Archiwum: '2023a_Ticino & Lombardia' Kategorie

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Cugnasco

Wysokość: 1280 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 1047 metrów

Długość: 12 kilometrów

Średnie nachylenie: 8,7 %

Maksymalne nachylenie: 15,5 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Zjeżdżając z Cusie ku Valle di Blenio miałem ostatnie chwile do namysłu w kwestii wyboru drugiego z niedzielnych wzniesień. Jak już wspomniałem były aż cztery opcje do rozważenia. Pierwszą wypad w głąb Val Pontirone. Wówczas nie musiałbym nawet kończyć tego zjazdu. Na wysokości 640 metrów n.p.m. wystarczyło skręcić w lewo. Mógłbym tam zrobić nie jedną, a dwie trudne wspinaczki. Najpierw 9,2 kilometra z przeciętnym nachyleniem 7,5% z finałem w osadzie Fontana (1329 m. n.p.m.). Potem dość krótki i niestety szutrowy zjazd, na którym straciłbym przeszło sto metrów wysokości. Na koniec bardzo ciężkie 7,3 kilometra ze średnim nachyleniem aż 10,8% i metą na polanie Alpe Cava (2004 m. n.p.m.). Gdybym się na to porwał dodałbym sobie blisko 1600 metrów przewyższenia, wliczając krótki podjazd w drodze powrotnej. Do tego musiałbym jeszcze znaleźć jakąś fontannę z wodą pitną, co by nie paść po drodze z wycieńczenia. Owszem mogłem uzupełnić bidony przy samochodzie, ale wówczas startując z niższego poziomu miałbym do przerobienia grubo ponad 1800 metrów w pionie czyli przeszło trzy „tysiaki” na całym siódmym etapie. U progu lata moja forma fizyczna była zbyt „dyskretna” na takie wyczyny. Znacznie łatwiejszy i bezproblemowy organizacyjnie był pomysł drugi. Musiałbym tylko przejechać rowerem na prawy brzeg rzeki Brenno do wioski Semione. W niej mogłem bowiem zacząć wymagający, ale niezbyt długi podjazd do Alpe di Gardosa (1336 m. n.p.m.) czyli 11,6 kilometra o średniej 7,9%. Dodałbym sobie tylko 923 metry przewyższenia. Nieco trudniej wyglądał wariant trzeci. Podjechałbym autem na północ do Acquarossy, a stamtąd rowerem pod Pro Marsigal (1566 m. n.p.m.). Gdybym spośród trzech dróg prowadzących na tą górę wybrał szlak przez Leontikę to miałbym do pokonania 12,3 kilometra z przeciętną 8,6% i jakieś 1055 metrów w pionie.

De facto były to poszukiwania mojej ostatniej górki w Ticino, choć czekały nas jeszcze trzy noclegi w Porlezzy. Niemniej na dwa najbliższe dni miałem już „zabukowane” pomysły nie związane z tym kantonem. W poniedziałek chciałem pokręcić po włoskiej stronie granicy i zaliczyć po jednym podjeździe z okolic Lago di Lugano oraz Lago di Como. Natomiast we wtorek miałem zmęczyć dwie bardzo trudne wspinaczki w szwajcarskim regionie Moesa. Jak najbardziej włoskojęzycznym, lecz należącym do sąsiedniej Gryzonii (canton Grigioni). Z kolei środa była już przeznaczona na transfer do Tirano, a po drodze wspinaczki z ulic Chiavenny. Patrząc wstecz od poniedziałku zaliczyłem już 9 premii górskich w Ticino. Po trzy w dolinach Leventina i Blenio. Po jednym w dystryktach Vallemaggia, Bellinzona i Lugano. Wypadało więc jeszcze zobaczyć coś ładnego w okolicy Locarno. Dlatego na dole wsiadłem do samochodu i słuchając (bez zrozumienia) audycji radiowej prowadzonej nie po włosku, lecz w języku retoromańskim wziąłem kurs na południowy-zachód. Drugi przystanek wyznaczyłem sobie w niespełna 3-tysięcznej gminie Cugnasco-Gerra. Położonej kilka kilometrów na wschód od ujścia rzeki Ticino do Lago Maggiore. Z jej ulic miałem zacząć bardzo wymagającą wspinaczkę na Monti della Gana. Niezbyt długą, ale „sztywną” niemal na całej swej długości. Do zrobienia było tam przeszło 1000 metrów w pionie na dystansie tylko 12 kilometrów. Według strony „climbfinder” na tym podjeździe trzeba pokonać aż osiem półkilometrowych segmentów o stromiźnie co najmniej 10%. Z najtrudniejszym o wartości 12% miałem się zmierzyć pod koniec siódmego kilometra. Z kolei jedynie na szóstym kilometrze mogłem liczyć na kilkaset metrów luźniejszego terenu.

Dojazd do Cugnasco zabrał mi nieco więcej czasu niż zakładałem, gdyż przeoczyłem zjazd z autostrady A2 na drogę krajową N13. Pojechałem za daleko na południe i następnie błądziłem po dróżkach na równinie Piano di Magadino. Swego celu szukałem instynktownie tj. bez wsparcia samochodowej nawigacji. Wolałem nie pobierać danych komórkowych pod szwajcarskim niebem. Ceny usług telefonicznych w tym kraju są dla nas wielokrotnie wyższe niż na terenie Unii Europejskiej. Ostatecznie jakoś przedostałem się na północny brzeg Ticino i tuż po czternastej zatrzymałem się na parkingu przy Via Riarena. Ulicy biegnącej wzdłuż potoku o tej samej nazwie. Na miejscu powitała mnie iście tropikalna aura. Wczesnym popołudniem słońce grzało na maksa. Moja wspinaczka miała zaś prowadzić południowym (nasłonecznionym) zboczem Cima di Sassello (1899 m. n.p.m.). Wspomnę więc, że na pierwszych czterech kilometrach tego wzniesienia Garmin pokazywał mi temperaturę 38-40 stopni! W tych warunkach nawet jazda po płaskim nie byłaby przyjemna. A co dopiero mozolny wjazd pod stromą górę. Poza tym świeżutki tu nie przybyłem. Niemało energii zostawiłem bowiem na szlaku przez Val Malvaglia. Nic to. Sam zgotowałem sobie ten los. Mój wybór. Trzeba się było przemóc i ruszyć pod górę. Pierwszym celem było przetrwanie do półmetka. Liczyłem, że na wyższej wysokości będzie nieco chłodniej. Autor strony „massimoperlabici” rozbił to wzniesienie na trzy sektory. Tercja pierwsza do Medoscio czyli 3,4 kilometra o średniej 9%. Druga przed Monti di Ditto 4 kilometry o przeciętnej 8,2%. No i trzecia o długości 4,7 kilometra i stromiźnie 9%. Jednym słowem „ciężki orzech do zgryzienia”. Podjazd zacząłem z poziomu drogi N13. Po 250 metrach przejechałem na prawy brzeg potoku i minąłem budynek tutejszej podstawówki.

Tuż za nim rozpoczęła się ostra wspinaczka. Pierwsze dwa kilometry z hakiem w terenie zabudowanym z przejazdem przez Agarone. Szlak kręty z ośmioma wirażami do połowy trzeciego kilometra. Potem dłuższa prosta do Medoscio (3,3 km), gdzie kończy swą trasę lokalna linia autobusowa. Powyżej tej wsi kolejna seria zakrętów na dojeździe do Curogni (5,1 km). Na tym podjeździe naliczono w sumie 28 wiraży, z czego 18 znajduje się na pierwszych pięciu kilometrach. Wjechałem na wyczekiwany luźniejszy odcinek. Mocno zalesiony, więc przyjemnie zacieniony. Po drodze mostek nad kanałem Riazzino. Dalej szlak wiódł mnie na zachód aż po ładniutką osadę Monti di Ditto (7,1 km). Stąd wyraźniej skręcił na północ by cztery zakręty wyżej dotrzeć do ważnego rozjazdu. Prosto biegnie stąd niemal płaska droga do osady Monti di Motti (1062 m. n.p.m.). Ta meta, skądinąd opublikowana na „cyclingcols”, mnie nie interesowała. Skręciłem zatem w prawo. Musiałem pojechać zrazu na południe, a później w kierunku północnym i wschodnim. Ostatnie kilometry w cieniu drzew i przyjemnej temperaturze 20-kilku stopni. W dwóch miejscach trzeba było się przeprawić przez brody, na których jezdnia wyłożona była „kocimi łbami”. Taki flandryjski akcent w sercu Alp. Za drugim z nich pozostało mi 700 metrów do premii górskiej. Finał na łuku w lewo. Meta na nasłonecznionej polanie. Z niej zaś piękne widoki na Lago Maggiore i otaczające je góry, w tym na Monte Tamaro (1961 m. n.p.m.). Nie było łatwo, ale poradziłem sobie nie najgorzej. Według stravy segment o długości 11,92 kilometra pokonałem w 1h 04:33 (avs. 11,1 km/h). Mój VAM 973 m/h. Ogółem w niedzielę zrobiłem prawie 60 kilometrów z przewyższeniem 2408 metrów. Dystans standardowy, ale amplituda jak dotąd najwyższa na tej wyprawie.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9375895346

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9375895346

ZDJĘCIA

Gana_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 54

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Malvaglia

Wysokość: 1654 metry n.p.m.

Przewyższenie: 1273 metry

Długość: 18,2 kilometra

Średnie nachylenie: 7 %

Maksymalne nachylenie: 12,5 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

W niedzielę raz jeszcze pojechałem do Valle di Blenio. Na dobrą sprawę gdybym chciał zaliczyć wszystkie godne uwagi podjazdy w tej dolinie to musiałbym się do niej wybrać co najmniej trzykrotnie. Na oku miałem bowiem sześć czy nawet siedem wspinaczek w dystrykcie Blenio. Niestety za mało czasu by je wszystkie wykonać. Tym bardziej, że straciliśmy cały piątek z powodu deszczowej pogody. Przy tym Piotrek miał jeszcze własne pomysły dotyczące górskich szos w lombardzkich prowincjach Como i Lecco. Z tego powodu tak samo jak w czwartek ruszyłem do Szwajcarii na solo. Natomiast mój kompan o poranku wyrwał z domu by zdążyć na możliwie najwcześniejszy prom z Menaggio do Varenny. Tym razem plany związane ze wschodnim brzegiem Lago di Como miał znacznie ambitniejsze. Dlatego też gościnne progi Villa Caterina opuścił już parę minut przed ósmą. Zasadnicza część siódmego etapu w wykonaniu Piotra była przeszło 70-kilometrową rundą z dwoma solidnymi wzniesieniami. Pietro zaliczył zatem najpierw wspinaczkę z Varenny przez Esino Lario na Passo di Agueglio (1158 m. n.p.m.). Potem przez Parlasco i Pennaso zjechał w rejon Taceno. Stamtąd zaś niejako od wschodu zaatakował Alpe di Giumello (1548 m. n.p.m.). Ten pierwszy podjazd to było 17,5 kilometra z przeciętną 5,4%, zaś drugi liczył 14 kilometrów ze średnią 8%. Swoją rundę domknął zjazdem do Bellano i płaskim odcinkiem do Varenny. Raz jeszcze wsiadł na prom by wrócić do Menaggio. Po czym znaną sobie 10-kilometrową trasę dojechał do naszej bazy noclegowej. W sumie przejechał tego dnia 93 kilometry z przewyższeniem 2467 metrów w tempie 22,7 km/h.

Gdy zobaczyłem tą trasę to uśmiechnąłem się w duchu. Wszystkie wspomniane nazwy były mi dobrze znane. Przede wszystkim z sierpnia 2020 roku. Zaliczyłem wtedy obie premie górskie wybrane przez mego przyjaciela, ale wjechałem na nie innymi szlakami. Swoje wspinaczki na Agueglio oraz Giumello zaczynałem bowiem w Bellano, z dwóch różnych punktów tego miasteczka. Odwiedziłem też wtedy Varennę, ale by wjechać z niej na Valico di Moncodeno. Natomiast rok później podczas wakacji z Iwoną wpadłem jeszcze do Taceno, by z niego wyprawić się na Alpe di Paglio. Jak widać góry wokół Lago di Como dają sporo alternatywnych możliwości. Układając trasy w tej okolicy można zatem nieźle pokombinować. Ja jadąc do Valle di Blenio również miałem kilka opcji do wyboru. Jedno nie ulegało wątpliwości. Na pierwszy rzut pójdzie przeszło 18-kilometrowy podjazd przez całą Val Malvaglia aż po osadę Cusie. Natomiast do roli mojej drugiej premii górskiej „kandydowały” aż cztery wzniesienia. Wspomnę o nich w kolejnym odcinku mego pamiętnika z podróży. Gdy Piotr rozkoszował się porannym rejsem po wodach Lago di Como, ja po raz siódmy już wkraczałem do Szwajcarii jadąc drogą krajową nr 340 wzdłuż jeziora Lugano. Tym razem do przejechania samochodem miałem 70 kilometrów. Tą samą trasą co w sobotę, lecz z wcześniejszym przystankiem. Raptem siedem kilometrów za Biaską. Celem tego transferu była Malvaglia. To miejscowość na lewym brzegu rzeki Brenno, będąca siedzibą władz utworzonej w roku 2012 gminy Serravalle. Po dojechaniu na miejsce zostawiłem samochód na parkingu przy kościele pod wezwaniem św. Marcina z Tours.

Dzięki lustracji profilu z „cyclingcols” oraz lekturze opisu w „massimoperlabici” dobrze wiedziałem jakiej klasy wzniesienie mam przed sobą. Długi podjazd ze średnim nachyleniem około 7%. Nieco zaniżonym za sprawą trzech przerw we wspinaczce. Jeśli chodzi o półkilometrowe segmenty czekały na mnie dwie „dziesiątki” i sześć „dziewiątek”. W sumie zaś 5,5 kilometra ze stromizną na poziomie co najmniej 10% oraz najsztywniejszy cały kilometr z wartością 10,1%. Do tego najtrudniejszej przeprawy mogłem spodziewać na ostatnich pięciu kilometrach. Ale po kolei. Najpierw 3,4 kilometra ze średnią 7,7% na dojeździe do bocznej dolinki Val Pontirone. Następnie 5,2 kilometra z przeciętną 7,1% kończące się przy zaporze na Bacino di Val Malvaglia. Wzdłuż jeziorka najdłuższa pauza czyli wpierw falsopiano, a dalej nawet łagodny zjazd. Potem 2,9 kilometra ze średnią 7,5% na dojeździe do Dandrio. Chwilka zjazdu i na deser ciężki finał czyli 4,9 kilometra o wartości 9%. W sumie do pokonania w pionie miałem tu 1315 metrów wliczając odzyski po mini-zjazdach. Z placu przed kościołem wyjechałem o 10:10. O tej porze było ciepło i pogodnie. Jednak na razie jeszcze upał mi groził. Aby dojechać do podnóża wzniesienia przejechałem 750 metrów po Via Orino. Płaskiej ulicy biegnącej niemal równolegle do drogi nr 416 łączącej Biaskę z Passo Lucomagno. Start podjazdu był dobrze oznaczony, więc nie mogłem go przegapić. Nachylenie wzniesienia od początku poważne. Dróżka na tyle wąska, że samochody mijają się tu wykorzystując przygotowane w tym celu zatoczki. Dolny sektor kręty. Do połowy czwartego kilometra zaliczyłem pięć wiraży. Na ostatnim z nich mogłem pojechać prosto i wybrać „konkurencyjną” Val Pontirone. Dolinę z dwoma sztywnymi podjazdami, o których będzie jeszcze okazja wspomnieć.

Tym niemniej wierny swemu pomysłowi skręciłem w lewo. Na początku piątego kilometra droga zbliżyła się do potoku Orino by następnie biec wysoko ponad jego lewym brzegiem. Pod koniec piątego kilometra musiałem pokonać mroczny tunel o długości 150 metrów. Nieoświetlony i co gorsza skręcający, więc wylot nie od razu stał się widoczny. Kolejne 2,5 kilometra przebyłem w terenie zalesionym i niezamieszkanym. Jeśli nie liczyć paru chałup przy osadzie Cane. W połowie ósmego kilometra niemal otarłem się o powstałą w 1959 roku Diga della Val Malvaglia. To tama łukowa wysoka na 92 metry. Kilometr dalej byłem już powyżej jej korony. Na późniejszym zjeździe stanąłem w tym miejscu by przyjrzeć się szmaragdowym wodom jeziorka zasilającego elektrownię Biasca. Tymczasem mogłem tu nieco odsapnąć. Podjazd odżył w połowie jedenastego kilometra, po czym na odcinku między Madrą a Dandrio stał się naprawdę wymagający. W tej drugiej miejscowości minąłem karczmę powstałą w budynku dawnej podstawówki. Wkrótce po 300-metrowym zjeździe przejechałem na zachodnią stronę doliny. Tu rozpocząłem najtrudniejszy fragment wzniesienia. Najpierw półtora kilometra w kierunku południowo-zachodnim, aż po zakręt w Anzano. Potem już ciągle na północ. Nieco zacieniony odcinek powyżej Arbi. Po prawej ręce ładne widoczki na „trzytysięczniki” z pasma Adula. W połowie osiemnastego kilometra osada Rossin, zaś tuż za nią ostatni (szesnasty) wiraż na trasie. Potem już tylko rozjazd. W lewo krótki asfalt do Alpe Rossino, zaś prosto szutrowa droga przez Cusie. Zatrzymałem się przy pierwszych jej domach uznając zadanie za wykonane. Niemniej dotrzeć nią można do parkingu na wysokości 1709 m. n.p.m. Według stravy do swej mety dobiłem w czasie 1h 23:17 (avs. 13 km/h) z VAM 947 m/h obliczonym na bazie przewyższenia brutto.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9375895428

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9375895428

PASSO AGUEGLIO & ALPE GIUMELLO by PIETRO

https://www.strava.com/activities/9374265260

ZDJĘCIA

Cusie_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 62

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: bivio Campo Blenio

Wysokość: 1920 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 963 metry

Długość: 17,5 kilometra

Średnie nachylenie: 5,5 %

Maksymalne nachylenie: 9 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Ciężko było porzucić taki górski amfiteatr jak Pian Geirett. Zabawiliśmy tam dłużej minut niż na innych naszych metach. Piotr dotarł tam wcześniej, więc jako pierwszy ruszył też w dół. Na zjeździe nie tylko jechał szybciej, ale przede wszystkim w ogóle się nie zatrzymywał. Mimo, że zjechał do samego Olivone i tak zaczął drugi z sobotnich podjazdów 20 minut przede mną. Ja w swoim stylu zrobiłem mnóstwo zdjęć i zatrzymałem się przy Relais Lucomagno, nie mając zamiaru powtarzać wstępnego odcinka obu wzniesień. Zadowolony ze zdobycia pierwszej ciężkiej góry, miałem nadzieję że na drugą też starczy mi sił. Czekał mnie podjazd długi, lecz w teorii niezbyt wymagający. Mający umiarkowane średnie nachylenie, a przy tym bez żadnych znaczących stromizn po drodze. Lucomagno to przełęcz pogranicza językowego. Stąd jej trzy nazwy. Oprócz włoskiej w użyciu jest niemiecka Lukmanierpass oraz reto-romańska Cuolm Lucmagn. Leży ona na granicy Ticino z Gryzonią (niem. Graubunden, rom. Grischun). Oddziela masywy San Gottardo (na zachodzie) i Adula (na wschodzie). Oba należącące do Alp Lepontyńskich. Przeprawa ta łączy gryzońską dolinę Val Medel w regionie Surselva z Valle Santa Maria. Północno-zachodnia odnoga Val di Blenio zawdzięcza swą alternatywną nazwę pobliskiemu jezioru Lai da Santga Maria. We wczesnym średniowieczu przełęcz ta była głównym szlakiem komunikacyjnym pomiędzy Doliną Renu a Niziną Padańską. Począwszy od XIII wieku zaczęła jednak tracić na znaczeniu, gdy otwarto połączenie handlowe przez położoną nieco dalej na zachód Passo del San Gottardo. Współczesną drogę przez Lucomagno oddano do użytku w roku 1876. Zasadniczo przejezdna jest cały rok, acz zimą tylko do godziny osiemnastej. Bywa też zamykana w okresach gorszej pogody.

Lukmanier jest przeprawą bardzo chętnie wykorzystywaną przez organizatorów wyścigu Dookoła Szwajcarii. Można powiedzieć, że walczy o miano najpopularniejszej premii górskiej Tour de Suisse ze swą słynniejszą sąsiadką. W tym momencie Sankt Gotthardpass jest na prowadzeniu, gdyż peleton TdS minął ją już 43 razy. Z Cuolm Lucmagn skorzystano 38-krotnie. Zadebiutowała w 1936 roku podczas czwartej edycji tej imprezy. Pierwszym jej zdobywcą został Włoch Augusto Introzzi, który zarazem wygrał etap prowadzący z Davos do Lugano. Niemniej wtedy podjeżdżano z Disentis (rom. Muster) czyli od północnej strony. Dopiero przy czwartej okazji w roku 1955 wsadzono do programu TdS nasz południowy podjazd. Na odcinku z Locarno do Bad Ragaz premię górską wygrał tu pochodzący z Majorki Antonio Gelabert. Warto zaznaczyć, iż w historii Schweiz Rundfahrt były aż cztery edycje gdy z przejazdu przez tą przełęcz skorzystano dwukrotnie, zapewne po razie od każdej ze stron. Stało się tak w latach 1982, 1983, 2006 i ostatnio w 2021 roku. Kiedy to na szóstym etapie Lucomagno zdobył Katalończyk David De la Cruz, zaś Lukmanier z ósmego odcinka padła łupem Holendra Wouta Poelsa. W dziejach TdS tylko dwóch zawodników dwukrotnie wygrało premię górską na Cuolm Lucmagn. Pierwszy dokonał tego Niemiec Hans Junkermann (1959 i 1962), po czym w jego ślady poszedł słynny Belg Lucien Van Impe (1977 i 1980). Na liście tutejszych zwycięzców są też tak głośne nazwiska jak: Ferdi Kubler (1951), Laurent Fignon (1983), Tony Rominger (1989) czy Andy Hampsten (1991). Natomiast w sezonie 1993 najszybciej dotarł tu będący w życiowej formie Zenon Jaskuła. Jako ostatni do tej długiej listy dopisał się w 2022 roku Francuz Clement Berthet, gdy na etapie z Ambri do Malbun wykorzystano podjazd przez Valle di Blenio.

Po zjeździe w pobliże Relais Lucomagno zatrzymałem się na kilka minut na placu z widokiem na tą restaurację. Wspinaczkę zacząłem około 12:40 przy temperaturze 26 stopni. Tym niemniej ta przez pierwsze siedem-osiem kilometrów rosła i sięgnęła nawet 34. Dalszą jazdę trzeba było rozpocząć od przejazdu na prawy brzeg Brenno del Lucomagno. Po spokojnym zjeździe mięśnie nie od razu potrafiły się przestawić na tryb roboczy. Tym samym mimo umiarkowanego nachylenia drogi jechało mi się niezbyt płynnie. Sama góra nie stawiała ciężkich warunków. Najtrudniejszy kilometr na poziomie 7,8% (dwunasty od końca). Nieco wyżej dwukilometrowy odcinek o średniej 7%. Spory kontrast w porównaniu z dopiero co zaliczonym Pian Geirett. Przy tym solidne nachylenie jedynie w dolnej i środkowej tercji podjazdu. Najpierw 8 kilometrów przy średniej 5,9% na dojeździe do osady Campra (1426 m. n.p.m.). Następnie 5,3 kilometra z przeciętną 6,2% poniżej Acquacalda (1756 m. n.p.m.). Ostatnie 4400 metrów to już niemal falsopiano, bo z wartością ledwie 3,6%. Tym niemniej dystans znaczny, więc owej góry nie można było zlekceważyć. Na początek blisko dwa kilometry jazdy w kierunku południowym. Zmiana kierunku po 1800 metrach od restartu. Droga zrazu zawróciła na północ, po czym wyraźnie skręciła na zachód. Podobnie jak na Passo della Novena jej nawierzchnia w dużej mierze nie była asfaltowa, lecz składała się z betonowych płyt. Podczas nieśpiesznych podjazdów nie wpływało to na komfort jazdy. Co innego na szybkich zjazdach, gdy niemal co chwilę najeżdżało się na łączenia owych prostokątów.

Na początku piątego kilometra wjechałem do Camperio. Następnie dość krętym szlakiem dotarłem do Piery. To na tym odcinku nachylenie drogi było najwyższe. Dalej czekał mnie przejazd przez zalesiony wąwóz, zanim po ośmiu kilometrach wpadłem do Campra. To lokalna stacja narciarstwa biegowego. Na dziesiątym i jedenastym kilometrze trzeba się było zanurzyć w dwa krótkie tunele. Natomiast w połowie dwunastego minąć zjazd ku osadzie Alpe Pian Segno, której domki porozrzucane były na trawiastej równinie. Po trzynastu kilometrach dotarłem do Acquacalda, gdzie minąłem kapliczkę, schronisko i Centro Pro Natura Lucomagno. Wszystkie fragmenty solidniejszej wspinaczki miałem już za sobą. Na finałowych czterech kilometrach pozostało do pokonania ledwie 140 metrów przewyższenia. Pod koniec piętnastego kilometra przejechałem obok strefy piknikowej Alpe Casaccia. Po czym za tunelem z szesnastego kilometra spotkałem zjeżdżającego już Piotrka. W tym momencie do premii górskiej miałem niespełna dwa kilometry. Na ostatnim wrzuciłem łańcuch na dużą tarczę by żwawiej zafiniszować. Moja publiczność grzecznie stała po lewej stronie szosy. Po piętnastu latach wróciłem na tą przełęcz. W sierpniu 2008 roku wjechałem tu od północy czyli zaliczyłem ją w wersji Lukmanier. Według stravy segment o długości 17,64 kilometra pokonałem w 1h 08:45 (avs. 15,4 km/h). Pietro był szybszy o ponad trzy minuty z czasem 1h 05:33. Obaj poprzestaliśmy na dojechaniu do Hospezi Santa Maria. Dotarliśmy zatem na Lucomagno, ale nie do najwyższego punktu owej drogi. Ten leży nieco dalej na północ, na wysokości 1973 metrów n.p.m. Chowa się w długim tunelu poprowadzonym wzdłuż wschodniego brzegu jeziora św. Marii. Tym samym „opozycyjna” wspinaczka z Disentis kończy się dość oryginalnie, bo … szybkim zjazdem na przełęcz.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9369370623

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9369370623

PASSO DEL LUCOMAGNO by PIETRO

https://www.strava.com/activities/9368892325

ZDJĘCIA

Lucomagno_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 40

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Olivone

Wysokość: 2005 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 1109 metrów

Długość: 13,9 kilometra

Średnie nachylenie: 8 %

Maksymalne nachylenie: 15 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Ostatni dzień czerwca nie przyniósł nowych odkryć. Deszczowa pogoda w całym regionie zatrzymała nas w domu. Rzecz jasna przed południem zrobiłem „biały wywiad” na znanych sobie stronach meteo. Sprawdzałem czy gdziekolwiek w promieniu stu kilometrów możemy liczyć na jazdę w suchych warunkach. Niestety żaden transfer na północ, wschód czy zachód nie dawał na to gwarancji. Zostaliśmy zatem pod dachem Villa Caterina i jedynie późnym popołudniem poszliśmy na spacer by lepiej poznać miasteczko, które gościło nas od blisko tygodnia. Kiedyś kiepska pogoda nie byłaby dla mnie przeszkodą w organizacji kolejnego etapu. Na przekór niej i tak pokonałbym dwie premie górskie lub przynajmniej jedną. Cóż, widać to prawda, że z wiekiem człowiek staje się bardziej wygodny. A może po prostu zaczyna dbać o swe zdrowie? Ostatecznie tak jak przed rokiem w Karyntii pozwoliłem sobie na „giorno di riposo”. Sobota powitała nas słoneczną aurą. Mogliśmy się wybrać nawet w najwyższe góry. Postanowiliśmy to wykorzystać i trzeci raz pojechać razem do Szwajcarii. Z trzech północnych dolin kantonu Ticino mieliśmy jeszcze do zobaczenia Val Blenio. Ciągnącą się od Passo del Lucomagno po miasteczko Biasca, za którym jego główna rzeka czyli Brenno wpada do Ticino. W niej podobnie jak w sąsiedniej Leventinie można zrobić kilka trudnych podjazdów. Pozostało tylko zdecydować, które z nich najbardziej nas interesują. Wybór był dość prosty. Należało wziąć na celownik te najwyższe czyli sięgające 2000 metrów n.p.m. Padło więc na wspomnianą już przełęcz Lucomagno oraz stromą wspinaczkę na Pian Geirett. Za jednym zamachem mieliśmy poznać najpopularniejszy oraz najtrudniejszy podjazd w tej okolicy.

Kolejne pytanie brzmiało: skąd zacząć nasze sobotnie wspinaczki oraz na którą z tych gór ruszyć w pierwszej kolejności. Dolny fragment Val Blenio można było bez żalu pominąć, bowiem 13-kilometrowy odcinek między Biaską a Acquarossa ma przeciętne nachylenie ledwie 1,8%. Kolejny sektor czyli 9 kilometrów na dojeździe do Olivone to już łagodny podjazd o średniej 4%. Niemniej ten kawałek doliny również sobie odpuściliśmy. Szósty etap naszego „Giro del Due Paesi” mieliśmy zacząć na wysokości blisko 900 metrów n.p.m. Mimo tych „cięć” i tak zostało nam do zrobienia przeszło 60 kilometrów z przewyższeniem ponad 2000 metrów. Zdrowy rozsądek podpowiadał by całą zabawę zacząć od znacznie trudniejszego wjazdu na Pian Geirett. Z Porlezzy ruszyliśmy wcześnie, bo jeszcze przed dziewiątą. Mieliśmy do pokonania autem dystans 86 kilometrów czyli podobny jak na dojeździe do Faido czy Bignasco. Na szczęście sporą jego część tj. odcinek między Lugano a Biaską można było przejechać autostradą A2. Do Olivone dojechaliśmy tuż po dziesiątej. Jakoś znaleźliśmy miejsce dla mojego Xceed’a na małym Piazza d’Armi. Dzień był ciepły. Mimo wczesnej pory mój licznik zanotował 27 stopni. Mogliśmy więc liczyć na przyjemną temperaturę również na wysoko ulokowanych premiach górskich. Jako się rzekło „na pierwszy ogień” poszedł Pian Geirett czyli blisko 14-kilometrowa wspinaczka, której większa część to odcinki z dwucyfrowym nachyleniem. Stromizna na poziomie co najmniej 10% utrzymuje się tu na dystansie 7,6 kilometra. Wrażenie robi przede wszystkim 6-kilometrowa końcówka o średniej aż 11,7%. Zatem trudniejsza niż ciężki finał na Lago del Naret.

Pierwsze 1300 metrów jeszcze na drodze nr 416. Tej samej, która wiedzie na Passo del Lucomagno. To pozornie dość łatwy odcinek, bo z przeciętnym nachyleniem 4,6%. Niemniej na ostatnich kilkuset metrach przed rozdrożem stromizna sięga już 9%. Na wysokości 951 metrów n.p.m. trzeba było opuścić główną dolinę. Tuż za czerwoną budynkiem restauracji Relais Lucomagno skręciliśmy w prawo biorąc kurs na Campo Blenio i Ghirone. Minęliśmy boczną uliczkę do Sommascony i zaczęliśmy trudny odcinek dojazdowy do tunelu Galleria della Toira. Kolejne 1300 metrów, ale tym razem o średniej 9,4%. Pietro stanął w pedały i cisnął tak przez kilkaset metrów. Urwał mnie bez trudu. Nic nie mogłem na to poradzić. W połowie trzeciego kilometra dotarłem do tunelu wykutego między szczytami Sosto (2221 m. n.p.m.) i Pizzo Rossetto (2099 m. n.p.m.). Jego powstanie wyrwało z geograficznej izolacji górską krainę Soprasosto. Ma długość aż półtora kilometra i jest oświetlony. Droga wznosi się w nim nieznacznie, bo z przeciętną 4,4%. W długiej czeluści pod górą było też znacznie chłodniej. Wskazanie licznikowego termometru szybko spadło do 18 stopni. Rzecz jasna po wyjeździe na światło dzienne temperatura szybko odbiła. Natomiast nachylenie podjazdu jeszcze przez kolejne półtora kilometra pozostało równie łagodne co w tunelu. Po przejechaniu 5,3 kilometra dotarłem do miejsca, skąd w lewo odchodzi droga do Campo Blenio. Zawahałem się, którą dalej jechać. Postanowiłem zapytać o to kierowcę pierwszego napotkanego samochodu. Zanim ruszyłem dalej na prawo minęło półtorej minuty.

Według „massimoperlabici” pierwsze 2100 metrów za bivio Campo Blenio miało przeciętne nachylenie tylko 3,8%. Jednak de facto był to teren góra-dół. Pojawiały się na nim ścianki. Pierwsza za Ghirone na dojeździe do rozdroża, z którego odbija stroma dróżka do Lago di Luzzone (1609 m. n.p.m.). Druga w pobliżu Cozzery. Pomiędzy nimi minąłem kościółek w Baseldze. Jechałem prosto na północ, więc widziałem w oddali „trzytysięczniki” masywu Adula okalające polanę Geirett. Po 7,3 kilometra od startu wjechałem na węższą dróżkę. Chwila zjazdu i po przejeździe na prawy brzeg Brenno del Gremo początek mozolnej wspinaczki. Do pokonania w pionie jeszcze 720 metrów na dystansie 6,4 kilometra. Pierwszy sektor nieprzesadnie trudny ze średnią 9,8%. Po czym za brodem schodzącym z bocznej Vall’Agrasca podjazd dokręcił śrubę. Gdy pod koniec dziewiątego kilometra minąłem osadę Daigra do mety pozostało jeszcze 5 kilometrów. Niemal każdy półkilometrowy segment na poziomie 12-13%. Wrzuciłem łańcuch na największy tryb licząc, że przełożenie 34×32 pozwoli mi przez to przebrnąć. Stromizna męczyła jak diabli. Dzikie krajobrazy zachwycały. Natomiast liczne przepusty na wodę irytowały tak podjeździe jak i późniejszym zjeździe. Wiraży nie było zbyt wiele. Raptem 9 na ostatnich sześciu kilometrach. W końcówce trzy wodospady po prawej stronie drogi i opuszczone gospodarstwo Alpe Camadra di Dentro na 800 metrów przed finałem. Po ostatnim zakręcie krótki finisz do mety przy – o dziwo – przystanku autobusowym. Szacun dla kierowców linii turystycznej nr 135. Mój kurs z centrum Olivone trwał z grubsza 71 minut. Sztywny finał pokonałem w 41:22 (avs. 8,9 km/h) z VAM około 1030 m/h. Piotr wykręcił na nim czas 38:44 czyli wspinał się w tempie prawie 1100 metrów na godzinę.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9369370623

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9369370623

PIAN GEIRETT by PIETRO

https://www.strava.com/activities/9368892325

ZDJĘCIA

Pian-Geirett_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 50

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Tesserete

Wysokość: 1553 metry n.p.m.

Przewyższenie: 1031 metrów

Długość: 12,5 kilometra

Średnie nachylenie: 8,2 %

Maksymalne nachylenie: 15 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Po znacznie szybszym niż to planowałem odwrocie spod Alpe di Giumello już kwadrans po dwunastej siedziałem w samochodzie gotów by szybko przeskoczyć w rejon drugiej czwartkowej górki. Tym razem chcąc wyjechać z równiny Magadino skorzystałem nie z autostrady, lecz krajowej „dwójki”. Obie prowadzą z Bellinzony do Lugano przez niepozorną Monte Ceneri (554 metrów n.p.m.). To przełęcz o bogatej historii kolarskiej, ale też bardzo ważna w geografii Ticino. Na tyle istotna, iż kanton ten zwykło się dzielić na dwa subregiony. Sopraceneri składający się z sześciu centralnych i północnych dystryktów oraz Sottoceneri składający się z dwóch południowych okręgów: Lugano i Mendrisio. Co ciekawe w tym pierwszym, obejmującym aż 85% powierzchni Ticino, mieszka tylko 43% obywateli tego kantonu. Jak nie trudno się zatem domyślić większość włoskojęzycznych Szwajcarów żyje na bardzo gęsto zaludnionym południu. Ponoć nawet dialekty języka włoskiego czy też „lingua lombarda” (jak doprecyzowali by uczeni lingwiści) są różne w każdej z tych krain. Ticinese dominuje na północ od owej przełęczy, zaś po jej południowej stronie używany jest Comasco. Monte Ceneri w latach 1967-2022 aż 18 razy znalazła się na trasie Tour de Suisse. Co więcej pojawiała się też w programie Giro d’Italia. W dalekim roku 1920 podczas etapu z Mediolanu do Turynu, na którym wyścig Dookoła Włoch po raz pierwszy wyjechał poza granicę Italii. Ostatnio w 2008 roku na odcinku z Sondrio do Locarno. Warto też dodać, iż przełęcz ta znalazła się jeszcze na trasie czasówki podczas zorganizowanych w sezonie 1996 Mistrzostwach Świata w Lugano. Gospodarze wywalczyli w niej dwa medale tzn. Alex Zulle złoty, zaś Tony Rominger brązowy.

Jadąc po wspomnianej „krajówce” łatwiej niż z autostrady mogłem się dostać do Val Colla. Doliny, w której zaczyna się podjazd pod Capanna Monte Bar. Musiałem tylko zjechać z głównej drogi po dojeździe do Torricella-Taverne. Na dobrą sprawę moją wspinaczkę mogłem zacząć już w tej miejscowości. Niemniej na pierwszych 5 kilometrach przed Tesserete zyskałbym tylko 170 metrów w pionie. Teren na tym odcinku jest bardzo zróżnicowany. Sektory prowadzące pod górę poprzedzielane są odcinkami płaskimi, a nawet z lekka zjazdowymi. W dodatku droga idzie przez teren zamieszkany, więc ruch samochodowy jest na niej niemały. Uznałem, że lepiej będzie ograniczyć swój rowerowy występ na Monte Bar do ostatnich 12 kilometrów z hakiem czyli zasadniczej części tego wzniesienia. Pod wspomnianą nazwą kryje się góra w Prealpi Luganesi wyrastająca pomiędzy dolinami Isone oraz Colla. Jej szczyt ma kopulasty kształt i sięga 1816 metrów n.p.m. Słynie z rozległej panoramy. Ponoć przy optymalnej aurze można z niej dojrzeć nawet Apeniny Liguryjskie. Z kolei Capanna to schronisko stojące na wysokości 1602 metrów n.p.m. na południowym zboczu owej góry. Pierwsze Rifugio powstało tam już w 1936 roku, zaś nowe oddano do użytku całkiem niedawno, bo w 2016. Szosą nie da się do niego dojechać. Niemniej asfaltowa droga dociera w jego pobliże, zaś ostatni fragment dojazdu można pokonać szutrowym duktem o niezłej jakości. Jak dotąd w rejonie Sottoceneri zaliczyłem tylko dwie szosowe góry: Monte Generoso powyżej Mendrisio w 2010 oraz Monte Bre ponad Lugano w 2011 roku. To były wzniesienia przetestowane przed laty na trasach górskich czasówek TdS. Pierwszą z nich użyto także i to nawet dwukrotnie w wielkim Giro.

Mimo to nieznana kolarskim wyścigom Monte Bar wyglądała na nieco trudniejsze wyzwanie. Średnie nachylenie powyżej 8% i to mimo niezbyt trudnej pierwszej tercji podjazdu. Według „cyclingcols” miałem tu do pokonania pięć półkilometrowych segmentów ze stromiznami od 10 do 11,5%. Do tego tyleż samo „dziewiątek” i „ósemek”. W sumie przeszło 5 kilometrów dystansu z dwucyfrowym nachyleniem. Po dotarciu do Tesserete skorzystałem z parkingu na Piazza Giuseppe Lepori. W pobliżu rzeczki Capriasca, od której pochodzi nazwa miejscowej gminy. Tuż przed trzynastą wsiadłem na rower i ruszyłem na wschód by po nieco ponad 4 kilometrach dotrzeć do Bidogno. Niebo nad Ticino zdążyło się rozpogodzić. Wczesnym popołudniem słonko mocno przypiekało. Tym razem wystartowałem przy temperaturze 31 stopni. Na sam początek mały falstart. Już po pierwszych 150 metrach powinienem był odbić w lewo na drogę do Lopagno. Tymczasem pojechałem prosto i dopiero po czterystu metrach zdałem sobie sprawę z tej pomyłki. Zawróciłem zatem by niebawem wjechać już na właściwy szlak. Początek kręty i w terenie zabudowanym. Wzdłuż drogi palmy, ładne kościółki i efektowne wille. Widoczki podobne do tych niedzielnych górek w okolicy Lago Maggiore. Tylko żadnego jeziora nie było w najbliższej okolicy. By dojrzeć Lago di Lugano trzeba się było wspiąć znacznie wyżej. Pod koniec drugiego kilometra zrobiło się bardziej stromo. W tej okolicy minął mnie jakiś drobnej postury młodzian w stroju Groupamy. Odskoczył na tyle szybko, że nie miałem czasu się przypatrzeć kim był. Młodym „profim” z tej francuskiej ekipy czy przedstawicielem jej młodzieżowej przybudówki? Po trzech kilometrach wpadłem do Roveredo. Skądinąd kilka dni później z innego miasteczka o tej samej nazwie miałem zacząć ultra-trudną wspinaczkę pod Alpe Gesero.

Po kilku następnych minutach byłem już w Bidogno, gdzie wziąłem wiraż w lewo. Niemniej najbliższy zakręt w prawo musiałem już zignorować. W połowie piątego kilometra trzeba się było rozstać z główną drogą przez dolinę Colla. Ta „wchodzi” jedynie na wysokość 1040 metrów n.p.m. Aby dotrzeć pod Monte Bar musiałem pojechać prosto i wbić się w węższą Strada da Boris. Tym samym szósty zakręt pokonałem na wysokości Somazzo. Kolejny niepełny kilometr przeniósł mnie w pobliże Gromo. Na szóstym, siódmym czy ósmym kilometrze mogłem się jeszcze chować przed upałem w gęstym lesie. Począwszy od dziewiątego zacząłem jazdę pośród górskich łąk czyli w pełnym słońcu. Musiałem objechać szlaban za parkingiem dla turystów zmotoryzowanych. Następnie po dziewięciu kilometrach wspinaczki minąłem wiraż nr 12 przy gospodarstwie agroturystycznym Alpe Rompiago. Jeszcze dwa zakręty. Każdy z ładnym widoczkiem oraz ławeczką na odpoczynek dla piechurów. Po czym ostatnie 1800 metrów to już ciągła jazda w kierunku północno-wschodnim. W samej końcówce nieco popękany asfalt z zielonymi (trawiastymi) bliznami. No i niestety na 1200 metrów przed schroniskiem koniec szosy. Gdybym się uparł to mógłbym dojechać do Capanny po drodze szutrowej. Ta wyglądała bowiem lepiej niż jej odpowiednik z Alpe di Giumello. Zadowoliłem się jednak szosową częścią Monte Bar. Według stravy segment o długości 12,5 kilometra przejechałem w 1h 03:34 (avs. 11,8 km/h). Biorąc pod uwagę rzeczywiste przewyższenie tej góry to oznaczało VAM około 970 m/h. Jak na moje wczesnoletnie możliwości całkiem przyzwoity. Tym bardziej, że jakby nie patrzeć była to druga góra tego etapu. Nagrodą za ten wjazd były przedniej urody pejzaże na zjeździe. W tym widoki na otoczone niewysokimi górami Lago di Lugano.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9357182133

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9357182133

ZDJĘCIA

Monte-Bar_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 56

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Giubiasco

Wysokość: 963 metry n.p.m.

Przewyższenie: 714 metrów

Długość: 10,6 kilometra

Średnie nachylenie: 6,7 %

Maksymalne nachylenie: 11,5 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Czwarta z rzędu wycieczka do Szwajcarii. Druga samodzielna. Przejazdu przez Lugano zdążyłem się już nauczyć na pamięć. Nawigacja stawała się zbyteczna. Czwartkowy transfer miał być stosunkowo krótki. Miałem do przejechania ledwie 41 kilometrów, gdyż do swego menu wybrałem dwa wzniesienia na terenie Prealpi Luganesi. Najwyższe szczyty tego pasma górskiego liczą ponad 2200 metrów n.p.m. Natomiast szosowe podjazdy przekraczają tu pułap 1500 metrów. Chciałem zrobić dwie najtrudniejsze wspinaczki w tym rejonie. Najpierw podjechać na Alpe di Giumello. Po czym w drodze powrotnej do Porlezzy z kolejnego przystanku ruszyć ku Capanna Monte Bar. Piotrek nie był zainteresowany tymi górami. Zawczasu ustaliliśmy, iż kilka dni z naszego długiego pobytu nad Lago di Lugano wykorzysta na śmiganie po włoskich szosach. Po szwajcarskiej stronie granicy celował jedynie w najciekawsze premie górskie. Te najwyższe i największe. Będące najzacniejszym wyzwaniem natury sportowej. Dzień po pojedynku z olbrzymią Lago del Naret zapragnął relaksu nad wodami Lago del Como. Dlatego parę minut po dziesiątej ruszył z domu na wschód by po 11 kilometrach dojechać do Menaggio. Tam wsiadł na prom i przeprawił się na wschodni brzeg jeziora. Wysiadł w Varennie by rozpocząć zasadniczą część swego piątego etapu. Trasą przez przez Bellano, Dervio, Colico, Gravedonę i Dongo wrócił do Menaggio. Stamtąd już najkrótszą drogą pognał do domu. W sumie przejechał niespełna 75 kilometrów z przewyższeniem raptem 672 metrów. Rzec można „trasa niegodna takiego asa”. Niemniej służyć miała za przyjemny przerywnik w programie pełnym górskich celów. Gdyby nie to, że pomysłów na góry jak zwykle miałem więcej niż czasu na ich realizację to pewnie sam bym się na nią skusił.

Pierwszy czwartkowy przystanek w Ticino wyznaczyłem sobie w blisko 9-tysięcznym Giubiasco. Przylegającym od południa do pięciokrotnie większej Bellinzony, stolicy włoskojęzycznego kantonu. W miasteczku tym zakończył się piąty etap Tour de Suisse z roku 2007. Kolarze wystartowali wówczas z Vaduz (stolicy Liechtensteinu) i na trasie mieli do przejechania trzy premie górskie, w tym przełęcz Lukmanier. Mimo tego na mecie rządzili sprinterzy. Wygrał Australijczyk Robbie McEwen przed Włochem Daniele Bennatim i Niemcem Erikiem Zabelem. Na wschód od Giubiasco biegnie, niegdyś ważny strategicznie, najkrótszy szlak łączący dolinę rzeki Ticino z zachodnim brzegiem Lago di Como. Przechodzi on przez Passo del Iorio (2010 m. n.p.m.) i schodzi do miasteczka Dongo. Gdyby przez tą wysoką przełęcz przechodziła szosa to mielibyśmy tu dwa podjazdy o amplitudzie około 1800 metrów! Na razie nic tego nie zapowiada. Po włoskiej stronie odcinek asfaltowy ma niespełna 17 kilometrów i kończy się na wysokości około 1300 metrów n.p.m. Dalsze 9 kilometrów z hakiem trzeba już pokonać po drodze szutrowej. Wspólnie z Rafałem Wanatem przerobiłem szosowy fragment tego podjazdu w sierpniu 2020 roku w ramach prologu do swego Giro di Lombardia. Po stronie szwajcarskiej szosa dociera niemal na poziom 1600 metrów n.p.m. Jednak dalej w kierunku przełęczy prowadzą już tylko szlaki piesze. Podjazd do Alpe di Giumello liczy sobie 18,5 kilometra. Jego dolna asfaltowa część biegnie przez Valle Morobbia i kończy się we wsi Carena. Potem przez około dwa kilometry trzeba jechać po drodze szutrowej, zanim w połowie trzynastego kilometra znów pojawi się asfalt. Ostatnie 5 kilometrów tego wzniesienia jest bardzo wymagające, bo ma średnie nachylenie aż 10,8%.

Byłem gotów na takie wyzwanie. Pokrzepiony faktem, że dzień wcześniej pokonałem podobną końcówkę na Lago del Naret. W dodatku po dwukrotnie dłuższym „wstępie”. Jednak istniał pewien znak zapytania. W jakim stanie jest ów gravelowy fragment podjazdu? Czy będzie on przyjazny oponom roweru szosowego? Po przyjechaniu do Giubiasco nie szukałem parkingu na mieście. Zdecydowałem się wjechać na szlak przez dolinę Morobbia, by znaleźć sobie spokojniejsze, a przy tym darmowe miejsce na porzucenie auta. Znalazłem je w odległości kilometra od centrum, tuż za drugim wirażem czekającego mnie wkrótce podjazdu. Niebo nad Bellinzoną w godzinach przedpołudniowych było zachmurzone. Co prawda nie padało, ale to mogła być tylko kwestia czasu. Było ryzyko, iż po raz pierwszy na tej wyprawie dopadnie mnie deszcz. Oczywiście temperatura też była niższa niż w poprzednich dniach. U podnóża wzniesienia mój licznik zanotował przyjemne 25 stopni, ale już na wysokości niespełna 1000 metrów n.p.m. tylko rześkie 17. Co ciekawe przeszło 10-kilometrowa trasa łącząca Giubiasco z Careną to arena corocznych zawodów sportowych. Jeden weekend w maju należy tu do biegaczy i kolarzy-amatorów. Dla pierwszych przeznaczona jest sobota, zaś dla drugich niedziela. W minionym roku impreza ta odbyła się w dniach 21-22 maja. Najszybszy cyklista pokonał tutejsze 700 metrów przewyższenia w 31:37, zaś najszybsza „donna” uzyskała czas 39:39. Jeszcze parę lat temu ten drugi wynik mógłbym poprawić. Jednak w pierwszych dniach tegorocznego lata VAM na poziomie 1050 m/h był poza moim zasięgiem. Zresztą nie zamierzałem się „iść w trupa” na pierwszych 10 kilometrach. Chciałem wszak dotrzeć do Alpe di Giumello, więc musiałem zachować siły na stromy finał przeszło 18-kilometrowej wspinaczki. Na sam początek zjechałem do ronda na styku Via Monte Ceneri i Via Bellinzona.

Po nawrotce pierwsze trzysta metrów miałem niemal płaskie. Podjazd zaczął się na dobre od delikatnego skrętu w lewo. Przez kolejne 8 kilometrów miał być równy i naprawdę solidny. Niemal wszystkie kilometrowe segmenty na poziomie od 6,8 do 8,4%. Po kilku minutach minąłem swój samochód stojący na maleńkim parkingu z widokiem na stołeczną aglomerację Ticino. Pod koniec drugiego kilometra droga bardziej zdecydowanie obrała kurs na wschód. Przy tym przez pierwsze cztery niemal cały czas wiodła mnie przez teren zamieszkany. Minąłem Loro, a nieco dalej Pianezzo. W obu wioskach „żywe kolory” domów kontrastowały z szarością nieba. W połowie siódmego kilometra wjechałem do Sant’Antonio. Najpierw frazione Vellano z ukwieconym wirażem nr 12. Nieco wyżej Carmena z XIV-wiecznym kościółkiem pod wezwaniem dwóch patronów. Jeszcze tylko cztery zakręty, jedna dłuższa prosta i po 9 kilometrach od ronda w zasadzie skończyła się pierwsza faza wspinaczki na Alpe di Giumello. Potem na 600 metrach przed Melerą droga wznosiła się już delikatnie, zaś na ostatnim kilometrze przed Careną teren był praktycznie płaski. Jadąc przez tą wioskę minąłem dawną placówkę kontroli celnej i po chwili znalazłem się na skraju asfaltu. Wjechałem zatem na szutrową dróżkę, ale szybko z niej zawróciłem. Wydała mi się zbyt kamienistym duktem na bezpieczną jazdę rowerem szosowym z oponami 25mm. Gdyby to miało być kilkaset metrów szutru to jakoś bym ów sektor zmęczył, ale na pełne dwa kilometry takiej „przygody” nie miałem ochoty. Zrobiłem zatem na tej górze tylko pierwsze 700 metrów w pionie. Odcinek 10,2 kilometra pokonałem w 45:16 (avs. 13,6 km/h) co dało przeciętny VAM rzędu 930 m/h. Tym samym jedynym Alpe Giumello w mojej kolekcji pozostało wzniesienie z prowincji Lecco zdobyte przed trzema laty wespół z Danielem Szajną.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9357173351

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9357173351

GIRO del RAMO di COLICO by PIETRO

https://www.strava.com/activities/9356055739

ZDJĘCIA

Carena_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 34

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Bignasco

Wysokość: 2312 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 1871 metrów

Długość: 31,9 kilometra

Średnie nachylenie: 5,9 %

Maksymalne nachylenie: 16,5 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

W obliczu tej góry wszystkie wzniesienia, które pokonaliśmy od sobotniego wieczoru do wtorkowego południa wyglądały jedynie na solidną rozgrzewkę. W środę wzięliśmy się za bary z 32-kilometrowym podjazdem pod Lago del Naret. Zdecydowanie najtrudniejszą kolarską wspinaczką w kantonie Ticino i przynajmniej według strony „cyclingcols” jedną z pięciu najcięższych na terenie całej Szwajcarii. Niemniej ta skala trudności nie wynika z przytoczonego dystansu, lecz z ogromnej różnicy poziomów, które trzeba pokonać pomiędzy wioską Bignasco a stworzonym przez człowieka jeziorkiem w Alpach Lepontyńskich. Niewiele jest na Starym Kontynencie szosowych podjazdów o przewyższeniu ponad 1800 metrów. Zapewne kilkanaście. W ciągu dwóch pierwszych dekad swych letnich podróży zaliczyłem tylko dziewięć tak sporych premii górskich. Przy tym najmniejszą z nich było legendarne Passo dello Stelvio (od Prato), zaś największą Colle delle Nivolet (od Locany). Rok 2023 okazał się być sezonem udanych polowań na takie olbrzymy. Dane mi było bowiem dołożyć do owej kolekcji aż cztery tego rodzaju sztuki. Lago del Naret było pierwszą z nich. Jeszcze na tej samej wyprawie zaliczyłem też Forcolę di Livigno (od Tirano), zaś we wrześniowej Andaluzji „zmęczyłem” Capileirę oraz bijącą wszelkie rekordy Pico Veletę. Aby poznać Lago del Naret po dwunastu latach znów musiałem się wybrać do Valle Maggia. To największa dolina w Ticino. Zajmuję obszar blisko 570 km2, co stanowi 1/5 całej powierzchni tego kantonu.

Wycieczkę z 2011 roku zakończyłem w Cevio. Wiosce będącej stolicą dystryktu Vallemaggia. Przy tamtej okazji wraz z Darkiem Kamińskim i trzema innymi kolegami podjechałem jedynie do „walserskiej” osady Bosco-Gurin. Zrobiliśmy zatem 16-kilometrowy podjazd przetestowany w Tour de Suisse z 1997 roku, na którym zwyciężył Bask David Etxebarria. Jakoś nie pomyślałem wówczas o głównej atrakcji doliny Maggia. Jednak z drugiej strony zaoszczędziliśmy na tym sporo czasu. Dzięki czemu w drodze powrotnej do Verbanii mogliśmy jeszcze pokonać sztywny podjazd z Vira Gambarogno na Alpe di Neggia. Tym razem musiałem dojechać ciut dalej na północ, do wspomnianego już Bignasco. Transfer 84-kilometrowy czyli podobnej długości co mój wtorkowy do Faido. Niemniej to właśnie ten dojazd zabrał nam najwięcej czasu, a to dlatego że jedynie między Lugano i Locarno mogliśmy skorzystać z autostrad tzn. A2 i A13. Potem trzeba było już jechać po znacznie wolniejszej drodze kantonalnej nr 407. Valle Maggia swe imię zawdzięcza rzece o tej samej nazwie. Ta ma źródła na zboczach góry Pizzo Cristallina (2911 m. n.p.m.). Życie ma krótkie, lecz niekiedy burzliwe. Jej długość to tylko 56 kilometrów, uchodzi bowiem do Lago Maggiore pomiędzy Asconą i Locarno. Słynie z tego, że w trakcie wiosennych czy jesiennych ulew bardzo szybko wzbiera w niej poziom wody. Ponoć ustanowiła w tej kategorii niejeden europejski rekord. Na wysokości Bignasco dolina Maggia dzieli się na dwie mniejsze. Na zachód odchodzi stąd Val Bavena, zaś na wschód Val Lavizzara. Pierwsze 20 kilometrów podjazdu pod Lago del Naret prowadzi przez tą drugą.

Jest jeszcze jedna ciekawostka na temat Bignasco, że tak powiem z „prawniczej łączki”. Z tej liczącej dziś około 300 dusz wioski pochodzi Carla del Ponte. Szwajcarska prokurator, która swego czasu stała na czele Międzynarodowych Trybunałów Karnych powołanych przez ONZ celem osądzenia winnych zbrodni w Rwandzie i krajach byłej Jugosławii. Dojechawszy na miejsce wypakowaliśmy się na parkingu pod skałami. Wspomniałem już jak długi i wielki podjazd mieliśmy przed sobą. Dodam, iż szykowała się nam wspinaczka o bardzo zmiennym charakterze. Przy tym najtrudniejsze kawałki miała nam zaserwować w swym wysokogórskim finale powyżej Lago del Sambuco. Według „cyclingcols” mieliśmy pokonać w sumie 9,3 kilometra dystansu przy stromiźnie 10% lub większej. Na całej górze mogliśmy się spodziewać piętnastu półkilometrowych segmentów o dwucyfrowym nachyleniu, w tym czterech na poziomie od 12 do 14%. Poza trzema „10-tkami” ze środkowej tercji wzniesienia wszystkie pozostałe stromizny czekały nas dopiero powyżej 1500 metrów n.p.m. O bardzo szczegółowy opis tego wzniesienia postarał się autor strony „massimoperlabici”. Uproszczając jego podział Lago del Naret na odcinki mogę się pokusić o takie streszczenie. Po wyjeździe z Bignasco łagodny odcinek do Prato-Sornico czyli 8,7 kilometra z przeciętną 3,4%. Potem solidniejsze 6,5 kilometra ze średnią 6,6% poprzedzające Piano di Mogno, w tym kręty i dość stromy odcinek między Peccią i Camblee. Następnie 4,6 kilometra na dojeździe do Diga di Sambuco o przeciętnej 6,3%, najbardziej wymagające przez półtora kilometra za wioską Fusio. Dalej odcinek wzdłuż jeziora praktycznie płaski o długości 3200 metrów. No i w końcu „wielki finał” czyli 9 kilometrów o średniej aż 9,4%. De facto dwa ostre odcinki przedzielone kilkusetmetrowym wypłaszczeniem na polanie Campo la Torba na wysokości 1750 metrów n.p.m.

Ze względu na długi dojazd podobnie jak w poniedziałek nasz rowerowy odcinek specjalny zaczęliśmy kwadrans po jedenastej. Na starcie było ciepło, acz bez przesady. Temperatura 27 stopni nie mogła już na nas zrobić większego wrażenia. Dla mnie było jasne, iż tak ciężkiej góry nie wjadę razem z Piotrem. Zagadką pozostawało jak długo utrzymam jego tempo oraz jaką będę miał stratę na mecie. Łagodna pierwsza tercja wzniesienia dawała mi nadzieję na wspólną jazdę przynajmniej przez pierwsze 10 kilometrów. Na początek przejechaliśmy przez mostek nad potokiem Bavena, po czym zostając na prawym brzegu rzeki Maggia minęliśmy sąsiadującą z Bignasco wioskę Cavargno. W niespełna 20 minut dojechaliśmy do Broglio, skąd w drodze powrotnej mogliśmy zrobić podjazd do Alpe Brunescio (1522 m. n.p.m.). Niemniej to stroma wspinaczka o długości 8,7 kilometrów przy średniej 9,4%. Ciekawa opcja dla każdego kogo sam podjazd pod Lago del Naret by nie nasycił. Od razu dodam, że nasze ambicje ów gigant zaspokoił. Wracając nie mieliśmy ochoty na żadne dokładki. Tymczasem za Prato-Sornico zacząłem powoli tracić do Piotra. Przy czym w Peccia po przeszło 10 kilometrach dzieliło nas tylko kilkanaście sekund. Na rozjeździe trzeba było wybrać prawą opcję by zmierzyć się z pierwszym naprawdę trudnym fragmentem tego wzniesienia. Dodam bardzo efektownym, albowiem na dystansie ledwie półtora kilometra było tu do pokonania aż 11 wiraży, zaś niewiele wyżej jeszcze dwie pary zakrętów. W sumie w trakcie całej wspinaczki jest tu do przejechania 35 „tornanti”. Pod koniec czternastego kilometra minąłem kamienne domki i kościółek w Camblee. Natomiast na początku szesnastego nieco większą osadę Mogno.

Ostatnią stale zamieszkaną miejscowością na tym szlaku jest Fusio należące do gminy Lavizzara. Biorąc pod uwagę liczbę widzianych tam domów aż trudno uwierzyć, iż wioska ta ma ledwie 50 mieszkańców. Kilkaset metrów za nią rozpoczął się trudny odcinek, który wywiózł nas na poziom bliski Lago del Sambuco. Na ostatnich sześciuset metrach przed jeziorem teren wznosił się już tylko delikatnie. Zaporę minąłem po przejechaniu 19,6 kilometra. Powstała ona w 1956 roku i robi wrażenie swymi rozmiarami. Ma wysokość aż 130 i długość 363 metrów. Dzięki niej na wysokości 1461 metrów n.p.m. powstał akwen o powierzchni 111 hektarów i objętości 63 milionów m3. Jego zasoby wykorzystywane są przez elektrownie wodne Maggia. W tym miejscu Val Lavizzara przechodzi w dziką Val Sambuco. Dystans dzielący mnie od Piotra stale się powiększał, acz różnica nie rosła szybko. Przy kaplicy we Fusio traciłem półtorej, zaś mijając Diga di Sambuco równo dwie minuty. Odcinek wzdłuż wschodniego brzegu jeziora był płaski, więc potraktowałem go ulgowo oszczędzając siły na najtrudniejszą tercję wzniesienia. Tym samym po 23 kilometrach podjazdu Pietro miał nade mną 2:40 przewagi. Zatem gdy ja wznawiałem swoją wspinaczkę on zapewne walczył ze stromizną od kilkuset metrów będąc w pobliżu zakrętów nr 23 i 24. Za nimi pojawiła się blisko dwukilometrowa prosta, pod koniec której trzeba było pokonać najwyższą stromiznę tego wzniesienia. Pod koniec 26-tego kilometra zaczął się przejazd przez Campo la Torba czyli kilkaset metrów na złapanie głębszego oddechu przed przeszło 5-kilometrowym finałem. Ogólnie bardziej stromym niż sekcja między jeziorem a polaną, a do tego dwukrotnie od niej dłuższym.

W nogach mieliśmy już ponad 26 kilometrów, a do mety podjazdu wciąż było daleko. W pionie trzeba było bowiem pokonać jeszcze 560 metrów. Niemal każdy kolejny segment na poziomie minimum 10%, zaś najtrudniejszy w tym zestawie czwarty kilometr od końca ze średnią 12,3%. Pogoda była bez zarzutu i widoczki bajeczne. Wąska wstążka asfaltu śmiało wiła się do góry na dwóch sektorach ochoczo korzystając z wiraży. Wraz z końcem 28 kilometra zostawiłem za plecami ostatnie drzewa w tej górskiej krainie. Kilometr dalej minąłem pierwsze z jeziorek jakie można tu napotkać czyli Lago di Sassolo. Tuż za nim nieco większe Lago Superiore. Dopiero po przejechaniu 31 kilometrów ujrzałem przed sobą Diga del Naret II. Zaporę z roku 1970 wysoką na 45 i długą na 260 metrów. Jeszcze tylko chwila szybkiego zjazdu w kierunku mrocznego Lago Scuro i na sam koniec czterysta metrów stromej wspinaczki na poziom tamy. Na dotarcie do niej potrzebowałem blisko dwóch godzin i kwadransa. Niemniej nie od razu wjechałem na jej koronę. Nie dostrzegłem na niej kolegi, więc pojechałem w prawo wpadając na plac przy większej i starszej o rok Diga del Naret I. Tam zrobiłem pierwsze zdjęcia i filmik. Wymieniłem się wrażeniami z Piotrem. On „zmęczył” tą wielką górę w 2h 07:25. Ja potrzebowałem na to 2h 14:19 (avs. 14,3 km/h). Ostatecznie straciłem więc blisko siedem minut, z czego nieco ponad trzy na 5,5 kilometrach powyżej Campo la Torba. Tym niemniej byłem z siebie zadowolony. Mniejsza bowiem o czas. Najważniejszy był dla mnie fakt, iż bez większej zadyszki wytrzymałem tak potężny podjazd. To dawało mi nadzieję, iż z dnia na dzień z moją formą będzie nieco lepiej. KOM z Lago del Naret należy do Szwajcara Marcela Wyssa, byłego kolarza IAM Cycling, który w październiku 2022 roku o blisko osiem minut poprawił poprzedni rekord należący do Filippo Ganny.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9351398786

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9351398786

LAGO del NARET by PIETRO

https://www.strava.com/activities/9351173657

ZDJĘCIA

Naret_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 80

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Faido

Wysokość: 1649 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 932 metry

Długość: 11,6 kilometra

Średnie nachylenie: 8 %

Maksymalne nachylenie: 12,5 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

We wtorek raz jeszcze wybrałem się do Valle Leventina, lecz tym razem samemu. Piotr został w Porlezzy by tego dnia zrobić umiarkowanie trudną trasę wokół Lago di Lugano. To był jego sposób na regenerację po ciężkim etapie wokół Airolo. Zarazem pierwszy z kilku autorskich projektów na poznanie nieznanych mu dotąd okolic tak tego jeziora jak i pobliskiego Lago di Como. Około wpół do dziesiątej wyjechał zatem z domu i ruszył zrazu po płaskim terenie w stronę Osteno. Tam rozpoczął dwuczęściowy podjazd do Lanzo d’Intelvi (872 m. n.p.m.) o długości niespełna 12 kilometrów. Na początku zjazdu wjechał do Szwajcarii (21 km), by następnie przez Arogno dotrzeć do Maroggi na południowo-wschodnim brzegu Lago di Lugano. Następnie wjechał na wciśnięty w to jezioro półwysep korzystając z grobli między miejscowościami Bissone i Melide. Na nim pokonał przeszło 5-kilometrowy podjazd do osady Pescia, po czym miał już raczej z górki aż po Lugano. Na wylocie z tego miasta ostatnia hopka, po czym już płasko do włoskiej granicy. Wróciwszy do Italii miał jeszcze do pokonania 9 kilometrów przed popołudniową sjestą pod dachem Villa Caterina. W sumie przejechał 65 kilometrów z przewyższeniem 1233 metrów. Jak stwierdził to była bardzo przyjemna przejażdżka, choć upał miejscami dokuczał. Nic dziwnego skoro jego licznik zanotował maksymalną temperaturę rzędu 36-38 stopni. Gdy Piotrek zaczynał swój etap wokół północnej części Lago di Lugano, ja byłem już w samochodzie gotów na transfer po szlaku poznanym w poniedziałek. Wtorkowy dojazd miał być nieco krótszy, bo 83-kilometrowy.

Musiałem dojechać do Faido. To niespełna 3-tysięczne miasteczko jest stolicą dystryktu Leventina. Ściągnął mnie do niego widziany na Tour de Suisse podjazd do stacji Cari. Wypróbowany na piątym etapie Dookoła Szwajcarii z roku 2016. To była bardzo ciekawa edycja owej imprezy. Dość powiedzieć, że ten 9-dniowy wyścig miał aż 7 różnych liderów! Wygrał ją ostatecznie ledwie 22-letni Kolumbijczyk Miguel Angel Lopez. Natomiast w Cari triumfował jego rodak Darwin Atapuma, którego zapamiętałem jako walecznego, acz nieco pechowego górala. W latach 2016-17 był bliski zwycięstwa etapowego w każdym z trzech Wielkich Tourów, lecz koniec końców nie wygrał w żadnym. Tym samym sukces z trasy TdS pozostał najcenniejszym w jego karierze. Ten etap liczył sobie ledwie 126 kilometrów. Owszem był krótki, ale za to treściwy. Jechano z Brig w kantonie Wallis, zaś przed finałowym wzniesieniem trzeba było też pokonać Furkapass i Gottarda. Atapuma wziął udział w 24-osobowej ucieczce i jako jedyny z tak licznego grona nie pozwolił się dogonić najmocniejszym zawodnikom tego wyścigu. Na mecie wyprzedził o cztery sekundy Warrena Barguila oraz o siedem Pierre-Rogera Latoura. Ten drugi na dobę został kolejnym liderem. Co ciekawe obaj Francuzi stanęli później na drodze Darwina do cenniejszych triumfów. Latour ograł go w zaciętym finiszu na Alto de Aitana z VaE-2016, zaś Barguil przegonił na końcówce Col d’Izoard z TdF-2017. Po dojechaniu do Faido miejsce na pozostawienie samochodu znalazłem przy Via Balcengo, w pobliżu miejscowego cmentarza. Tym samym na początek musiałem nieco zjechać co centrum miasteczka.

Z Faido do Cari można wjechać na dwa sposoby. Szlak północny wiedzie przez Mairengo, Osco i Tarnolgio. Natomiast południowy biegnie przez Calpiognę, Campello i Molare. Organizatorzy Tour de Suisse wybrali ten drugi wariant, więc to na nim chciałem się sprawdzić. Kilka minut po jedenastej ruszyłem pod górę wjeżdżając na Via Ospedale. Po przejechaniu trzystu metrów minąłem pierwszy z 19 wiraży tego wzniesienia. Zakręt ten wytyczono na wiadukcie ponad torami kolejowymi. Drugi pokonałem w połowie pierwszego kilometra na wysokości miejscowego szpitala. Dzień był ciepły, ale niebo z lekka zachmurzone. Temperatura utrzymywała się na poziomie 27-29 stopni. Na drugim kilometrze nachylenie wzrosło do 8%. Potem było jeszcze trudniej. W środkowej fazie tego podjazdu są cztery półkilometrowe segmenty o średniej 9% i jeden na poziomie 10%. Trasa kręta, szczególnie na pierwszych sześciu kilometrach. Na siódmym wirażu, po 2600 metrach od startu, minąłem zjazd ku wioskom Figgione i Rossura. Do Calpiogny dotarłem po przejechaniu pięciu kilometrów. Do końca siódmego kilometra stromizna była znacząca. Potem można było odsapnąć na znacznie łatwiejszym odcinku wokół Campello. Podjazd „odżył” za mostkiem na początku dziewiątego kilometra. Na garażu stojącym przy wirażu nr 17 pozostał jeszcze ślad po wyścigu sprzed siedmiu lat. To znaczy rzemieślnicza konstrukcja w kolorze czerwonym imitująca sylwetkę kolarza. Po kolejnym kilometrze przejechanym w terenie o zmiennym nachyleniu dotarłem do ostatniego zakrętu na wysokości Mollare (9,7 km). Musiałem tu odbić w lewo, zaś do mety pozostały mi niecałe dwa kilometry i przeszło 150 metrów w pionie.

Droga na blisko kilometr obrała teraz północny kierunek. Po czym za mostkiem nad potokiem Bassengo, tuż przed wjazdem do stacji, skręciła na zachód. Końcówka trzymała dość mocno, bo na poziomie 8-9%. Tym samym finisz na ulicach Cari do szybkich nie należał i nieco mi się dłużył. Wyglądałem zatem końca owej wspinaczki mijając domy rozrzucone wzdłuż głównej drogi. Po przejechaniu 11,2 kilometra dotarłem do miejsca, gdzie szosę poszerzono by po obu jej stronach zrobić miejsca parkingowe. To był już zwiastun bliskiego końca wspinaczki. Jeszcze jeden plac, delikatny zakręt w lewo i po około godzinie walki byłem na mecie. Tam gdzie moja asfaltowa ścieżka zwężała się o połowę. Podjazd do łatwych nie należał. Nieco się na nim pomęczyłem. Oczywiście nie było mowy o kryzysie takim jak na drugich górach dwóch poprzednich etapów. Według stravy wspinaczka ta zabrała mi 1h 00:13 (avs. 11,4 km/h), więc biorąc pod uwagę rzeczywiste przewyższenie wykręciłem tu VAM na poziomie około 930 m/h. Wrażenia z jazdy miałem takie sobie. Po zjeździe do Faido mogłem jeszcze wypróbować północną drogę do Cari, a przy tym zrobić sobie finisz w nieco wyżej usytuowanym gospodarstwie Predelp (1675 m. n.p.m.). To byłoby tylko 10,5 kilometra, ale ze średnią aż 8,9%. Zastanawiałem się czy stać mnie jeszcze i na ten podjazd. Zapewne jakoś był sobie z nim poradził, ale jakim kosztem? Niewykluczone, że znów kończyłbym drugą górę dnia w systemie ratalnym. Tymczasem nazajutrz mieliśmy się zmierzyć z prawdziwym gigantem, przeszło 30-kilometrową wspinaczką na Lago del Naret. Uznałem, że przyda mi się lżejszy dzień przed tym wyzwaniem, więc tym razem tradycji nie stało się zadość.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9344119169

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9344119169

GIRO del LAGO di LUGANO by PIETRO

https://www.strava.com/activities/9343063920

ZDJĘCIA

Cari_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 40

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Piotta

Wysokość: 1852 metry n.p.m.

Przewyższenie: 836 metrów

Długość: 10,1 kilometra

Średnie nachylenie: 8,3 %

Maksymalne nachylenie: 13 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Jak już wspomniałem z przełęczy Novena ruszyliśmy w przeciwnych kierunkach. Ja z powrotem do samochodu, zaś Piotr dalej na zachód ku Ulrichen w kantonie Wallis. Tego dnia miał wyborną okazję do wykonania pięknej rundki w sercu górskiej Szwajcarii. Pogoda dopisywała, więc takiej szansy nie mógł zmarnować. Zatem zjechawszy z Nufenen odbił na północny-wschód i po płaskim dojechał do Oberwald. W tej wiosce zaczął zachodni podjazd na Furkapass (2431 m. n.p.m.). Ta wspinaczka ma długość 16,7 kilometra przy średniej 6,4%, więc była to jego kolejna premia górska z przeszło „tysiakiem” metrów w pionie. Na tej przełęczy wjechał do kantonu Uri by przez Realp zjechać do Hospental. Następnie by domknąć rundę musiał skręcić na południe i pokonać ostatnią „kwartę” północnego Gottarda (2108 m. n.p.m.) czyli 9 kilometrów z przeciętną 6,8%. Na ostatnich przeszło 3 kilometrach skorzystał ze „strada vecchia”, więc posmakował też alpejskiego bruku. Niemniej na zjeździe do Airolo wolał już ominąć kamienistą via Tremola i pomknął do swej mety drogą krajową nr 2. W sumie przejechał ponad 104 kilometry z łącznym przewyższeniem 2962 metrów. Na trasie spędził 6 godzin i 5 minut, ale czystej jazdy miał tylko 4h 59:12, co dało mu średnią prędkość 20,9 km/h. Mnie na przełomie czerwca i lipca nie stać było na podobne „ekscesy”. Dlatego musiałem sobie poszukać pojedynczej górki na aktywne spędzenie najbliższych paru godzin. Poważnie rozważałem odświeżenie swej znajomości z Gottardem. Owszem wjechałem już na tą przełęcz od strony południowej. Jednak zrobiłem to w warunkach wyścigowych podczas Alpenbrevet Gold z 2008 roku. Teraz mogłem się jej przyjrzeć na spokojnie i przy okazji uwiecznić na zdjęciach. Poza tym przedłużając sobie ów podjazd o niezbyt trudne 4 kilometry z hakiem mogłem skończyć wspinaczkę na nieznanym mi Passo Scimfuss (2238 m. n.p.m.).

Nie powiem kusiła mnie ta perspektywa. Niemniej ostatecznie uznałem, iż w przeważającej mierze byłaby to dla mnie „powtórka z rozrywki”. A poza tym nie zachęcały do niej opcje powrotne. To znaczy zjazd po kostkowanym dukcie lub też w niemałym ruchu samochodowym na krajowej „dwójce”. Dlatego odpuściłem sobie ten temat. Tym łatwiej, iż nieopodal miałem niewidziany jeszcze, a przy tym  wymagający podjazd pod Lago di Ritom. W dodatku poprowadzony cichą drogą na uboczu głównej doliny. Pozostawało tylko wybrać któryś z trzech wariantów tego wzniesienia opisanych na stronie „climbfinder”. W zasadzie trzy są jedynie dolne połówki owej wspinaczki, albowiem od wysokości 1410 metrów n.p.m. ku mecie na zaporze wiedzie już tylko jedna wąska droga. A co do miejsca startu. Po pierwsze można było zacząć zabawę na południowym krańcu Airolo z poziomu 1124 metrów n.p.m. poniżej Madrano. Poza tym przeszło sto metrów niżej we wiosce Piotta lub też najniżej pomiędzy Ambri i Quinto z wysokości ledwie 982 metrów n.p.m. Zatem im start dalej na południe tym większe byłoby przewyższenie do zrobienia, a przy okazji trudniejsza wspinaczka. Wybrałem opcję pośrednią, więc dojechawszy na parking ponad Airolo wsiadłem do samochodu by pokonać nim niespełna 7 kilometrów dzielące mnie od Piotty. Wolałem nie tracić sił na dojazd. Tak ze względu na upał panujący w dolinie jak i perspektywę późniejszego powrotu do auta pod górę. Miejsce na rozładunek znalazłem na poboczu Via Funicolare. Drogi wiodącej ku dolnej stacji ekstremalnej kolejki szynowo-linowej. Oddana do użytku publicznego już w 1921 roku funiculare Piotta-Ritom na dystansie ledwie 1,369 kilometra pokonuje aż 785 metrów przewyższenia przy maksymalnym nachyleniu 87,8%! To jedna z najbardziej stromych tego typu tras na świecie.

Szosowa droga łącząca Piottę z Lago Ritom również do łagodnych nie należy. Wymiarami przypomina pirenejski podjazd na Pla d’Adet, na którym etapy Tour de France wygrywali Zenon Jaskuła i Rafał Majka. Aczkolwiek na premii górskiej z Val Leventina trudniejsza jest górna, a nie dolna połówka. Pierwsze sześć kilometrów tego wzniesienia to owszem solidna wspinaczka z przeciętnym nachyleniem 7,4%. Jednak to nic przy kolejnych trzech, gdzie na odcinku poprzedzającym dojazd do górnej stacji wspomnianej kolejki średnia wynosi aż 11,1%. W miejscu, gdzie ma swój finał mrożąca krew w żyłach jazda wagonikiem po górskim zboczu w zasadzie kończy się też męka kolarza zmierzającego ku wodom jeziora Ritom. Do wjazdu na koronę zapory pozostaje stąd co prawda 1300 metrów, ale już przy ogólnie łagodnym nachyleniu, bo z przeciętną 4,5%. Gdy około wpół do trzeciej szykowałem się na spotkanie z tym podjazdem wiedziałem, że jego stromizna będzie tylko jednym z dwóch, a może trzech przeciwników. Drugim było zmęczenie po Novenie, zaś trzecim być może najgorszym bardzo wysoka temperatura. Czy aż tak ekstremalna jak zanotował to mój licznik śmiem wątpić. Garmin na pierwszych kilometrach tego podjazdu trzymał zapis na poziomie aż 41 stopni! Nawet jeśli faktycznie było to kilka stopni mniej to i tak oznaczało wspinaczkę w warunkach cieplarnianych. Zatem spocony już na starcie ruszyłem na wschód z nadzieją, iż starczy mi energii na niespełna godzinę walki z tą górą. Po około dwustu metrach przejechałem nad autostradą A2, zaś po przebyciu 450 metrów skręciłem w lewo, pokonując pierwszy z piętnastu wiraży tego wzniesienia.

Chwilę później wziąłem kolejny, zaś w trakcie przejazdu przez Scurengo jeszcze dwa razy zmieniłem kierunek jazdy, zanim dotarłem do połowy drugiego kilometra. Następnie trzeba było pokonać prostą o długości kilometra z przejazdem obok Sanatorio del Gottardo. To tu również mój szlak drogowy po raz pierwszy przeciął trasę stromej funiculare. Od połowy trzeciego kilometra Via Piora znów zaczęła się piąć po serpentynach. Na kolejnym kilometrze zaliczyłem aż pięć wiraży. Z czasem stromizna zaczęła rosnąć i całe półtora kilometra przed Altanką trzymało już na poziomie 9,5%. Ten odcinek podciął mi skrzydła. Na terenie tej wioski po przejechaniu 4,7 kilometra minąłem wiraż nr 11, na którym z moim szlakiem połączyła się dróżka „wyruszająca” z Madrano. Ledwie 200 metrów dalej tym razem po prawej ręce dostrzegłem dołączającą ścieżkę z Ambri & Quinto. Droga na szczyt zwężała się w tym miejscu, by następnie skręcić w lewo i zdecydowanie odbić na zachód. Czułem już, że nie dam rady tej górze bez chwil wytchnienia. Postanowiłem zatem powtórzyć swój manewr z Passo Forcora. To było konieczne tym bardziej, że najgorsze było dopiero przede mną. Najtrudniejszy fragment wzniesienia zaczął się po przebyciu 5,8 kilometra, tuż po tym jak przejechałem pod wiaduktem kolejkowym. Stanąłem niebawem po raz pierwszy, zaś potem jeszcze trzykrotnie robiąc sobie przystanki co 600-800 metrów. W sumie straciłem na nich blisko 4 minuty. Gdy dotarłem do górnej stacji funiculare byłem już uratowany. Finał był znacznie łagodniejszy, acz trzeba było zważać na pieszych turystów. Jadąc wąską alejką po prawej ręce miałem piękny widok na dolinę Leventina. W tym na niegdyś wojskowe lotnisko w Ambri, od blisko czterech dekad służące już cywilom.

Następnie przejechałem przez ciasny tunel po drodze gruntowej. Nieco dalej przebiłem się przez kolejny, jeszcze krótszy. Po nim ujrzałem już przed sobą upragnioną zaporę. Dość skromną na tle wielu szwajcarskich olbrzymów. Ta ma wysokość ledwie 27 i długość 309 metrów. Zbliżając się do niej mogłem odbić w prawo i dojechać na parking przed Rifugio Lago Ritom. Niemniej wolałem dostać się na koronę, więc musiałem pojechać prostu ku tamie by jeszcze troszkę się powspinać. Całość wieńczył, bowiem kręty finisz o długości 150 metrów. Wspinaczkę skończyłem w 1h 00:05 (avs. 9,7 km/h). Nawet czas netto czyli 56:10 oznaczał tu VAM tylko 893 m/h. Na górze spędziłem jakiś kwadrans. Gdybym miał więcej sił i wolnego czasu to mógłbym jeszcze wypróbować szutrową ścieżkę biegnącą wzdłuż zachodniego i północnego brzegu jeziora. Tym gravelowym szlakiem można dotrzeć do górskiej chaty Capanna Cadagno na wysokość 1987 metrów n.p.m. Wolałem jednak bez zbędnej zwłoki wrócić do auta, by następnie dotrzeć do Airolo zanim Piotr skończy swe Medio Fondo. Na zjeździe dowiedziałem się jaki mam zapas czasu, więc dojechawszy autem do miasteczka postanowiłem wpaść na zakupy spożywcze do miejscowego Coop’a. Te zabrały mi nieco więcej niż gratisowe 30-minut, więc musiałem uiścić opłatę w automatycznej kasie. Nie łatwo było ją znaleźć. Nabiegałem się zatem i najeździłem windą po czterech piętrach budynku chcąc „wymeldować” swój pojazd z krytego parkingu. Piotr zdążył już do mnie dołączyć zanim ostatecznie wydostałem się z tego labiryntu Minotaura. Na drugim etapie przejechałem niespełna 66 kilometrów z łącznym przewyższeniem 2245 metrów, a więc pod każdym względem nieco więcej niż w niedzielę.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9339444989

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9339444989

ZDJĘCIA

Ritom_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 42

FILM

DANE TECHNICZNE

Miejsce startu: Airolo / Via della Stazione

Wysokość: 2478 metrów n.p.m.

Przewyższenie: 1332 metry

Długość: 23,2 kilometra

Średnie nachylenie: 5,7 %

Maksymalne nachylenie: 11 %

PROFIL

SCENA i AKCJA

Po weekendzie otwarcia spędzonym na włoskich szosach w poniedziałek po raz pierwszy wyprawiliśmy się „za miedzę” czyli do pobliskiej Szwajcarii. Tym niemniej samochodowy dojazd na start drugiego etapu do krótkich nie należał. Mieliśmy się wbić autem daleko w głąb kantonu Ticino. Naszym celem było miasteczko Airolo, leżące na północnym krańcu dystryktu Leventina. Tym samym przed wskoczeniem na rowery musieliśmy pokonać na czterech kółkach aż 101 kilometrów. To był najdłuższy tego rodzaju transfer owej wyprawy. Niekoniecznie czasowo, ale z pewnością pod względem dystansu. Niemniej było warto. Z Airolo można podjechać na słynną przełęcz św. Gottarda (2108 m. n.p.m.). W dodatku wykorzystując do tego wybudowaną przed blisko dwustu laty Via Tremola. Drogowy zabytek, na którym przez kilka ładnych kilometrów trzeba się wspinać po granitowej kostce. Nasze oczy zwróciliśmy jednak wyżej i w innym kierunku. Nie na północ, lecz na zachód. Mogliśmy stąd bowiem ruszyć na najwyższą z szosowych przełęczy leżących wyłącznie na ziemi szwajcarskiej. Chcieliśmy bowiem wjechać na Nufenenpass czy też raczej Passo della Novena (2478 m. n.p.m.) jak nazywają tą górską przeprawę w Alpach Lepontyńskich mieszkańcy kantonu Ticino. Przełęcz leży pomiędzy szczytami Pizzo Gallina (3061 m. n.p.m.) i Nufenenstock (2866 m. n.p.m.). Nieopodal niej znajdują się źródła Ticino. Blisko 250-kilometrowej rzeki, będącej najobfitszym dopływem Padu. To jej zawdzięcza swą nazwę jedyny szwajcarski kanton, w którym króluje język Dantego.

Asfaltową drogę biegnącą przez Nufenen vel Novenę oddano do użytku we wrześniu 1969 roku. Prace nad jej konstrukcją trwały cztery lata. Łączy ona miejscowość Ulrichen w dystrykcie Goms na wschodnim (germańskim) krańcu dwujęzycznego kantonu Wallis ze wspomnianym już Airolo, schodząc na wschód doliną Bedretto. Niespełna trzy lata po tym jak zaczęły przez nią śmigać samochody zawitał tu po raz pierwszy peleton wyścigu Dookoła Szwajcarii. Na szóstym etapie Tour de Suisse 1972 podjeżdżano jednak od strony zachodniej, gdyż odcinek ten wiódł z Morel do Lugano. Jako pierwszy na tej przełęczy zameldował się wówczas Włoch Silvano Schiavon. Rok później tą samą wspinaczkę najszybciej ukończył Bask Domingo Perurena. Wschodni podjazd po raz pierwszy wykorzystano dopiero w roku 1984 przy okazji czwartej wizyty TdS na tej przełęczy. Wówczas premię górską na Novenie jak i sam etap z Lugano do Fiesch wygrał Amerykanin Jonathan Boyer. Do dnia dzisiejszego Nufenen już 19 razy pojawiła się w programie tego wyścigu. Ostatnio w 2022 roku, gdy na premię górską od naszej czyli wschodniej strony pierwszy wjechał inny „Jankes” Quinn Simmons. Choć odcinek z Locarno na Moosalp wygrał Niemiec Nico Denz, to Simmons poniekąd dzięki owym punktom pocieszył się wkrótce triumfem w klasyfikacji górskiej. Pośród zdobywców owej przełęczy na trasach TdS mamy jeszcze kilka ciekawych nazwisk. By wymienić takich górskich asów jak: Kolumbijczyk Fabio Parra (1987), Bask Roberto Laiseka (2005) czy Anglik Hugh Carthy (2019). Tym niemniej tylko jeden uczestnik Schweiz Rundfahrt zgarnął główną premię na Nufenen parokrotnie. Jest nim Włoch Stefano Garzelli. Pierwszy na tym kolarskim szczycie w latach 1998, 2000 i 2001. Zresztą wygrał on cały wyścig z roku 1998, zaś w 2001 prowadzący przez Novenę etap z Locarno do Naters.

Z dwóch podjazdów wiodących na tą wyniosłą przełęcz za nieco trudniejszy uchodzi ów germański z Ulrichen. Jest on znacznie krótszy, ale za to bardzo konkretny. Trzeba na nim pokonać 1127 metrów przewyższenia na dystansie ledwie 13,5 kilometra, co daje średnie nachylenie 8,3%. Maksymalna stromizna tego wzniesienia to 12,5%. Jest na nim pięć półkilometrowych segmentów o wartości co najmniej 10%. Obaj mieliśmy okazję zapoznać się z tą ciężką wspinaczką przy tej samej okazji. Dawno temu, bo 9 sierpnia 2008 roku, gdy razem stanęliśmy na starcie hardcorowego rajdu spod szyldu Alpenbrevet Gold. Jak dla mnie był to jeden z najcięższych testów kolarskich. W zasadzie jeden z dwóch dni, w których dane mi było zrobić przeszło 5000 metrów w pionie. Na trasie 174 kilometrów ze startem i metą w Meiringen trzeba było pokonać cztery premie górskie z wjazdem na ponad 2000 metrów n.p.m. Przy tym co najmniej trzy z nich były wzniesieniami najwyższej kategorii. Nufenenpass poprzedzona długą wspinaczką pod Grimselpass dość mocno mnie wówczas przyhamowała. Tymczasem przed sobą miałem jeszcze do pokonania Świętego Gottarda z wjazdem po Tremoli oraz ciężką Sustenpass. Po 15 latach nadarzyła się szansa by przetestować swą formę po romańskiej stronie przełęczy. Tu również czekał nas spory kawał mocnej wspinaczki, choć cały podjazd zaczyna się doprawdy łagodnie. Na pierwszych 10 kilometrach za Airolo przeciętne nachylenie ledwie zbliża się do poziomu 3%. Niemniej potem dość drastycznie zmienia się melodia. Pierwsze stromizny pojawiają się jeszcze przed wioską All’Acqua. Natomiast na finałowych 10 kilometrach średnia to niemal 8,2%, pomimo wyraźnie odpuszczającego ostatniego kilometra.

Jak już wspomniałem dojazd na start tego etapu mieliśmy długi, ale przynajmniej bezproblemowy. Jeśli nie liczyć postoju tuż po przekroczeniu granicy spowodowanego robotami na szosie biegnącej wzdłuż jeziora. Przejechawszy Lugano już niemal do samego końca mogliśmy mknąć po autostradzie A2. Po dotarciu do Airolo zjechaliśmy na Via della Stazione, by tam znaleźć miejsce na zostawienie samochodu. Niemniej parking przed lokalnym dworcem wyglądał na płatny. Dlatego wyjechaliśmy poza miasteczko i ostatecznie „porzuciliśmy” auto na najbliższym wzgórzu, nieopodal restauracji Caseificio del Gottardo. Parking ten służy również turystom zmierzającym do dolnej stacji kolejki linowej „lecącej” na szczyt Sasso della Boggia (2067 m. n.p.m.). Dlatego chcąc zacząć podjazd na Passo della Novena z najniższego punktu w okolicy, musieliśmy najpierw zjechać rowerami w rejon stacji kolejowej. Stoi tam okazały pomnik poświęcony robotnikom „poległym” podczas budowy pierwszego tunelu kolejowego pod przełęczą San Gottardo. W trakcie dziesięciu lat pracy (1872-1882) nad 15-kilometrową przeprawą z Goschenen do Airolo zginęło aż 199 budowniczych! Pod górę ruszyliśmy dość późno, bo po godzinie jedenastej. Choć startowaliśmy z poziomu przeszło 1100 metrów n.p.m. na starcie znów było gorąco. W dolnych partiach wzniesienia długo utrzymywała się wartość 29 stopni. Akurat przy wjeździe na tak wysoką przełęcz jak Nufenen był to plus, gdyż zwiastował przyjemną temperaturę nawet na bardzo wysoko usytuowanej mecie. Minusem był za to wyraźnie odczuwalny przeciwny wiatr.

Wyjeżdżając z Airolo minęliśmy zjazd w drogę wiodącą na św. Gottarda, po czym wykonaliśmy spory półokrąg przejeżdżając na prawy brzeg rzeki Ticino. Po 1200 metrach od startu minęliśmy rejon naszego parkingu i będąc już na drodze kantonalnej PA-413 mogliśmy pognać w głąb Valle Bedretto. Piotr rzecz jasna narzucił zdrowe tempo, a ja starałem się do niego dostosować. Dopóki podjazd był łagodny dawałem radę. Pierwsze dwucyfrowe ścianki pojawić się miały dopiero wraz z końcem dziesiątego kilometra. Pierwsze kilometry wiodły nas konsekwentnie na południowy-zachód. W połowie piątego kilometra przejechaliśmy przez osadę Fontana, zaś dwa kilometry dalej przez Ossasco. Potem minęliśmy początek bocznej drogi, która przez trzy kilometry „leci” równolegle do głównej szosy północną stroną doliny i przechodzi m.in. przez wioskę Bedretto. Do strefy wypoczynkowej Cioss Prato dojechałem jeszcze na kole Piotrka, ale najbliższa ścianka z połowy dwunastego kilometra na dobre nas rozłączyła. Jak wynika ze stravy odcinek blisko 11 kilometrów od wirażu pod naszym parkingiem do wioski All’Acqua przejechałem w 33:42 (avs. 19,5 km/h) tracąc do swego kolegi 32 sekundy. Pietro był za to równo 9 minut wolniejszy niż peleton TdS z roku 2022. Po krótkim wypłaszczeniu ostra zabawa z Noveną zaczęła się na początku czternastego kilometra. Droga już od pewnego czasu biegła lewym brzegiem Ticino, ale dopiero pod koniec piętnastego kilometra wzięła drugi, a zarazem potem trzeci zakręt. Do połowy szesnastego kilometra znów było stromo, a potem luźniej przez niemal półtora kilometra. Czwarty wiraż pojawił się na wysokości około 2000 metrów n.p.m. w pobliżu gospodarstwa Alpe di Cruina.

Z tego miejsca nasz szlak odbił mocniej w prawo zbliżyć się do szczytów z masywu Gottarda, zamykających ową dolinę od strony północnej. Jednak już na piątym zakręcie z początku dziewiętnastego kilometra ponownie obrał kierunek zachodni. Piękno górskiego krajobrazu psuły nieco wysokie maszty energetyczne. Tym niemniej konstrukcje te rozrzucone aż po horyzont wskazywały nam wyraźnie cel owej wspinaczki. Parę kilometrów przed szczytem minąłem drobną, blondwłosą niewiastę, która dzielnie walczyła tak z wiatrem jak i solidną stromizną. Niebawem musiałem się na chwilę zatrzymać z powodu czerwonego światła regulującego ruch wahadłowy na zwężonym robotami odcinku drogi. Najtrudniejsze fragmenty wspinaczki pod Novenę skończyły się na dwa kilometry przed finałem. Przedostatni miał już średnie nachylenie 7%, zaś ostatni tylko 5%. Na dwudziestym-drugim kilometrze minąłem cztery ostatnie zakręty i po około półtorej godzinie od wyjazdu z Airolo powoli mogłem zbierać się do finiszu. Z dziewiątego wirażu do granicy Ticino z Wallis zostało tylko 1500 metrów. Minąłem wysoko zawieszoną tablicę z włoską nazwą przełęczy, a chwilę później dwa jeziorka i przydrożną kamienną tabliczkę z herbem obu wspomnianych kantonów. Zatrzymałem się dopiero pod restauracją stojącą już na terenie gminy Obergoms. Spotkałem przy niej Piotra, który na tej przełęczy kupił najdroższą w swym życiu coca-colę. Na pokonanie trasy o długości 22,8 kilometra potrzebowałem 1h 33:40 (avs. 14,6 km/h). Mój kolega był szybszy o przeszło cztery i pół minuty. Górną połówkę o długości 11 kilometrów przejechał w tempie 11 km/h, zaś mnie stać było tylko na średnią 10,2 km/h. Zawodowcy uczestniczący w ubiegłorocznym Tour de Suisse potrzebowali na to 63 i pół minuty. Po kwadransie spędzonym na wietrznej przełęczy postanowiliśmy się rozstać na kilka godzin. O szczegółach tego pomysłu będzie okazja napisać w kolejnym odcinku tej opowieści.

GÓRSKIE ŚCIEŻKI

https://www.strava.com/activities/9339445121

https://veloviewer.com/athletes/2650396/activities/9339445121

NOVENA, FURKA & S.GOTTHARD by PIETRO

https://www.strava.com/activities/9339028438

ZDJĘCIA

Novena_01

◄ Wstecz

Następny ►

Obraz 1 z 38

FILM