianem. Widać sporo zdrowia zostawił na Puerto de Enix. Tymczasem kolejne kilometry coraz trudniejsze. Na początku trzeciego kilometra przejechaliśmy nad autostradą. Rozglądając się na boki widzieliśmy całe mrowie „wysp z plastiku”. To były szklarnie czy też może tunele foliowe, w których uprawia się pomidory, paprykę, cukinię i ogórki trafiające na stoły w całej Unii Europejskiej. Wjazd do jednego z takich gospodarstw minęliśmy na wirażu w prawo pod koniec trzeciego kilometra. Upał dokuczliwy, a stromizna porządna. Nieco poluzowała dopiero na piątym i szóstym kilometrze. Starałem się dotrzymać kroku Adkowi. Ten jechał z umiarem, ale i tak trochę mi do niego brakowało. Pierwsze 5,2 kilometra od ronda przejechałem w 26:08 (avs. 11,9 km/h) z VAM około 930 m/h tracąc do lidera 17 sekund. My dwaj się owszem męczyliśmy, lecz dla Rafała to była istna ścieżka na Golgotę. Nie przejechaliśmy jeszcze pierwszej tercji owej góry, a on tracił już do nas blisko 8 minut. Siódmy kilometr znów trudniejszy czyli na średnim poziomie 8,5%. Siódmy i ósmy na szczęście umiarkowane. Upał nie ustępował. Do połowy czternastego kilometra temperatura 32 stopnie lub więcej. Poniżej 30-stki spadła dopiero w końcówce tj. na kilometrze siedemnastym. Na mecie odnotowałem 27 stopni.

Dziesiąty kilometr ze stromizną blisko 9%. Na jedenastym przejazd przez Polopos. To wioska, która dała nazwę tutejszej gminie. Owa komuna ma obecnie ponad 1750 mieszkańców. Jednak w „pueblo blanco” na wysokości blisko 800 metrów n.p.m. żyje tylko 113 osób. Niemal 10 razy mniej niż w nadmorskiej wiosce La Mamola. To pokazuje jak przez lata wyludniły się górskie rejony Europy. Jeszcze jedna ciekawostka związana z tym miejscem. To tu zakończył się proces automatyzacji usług telefonicznych w Hiszpanii. Tutejsza ręczna centrala działała najdłużej. Do grudnia 1988 roku. W Polopos traciłem do Adriana tylko 22 sekundy. Rafa dotarł tu po dalszych 18 minutach. Kolejne cztery kilometry ani trudne, ani łatwe czyli z nachyleniem około 7%. Na początku piętnastego kilometra nasz szlak połączył się z drogą „przybyłą” ze wschodu. Na tej wysokości traciłem już do Adka 1:20, więc straciłem go z oczu. Skręciłem w lewo by kontynuować wspinaczkę na drodze A-4131. Ta wiodła już bardziej na zachód niż północ. Nachylenie stało się nieco łagodniejsze. Trzymało się w przedziale 6-7%. Po przejechaniu 16,7 kilometra dotarłem jak się mi początkowo wydawało na przełęcz. Na wprost restauracja Haza del Lino. Z prawej strony docierała tu droga GR-5204 z Albondon. Niemniej szybko okazało się, że trzeba jeszcze skręcić w lewo i cisnąć dalej. Do najwyższego punktu brakowało wciąż 1200 metrów z nachyleniem około 5%. Przy tablicy z nazwą przełęczy spotkałem Adka. Posiedzieliśmy chwilę na szosie, po czym zawróciliśmy ku restauracji. W wygodnej strefie bufetu poczekaliśmy na przyjazd Rafała. Stracił do nas pół godziny. Jak sam przyznał zaliczył potężną „bombę”. Na segmencie o długości niespełna 17,5 kilometra Adriano wykręcił czas 1h 21:02. Ja miałem 1h 24:14, zaś Rafa 1h 55:25. To pachniało przekroczeniem limitu czasu. Jednak jury było litościwe i nasz waleczny Amigo został dopuszczony do etapu 8a 😉

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9860867251

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9860867251

HAZA DEL LINO by ADRIANO

https://www.strava.com/activities/9860860270

HAZA DEL LINO by RAFA

https://www.strava.com/activities/9860777616

ZDJĘCIA

Haza-del-Lino_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 58

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: El Parador de las Hortichuelas A-7

Wysokość: 1018 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 900 metrów

Długość: 14,8 kilometra

Średnie nachylenie: 6,1 %

Maksymalne nachylenie: 10,5 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

W czwartek i piątek zdobyliśmy wszystkie cztery „szosowe dwutysięczniki” we wschodniej Andaluzji. Nic ciekawszego nie mogliśmy już w tych stronach zobaczyć. Zatem trzeba się było przenieść w inny górski rewir. Zgodnie z nakreślonym przeze mnie planem wyprawy mieliśmy się teraz udać na południe tego regionu. Na górskie szosy prowincji Malaga i Cadiz. Czekała nas kolejna przeprowadzka tym razem do Fuengiroli. Wycieczka wzdłuż południowego wybrzeża Hiszpanii z noclegu na Costa de Almeria do trzydniowej bazy na Costa del Sol. Do przejechania samochodem blisko 240 kilometrów. Do tego odcinki specjalne do zaliczenia na rowerach. Pozostało tylko wybrać dwa wzniesienia, które najlepiej wkomponują się w program przelotowego siódmego etapu. A było z czego wybierać. Na szlaku z Roquetas de Mar do Fuengiroli jest kilka gór i jeszcze więcej podjazdów wartych zobaczenia. To znaczy premii górskich na miarę pierwszej czy najwyżej kategorii. Może nieszczególnie wysokich, ale z drugiej strony zaczynanych niemal z poziomu plaży, więc w ich przypadku przewyższenie jest bliskie wysokości bezwzględnej. Patrząc ze wschodu na zachód w grę wchodziły następujące górki. Po pierwsze podjazd z El Parador de las Hortichuelas na El Marchal de Enix (1020 m. n.p.m.) czyli 16,3 kilometra o przeciętnym nachyleniu 5,9%. Po drugie wspinaczka z El Pozuelo przez Albunol na Alto de Venta del Tarugo (1305 m. n.p.m.) o wymiarach 24,9 kilometra i 5,2%. Po trzecie i czwarte Haza del Lino (1301 m. n.p.m.) w jednym z dwóch wariantów. Mogliśmy zrobić podjazd z Castillo de Banos o długości 17,8 kilometra i średniej 7,1% lub dłuższą opcję z Castell del Ferro czyli 22 kilometry i 5,8% z bardzo wymagającym sektorem środkowym.

A to jeszcze nie koniec. Na wysokości Almunecar oddalając się nieco od wybrzeża można było podskoczyć do miasteczka Jete i z niego zacząć długi podjazd na Alto del Mirador de Cabra Montes (1318 m. n.p.m.). Trzykrotnie przetestowany na wyścigu Dookoła Hiszpanii i mający długość aż 26,5 kilometra z przeciętną 4,6%. Natomiast zatrzymując się w pobliżu Malagi mogliśmy się wyprawić na Puerto del Leon (932 m. n.p.m.). Może to przełęcz nieszczególnie wybitna. Niemniej pięciokrotnie wykorzystana na VaE, ostatnio w 2017 roku na etapie do Antequery wygranym przez Tomasza Marczyńskiego. Na Lwią Przełęcz moglibyśmy wjechać wykorzystanym na owej Vuelcie szlakiem wschodnim przez Olias podjeżdżając 20,4 kilometra z wartością 4,5% lub krótszą drogą z rodzinnego miasta Picassa i Banderasa robiąc 16,1 kilometra przy średniej 5,6%. Miałem zatem nad czym rozmyślać. Uznałem, że w dniu transferowym podjazdy mogą być dość trudne, ale nie powinny być zbyt długie. Ostatecznie wybrałem nam wspinaczki pod Puerto de Enix niejako na pożegnanie z Roquetas del Mar i prowincją Almeria. Natomiast na drugie danie zaproponowałem kolegom Haza del Lino w wersji krótszej czyli ze startem w Castillo de Banos. Jako, że mieszkaliśmy w Aguadulce, na północnym krańcu nadmorskiej aglomeracji skupionej wokół Roquetas, to do podnóża pierwszej sobotniej wspinaczki mieliśmy dosłownie kilka kilometrów. Niemniej nie pojechaliśmy prosto ku drodze A-391 pnącej się ku wspomnianej przełęczy. Najpierw zadbaliśmy o zatankowanie auta przez późniejszą podróżą. Mając ten temat załatwiony ruszyliśmy na północ. Szybko upatrzyliśmy sobie miejsce na start rowerowej wspinaczki. Niemniej z auta wypakowaliśmy się znacznie dalej i wyżej. To jest na parkingu przed Colegio Bilingue Saladares.

Południowy podjazd na Puerto de Enix jest trudniejszy od swego „oponenta”. Mamy na nim sześć kilometrowych segmentów z nachyleniem około 7%. Tymczasem po północnej stronie góry najtrudniejszy kilometr ma wartość ledwie 6,7%. Poza tym wspinaczka z Valle del Andarax ma co najwyżej 700 metrów przewyższenia. Przełęcz ta leży w górach Sierra de Enix będących wschodnim krańcem pasma Sierra de Gador. W tej okolicy szczyty nie przekraczają 1200 metrów n.p.m. Za to na zachodzie są niemal dwukrotnie wyższe. Najwyższy Morron de la Lagunilla liczy 2247 m. n.p.m. Organizatorzy Vuelta a Espana tylko raz skorzystali z tej przeprawy. Na piątym etapie z roku 2018 roku, który poprowadzono z Granady do Roquetas de Mar. Na premię górską drugiej kategorii usytuowaną 27 kilometrów przed metą podjeżdżano od łatwiejszej północnej strony. Pierwszy na Alto El Marchal zameldował się Holender Bauke Mollema. Niemniej na finiszu z 3-osobowej grupki najszybszy był Australijczyk Simon Clarke, który wyprzedził Mollemę oraz Włocha Alessandro De Marchi. Nie był to odcinek miły dla polskich kibiców. Michał Kwiatkowski stracił tu bowiem czerwoną koszulkę lidera zdobytą po drugim etapie zakończonym przy Caminito del Rey. Jego koledzy z Ineos nie upilnowali harcowników. Puścili odjazd 19 zawodników, zaś 6 najmocniejszych kolarzy z tej grupy nadrobiło nad peletonem blisko pięć minut. Nowym liderem został Francuz Rudy Molard z Cofidisu. A skoro już jestem przy finiszu w Roquetas de Mar to dodam, że w mieście tym Vuelta gościła już w roku 2002. Trasa była łatwiejsza, więc o zwycięstwo walczyli sprinterzy. Brylowali Włosi. Wygrał Mario Cipollini przed Alessandro Petacchim i Austriakiem Gerritem Glomserem. Zaczął się tu również etap dziesiąty VaE-2021 prowadzący do Rincon de la Victoria. Można rzec biegnący po trasie naszego sobotniego transferu.

Znajomość z trzynastą górką tej wyprawy zaczęliśmy od 2,5-kilometrowego zjazdu. Pod górę wystartowaliśmy z ronda nad Autovia del Mediterraneo (A-7). To znaczy z poziomu blisko 120 metrów n.p.m. Na starcie mimo wczesnej pory temperatura 28 stopni. Pierwsze dwa kilometry o umiarkowanym nachyleniu. Za to na trzecim stromizna momentami sięgała 9%. Droga szeroka. Ruch samochodowy większy niż na cichych podjazdach z czwartku i piątku. Rafał od samego dołu skory do akcji zaczepnych. Tego typu wzniesienia czyli nieszczególnie długie lub wielkie najbardziej go ożywiały. Mocno zaciągał na twardym obrocie i szybko sprawił mi kłopoty. W połowie trzeciego kilometra minęliśmy nasz samochód, a zaraz potem po przeciwnej stronie szosy A-391 wjazd na pole golfowe La Envia. Potem trzy pierwsze wiraże na przełomie trzeciego i czwartego kilometra. Jechałem raz to z kolegami, innym razem z mniejszą lub nieco większą stratą do nich. Po przejechaniu 6,7 kilometra od ronda nasz szlak połączył się z drogą AL-3400, która jest alternatywnym początkiem południowego podjazdu rozpoczynanym w miejscowości Puebla de Vicar. Na dziewiątym i dziesiątym kilometrze kilka kolejnych zakrętów oraz ponownie stromizny do 9-10%. Na początku jedenastego kilometra minęliśmy zjazd ku miejscowości Enix. Pod koniec dwunastego zaczął się blisko kilometrowy odcinek góra-dół. Tu ostatecznie odpadłem od kolegów. Po lewej stronie mieliśmy ładny widok na wioskę El Marchal de Anton Lopez. Ostatnie dwa kilometry solidniejsze. Meta tuż za zakrętem w prawo. Miejscówka z widokiem na Parco Eolico de Enix czyli sznur olbrzymich wiatraków, do których wiedzie stroma ścieżka o szutrowej nawierzchni. Segment o długości 14,7 kilometra przejechałem w 57:44 (avs. 15,3 km/h) tracąc do Rafała i Adka 25 sekund. To oznaczało VAM na poziomie 933 m/h.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9859479023

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9859479023

EL MARCHAL DE ENIX by ADRIANO

https://www.strava.com/activities/9858858664

EL MARCHAL DE ENIX by RAFA

https://www.strava.com/activities/9858786198

ZDJĘCIA

Enix_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 46

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Escullar

Wysokość: 2034 metry n.p.m.

Przewyższenie: 1074 metry

Długość: 19,6 kilometra

Średnie nachylenie: 5,5 %

Maksymalne nachylenie: 10 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Wyjeżdżając z Cherin szybko wróciliśmy do prowincji Almeria. By dotrzeć do podnóża drugiego z piątkowych podjazdów musieliśmy przejechać samochodem co najmniej 55 kilometrów. Trasa wiodła w kierunku północno-wschodnim. Jechaliśmy wyłącznie drogami regionalnymi (A-348) oraz prowincjonalnymi (AL-4402 i AL-3404). Do tego teren był górzysty. Przede wszystkim trzeba było pokonać 18-kilometrowy podjazd na Puerto de Santillana (1337 m. n.p.m.). Dopiero z tej przełęczy na wschodnim krańcu Parque Nacional de Sierra Nevada można było zjechać w kierunku miasteczka Abla i rzeczki Nascimento. To znaczy na miejsce, w którym według załączonego do tej opowieści profilu, zaczyna się południowy podjazd pod Puerto de Escullar. A właśnie Escullar czy Padilla, bo i pod taką nazwą można znaleźć w necie ową przełęcz? Ta druga wzięła się od leżącego nieco na północ od przełęczy szczytu Pico Padilla (2061 m. n.p.m.). Posługuje się nią chociażby autor nieocenionej strony „cyclingcols”. Ja jednak uznałem, że miejscowi wiedzą lepiej, więc trzymam się nomenklatury rodem „andaluciacicloturismo.com”. Podobnie jak w przypadku czwartkowego Bacares (Velefique) zdecydowałem, że pominiemy początkowy, najmniej konkretny odcinek tej wspinaczki. Śmiało można było wyciąć pierwsze osiem kilometrów, na których do zrobienia w pionie jest tylko 167 metrów. Przejechanie autem pierwszych kilometrów górskiej drogi A-5405 dało nam okazję do odwiedzenia wioski Escullar i pozostawienia samochodu w bezpiecznym otoczeniu.

Na Puerto de Escullar również mierzyliśmy się z trudniejszą stroną góry. Według „cyclingcols” nasz podjazd w pełnym wymiarze zaczyna się przy drodze A-92. Ma długość 26,9 kilometra przy średnim nachyleniu 4,4% i max. 10%. Jego przewyższenie to brutto 1286, zaś netto 1183 metry. Wspinaczka północna rozpoczyna się zaś przy autostradzie A-334 w pobliżu miejscowości Caniles. To już tereny należące do prowincji Granada i comarki Baza. Do pokonania na szlaku biegnącym drogą GR-8101 jest dystans aż 29,9 kilometra, lecz z przeciętną 3,9% i max. 9%. Amplituda brutto wynosi tu 1209, zaś netto 1164 metry. To właśnie w tej postaci podjazd na Puerto de Escullar jeden, jedyny raz pojawił się na trasie Vuelta a Espana. Miało to miejsce w 2011 roku na samym początku czwartego etapu, który z miasteczka Baza prowadził do stacji narciarskiej Sierra Nevada. Tą premię górską wygrał Holender Koen de Kort. Dodam, iż ów górski odcinek był wielce udany dla Danielów M. Wygrał go bowiem Hiszpan o nazwisku Moreno, zaś trzeci finiszował Irlandczyk Dan Martin. Natomiast jako piąty linię mety przeciął Przemysław Niemiec. Nie zmienia to faktu, iż Escullar podobnie jak Ragua nie odegrała jak dotąd większej roli w wyścigu Dookoła Hiszpanii. Przyjeżdżając w te strony wróciliśmy do „powiatu” Los Filabres-Tabernas. Na dobrą sprawę był to również ten sam masyw górski co widziany w trakcie czwartkowych wspinaczek pod Calar Alto i Tetica de Bacares, choć formalnie Puerto de Escullar znajduje się w Sierra de Baza. To pasmo górskie z najwyższym szczytem Calar de Santa Barbara (2269 m. n.p.m.) de facto stanowi zachodnie przedłużenie Sierra de los Filabres. Pomiędzy obydwoma brak bowiem wyraźnej granicy w postaci doliny, która by je oddzielała.

Zanim dotarliśmy do podnóża drugiej piątkowej góry powietrze zdążyło się mocno nagrzać. Tuż przed szesnastą było pioruńsko gorąco. Temperatura sięgała 38 stopni. W takich warunkach nawet zwykły spacer nie należy do przyjemności, a co dopiero pojedynek z blisko 20-kilometrową górą. Tym lepiej, że odpuściliśmy sobie pierwsze osiem kilometrów całej wspinaczki. Gdybym tego skrótu wcześniej nie zaplanował, to i tak musiałbym wpaść na taki pomysł tuż po wyjściu z auta. Cóż zatem zostało nam do przejechania? Na sam początek krótki odcinek wyjazdowy z Escullar biegnący po dróżce AL-5405R. Zaczynał się przejazdem po wąskich uliczkach wioski, a kończył podjazdem o długości 700 i przewyższeniu 31 metrów. Po dotarciu do drogi AL-5405 dalsze 19 kilometrów pod górę. Cały dystans z dość równym i jedynie umiarkowanym nachyleniem. Pierwsze pięć kilometrów ze średnią 6,1%. Druga „piątka” na poziomie 5,8%, zaś trzecia z wartością 6%. Ostatnie cztery kilometry wyraźnie łatwiejsze, bo z przeciętną 4,1%. Niemniej to z uwagi na wypłaszczenia i zjazdy na trzecim kilometrze od końca. Ostatni kilometr całkiem solidny, bo z przeciętną 6,7%. Niemniej najtrudniejszy jest trzeci kilometr za Escullar ze średnią 7,1%. Najsztywniejsze momenty na poziomie do 9-10%. Jednym słowem dość łagodny olbrzym. Relatywnie łatwy do ujarzmienia, gdyby nie afrykańska pogoda i kiepska nawierzchnia drogi w górnej połówce podjazdu. Oprócz upału mieliśmy jeszcze jeden powód do niepokoju. Ciemne burzowe chmury nadciągające z zachodu. Tym bardziej, że szlak prowadzący na Puerto de Escullar biegnie w kierunku północno-zachodnim. Co prawda zagadnięci przez Rafała „miejscowi górale” nie przewidywali nadejścia deszczu. Jednak prognozy dla owej wioski nie musiały się zgodzić z realiami w pobliżu przełęczy.

Rafał zapowiadał tym razem spokojną jazdę. Ja w tym upale wolałem się przegrzać. Umówiliśmy się zatem na wspólny przejazd w spokojnym tempie. Adrian mógł od początku jechać swoje. Na dole krajobraz półpustynny. Ponoć „stworzony” przez człowieka w XIX wieku, za sprawą nadmiernego wypasu zwierząt oraz wyrębu drzew na potrzeby górnictwa. Jedyny las jaki można tam zobaczyć to „las wiatraków” wyrosły na wschód od Escullar. Kolejne kilometry „męczyliśmy” w spokojnym tempie wspinaczkowym około 800 m/h. Nawierzchnia drogi do połowy podjazdu była bez zarzutu. Niestety na wysokości 1550 metrów n.p.m. przestała przypominać szosę. Trudno powiedzieć co to dalej było. Jeszcze asfalt czy już szuter? A może coś pomiędzy tymi dwoma stanami skupienia? W każdym razie dało się po tym jechać na oponach 25mm. Bez większego trudu, ale i bez szczególnej przyjemności. Okolica odludna. Jedynie na 6,5 kilometra przed szczytem minęliśmy gospodarstwo El Haza de Riego. Niespełna kilometr dalej droga wyraźniej skręciła na zachód. Nad naszymi głowami robiło się coraz ciemniej. Aż w końcu na dwa kilometry przed finałem dopadł nas deszcz z gradem. Załamanie pogody skończyło naszą wspólną jazdę. Obaj chcieliśmy jak najszybciej dotrzeć na przełęcz i schować się gdzieś przed opadami. Na mokrej końcówce okazałem się mocniejszy od Rafała. Adek czekał na nasz przyjazd niemal kwadrans, chowając się w sosnowym zagajniku. Segment o długości 19,1 kilometra pokonał w 1h 06:43 (avs. 17,2 km/h) z VAM 945 m/h. Ja wspinałem się przez 1h 21:03, zaś Rafa przez 1h 21:36. Na górze było chłodno. Wilgotne 14 stopni. Co za kontrast w porównaniu z warunkami na starcie. Na szczęście opady okazały się przelotne. Szybko zaczęliśmy zjazd, zaś po jego zakończeniu przed powrotem do Roquetas de Mar wpadliśmy jeszcze na kawkę do baru „Poquito a poco”.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9854889643

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9854889643

PUERTO DE ESCULLAR by ADRIANO

https://www.strava.com/activities/9855121078

PUERTO DE ESCULLAR by RAFA

https://www.strava.com/activities/9854806566

ZDJĘCIA

Escullar_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 58

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Cherin

Wysokość: 2042 metry n.p.m.

Przewyższenie: 1510 metrów

Długość: 24,8 kilometra

Średnie nachylenie: 6,1 %

Maksymalne nachylenie: 13 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Chcąc zaliczyć kolejne andaluzyjskie „dwutysięczniki” musieliśmy spędzić w samochodzie więcej czasu niż dzień wcześniej. W piątek chcieliśmy poznać podjazdy pod Puerto de la Ragua oraz Puerto de Escullar (vel Puerto de Padilla). Przełęcze położone na pograniczu prowincji Almeria i Granada. O poranku opuściliśmy Roquetas de Mar. Tym razem ruszając na zachód. Pierwszy przystanek wyznaczyliśmy sobie w Cherin. Wiosce liczącej raptem 166 mieszkańców i należącej do gminy Ugijar. To są już tereny należące do Granady, a ściślej do comarki Alpujarra Granadina. Do przejechania 63 kilometry w niespełna godzinę. Odcinek do El Ejido po autostradzie A-7, zaś dalsza część trasy drogami regionalnymi A-358, A-347 i A-348. Około dziesiątej przejechaliśmy most żelazny nad rzeczką Bayarcal i zaczęliśmy się rozglądać za miejscem, gdzie możnaby spokojnie zostawić samochód na najbliższe trzy godziny. Znaleźliśmy fajną miejscówkę na południowym krańcu wioski przy drodze A-348a, jakieś 150 metrów od miejsca z którego trzeba było ruszyć pod górę. Główne podjazdy pod przełęcz Ragua biegną po drodze A-337. To jedyna szosa, która przecina pasmo Sierra Nevada w układzie południkowym czyli na linii północ-południe. Droga ta łączy Cherin z gminą La Calahorra znaną z renesansowego zamku wybudowanego w latach 1509-12. Niemniej na stronie „cyclingcols” opublikowano trzy wersje podjazdu na Raguę. Oprócz południowego i północnego zaprezentowano tam również wariant południowo-wschodni. To znaczy podjazd z miejscowości Laujar de Andarax, który to przez 80% swego dystansu prowadzi szosą AL-5402 czyli przez prowincję Almeria. Z owej trójki wspinaczka z Cherin jest zdecydowanie najtrudniejsza, więc nie ulegało dla mnie wątpliwości, że właśnie z tym wzniesieniem powinna się zmierzyć moja dzielna kompania.

Południowa droga na Puerto de la Ragua zmusza do pokonania w pionie ponad półtora tysiąca metrów, co na Starym Kontynencie jest zjawiskiem dość rzadkim. Podjazd liczy sobie 25,1 kilometra przy średnim nachyleniu 6% i max. 10%. Wariant almeryjski jest dłuższy, ale nierówny i ogólnie łagodniejszy. Ma długość 31,9 kilometra z przeciętną tylko 3,5%, max. 9% i amplitudą brutto 1286 metrów. Najłatwiejsza jest północna ścieżka z La Calahorry czyli wspinaczka o długości 15,1 kilometra przy średniej 6,1% i max. 8%. Na trasach Vuelta a Espana ta przełęcz pojawiła się jak dotąd dwukrotnie. Oba te górskie odcinki kończyły się w słynnej stacji Sierra Nevada, zaś Ragua nie miała większego wpływu na wyniki, gdyż była usytuowana grubo ponad 100 kilometrów przed metą. Przy pierwszej okazji wspinano się na tą przełęcz od strony północnej. Było to na siódmym etapie VaE-1997 zaczynającym się w Guadix. Premię górską na owej przełęczy wygrał mało znany Włoch Andrea Vatteroni, lecz sam etap padł łupem Francuza Yvona Ledanois. Nasza strona owej góry została przetestowana dwanaście lat później. Kiedy to start trzynastego odcinka VaE-2009 wyznaczono w miejscowości Berja. Premię górską na przełęcz Ragua wygrał wówczas Francuz David Moncoutie, który przez szesnaście lat jeździł w barwach Cofidisu. Pod koniec swej kariery był on bardzo skuteczny na trasach wyścigu Dookoła Hiszpanii. W latach 2008-2011 czterokrotnie z rzędu wygrał klasyfikację górską Vuelty. Przy tym w każdej z owych edycji zwyciężał na jednym z górskich etapów. W 2009 roku był to właśnie odcinek z metą w Sierra Nevada. Poza tym wygrał też w Pirenejach na Pla de Beret, w Xorret de Cati nieopodal Alicante oraz w galicyjskiej stacji Manzaneda. Można zatem rzec, że triumfował w każdym zakątku Espanii.

Czekała nas potężna wspinaczka, acz z drugiej strony niezbyt pikantna. To wzniesienie mogło nas „wykończyć” ogólnym dystansem i przewyższeniem niż zaskoczyć stromizną. Aczkolwiek profil zaczerpnięty z andaluzyjskiej strony dla cykloturystów sugeruje, iż tu i ówdzie pojawiały się ścianki o wartości 11-13%. Dzieląc ten podjazd na dłuższe segmenty mieliśmy tu najpierw cztery kilometry z przeciętnym nachyleniem tylko 3,7%, nieco zaniżonym na skutek zjazdu w połowie czwartego kilometra. Potem tej samej długości sektor o średniej 7,8%. W tym najtrudniejszy kilometr całego wzniesienia tzn. siódmy ze stromizną 8,1%. Na dziewiątym kilometrze nieco luzu, po czym długi segment z przewagą odcinków na poziomie nieco ponad 7%. W sumie dziewięć kilometrów ze średnią 6,9%. Za nim przerywnik w postaci spokojnego kilometra dziewiętnastego. Potem zaś jeszcze jeden dość wymagający kawałek czyli pięć kilometrów z przeciętną 6,3%. No i na koniec coś w sam raz na szybszy finisz czyli 1200 metrów z nachyleniem ledwie 3%. Normalnie taki profil wzniesienia bardzo by mi odpowiadał, ale nie tego dnia. W noc poprzedzającą nasz przyjazd do Cherin w ogóle nie odpocząłem. Zawinił upał lub też zmęczenie trudnym piątym etapem. Spałem może ze trzy godziny. Tym samym na starcie tej wspinaczki czułem się zaspany i wypruty z energii. Tymczasem Rafał miał akurat jeden ze swych dobrych dni, więc od spodu góry zaczął dokazywać. Na czwartym kilometrze w swoim stylu przycisnął na zjeździe i nam odjechał. Do Piceny czyli wioski w połowie szóstego kilometra dojechał z przewagą około 20 sekund nade mną i Adrianem. Nieco wyżej Adek szybko przeskoczył do Rafała, zaś około półmetka włączył swój kolejny bieg i pojechał po kolejne zwycięstwo na górskiej premii.

Podjazd niemal do końca siódmego kilometra prowadził w sąsiedztwie rzeczki Bayarcal. Potem droga odbiła nieco na zachód ku miejscowości Laroles, będącej siedzibą władz gminy Nevada. Za tą wioską zaczął się wspomniany 9-kilometrowy sektor na którym aż sześć kilometrowych odcinków miało nachylenie co najmniej 7%. Wiraży na tym podjeździe nie było zbyt wiele. W drugiej połowie podjazdu dominowały długie proste, więc niemal cały czas gdzieś tam przed sobą widziałem sylwetkę kolegi z Gorzowa. Trwało swoiste przeciąganie liny między nami. Na dobrą sprawę na przeszło 19-kilometrowym odcinku powyżej Piceny zachowane zostało status quo, bowiem na mecie dzieliło nas wciąż m/w 20 sekund. Zanim do niej dojechaliśmy na 5,3 kilometra przed finałem minęlismy łącznik ze wspomnianą drogą AL-5402. Na czwartym kilometrze od końca wjechaliśmy w granice utworzonego w roku 1999 Parque Nacional de Sierra Nevada. Obejmuje on obszar 859 km2 i ma największą powierzchnię lądową pośród wszystkich hiszpańskich parków. Na jego terenie znajduje się aż 20 szczytów o wysokości ponad 3000 metrów n.p.m. Na ostatnich kilometrach podjazd zachwycał górskimi widokami. Trzeba też było uważać na krowy swobodnie pasące się przy drodze. Na pokonanie całego podjazdu potrzebowałem przeszło stu minut. Według stravy segment o długości 24,83 kilometra pokonałem w 1h 42:55 (avs. 14,4 km/h) czyli z realnym VAM 880 m/h. Adek wyrobił się w czasie 1h 37:38. Wyniku Rafy tu nie znalazłem. Na górze było ciepło czyli 25 stopni. Dotarliśmy tu w samo południe i zabawiliśmy jakieś 20 minut. Po południowej stronie przełęczy czyli już na terenie gminy Ferreira (com. Guadix) funkcjonuje stacja, w której zimą można uprawiać narciarstwo biegowe i saneczkarstwo, zaś latem biegi na orientację i kolarstwo górskie. Długi zjazd z Ragui zakończyliśmy wjazdem do Cafe Bar Felipe. Mała czarna miała mnie pobudzić przed drugim z piątkowych wyzwań.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9853319661

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9853319661

PUERTO DE LA RAGUA by ADRIANO

https://www.strava.com/activities/9853272140

PUERTO DE LA RAGUA by RAFA

https://www.strava.com/activities/9853198520

ZDJĘCIA

Ragua_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 60

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Velefique / Baranco de Senes

Wysokość: 2074 metry n.p.m.

Przewyższenie: 1233 metry

Długość: 17,9 kilometra

Średnie nachylenie: 6,9 %

Maksymalne nachylenie: 17 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Po zaliczeniu Calar Alto nie od razu udaliśmy się w dalszą drogę. Warto było się posilić przed drugim z czwartkowych wyzwań. Tym samym parking pod barem Montellano opuściliśmy dopiero po czternastej. Najkrótsza droga z Gergal pod Velefique wiedzie szlakiem znanym z Vuelty. To znaczy przez miejscowości Olula de Castro i Castro de Filabres. Niemniej szybsza jest 42-kilometrowa trasa przez pustynne okolice wiodąca szosami A-92, N-340a oraz AL-3102. Wybraliśmy tą drugą. Jeszcze przed półmetkiem, tuż po wjeździe na drogę krajową minęliśmy Oasys MiniHollywood. To najstarszy z tutejszych parków rozrywki w klimacie westernowym. Powstał na bazie scenografii wybudowanej w 1965 roku do filmu „Za kilka dolarów więcej” autorstwa Sergio Leone. Zresztą ów włoski reżyser nakręcił w tych stronach całą trylogię swoich spaghetti-westernów z Clintem Eastwoodem w roli głównej. Nagrano tu również sceny do takich filmów jak: „Lawrence z Arabii”, „Kleopatra”, „Conan Barbarzyńca” czy „Indiana Jones i ostatnia krucjata”. Ogółem od początku lat pięćdziesiątych w prowincji Almeria nakręcono około 300 filmów. Złotą erą tutejszych plenerów były niewątpliwie lata 60. i 70. Jadąc na północ drogą AL-3102 zaczęliśmy się rozglądać za miejscem, z którego najlepiej byłoby zacząć wspinaczkę pod Tetica de Bacares. Profil podjazdu ściągnięty ze strony „andaluciacicloturismo.com” zdradzał, że niewiele stracimy pomijając kilka pierwszych kilometrów. Aby nie porzucać samochodu na pustkowiu dojechaliśmy aż do Velefique. Ostatni kilometr przed tą wioską był już dość stromy. Uznaliśmy więc, że ten odcinek trzeba już będzie zaliczyć. Dlatego przed wspinaczką wykonaliśmy krótki zjazd do upatrzonego miejsca startu przy mostku nad Rambla de Galera.

Mieliśmy zatem wystartować z poziomu m/w 840 metrów n.p.m. Niemniej jako, że nasza meta znajdowała się na Tetica de Bacares, a nie Puerto de Velefique to i tak zostało nam do zrobienia przeszło 1230 metrów w pionie. Tymczasem uczestnicy Vuelta a Espana pokonują na nim przewyższenie co najwyżej 1150 metrów, albowiem bez „ślepego finału” nie da się tu wjechać wyżej niż na 1825 metrów n.p.m. Alto de Velefique podobnie jak Calar Alto już pięciokrotnie wystąpiła na trasach wyścigu Dookoła Hiszpanii. Zawsze wspinano się od trudniejszej południowej strony. Co warte podkreślenia były to te same etapy Vuelty z lat 2004, 2006, 2009, 2017 i 2021. W oczach organizatorów La Vuelta te dwie góry są skazane na współpracę. Przy pierwszych dwóch okazjach Alto de Velefique wystąpiła w roli „supportu” przed podwójnym Calar Alto jako głównym aktorem widowiska. Na premiach górskich wygrywali tu ci sami kolarze, którzy nieco później jako pierwsi kończyli również pierwszy z dwóch podjazdów do Obserwatorium tzn. Francisco Lara oraz Egoi Martinez. Na swój wielki dzień meta w cieniu Tetica de Bacares czekała do roku 2009. Tym razem to Velefique wystąpiła w roli głównej. Kolarze podjeżdżali na nią dwukrotnie. Była pierwszą i trzecią premią górską dwunastego etapu, który znów zaczynał się w Almerii. Pomiędzy nie wstawiono podjazd z Seron na Collado Venta Luisa. Wczesną premię górską na Velefique wygrał Bask Bingen Fernandez. Natomiast na mecie pierwszy zameldował się Ryder Hesjedal. Kanadyjczyk o sekundę wyprzedził Hiszpana Davida Garcię Dapenę. Tu za nimi ze stratą 6 sekund finiszowali kolarze walczący o generalkę czyli Robert Gesink i Ezequiel Mosquera.

Tego dnia różnice na finiszu były minimalne. Sześcioosobowa grupka największych asów z liderem Alejandro Valverde straciła tylko 16 sekund. Sylwester Szmyd finiszował trzynasty. Tak jak jak lata wcześniej pod Obserwatorium. Potem w 2017 roku Velefique znów poprzedzała Calar Alto. Niemniej tym razem znajdowała się znacznie bliżej mety. Na premii górskiej pierwszy pojawił się Francuz Romain Bardet. Drugi finisz na Alto de Velefique zorganizowano w sezonie 2021. Poprzedzały go wspinaczki na Collado Venta Luisa oraz „bufetową” Alto de Castro de Filabres. Wszystkie premie tego dnia wygrał Damiano Caruso. Doświadczony Włoch popisał się solową akcją o długości aż 71 kilometrów. U podnóża finałowej góry miał przeszło pięć minut zapasu nad liderami wyścigu. Do mety dotarł z przewagą 1:05 nad Primozem Rogliczem oraz 1:06 nad Enrikiem Masem. Tydzień później w górach Kastylii jego wyczyn przebił Rafał Majka. Polak wygrał etap do El Baracco po blisko 90-kilometrowym rajdzie. Jak w detalach wygląda południowy podjazd na Alto de Velefique vel Tetica de Bacares? Pierwsze pięć kilometrów o przeciętnym nachyleniu 3,3% to segment, który pominęliśmy. Szósty jest już solidniejszy. Po nim zaczyna się zaś najtrudniejszy sektor wzniesienia czyli cztery kilometry o średniej 9,2% z momentami do 12%. Kolejne osiem kilometrów to umiarkowane wyzwanie z przeciętną 6,3%, acz max. do 14%. Tuż przed przełęczą zaczyna się trzykilometrowe „falsollano”. Po nim zostaje już tylko atak szczytowy na Tetica de Bacares czyli 3,4 kilometra ze średnią 7,3%. Na finałowym odcinku pierwsze 800 metrów jest niemal płaskie. Potem zaś im dalej tym trudniej. Wisienką na torcie jest stumetrowa końcówka na betonowej drodze ze stromizną do 17%.

Skoro Puerto de Velefique jest przełęczą to ma też swoje drugie oblicze. Podjazd północny prowadzi z Tijoli przez Bacares. Tym samym pierwsze 15,5 kilometra tego wzniesienia pokrywa się z północno-wschodnią wspinaczką pod Calar Alto. Od tej strony jedzie się dłużej, ale łagodniej. Do pokonania jest dystans 28,5 kilometra z przeciętnym nachyleniem tylko 4% i max. 10%. Podjazd jest nieregularny, zaś jego łączne przewyższenie to aż 1330 metrów. Dla porównania cała północna droga na przełęcz liczy sobie 20,1 kilometra przy średniej 5,7% i ma amplitudę brutto 1137 metrów. Gdy o godzinie piętnastej wsiadaliśmy na rowery było bardzo gorąco. Mój licznik zanotował 35 stopni. Decyzja o pominięciu kilku dolnych kilometrów wydawała się jak najbardziej trafionym pomysłem. Dzięki niej krócej trzeba było się smażyć w najgorszym upale. Poza tym wcale nie szliśmy tu na łatwiznę. Wszak owe 170 metrów „zgubione” na dole z nadwyżką mieliśmy odpracować na samej górze. Zaczynając ten podjazd miałem jedną myśl. Przetrwać w swoim tempie pierwsze pięć kilometrów. Trzeba pokonać najbardziej stromy sektor, zaś wyżej jakoś to będzie. Liczyłem na to, że nie tylko stromizna odpuści, ale i temperatura stanie się mniej dokuczliwa. Na samym początku wspinaczki minęliśmy dużą biało-niebieską tablicę z wszelkimi danymi tego podjazdu. Po kilometrze wróciliśmy do „pueblo blanco”, w którym zostawiliśmy teamowe auto. Praktycznie na zakręcie przy naszym parkingu zaczął się najtrudniejszy sektor tego wzniesienia. Kilka kilometrów przy średnim nachyleniu 9-10% sprawiło, iż nasza grupka szybko poszła w rozsypkę. Tempo Adriana było dla mnie za mocne, zaś moje nie pasowało Rafałowi.

Na pokonanie przeszło 4-kilometrowego stromego sektora potrzebowałem 26 minut z hakiem. Półtorej minuty więcej niż Adek i o trzy mniej niż Rafał. Otoczenie drogi skaliste, acz nie pozbawione roślinności. Niemniej w dolnej i środkowej tercji tylko krzewy i kępy traw. Teren odkryty, więc widoki obszerne tak ku dolinie jak i górskim szczytom. Od szóstego kilometra jazda po serpentynach. Pod koniec dziesiątego zaczął się najbardziej zakręcony segment czyli siedem wiraży na dystansie 1600 metrów. Ten odcinek pięknie się prezentował z wysokości Mirador de El Pedregal. To jest z punktu widokowego na 600 metrów przed przełęczą. Docierając do niej ujrzałem na szosie napis „Indurain”. Widać fani kolarstwa mają długą pamięć. Tym bardziej, że wielki „Big Mig” zapewne nigdy nie ścigał się na tej górze. Za przełęczą skręt w lewo i wjazd na płaskowyż o długości 1700 metrów. W oddali widać już było wierzchołek Tetiki. Po podjechaniu 14,6 kilometra dotarłem do rozdroża i na chwilę stanąłem by upewnić się gdzie dalej jechać. W lewo jakaś gruntowa dróżka, prosto zjazd do wioski Bacares, więc należało odbić w prawo czyli do lasu. Nadal kierunek północ. Początkowo luźny teren. Wyżej solidne 7-8%. Na 1200 metrów przed finałem zaczął się wjazd na „kopiec kreta”. W sumie pięć zawijasów, w tym ostatni do przejechania po poprzecznie ciętym betonie. Meta tuż pod szczytem. Najdłuższy segment ze stravy (17,82 km) przejechałem w 1h 26:14 (avs. 12,4 km/h). Adriano wykręcił na nim czas 1h 20:51, zaś Rafa 1h 32:09. Na wierzchołek góry trzeba było wejść po schodkach. Spotkaliśmy tam niewiastę szykującą się do zejścia ze swego strażackiego posterunku. W 1878 roku inżynier i generał Carlos Ibanez de Ibero spędził w tym miejscu całe dwa miesiące uczestnicząc w wytyczaniu połączenia geodezyjnego Europy z Afryką.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9848405723

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9848405723

TETICA DE BACARES by ADRIANO

https://www.strava.com/activities/9848429321

TETICA DE BACARES by RAFA

https://www.strava.com/activities/9848400635

ZDJĘCIA

Bacares_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 66

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Gergal A-1178

Wysokość: 2158 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 1428 metrów

Długość: 22,6 kilometra

Średnie nachylenie: 6,3 %

Maksymalne nachylenie: 14 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Zwiedzanie Andaluzji rozpoczęliśmy na wschodzie tego regionu, a zatem od gór prowincji Almeria. Już pierwszego dnia bardzo mocne uderzenie. Etap z dwoma wjazdami na poziom przeszło 2000 metrów n.p.m. Mieliśmy na nim do pokonania premie górskie rodem z wielkiej Vuelty. Przetestowane na trasach wyścigu Dookoła Hiszpanii w roli finałowych podjazdów. Pierwszym celem była Calar Alto, zaś drugim Alto de Velefique. Przy czym tą drugą wspinaczkę chcieliśmy sobie przedłużyć. Metą wcale nie miała być przełęcz, lecz pobliski wierzchołek Tetica de Bacares. Aby poznać te góry trzeba się było wybrać na obszar Sierra de los Filabres. Ten masyw jest największym i zarazem najwyższym pasmem górskim prowincji Almeria. Zajmuje powierzchnię 1510 km2. Ma długość 63 i szerokość 28 kilometrów. Podobnie jak słynna Sierra Nevada wchodzi w skład Cordillera Penibetica. Co ciekawe jego najwyższymi szczytami są: Calar Alto (2168 m. n.p.m.) oraz Tetica de Bacares (2088 m. n.p.m.). A zatem mieliśmy tu zaliczyć nie tyle najwyższe kolarskie wzniesienia tego pasma czy prowincji, lecz po prostu najwyższe góry w całej tej okolicy. Na trzy noce zatrzymaliśmy się w Roquetas de Mar. Mieście na Costa de Almeria liczącym obecnie 106 tysięcy mieszkańców. Aby z gwarnego wybrzeża dostać się do podnóża pierwszej z czwartkowych gór musieliśmy przejechać autem dystans 63 kilometrów dzielący nas od Gergal. Niemniej ta trasa niemal w całości wiodła autostradami AP-7 i A-92, więc na dojazd potrzebowaliśmy około 45 minut. W końcówce tej trasy przecięliśmy Desierto de Tabernas. Największą pustynię Europy (280 km2) powstałą na miejscu wyschniętego morza śródlądowego, które ongiś istniało między pasmami Sierra de los Filabres i Sierra Alhamilla.

Po dotarciu na miejsce wypakowaliśmy się na placu przed barem Montellano. W pobliżu ronda, z którego na północ odchodzi górska droga A-1178. To oczywiście nie jedyna opcja rozpoczęcia wspinaczki ku Obserwatorium na szczycie Calar Alto. Na „cyclingcols” opublikowano profile czterech, zaś na „climbfinder” nawet pięciu podjazdów wiodących do tego miejsca. Mamy tu bowiem zasadniczo dwie wspinaczki od strony Campo de Tabernas czyli południową i południowo-zachodnią oraz dwie zaczynające się w Valle del Almanzora to jest północną i północno-wschodnią. W pewnym uproszczeniu można powiedzieć, że pierwsza z nich zaczyna się w Gergal, druga nieopodal Aulago, trzecia w Seron, zaś czwarta w Tijola. Do mety docierają jednak tylko dwie drogi. Podjazd trzeci i czwarty łączą się z sobą przy schronisku na Collado del Ramal czyli na wysokości około 1700 metrów n.p.m. Następnie ten już wspólny północny szlak na trzy kilometry przed finałem zlewa się z wybraną przez nas drogą południową. W ten sposób od przełęczy Collado Venta Luisa (1970 m. n.p.m.) jest już tylko jedna wschodnia droga na Calar Alto. Natomiast opcja południowo-zachodnia biegnąca po drodze AL-4404 jest od początku do końca niezależna od pozostałych i dociera do Obserwatorium od strony zachodniej. Dodam jeszcze, że na stronie „climbfinder” widnieje znacznie dłuższy wariant południowego podjazdu pod Calar Alto. Profil tej góry zaczyna się jakieś 15 kilometrów przed Gergal. Na wysokości ledwie 265 metrów n.p.m. w rejonie Desierto de Tabernas. W tej wersji ów podjazd ma długość aż 37,4 kilometra oraz przewyższenie 1892 metrów (netto) czy też 1981 metrów (brutto).

Według „cyclingcols” najtrudniejszy jest podjazd z Tijoli o długości 31,8 kilometra i średnim nachyleniu 4,6 %. Potem mamy wariant z Gergal (22,5 km x 6,3 %), opcję z Seron (31,3 km x 4,5 %) i wspinaczkę z Aulago (29 km x 4,7 %). Na każdym trzeba pokonać około półtora tysiąca metrów w pionie. Mowa o amplitudzie brutto czyli z odzyskami wysokości po mini-zjazdach. Najmniej czyli 1441 metrów jest do zrobienia na najkrótszym, ale najbardziej konkretnym podjeździe z Gergal. Natomiast najwięcej, bo aż 1620 metrów na nierównej wspinaczce z Tijoli. Jeśli ta wyprawa trwałaby trzy tygodnie lub mielibyśmy dwa tygodnie na zwiedzanie samej Andaluzji to zaproponowałbym kolegom trzykrotne zaliczenie Calar Alto. To znaczy również opcje z Tijoli oraz Aulago. Na to jednak nie mieliśmy czasu, więc spośród czterech wybrałem podjazd moim zdaniem najciekawszy. Peleton Vuelta a Espana już pięć razy docierał na Calar Alto oraz dwukrotnie przejeżdżał przez przełęcz Venta Luisa. Trzy razy przy Obserwatorium wyznaczano metę górskiego etapu. W roli podjazdu czy choćby zjazdu wykorzystano już wszystkie tutejsze drogi. Pierwsza wizyta Vuelty w tych stronach miała miejsce na etapie dwunastym z 2004 roku. Na 143-kilometrowym odcinku ze startem w Almerii na Calar Alto wjeżdżano dwukrotnie. Najpierw z poziomu wioski Bacares (1229 m. n.p.m.) czyli robiąc końcówkę północno-wschodniej wspinaczki. Pierwszy na premii górskiej pojawił się Hiszpan Francisco Lara. Następnie kolarze zjechali na południe przez Aulago by finałową wspinaczkę zacząć w Gergal. Etap wygrał Roberto Heras, który wyprzedził Santiago Pereza o 34 i Francisco Mancebo o 53 sekundy. Czwarty ze stratą 1:27 finiszował Alejandro Valverde. Kolejność pierwszej czwórki była identyczna jak na mecie całego wyścigu w Madrycie.

Etap szesnasty z roku 2006 był niemal kopią tego sprzed dwóch lat. Znów trzeba było wjechać na Alto de Velefique od południa oraz na Calar Alto dwukrotnie. Najpierw w wersji północno-wschodniej od Bacares, po czym na metę z Gergal. Scena ta sama, scenariusz podobny tylko aktorzy inni. W głównych rolach wystąpili Baskowie. Na premii górskiej pierwszy był Egoi Martinez, który na tym wyścigu wygrał klasyfikację górską. Natomiast na metę najszybciej dotarł Igor Anton, który o 23 sekundy wyprzedził tercet: Alejandro Valverde, Aleksander Winokurow oraz Samuel Sanchez. Na trzynastym miejscu ze stratą 1:19 finiszował Sylwester Szmyd, który cały wyścig ukończył na czternastej pozycji. W sezonie 2009 Vuelta po raz trzeci pojawiła się w tej okolicy. Wspinano się z Seron, lecz tylko do poziomu Collado Venta Luisa, gdyż meta etapu znajdowała się na Alto de Velefique. Premię górską na Luizie wygrał Hiszpan Javier Ramirez. Na trzeci finisz pod Calar Alto trzeba było czekać do roku 2017. Na etapie jedenastym owej edycji przewidziano tylko jeden podjazd do Obserwatorium (znów od Bacares) poprzedzony południową wspinaczką na przełęcz Velefique. Odcinek ten wygrał Kolumbijczyk Miguel Angel Lopez z przewagą 14 sekund nad zawodnikami walczącymi o generalne zwycięstwo. Drugi był Chris Froome, trzeci Vincenzo Nibali, zaś czwarty Wilco Keldermana. Ostatnio czyli w 2021 roku uczestnicy VaE wspinali się tu znów drogą północno-wschodnią, ale w końcu od samego dołu czyli z Tijoli. Podobnie jak w 2009 roku wspinaczka zakończyła się na przełęczy Venta Luisa. Choć meta znajdowała się blisko 60 kilometrów dalej na Alto de Velefique nie przeszkodziło to Włochowi Damiano Caruso wygrać tak premię górską jak i sam etap.

Wybrałem dla nas podjazd od Gergal z co najmniej trzech względów. Po pierwsze historia. To znaczy dwa finisze rodem z Vuelty. Po drugie walory techniczne. Najwyższa średnia stromizna i najmniejsza ilość „pustych kilometrów” tj. odcinków ze znikomym czy żadnym nachyleniem. Po trzecie logistyka. Ten wariant wspinaczki najłatwiej było połączyć z popołudniową wyprawą na drugi z olbrzymów Sierra de los Filabres czyli Tetica Bacares (Velefique). Cóż nas zatem czekało na blisko 23-kilometrowej drodze do Observatorio de Calar Alto? Pierwsze 5 kilometrów z przeciętnym nachyleniem tylko 4,4%. Niemniej miejscami stromizny do 9-10%. Kolejna „piątka” ze średnią 5,7%, w tym szósty kilometr na poziomie 8,1%. Na siódmym chwilowa stromizna do 14%. Druga „dycha” zdecydowanie trudniejsza niż pierwsza. Jak widać na profilu ze strony „andalusiacicloturismo.com” cały segment o długości 9,3 kilometra ze średnią 7,8%. W tym liczne „chwilówki” rzędu 12-13-14%. Potem chwila luzu na dojeździe do Collado Venta Luisa. Natomiast z trzech ostatnich kilometrów zdecydowanie najtrudniejszy ten pierwszy ze średnią aż 9,5% i max. 14%. Końcówka stosunkowo łatwa. Tyle atrakcji po drodze, a co na mecie? Słynne obserwatorium otwarte w 1975 roku. Dziś wyłącznie w rękach hiszpańskich, lecz do roku 2018 współzarządzane przez Instytut Maxa Plancka z Heidelbergu. Działa tu pięć teleskopów, z których najokazalszy 3,5-metrowy jest największym w kontynentalnej Europie. Ponoć pracownicy tego ośrodka odkryli już blisko sto mniejszych planet. Obecnie uczestniczy on w projektach naukowych CALIFA i CARMENES. Ten pierwszy służy opracowaniu mapy 600 galaktyk, zaś drugi polega na badaniu 300 gwiazd karłowatych.

Na starcie 25 stopni, zaś niebo błękitne z paroma chmurkami. Pierwsze cztery i pół kilometra wzdłuż granicy Parku Naturalnego Desierto de Tabernas. Pierwsza połowa tego sektora całkiem solidna, potem luźniejszy teren. W połowie piątego kilometra należało skręcić w lewo by pozostać na drodze A-1178. Jazda na wprost oznaczałaby wjazd na A-4406, która to leci na wschód ku przełęczy Alto de Castro de Filabres (1250 m. n.p.m.). Można się nią przedostać do podnóża podjazdu pod Alto de Valefique. Organizatorzy Vuelty korzystali z tej opcji w latach 2009 i 2021. Na szóstym i początku siódmego kilometra pierwsze kilkunastoprocentowe stromizny. Rafał wypadł nam tu z towarzystwa. Droga konsekwentnie biegła na północ, zaś jej okolice stały się bardziej zalesione niż na samym dole. Przeważały długie proste odcinki. Dopiero za półmetkiem minęliśmy kilka wiraży. Niestety tego dnia chmury wisiały niedostatecznie wysoko. Najpierw zabrały nam nieco światła. Z czasem znacznie pogorszyły wszelką widoczność. Na dojeździe do Collado Venta Luisa brnęliśmy już przez „gęste mleko”. Niemniej skrętu w lewo na Calar Alto nie przeoczyliśmy. Na trzecim kilometrze od końca nawet nie widziałem jak jest stromo. Koncentrowałem się tylko na utrzymaniu koła Adka. Udało się, więc na szczyt dojechaliśmy razem. Zabrało to nam 1h 36:16 (avs. 13,8 km/h) z VAM 879 m/h. Na mecie zrazu skierowaliśmy się ku wieży po lewej stronie szosy. Po kilku minutach podjechaliśmy do stojącej nieco wyżej wieży północnej. Tu nagrałem przyjazd Rafała, który finiszował w czasie 1h 45:49. Na szczycie w mglistej poświacie było dość rześko. Tylko 15 stopni. Widoki mocno ograniczone. Wielka szkoda. Dopiero poniżej Venta Luisa można było liczyć na ładniejsze fotki. Po zjeździe zrobiliśmy sobie bufet w barze Montellano. Klimat tego miejsca był nieco teksański, więc na lunch pożarłem sporego hamburgera.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9846927868

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9846927868

CALAR ALTO by ADRIANO

https://www.strava.com/activities/9846866018

CALAR ALTO by RAFA

https://www.strava.com/activities/9846860318

ZDJĘCIA

Calar-Alto_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 64

FILM